Mijn kelderbox is bepaald geen mancave, integendeel. Het is een onneembare vesting gevuld met dozen, kledingzakken, gereedschap en ontelbare prullaria die ik echt nooit meer aan ga raken. De toegang wordt verder bemoeilijkt door 40 jaar verzamelwoede van fotografiegerelateerde spullen. Vrijwel niets heeft echte waarde. Ooit betaalde ik een aardig bedrag en het weerhoudt mij ervan te verkopen, weg te geven of naar de stort te brengen.

Toch probeer ik met frisse moed zo eens in de maand te ruimen. Daar gaat snel twee uur in zitten. Het resultaat is telkens weinig vruchtbaarder dan met tegenzin afstand doen van een pot verf of een volstrekt uit de mode geraakt colbert. En ik draag geen jasjes, kun je nagaan.

Onzin roept een vriend. Gewoon weg ermee en je zult het echt niet missen. Dan opper ik dat ik het ooit weer nodig kan hebben. Ook lulkoek. Dat zie je dan wel weer.

Bezit is vaak het eind van het vermaak maar ook het begin van gedoe.  Vandaag neem ik mij dus voor om minimaal tien dingen per maand te verbannen naar een verblijf buiten mijn gezichtsveld. Met 120 dingen binnen een jaar moet ik zo toch een heel eind komen. Dan kan mijn levenslang gekoesterde mancave toch in zicht komen.