Ik schrijf hier vrijwel nooit over mijn werk: fotografie. Deze week kreeg ik echter een vraag van iemand van wie ik een portretfoto maakte. Deze wil ik graag delen.

Voor een grote organisatie maak ik regelmatig zo’n 30 portretten per dag. Iemand vroeg: ‘wordt dat nu nooit saai, altijd maar diezelfde foto’s moeten maken?’

Ik was wel blij met deze  vraag, omdat ik zo af en toe ook welk eens denk, ‘waar ben ik nu eigenlijk mee bezig?’ Niets menselijks is mij vreemd. Toch kon ik eerlijk uitleggen dat het cliché dat elke persoon uniek is ook daadwerkelijk waar is. En dat ik de kunst versta om dat unieke goed vast te leggen.

Maar veel belangrijker is het, vertelde ik, dat ik met mijn portretten de ander kan helpen. En zolang dat zo is wordt het nooit saai. Het positieve resultaat overstijgt een eventueel gevoel van sleur dat in elke beroepsgroep wel eens de kop kan opsteken. Op het moment dat de focus op de ander ligt, die hulp nodig heeft, dan verdwijnen gevoelens van saaiheid of verveling.

En nu blijkt dat de mens evolutionar zo is ontwikkeld. We zijn geprogrammeerd om anderen te helpen en zo hebben het als ras ook overleefd. Als je er goed over nadenkt dan weten we ook dat we alleen vrijwel niets kunnen. We zijn in bijna alles van anderen afhankelijk. En hoe meer we anderen helpen, hoe meer positiviteit we zelf ervaren.