De witte ruimte van een vrije dag is onhaalbaar. Omdat het lijkt of we gehypnotiseerd zijn door de valse maar dwingende noodzaak om te reageren op alle behoeften van anderen. Andermans noodgevallen worden zo onze prioriteit.

Veel mensen lijken heel effectief, druk met van alles. Een goede vraag die we kunnen stellen is, vind ik wat ik elke dag doe betekenisvol? Is al dat drukke gedoe in lijn met het grote plan dat ik heb voor mijn leven?

Een andere vraag kan zijn, wat als ik sterk genoeg zou zijn om iets te vinden en te doen dat boeiender en zingevender is, wat zou dat dan zijn?

Zodra je die vragen stelt, en dan is het antwoord niet eens relevant, dan vermindert de behoefte om andermans brandjes te blijven blussen.