Ik sprak iemand die werkt zes dagen per week. Hij is kapot. Maar het is “eigenlijk wel leuk, en het verdient goed. Ik heb vorige maand meer dan een modaal jaarsalaris gefactureerd.”

Een paar dingen zetten me aan het denken. Ten eerste het kapot zijn. Zes dagen werken eist een tol, hoe leuk het ook is.

Dan is er het kunnen factureren van zo’n enorm bedrag. Toen ik vroeg waarom hij dit blijft doen op deze manier zei hij ‘voor het pensioen’. De oude dag regelen begrijp ik wel. Maar als je al jaren dit soort bedragen verdient,  wanneer is het genoeg?

Wat me het meest treft zijn de woorden ‘eigenlijk wel leuk’. Het klonk als een verantwoording voor de ongezonde belasting; ‘het is leuk, dus is het vol te houden’.

Ik ben portretfotograaf en kom bij veel bedrijven. Dan maken we een praatje en leer ik veel over wat mensen drijft te doen wat ze doen. Het frapante is dat ik regelmatig merk dat een aantal mensen het eigenlijk helemaal niet zo leuk vinden wat ze doen. Dat ze net genoeg verdienen om geen ontslag te nemen, en net hard genoeg werken om niet ontslagen te worden.

Wat nu als geld geen rol meer zou spelen en iedereen een basissalaris zou krijgen. Voldoende om redelijk goed van te kunnen leven. Als geld geen drijfveer meer is.

Een lichtpuntje was een gesprek met iemand die zei: “Ik zou dit werk ook doen als ik er niet voor betaald zou worden”.

Dat is interessant. Wat voor werk zouden we dan doen? Als zingeving boven de noodzaak van verdienen staat? Zouden we met hele andere dingen bezig zijn? En van daaruit onze talenten combineren met activiteiten die we zinvol en belangrijk vinden? En dat het geld daaruit volgt?