Vooruitgang is niet voorspelbaar en zeker niet linear. Daarom geven zovelen op voordat de zon door de wolken breekt.

Een vriend is net terug van een weekje Tenerife. Ik vroeg wat hij heeft gedaan. “Behalve een beetje lezen en wandelen, helemaal niets, het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan.”

Ik dacht, dat moet in Nederland ook kunnen. Na dat twee dagen te hebben gedaan blijkt het inderdaad zowel moeilijk als heel fijn te zijn.

Door tuincentra en woonwinkels gefinancierde verbouwingsprogramma’s laten steevast de verbaasde en meestal blije gezichten zien als de bewoners hun verbouwde huis of tuin binnenlopen.

Het is meteen een goede reden om niet naar dit soort TV te kijken. Wie zegt namelijk dat ze ook echt blij zijn? In de geschiedenis van dit soort reality is het vrijwel nooit voorgekomen dat iemand niet blij verrast is. Bij het ‘format’ hoort blijdschap en bewondering.

Het is praktisch onmogelijk dat er geen mensen zijn die helemaal niet blij zijn en juist teleurgesteld of boos over wat hun woning is aangedaan. Dit zal de kijker echter nooit zien.

Er is niets mis met positivo TV, als we maar weten dat het dat is en niet meer dan dat. Als we weten dat we in de maling worden genomen, dan kunnen we kiezen voor een goed boek, of ons in de maling laten nemen. Ook prima.

Kreeg een tip van een ervaren documentairemaker; koop geen apparatuur met geleend geld of credit card. Je weet namelijk nooit of je genoeg geld gaat verdienen om af te lossen.

Ja maar, zeg ik dan, investeren is toch goed? Dat klopt, met verdiend geld, niet met geleend geld. Geld lenen kost niet alleen geld, het kan ook zorgen geven en dus energie kosten die beter gestoken kan worden in het maken van dingen.

Persoonlijke waarden en het hebben van een luxueus leven komen aan bod in William Irvine’s boek ‘A Guide to the Good Life’. Dit blijft een prachtig en makkelijk leesbaar werk dat ik keer op keer uit de kast pak om even bij de les te worden geroepen.

De Stoicijnse filosofen hadden een interessante kijk op waarom wij meer geld ambiëren, een luxueuzer leven en vervolgens beroemdheid nastreven.

Het idee was, en in veel gevallen nog steeds is, dat als we meer geld hebben we mooiere dingen kunnen kopen we meer bewondering van anderen krijgen. Auto’s, huizen, kleding en horloges zijn een goed voorbeeld.

Maar als we zeggen geen beroemdheid na te willen streven, waarom zouden we dan steeds meer geld willen hebben? Volgens de Stoicijnen, valt die wens dan ook weg. Seneca zegt beeldend: “Onze lichamen zijn zo klein, waarom zouden we zoveel dingen willen wensen en vergaren?” Verder zegt hij dat het niet gaat om de hoeveelheid geld, maar om de staat van de geest.

Geen enkele hoeveelheid geld kan bijvoorbeeld verdriet wegnemen. En hoeveel rijke mensen zijn er niet die diep ongelukkig zijn? Musonius zei dat het niet nodig hebben van rijkdom waardevoller is dan de rijkdom zelf. Helder lijkt me.

Als fotograaf ontmoet ik regelmatig mensen die onzeker zijn over hoe zij eruit zien. Op mijn vraag wat ze dan anders zouden willen zodat die onzekerheid wegvalt, blijft het vaak stil.

De troostende gedachte die ik dan deel is dat we allemaal uniek zijn en juist helemaal niet moeten willen lijken op een ander die iets heeft wat wij niet hebben.

Verder heeft die andere persoon met begerenswaardige uiterlijke of innerlijke kwaliteiten misschien wel de wens om op jou te willen lijken, zeg ik dan.

Meestal stelt deze gedachtenwisseling gerust. Trots zijn op jezelf is de eerste en misschien wel de enige stap naar geluk. En, als je een kopie van een ander bent, wie moet jou dan kopieëren?

Hoe meer (opberg)ruimte we hebben hoe meer we lijken te verzamelen.

Soms is het zinvol om juist minder ruimte te hebben, zodat we minder onnodige dingen aanschaffen en vervolgens bewaren. En dat geeft soms zorgen, gedoe en kost ook nog eens geld.

Aanvullend zou hetzelfde kunnen gelden voor geld verdienen. Hoe meer we binnenharken, hoe meer we uitgeven, vaak aan spullen. Er zou dus wat te zeggen zijn voor niet verdrietig zijn als we minder verdienen dan de buurman. Dat levert vaak ook minder zorgen op.

Als je ergens over twijfelt, dan kan het helpen iemand te vragen wat ze hadden willen weten voordat zij diezelfde ervaring hadden.

Van negeren of ontkennen van een probleem omdat de oplossing niet leuk is, gaat het probleem niet weg.

Een waarheid als een koe, en het komt vaker voor dan we denken.

Succes lijkt vaak het gevolg te zijn van doorgaan waar anderen zijn gestopt.

het stapje van; ‘Dat zou ik graag doen’ naar ‘Hoe ga ik dat doen’, lijkt klein maar is essentieel. Het maakt het verschil tussen dromen en realisatie.

Stabiliteit komt van binnenuit, niet van buitenaf.

Daarom is wachten op bevestiging onnodig.

“Zodra nieuw gedrag een gewoonte wordt, is minder discipline nodig om dat gedrag vol te houden.”

Gary Keller beschrijft in ‘The One Thing’ hoe onze levens versnipperd raken door alle afleidingen en onbelangrijke zaken. Vooral vertelt hij wat we eraan kunnen doen.

Mensen beslissen niet hoe hun toekomst eruit ziet. Ze kiezen voor gewoontes, en die bepalen hun toekomst.

We vinden allemaal meerdere dingen over onszelf.  Soms hangt dat samen met de vraag: ‘wie ben ik?’

Volgens Eckhart Tolle is het niet weten van het antwoord op die vraag juist heel goed en bevrijdend.

Als je het geloof loslaat dat je het zou moeten weten dan verdwijnt de verwarring. Bovendien kom je dan in een staat van helderheid die dichter is bij wie we werkelijk zijn.

Tolle beschrijft dit steeds maar willen definieren van wie we zijn als een beperking. Opgetekend in zijn ‘Een Nieuwe Aarde’ en de moeite van het (her)lezen waard.

“Het leven is niet hoe je de storm overleeft, maar hoe je danst in de regen”.

Zo ‘cheesy’ als deze uitspraak is, zo waar is hij ook. In elke situatie kun je wel een positief element herkennen.

Niet dat ‘het altijd nog slechter kan’, maar juist proberen te genieten van en lachen om dat wat er is.

De relatie met klanten verbetert meestal niet met grote sprongen door de verbetering van de kwaliteit van het product of door nieuwe technologie.

Deze verbetert door de mate waarin we in staat zijn te geven wat de klant wil. En dat zijn de mensen die ons vertrouwen waardoor wij ze mee op reis kunnen nemen naar de bestemming die wij in gedachten hebben.

“Het einde van de verrassing zou het einde zijn van wetenschap. Zo moet de wetenschapper continu zoeken naar en hopen op verrassingen”. ~ Robert Friedel, historicus

Hoe ingewikkelder en lastiger een situatie, hoe belangrijker het is om open te staan voor nieuwe ideeën. Friedel’s uitspraak geeft kracht om naar oplossingen te zoeken niet binnen ons ervaringsgebied liggen, maar net daarbuiten.

Elke taak wordt lichter en leuker met een glimlach.

Fronsen kost daarnaast meer energie.

Het klinkt cliché, maar de enige manier om iets te doen, maken, schrijven etc is beginnen.

Met schrijven als voorbeeld, niet voor social media, niet voor je vrienden, niet voor je moeder, die eindelijk ziet wat een geweldig talent je bent, maar voor jezelf.

De eerste opzet kan waardeloos lijken.  Maar iets waar niet aan is begonnen, kan niet worden verbeterd.

Meteen perfect voor de dag willen komen is vaak de oorzaak van wachten en uitstellen.

De beste genezing van ‘writer’s block’ of block van elke andere activiteit, is door te beginnen.

“Wat iemand ook doet of zegt, ik moet een goed mens zijn.  Het is zoals een smaragd altijd zou zeggen; Wat iemand ook doet of zegt, ik moet een smaragd zijn en mijn eigen kleur behouden”.

De bijna 2000 jaar oude woorden * van de Romeinse Stoïcijnse filosoof en keizer Marcus Aurelius blijven een prachtige metafoor voor behoud en vergroting van authenticiteit en eigenwaarde.

*Meditaties 7-15

Nee is meestal beter dan ja of misschien.

Ja en misschien zijn de voedingsbodem voor later: ’toch liever niet’.

Nee brengt een gesprek op gang en biedt kansen voor onderzoek.

Nee is bijna altijd een reactie vanwege het niet beschikken over voldoende informatie.

We houden niet van nee zeggen en iemand afwijzen, daarom zeggen we ja of misschien.

Omarm nee en de kans om juist en oprecht te informeren.

Nee is de start, niet het eindpunt.

Niet de hoeveelheid bijeenkomsten bepaalt het succes van een groep maar wat er door die groep buiten die vergaderingen wordt gedaan.

De eigenaar van een bedrijf waar ik laatst over de vloer was legde uit waarom de sfeer er zo goed is.

“Train je mensen zodat ze een andere baan kunnen krijgen. Behandel ze op zo’n manier zodat ze dat nooit willen.”

Ik snapte meteen waarom vrijwel iedereen er met plezier werkt.

Het zit in onze natuur om iets terug te willen doen of geven als we iets ontvangen. Deze ‘reciprociteit’ zit in onze natuur en is goed.

Soms kunnen we echter niets terug doen en het beste is dan onze dankbaarheid tonen.

Wat wel kan is afvragen;  “hoe kan ik het doorgeven aan een ander.” Bijvoorbeeld door dat wat je kreeg ook aan twee anderen te geven. Dat kan zijn waardevol advies of iemand belangeloos uit de brand helpen ergens mee.

In het Engels heet dit ‘Paying it forward’. Degene van wie je de hulp kreeg laten weten hoe waardevol het is, is meestal de beste manier van dankjewel zeggen.

Zo help je én de gever (met dankbaarheid) én de nieuwe ontvanger met dat waar je goed in bent.

‘Autoriteit’ heeft soms een negatieve lading, maar positief uitgelegd kan het er zo uitzien.

Het is niet iets waarmee we worden geboren, of dat ‘hoort bij’ een bepaalde functie. Het is iets dat we verdienen en ontvangen van degenen met wie we werken.

Niemand heeft enige autoriteit over anderen voordat is bewezen dat zij/hij het waard is, in de ogen van zijn/haar mensen.  Niet in zijn eigen ogen en niet in de ogen van zijn eigen leidinggevenden.

Een wijsheid waar iedereen, en wijzelf uiteindelijk altijd baat bij hebben.

‘Laat de omgeving beter achter dan hoe je deze aantrof.’

Een hulpvraag kan zijn: ‘Zou mijn gedrag anders zijn als ik zou weten dat er iemand meekijkt?’

Waarom zijn deze vragen relevant, vroeg ik een vriend die ze me stelde.

Hij zei: ‘Je zorgt dan namelijk dat met alles wat je doet de wereld een stukje beter wordt’.

“De enige echte vorm van intelligentie is of je uit het leven haalt wat je wil”. ~ Naval Ravikant

En dat is voor iedereen anders. Zodra we écht naar die vraag gaan kijken, worden we al een beetje slimmer.

‘Garandeer iets en de ramp ligt op de loer’. ~ Orakel van Delphi

Teveel projecten lopen vast of mislukken omdat onvoldoende vooruit wordt gekeken naar wat er mis kan gaan.

Uiteraard mag vooruitlopen op moeilijkheden er niet voor zorgen dat we er maar helemaal van afzien. De juiste balans tussen maken van grote plannen én anticiperen waar het fout kan gaan zorgt voor de grootste kans op succes.

Mensen met relatief gemiddelde vaardigheden en kracht zullen veel bereiken, als ze zich onvermoeibaar en volledig op een ding richten.

Yoga is zo’n goed voorbeeld van iets wat er simpel uit kan zien maar oefening vereist om het goed te doen. ‘Hoe moeilijk kan het zijn’, horen beoefenaars regelmatig.

Ik denk dan meteen aan de ‘wax on – wax off’ scene uit de film Karate Kid. Mr. Miyagi geeft een ogenschijnlijk eenvoudige opdracht aan zijn ongeduldige pupil, die het nut en plezier van de herhaling en de ogenschijnlijke eentonigheid niet inziet. Toch leidt dit naar meesterschap.

Herhaling, concentratie en de daarmee juist voortvloeiende ontspanning maken dat yoga een zeer geschikte bezigheid is om veel andere dingen in het leven te kunnen overwinnen. Vandaag ontmoette ik een yogabeoefenaar en zij inspireerde tot het optekenen van dit bericht. Yoga staat nu op mijn lijstje..

Hoe minder woorden er nodig zijn om iets uit te leggen, hoe krachtiger de communicatie.

Je wil een appeltaart bakken met zelfgeplukte appels. Je staat tegen de perenboom met je ladder. De taart wordt dan geen appel- maar een perentaart. Ook lekker, maar niet wat je wilde.

Het is super makkelijk om helemaal op te gaan in de bezigheid van het bezig zijn. Het is wel goed regelmatig te kijken waar de ladder tegenaan staat. We willen dit en doen dat. Het verplaatsen van de ladder kan dan handig zijn.

Het allerkrachtigste dat je kunt doen in een relatie, persoonlijk of zakelijk, is iemand 100 procent aandacht geven. ~ Brad Jacobs, ondernemer

De ander voelt dit en het voelt goed. Het heeft een bepaald effect op degene met wie je spreekt. Luisteren en begrip tonen is wat we neigen te vergeten.

De podcast van Shane Parish met Jacobs is inspirerend.

“De redelijke persoon past zich aan de wereld aan, de onredelijke persoon houdt vol te proberen de wereld aan hem/haar aan te passen. Daarom is elke vooruitgang afhankelijk van de de onredelijke persoon.” ~ George Bernard Shaw

Van tijd tot tijd kan het goed zijn dit te lezen als we op het punt staan ons aan te passen of op onze strepen te staan. Dat is niet altijd makkelijk want meegaan met de stroom lijkt minder energie te kosten.

Maar het levert ook steeds hetzelfde op. En soms besluit je wat anders te willen. Zeker als het gaat om dingen die we echt belangrijk vinden.

De meeste mensen willen helpen. Het zit in onze genen. Als we iets echt nodig hebben, dan loont het om dit te durven vragen. Zonder de angst dat we ’teveel zijn’.

Heel vroeger, in de verre oudheid, toen we nog rondsjokten over de steppen, hadden we elkaar echt nodig. Het kwam niet in ons op om hulp te weigeren. We hielpen omdat we een volgende keer zelf hulp nodig hadden. De evolutionaire en diepgewortelde wens om te helpen bestaat nog steeds.

Daarom is het goed om er vanuit te gaan dat anderen er in de basis voor je zijn als je ze nodig hebt. Omdat wij er ook voor hen zijn als het echt nodig is.

Een belangrijk deel van het zijn van een professional is andere mensen in je team hun werk laten doen.

Je vertrouwt mensen om iets te doen, of je vertrouwt ze niet.

En iemand in het ’team’ is een collega of iemand met wie je in een andere hoedanigheid samenwerkt.

In vol en gerechtvaardigd vertrouwen is alles makkelijker.

Met de fiets haalde ik een scootmobiel in met daarop een oudere dame. Ik ging net iets sneller en zag haar vanuit mijn ooghoek vredig voorthobbelen. Door me heen schoot plots: “wat een geluk dat ik kan fietsen.”

Alle problemen zijn eigenlijk relatief. Zij kan mogelijk denken: “wat een geluk dat ik mij nog kan verplaatsten in de buitenlucht.”

Sinds die dag kijk ik anders naar mijn diverse problemen. Die zijn eigenlijk kleiner vergeleken met de situatie van veel andere mensen. Kunnen fietsen bijvoorbeeld is een groot geschenk.

En zo zijn er veel andere dingen die vanzelfsprekend zijn. Tot ze het niet meer zijn en de fiets wordt verruild voor een scootmobiel.

“Concentreer al je gedachten op de taak die voor je ligt. De stralen van de zon branden niet in tot het moment dat ze worden gericht op een punt.”

Deze quote leek me mooi om vandaag gewoon integraal de ether in te slingeren. Hij is van Alexander Graham Bell. Dankzij hem kunnen we telefoneren.

Raskatten en -honden zijn gevoeliger voor ziektes dan kruisingen en ‘vuilnisbakjes’. In sommige dorpen zijn meer ziektes vanwege de zeer gesloten gemeenschappen en nabije verwanten die kinderen krijgen, ook wel inteelt genoemd.

Waar haalt Chat gpt de informatie vandaan? Van het internet. En hoe meer ai gegenereerde berichten er worden gemaakt en weer op internet verspreid, hoe meer Chat gpt put uit de door zichzelf gegenereerde inhoud.

Kan het zijn dat op een goed moment veel informatie op elkaar gaat lijken? En is het net als bij doorgefokte rashonden dan nog wel zeker of de inhoud uiteindelijk betrouwbaar is? Wie zal het zeggen.

En blijft zelf schrijven niet toch het leukst en leerzaamst?

Maria Popova’s blog ‘The Marginalian’ komt elke Zondag in de inbox. Daar las ik een eerder artikel over de fixed or growth mindset van Carol Dweck met een mooi overzicht.

Vaste Mindset /  Groei Mindset

Uitdagingen vermijden / omarmen

Obstakels makkelijk opgeven / omarmen

Inspaning zien als nutteloos / zien als pad naar meesterschap

Zinvolle kritiek negeren / leren van kritiek

Andermans succes is bedreigend / zijn inspirerende lessen

Maximaal resultaat eerder bereikt / steeds nieuwe prestatieniveaus

Kijk op de wereld: alles is voorbestemd / groter gevoel van vrije wil

Na 20 jaar onderzoek is Dweck erachter gekomen dat de kijk op de wereld die we aanhangen grotendeels bepaalt hoe we ons leven leven.

“The passion for stretching yourself and sticking to it, even (or especially) when it’s not going well, is the hallmark of the growth mindset. This is the mindset that allows people to thrive during some of the most challenging times in their lives.”

Onvertaald geeft Dweck wel weer waar de kansen liggen. Deze post van Popova van wie ik elk bericht lees is een heerlijk kort en inspirerend voor de zondagmorgen.

De Griekse filosoof Plutarch zei; “De geest is niet een schip dat gevuld moet worden, maar een vuur dat moet worden aangestoken”. Een variant kwam van de Ierse dichter W.B. Yeats:  “Opleiding is niet het vullen van een emmer, maar het aansteken van het vuur”.

Hoe dan ook, beide heren hebben gelijk. Jezelf blijven opleiden is de beste investering die je kunt doen. Dat kan in je eigen vakgebied zijn, en ook in iets heel anders en nieuws.

In het Engels zeggen ze ‘To get fired up’. Er is geen mooiere beschrijving van het plezier van iets nieuws leren.

Het rijden op een smalle tweebaansweg met aan weerszijde bomen is voor de meesten van ons geen vervelend of angstig iets. We vertrouwen op onze ervaring en op de techniek van de auto en we zijn er helemaal niet zo mee bezig. Autorijden gaat heerlijk automatisch.

Het verkeer is eigenlijk een collectieve vertrouwenskwestie.  We gaan ervan uit dat iedereen bekwaam is en zich aan de regels houdt. Tot dat niet het geval is.

Deze week reed ik op voornoemde volstrekt lege smalle tweebaansweg met bomen. In de verte kwam een auto mij tegemoet, op mijn baan.. Hij kwam alleen zo snel dichterbij dat ik besefte, dit gaat mis, een spookrijder. Een meter of dertig van mij vandaan zwiepte de tegenligger terug naar zijn eigen weghelft.

Wat kan dit zijn geweest? Het is niet uitgesloten dat  de man of vrouw op de telefoon zat. Een paar seconden later, en een frontale botsing was niet uitgesloten.

Mateloos geschrokken reed ik naar de parkeerplaats van een patatzaak even verderop. Tien minuten tuurde ik in stilte voor me uit. Wat doe ik hier nu mee?

Ik besloot dat vanaf dit moment mijn telefoon in de auto uit staat. Alles met dit apparaat is afleidend, ook bellen. Tegenliggers moeten op mij kunnen vertrouwen. Dit liep met een sisser af, en met een levensgroot inzicht. Het kan in een seconde afgelopen zijn.

Het kappen van een dikke boom gaat niet lukken met een slag van de bijl. Ook niet met twee. Echter, als je blijft doorhakken, dan zal op een goed moment de boom omvallen, of we het willen of niet. Op dat moment, ook al zou je een grote groep mensen uitnodigen en oneindig grote geldbedragen bieden om de boom tegen te houden, het zal niet lukken. Als de houthakker na twee slagen zou vragen: “Waarom valt deze boom niet?” Of na de derde slag en de vierde slag, “Waarom gaat de boom niet om?”, dan slaagt hij er nooit in. Elk groot werk komt tot stand met kleine stappen.

Dit is geschreven door Hakuin, een van de belangrijkste Japanse Zen meesters. Het verhaal van de boom is inspirerend als we aan het begin van een grote taak staan.

Erachter komen wat we willen, moeten of kunnen met ons leven wordt makkelijker als we diep in ons hart kijken naar wat we echt belangrijk, mooi en zinvol vinden. Empathie voor een bepaald onderwerp, mensen of dieren, of een maatschappelijk ding waar we voor willen vechten, kan een aanknopingspunt zijn om aan ons ‘levenswerk’ gehoor te geven.

De sleutel zit in dat wat ons bijzonder maakt, onze interesse en empathie voor iets bijzonders.

Veel mensen gaan met plezier naar hun werk en dat is goed. Sommige free-lancers en ook mensen in dienstverband zien werk als een ruil van tijd voor inkomen. Het wordt allemaal anders als we het werk zien alsof we in een hecht team zitten waarbij iedereen voor 100% van elkaar afhankelijk is.

Het dichtst bij deze omstandigheid komt werken in actieve dienst in het leger. Dat zag ik tijdens een trainingsdag waarbij beroepsmilitairen hun ervaringen delen met een groep burgers en hen helpen aan nieuwe inzichten.

Leiderschap, verantwoordelijkheid nemen en ergens voor staan omdat het erop aankomt zijn zaken waar op veel plekken in de maatschappij winst valt te behalen.

Niet alleen omdat hij het leuk vond speelde Einstein viool. Ook, en misschien vooral, omdat hij dan op andere gedachten kwam. Nieuwe en onverwachte ideeën schieten te binnen tijdens een wandeling, muziek maken, of creatief bezig zijn. In elk geval vrijwel altijd als we niet bezig zijn met wat we succesvol willen laten zijn. Spelen en ontspannen loont.

De Argentijnse chef Francis Mallmann sprak de volgende woorden:

“Ik deed niet het juiste. Ik was alleen maar precies aan het kopiëren wat ik had geleerd. En ik denk dat dit met elke vaardigheid gebeurt in het leven. Je bent jong. Je hebt een meester. Je wilt nadoen wat zij doen. Maar op een goed moment in het leven, moet je jezelf omdraaien en zeggen dat ik mijn eigen weg moet vinden in mijn eigen taal”.

Dit geeft hoop voor het moment dat je loslaat en je eigen weg inslaat.

Alicja Kwade
Foto ©Michel Porro 2024

Vandaag opent de tentoonstelling ‘De Noodzakelijkheid der Dingen’ van Alicja Kwade in Museum Voorlinden in Wassenaar. Ik kreeg van haar eergisteren een rondleiding.

“Ik ben blij als mensen een beetje onzeker worden over zichzelf en over dingen om hen heen. Dat ze vragen gaan stellen bij hun eigen vermeende zekerheden in hun leven. Een ding is zeker, niets is zeker.”

Een indrukwekkend kijkje in de geest van de Pools-Duitse kunstenares. En elke bezoeker mag zelfs een stukje van haar mee naar huis nemen. Laat je verbazen en verrijken. Zeer de moeite waard.

“Ik heb liever een paspoort vol stempels dan een huis vol spullen”. Las ik in het boek ‘Material Matters’ van Thomas Rau en zijn alternatief voor de roofbouwmaatschappij.

Nu denk ik dat onbeperkt de wereld bereizen en vliegen ook niet al te best is maar ik snap zijn punt. Ervaringen zijn waardevoller dan spullen. En dat kan ook dichterbij huis door te fietsen, wandelen, genieten van wat er is, een boek lezen of gewoon te zijn. Spullen zijn vaak een surrogaat voor geluk.

Je ziet eigenlijk pas hoe snel iets gaat relatief tot iets anders in de omgeving. ’s Ochtends kondigt de zon zich aan en zie ik hem letterlijk stijgen. In een paar minuten kruipt het donkere oranje balletje omhoog en transformeert in een fel wit licht. Het omgekeerde gebeurt als de zon ’s avonds afscheid neemt en langzaam maar gestaag achter de horizon wegzakt.

Overdag beweegt de zon net zo snel, alleen zie je niet hóe snel. Je zou hetzelfde kunnen zeggen of voelen over ons leven. Tussen begin en eind lijkt de tijd stil te staan of in elk geval langzaam te gaan. Elke dag is een soort mini show met een begin en een eind. Wetende hoe snel het gaat, wat gaan we er vandaag van maken?

Is het slim om je hypotheek extra af te lossen? En kan iedereen dat wel? Hypotheken maken het mogelijk dat mensen een huis kunnen kopen en dat is mooi. Voor veel mensen geldt dat ze een aanzienlijk deel van hun inkomen daaraan kwijt zijn. En extra aflossen kan dan zorgen voor een nog grotere financiele druk en minder besteedbaar inkomen. Dat laatste, is dat wel zo?

Als we extra willen aflossen dan moeten we goed kijken naar het uitgavenpatroon. Sommige euro’s die we niet uitgeven aan onnodige zaken kunnen worden gebruikt voor aflossing. De uitdaging met het hebben van een hypotheek is dat we ons rijk kunnen rekenen, terwijl we niet rijker zijn dan voordat we de hypotheek hadden. Door jaarlijks af te lossen wordt de eindschuld kleiner en ons leven hoeft er niet oncomfortabeler door te worden. Sterker nog, veel prullaria en onzinaankopen geven soms juist onnodige stress.

Aan het eind van de rit komt de bank het volledige uitstaande bedrag innen of komt met een nieuw voorstel. Kunnen we dat dan wel betalen? Bovendien, hoe kleiner de schuld, hoe lager maandelijkse kosten nu. Iedereen weet dat het hebben van schulden stress kan opleveren en ook een hypotheek is een schuld. Iedereen die dat echt wil en de zin en noodzaak ervan inziet kan deze schuld gestaag doen afnemen. Dat is niet alleen weggelegd voor miljonairs of mensen met een dubbelmodaal inkomen.

Koopjes bestaan niet. Alles waarin je investeert dat echte waarde heeft en waar je veel aan hebt heeft een prijs. Het heeft jaren geduurd voor ik dit begreep. Dit geldt voor zowel bijvoorbeeld een goede cursus, fitness door regelmatig oefenen of een jas waar je tien jaar mee doet.

Niet te veel beloven en meer leveren dan toegezegd is een strategie die werkt. En indruk maakt.

Een voorbeeld. Als je denkt een week nodig te hebben, check dan met de ander of twee weken goed is. En streef er dan naar binnen een week klaar te zijn.  Dit zorgt ervoor dat als het tegenzit je niet onder druk komt te staan en het geeft de de  kans om sneller te leveren dan beloofd.

Het schijnt dat Mahatma Gandhi een keer tegen zijn medewerkers heeft gezegd: vandaag ben ik te druk om één uur te mediteren. Verbazing alom. Gandhi stelde ze gerust door te melden dat het twee uur zou worden.

Als we het druk hebben of denken dat we te druk zijn, dan moeten we juist meer rust nemen.

De Japanner wordt gemiddeld ouder dan andere nationaliteiten. Wat daaraan bijdraagt is dat in de meeste Japanse huizen geen stoelen staan. Mensen staan dagelijks gemiddeld 30 keer of vaker op.

Veel ongelukken met ouderen worden veroorzaakt door sterk afgenomen spiermassa. Spieren zijn noodzakelijk om evenwicht te kunnen bewaren zodat we minder vallen. Bovendien zorgen sterkere spieren voor een hogere botdichtheid waardoor botten beter tegen een stootje kunnen.

Vreemd genoeg willen ouderen gelijkvloerse woningen of wordt hen dat aangeraden.’Levensloopbestendig’ heet dat. Het ideaal is de bungalow of het appartement, liefst met lift. Dit maakt de valkans en een verkorte levensduur alleen maar groter. We kunnen nog wat leren van de Japanners.

Bewegen en blijven bewegen wordt met de jaren alleen maar belangrijker. Deze informatie kreeg ik van een (ongeveer) leeftijdsgenoot die richting 60 jaar gaat. We hadden het over onze laatste gezonde jaren. Het was een mooi gesprek.

Doe eens iets goeds voor een andere zonder het iemand te vertellen. Ook die ander niet. Op die manier voel je je goed door het feit dat je geeft, niet door de dankbaarheid die je ontvangt.

Verwar beweging niet met actie.

Tijdens een team building en zelfreflectiedag waar ik als fotograaf bij was hoorde ik een deelnemer dit zeggen tegen een teamlid. Het was duidelijk goedbedoeld en werd ook zo opgevat. De collega kwam meteen in actie.

En het is waar. Actie betekent nadat je je hebt gecomitteerd iets te gaan doen, dit niet te vermommen door te gaan bewegen en er druk uit te zien.

Volgens Mihaly Csikszentmihalyi zijn de beste momenten in ons leven niet passief en relaxed. De beste momenten komen gewoonlijk voor als we ons lichaam of geest uitgedagen tot een limiet terwijl we vrijwillig proberen om iets moeilijks en zinvols te doen.

Deze staat van zijn is bekend geworden onder de naam flow. Het kan zinvol zijn om regelmatig te kijken naar of we dit voldoende hebben in ons leven. En als dat niet zo is, dan kijken naar hoe we dat wel kunnen creëren.

Tip: het geheim zit in het transformeren van een routinetaak in een staat van flow.

Regelmatig en gematigd bewegen leidt tot een langer leven. Het  komt voor dat ik soms wel twee uur achter mijn beeldscherm zit en helemaal opga in de activiteit. Of iets perse af wil hebben. Dat is best fout voor de gezondheid.

Sinds kort zet ik een soort mentale kookwekker die elke 25 minuten afgaat. Dan gaat het scherm even op zwart en doe ik 5 minuten wat oefeningen.

Ik merk duidelijk dat dit mijn focus verbetert en ook de fitness. Dan heb je na een dagje computeren toch een half uur oefeningen geklokt. Het werkt en is leuk om te doen.

Soms lost een probleem zich op of gaat iets beter door niets te doen.

De Vietnamese filosoof Thich Nhat Hanh zei; Als een klein bootje in een storm terechtkomt, en één persoon blijft kalm, dan zullen de anderen niet in paniek raken en is de kans dat de boot blijft drijven aanzienlijk groter.

We hoeven dus niet altijd meteen in de actiestand te komen.

Wat ik aardig vind aan het reality TV programma Kamp van Koningsbrugge is een kijkje in niet alleen zozeer de fysieke en vooral de psycholische hindernissen en beloning.

En het bruggetje dat je kunt maken naar de uitdaging in je eigen werk wordt door Steven Pressfield in Turning Pro meesterlijk verwoordt. Een commando en ook jijzelf ontvangt een financieel en een psychologisch salaris voor je werk.

Het eerste is de ouderwetse bankoverschrijving, geld, erkenning en applaus wellicht. Voor veel mensen is dat echter nooit genoeg en het kan altijd meer.

De psychologische beloning is het gevoel dat je het werk doet met de motivatie van de balletdanser die danst en de filmmaker die filmt. En de commando die natregent en bevriest in een schuttersputje om geheime redenen die alleen hij en zijn broeders en zusters delen.

Het werk doen we dan uitsluitend om het werk, en niet voor de beloning. Dan kan een carriere er heel anders uit gaan zien en veranderen in iets nobelers waar we aan het begin nooit aan hadden gedacht. Pressfield noemt dit een ‘practice’. Werken niet voor de uitkomst zoals geld, maar om de reden waarom je eraan bent begonnen.

Gister las ik deze post op Linkedin van een jonge vrouw, Daniella. Hieronder het hele bericht. Het herinnert ons er weer aan hoe belangrijk het is om nu te genieten van de kleine dingen met de mensen in ons leven.

If you’re reading this then it means I have died from my battle with cancer and my family are posting my final message on my behalf.

Firstly, I just want to say that not all cancers are caused by lifestyle choices, in some cases it’s genetics or unfortunately it just happens. In my case, despite me being very healthy and active, a cancer started in my bile ducts which was not caused by anything in my control and my life was never the same again. Cholangiocarinoma is a rare aggressive cancer with often no obvious causes and no cure. I really really do hope that in the years to come more research is done about this horrid cruel disease so that more lives can be saved.

So with that being said, although we can’t control what happens to us, we can control how we react. I chose not to mourn the life I was losing despite being so devastated, but to instead enjoy every moment I had left.

As I have always said and believed you should enjoy the little things in life and cherish every moment! Romanticise your life! Do whatever makes you happy and don’t let anyone take the joy of life away from you x

I LOVED my life. Everything I had achieved was what I wanted. I loved my job, my fiancé, my family, my friends and my dog, and the house we were going to buy and the future we were making for ourselves. Leo my fur baby was definitely brought into my life to help brighten my darkest days.

So thank you everyone for making my life so magical. Remember what I said about enjoying the little things

“If ever there is a tomorrow when we’re not together, there is something you must always remember. You are braver than you believe, stronger than you seem and smarter than you think. But the most important thing is, even if we’re apart… I’ll always be with you.” Winnie the Pooh.!

And lastly to my dear, beautiful Tom, I love you and always will. Thank you for supporting me and bringing so much love and happiness into my life. Go enjoy your life now, you deserve it.

Daniella ❤️

Voor elk ding wat je beter wil maken of kunnen doen is nodig een minimale effectieve dosis. Of dat nu is hardlopen, medicatie of medidatie, er zal een minimum inspanning of handeling moeten zijn voor een effectief ander resultaat.

Stel je wil een iets andere richting in je werk of een compleet nieuwe carriere, dan zijn er andere minimale inspanningen en acties nodig.

Kijk naar je doel en wees bewust van de benodigde minimale inspanning.

Iemand zei laatst tijdens een congres op het podium dat het besturen van een onderneming, van groot tot klein en zelfs eenmanszaak, is als het dirigeren van een orkest. Je moet aan zoveel dingen tegelijk denken om tot een goed resultaat te komen.

Persoonlijk denk ik dat het meer lijkt op jazz. Improvisate is naast voorbereiding, overzicht en uitvoering net zo belangrijk.

De grootste eik was ooit een eikel. Ongelofelijk eigenlijk.

Alles begint klein.

Het is een wonder eigenlijk dat er water uit de kraan vloeit. Vanzelfsprekend, tot er geen druppel meer uit komt.

Dit geldt voor meer dingen. We nemen veel voor lief omdat het altijd zo is geweest.  Toch kunnen er kinken in de kabel komen en kraanwater is een beeldend voorbeeld.

Vandaag kijk ik met dankbaarheid naar alles wat goed werkt en wat mijn leven makkelijk en fijn maakt.

De prijs van je tijd zou elk jaar moeten stijgen.

De grootste hindernissen zitten intern.

Zowel fysiek persoonlijk, als in een organisatie, groot of klein.

Een glimlach is een kromming die dingen rechttrekt. ~ Mansukh Patel

Volgens hem is lachen even essentieel als geluk. En je hoeft jezelf alleen maar te oefenen om de dingen weer te gaan zien met de ogen van een kind.

Wat steeds helpt is om in een lastig parket,  het grappige te kunnen ontdekken. Patel zegt verder dat we elke dag kunnen kiezen voor een dag met wedijver of een dag met vreugde en plezier.

Als je net zo bent als ik dan neig je soms naar eindeloos voorbereiden om later te gaan doen. Dit kan leiden tot uitstelgedrag.

Na een leven als fotograaf te hebben gewerkt ben ik met video begonnen. En de leercurve is stijl. Er zijn duizend dingen te leren via eindeloos Youtube kijken, boeken lezen, handleidingen uitpluizen en appararuur leren kennen.

Het is allemaal waar wat ze zeggen: niets is beter dan gewoon doen. Fouten maken, overzicht verliezen, prutsen en verprutsen, vallen en opstaan en het dan de volgende keer beter en anders doen.

Recent maakte ik een korte video van een groep mensen. Aan alles moet je dan denken: geluid, licht, instellingen en dan ook nog eens zorgen dat er iets interessants te zien is. De hersenpan draait overuren en alle kennis van maanden achter de computer wordt simultaan aangesproken.

Het resultaat van die sessie was niet bepaald geschikt om voor een Gouden Kalf in te zenden en er schortte van alles aan. Toch was ik blij dat ik ondanks alle fouten aan de slag ben gegaan. Het zag er meer dan goed genoeg uit en de klant was als verwacht blij.

Alleen door de moed bijeen te rapen en in het diepe te springen worden we sterker.

In culturen waar mensen minder of heel weinig te besteden hebben wordt er meer en graag gedeeld. Hun huizen staan open, en men is vrijgevig met voedsel en andere dingen.

Dit komt niet omdat ze aardiger zijn dan wij, maar omdat ze van elkaar afhankelijk zijn. Niemand weet wanneer je de ander een keer nodig hebt.

Wij zijn dit vergeten omdat we alles hebben, financieel onafhankelijk zijn en niet van de honger omkomen.

Het ironische is dat hoe meer we hebben, hoe minder we lijken te willen delen. Het is goed te weten dat dit ondanks onze rijkdom wel kan, door alleen maar te kijken naar die culturen waar het wel mogelijk is. Rijkdom hoeft niet te leiden tot sociale armoede.

De grootste dwaasheid is het opofferen van gezondheid voor welk ander geluk ook. ~ Arthur Schopenhauer

Dat vergeet ik wel eens als ik uren doorbuffel om iets af te krijgen of te leren om beter te worden in wat ik doe.

Toch, als we tegen een grens aanlopen kan het goed zijn, de wijsheid van de wat humeurige Duitse filosoof in acht te nemen.

Ik hik regelmatig aan tegen het feit dat ik aan een ding of project moet beginnen en wil het dan helemaal eerst perfect en geregeld hebben. Dat werkt niet merk ik.

Zodra ik gewoon begin, dan is de kop eraf en groeit iets in een richting. Niet altijd de helemaal beoogde kant, maar het groeit wel en uiteindelijk is dat beter dan wachten tot het perfect is. Gewoon beginnen.

Om tot daden aan te zetten werkt humor vaak goed. Door niet dwingend maar met een knipoog te sturen.

Gezien op het toilet van een winkel.

In de film ‘Gravity’ worden twee astronauten, Sandra Bullock en George Clooney’ bedreigd door inslaand ruimtepuin afkomstig van een kapot geschoten sateliet als zij een reparatie uitvoeren aan de Hubble telescoop vanaf de space shuttle Explorer. Het is een ongelofelijk goed gemaakte speelfilm die voor 90% in de computer is gemaakt. Vrijwel alles dat kan misgaan gaat ook mis. Het is niet zozeer sci-fi, maar meer over twee mensen in de ruimte, de nietigheid, doorzetten en de pracht van de aarde uiteindelijk.

Voor de vrouwelijke rol van Dr. Ryan Stone werd een behoorlijk aantal actrices benaderd die of niet konden of tijdens de casting andere kansen kregen. Zo werd gevraagd aan Angelina Jolie, Marion Cotillard, Blake Lively, Natalie Portman, Naomi Watts, Carey Mulligan, Scartlet Johansson, Sienna Miller, Abbie Cornish, Rebecca Haal en Olivia Wilde. Uiteindelijk werd het Sandra Bullock. Waarom is dit interssant?

Veel dingen in het leven zijn van kans afhankelijk. Maar om het spel te kunnen winnen moet je wel meedoen. Bullock deed en doet mee door vol in te zetten op het zijn van een zo goed mogelijke actrice. Zij kreeg deze rol omdat anderen niet konden of wilden. Ging zij zich hierdoor minder voelen, of ‘bij gebrek aan beter?’ Absoluut niet.

Als Bullock zich had afgevraagd of zij onder het geweld van alle andere sterren wel een kans maakt had ze mogelijk niet meegedaan. Meedoen ondanks de potentieel kleine kans om te  winnen is 90% van het spel.

Benieuwd naar de smaak van een pak ‘Irish Coffee’ koffie van de Lidl nam ik een eerste slok. Smaakte behoorlijk naar Irish Coffee maar het aroma is me veel te sterk. Een eenmalig experiment besloot ik en de volgende bak doen we maar weer gewone koffie.

De tweede kop smaakte heerlijk, met een hint van Irish Coffee… Wat bleek? Er zat nog een beetje Ierse koffiedrap in de beker.

Tegenwoordig mik ik ongeveer 5% van de Ierse variant (een afgestreken theelepel) bij de gewone koffie en dat is de juiste ‘sweet spot’.

Soms kan iets nieuws proberen tot verrassende resultaten leiden. Met een beetje geluk gaat er dan iets mis waardoor er nieuwe mogelijkheden ontstaan. Zoals mijn gehackte Lidl Irish Coffee.

Vandaag hoorde ik dat een collega fotograaf is overleden op 45 jarige leeftijd.  Het is steeds een shock te horen dat mensen om je heen wegvallen, en sommigen veel te jong.

In een realityprogramma worden jonge mensen met een dodelijke ziekte gevolgd. Een man van 22 met een hersentumor hoort leeftijdsgenoten om zich heen zeggen: ‘Dat doe ik later wel. Eerst carriere maken en geld verdienen. Mijn dromen komen later wel uit’.

‘Nee’, zegt hij hoofdschuddend, ‘niet later, nu! Je weet nooit wat er gaat gebeuren en wanneer. Als je iets echt wilt, doe het dan zo snel mogelijk. Er zijn geen garanties.’

Het is lastig de balans vinden tussen alle ballen in de lucht houden met verplichtingen zoals gezin en werk, en tegelijk snappen dat ons leven te kostbaar is om te verkwisten aan onzin. Het is zinvol en belangrijk regelmatig stil te staan bij onze eindigheid en niet te wachten tot er iemand wegvalt voor we erover nadenken.

Regelmatig krijg ik de vraag of ik wat wil vertellen over de Klimaatalmanak waar ik als vrijwilliger aan heb meegeschreven.

Een afbeelding zegt soms meer dan een lap text. Dit is wel een sprekend voorbeeld van hoe we eenvoudig een verschil kunnen maken.

Dit staat op de pagina’s in de almanak met individuele acties voor het klimaat van groot tot klein. Iedereen kan ergens beginnen.

Als je nooit je veilige en warme nest verlaat, dan ervaar je ook niet hoe het is om thuis te komen.

Je waardeert des te meer wat je hebt als je het risico hebt genomen je nek uit te steken en iets anders te doen dan wat je normaal doet.

De meeste waardevolle en goede dingen vereisen een consistente inzet over een langere periode.

We worden soms helaas gedreven door de waan van de dag en door de druk dat iets vandaag af moet.

We zijn dan overtuigd dat werk dat vandaag wordt gedaan, ons leven morgen makkelijker maakt.

De truc is inzien dat we er niet altijd aan moeten toegeven, in het belang van degene die ons vandaag aan onze jas trekt. Weten wanneer iets haastig af moet en weten wanneer iets beter even kan wachten.

Een van de makkelijkste, en leukste manieren om met kritiek om te gaan is door de ander gelijk te geven.

Kritiek is niets meer dan de mening van een ander.

Door te zeggen; “goh daar heb je wel een punt”, haal je de angel uit de situatie. Zeker als de ander het bij het rechte eind heeft.

Je hoeft het niet inwendig met alles eens te zijn en het grappige is, als de kritiek terecht is, of deels terecht, dan kun je daar actie op ondernemen.

De meeste energie gaat zitten in ontkenning of bestrijding. Dat valt weg en geeft luchtigheid.

Viktor Frankl schreef dat iemand niet zomaar leeft maar altijd besluit hoe zijn leven eruit ziet. Wat hij het volgende moment wordt. Tegelijkertijd heeft elk mens op ieder moment de vrijheid te veranderen.

Dit lijkt haast onmogelijk, hoe kunnen we nu iets veranderen als we lijken vast te zitten? Door werk, ziekte of in de relationele sfeer.  In Frankl’s boek, ‘De zin van het bestaan’, beschrijft hij onder andere dat door te veranderen van perspectief, door op een andere manier te kijken naar een probleem, en dus de oplossing, je de situatie kunt veranderen.

Ryan Holiday noemt het voorbeeld van George Clooney in zijn boek ‘Het Obstakel is de Weg’. De acteur werd in de eerste jaren in Hollywood alleen maar afgewezen. Hij wilde leuk en geschikt gevonden worden, maar dat werkte dus niet. Tot hij inzag dat de regisseurs en producent een probleem hadden dat hij kon oplossen.

Zijn nieuwe inzicht en perspectief was dat het kiezen van de geschikte acteur voor de  producenten een groot probleem is. Zij hopen er steeds op dat de volgende acteur die binnenwandelt de juiste is. Clooney zag dat en ging er dus alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij hun probleem ging oplossen.

En zo ging hij zijn presentaties ook doen: hij is de acteur die begrijpt welke rol hij moet spelen. Dat hij in elke fase van de productie, van voorbereiding, tot acteren tot aan de promotie en marketing de juiste acteur is. Hij verlegde het ‘leuk gevonden willen worden’ naar het zijn van de complete probleemoplosser.

Hoe wij dus de dingen die er in ons leven gebeuren interpreteren, ons perspectief, is bepalend voor onze actie. Holiday’s boek is inspirend.

Per dag ontvangen we soms vele tientallen e-mails. Dit ervaren veel mensen als overweldigend, welke moeten we openen en welke negeren?

De ontvanger beslist pijlsnel of het bericht nuttig is of dat het nieuwsgierig maakt. Een nuttige e-mail wordt vaak geopend door hele drukke mensen.  Ze hebben er iets bij te winnen. Nieuwsgierige lezers hebben meestal minder werkdruk. Gezien de e-mail overload tegenwoordig winnen de nuttige berichten het meestal.

Er is een derde factor: is de e-mail specifiek? Hoe specifieker het onderwerp, hoe beter.

Als ik op basis van deze drie aspecten een onderwerpregel zou moeten bedenken, dan zou deze kunnen zijn: ‘3 eenvoudige maar bewezen manieren om je e-mails geopend te krijgen’.

Een goed boek dat dit onderwerp en nog heel veel meer behandelt is Daniel Pink’s ‘To Sell is Human’.

Ik hoorde iemand een paar stukjes voorlezen uit de ‘Bhagavad Gita’, een oud Indiaas heilig schrift van rond het jaar 500.

‘Van die man houd ik die… de wereld niet opjaagt en laat zich niet opjagen. Hij staat boven schommelingen van verrukking, wedijver en angst’.

Hier denk ik wel eens aan als ik in de verleiding kom om iets te willen kopen dat ik eigenlijk niet nodig heb. Veel van die aankopen geven maar heel tijdelijk genot.

Kijkend naar het echte motief voor een aankoop levert die tweede zin aanknopingspunten.

Vertrouwen groeit op het moment dat we het gevoel hebben dat de ander, of een bedrijf wordt gemotiveerd door iets anders dan alleen voordeel voor zichzelf.

Bijna 2000 jaar geleden schreef Marcus Aurelius: ‘Wat de bijenkorf niet ten goede komt, komt de bij niet ten goede.’

De geliefde Romeinse keizer was tevens filosoof.  Zijn zeer leesbare ‘Meditations’, met als Nederlandse vertaling ‘Overpeinzingen’ inspireert met ideeën en wijsheden die vooral vandaag indruk maken. Het boekje bestaat uit korte stukjes, vaak maar een zin, die allemaal op zichzelf staan. Je kunt elke willekeurige pagina openslaan en er je voordeel voor die dag mee doen.

Het is bijzonder dat de dingen waar het écht over gaat al sinds het begin van de mensheid onveranderd zijn, en blijven.

Zomaar een vrolijk plaatje waar heel veel in zit. We mogen nooit vergeten dat wat we doen, vooral ons werk, ook gewoon heel leuk mag zijn.

Ja zinvol, ja belangrijk. Maar vooral leuk. Ik hoorde iemand zeggen: ‘Als je naar je weekend toewerkt, of naar je vakantie, dan wordt het misschien tijd ander werk te zoeken’. Zit veel in. Op zo’n moment kan zo’n vrolijk plaatje de knop omzetten.

Op een goed moment stop je met het proberen jezelf te bewijzen naar anderen en leef je simpelweg op de manier waar je gelukkig van wordt.

Deze quote van Alan Cohen leek me een goede start van deze zonnige Zondag.

Voor wie nog geen NPO Plus heeft is er nu een goede reden dat in elk geval voor een maand te nemen.

De Britse miniserie Mr. Bates vs The Post Office vertelt hoe meer dan 900 managers van postkantoren in Engeland het slachtoffer zijn geworden van een fout in het boekhoudsysteem genaamd Horizon. Hierdoor moesten zij onterecht de door het systeem veroorzaakte tekorten zelf aanvullen. Vier hebben zelfs zelfmoord gepleegd door de stress en de schaamte.Aflevering vier is door meer dan 11 miljoen Britten gezien.

In Dan Cullum’s blogbericht lees je in een notendop waarom deze zaak zo belangrijk is: “I sincerely hope that its success helps earn justice and restitution for the honest, hard-working subpostmasters, and that it serves as a lesson so that nothing of the sort is repeated.”

De schade is enorm. Een van de onterecht veroordeelde postmasters, verloor zijn baan en werk als vakbondsman en zegt te zijn verstoten door de gemeenschap.

Wat inspireert is de houding van Alan Bates, een van de voormalige postkantoorchefs. Hij houdt vol om 20 jaar lang de strijd aan te gaan tegen dit overheidsfalen en de cover up waarmee dit onder het kleed werd geveegd. En nog steeds is de nasleep moeizaam en komt compensatie niet volledig van de grond.

Bovenal blijft Bates rustig en is wel eens opgewonden maar wordt eigenlijk nooit kwaad. En dat is heel bijzonder gezien de ernst van deze onbegrijpelijke rechterlijke dwaling en de extreme gevolgen voor de postmasters en hun gezinnen tot aan de dag van vandaag. De rechtzaken lopen nog steeds.

Mensen praten vaak over prioriteiten (meervoud). Dit is een contradictio in terminis, ofwel een ’tegenspraak in woorden’.

Er is maar een ding tegelijk het belangrijkst, de prioriteit. Het tegelijk bestaan van meerdere prioriteiten is onmogelijk.

Dit lijkt een zinloze discussie. Toch kan het goed zijn ons regelmatig af te vragen wat nu eigenlijk het allerbelangrijkste is.

Gister zag ik het laatste half uur van een indrukwekkende documentaire over palliatieve zorg. Patienten in beeld tijdens de laatste uren van hun leven.

Het werd me opnieuw duidelijk hoe bijzonder (het) leven is. En dat ons grootste geschenk gezondheid is.

Met dat in gedachten zijn veel problemen bijna verwaarloosbaar. Elke dag in gezondheid leven is een cadeau.

Om jezelf te kunnen managen, moet je eerst weten wat je waarden zijn. En soms is er een conflict tussen iemand’s waarden en zijn of haar kracht. Waar iemand goed in is hoeft niet altijd te passen binnen het waardensysteem.

In dat geval kan het zijn dat het werk niet de moeite loont om daar de rest of een deel van het leven aan te wijden.

Peter Drucker heeft hier een erg kort maar belangwekkend werkje over geschreven: Managing Oneself. De 55 pagina’s in A6 formaat zijn hun gewicht in goud waard.

Je rust zal niet ontspannen zijn als je altijd druk bent,’  las ik laatst.

‘Ja maar wat als ik gewoon altijd druk ben, veel op mijn bord heb liggen en alles toch af moet?’

Er zijn twee oplossingen.

Toch meer tussentijdse rust inbouwen, of goed kijken naar waarom we zo druk zijn, en of dat anders kan.

Vaak is dat zo.

Iedereen heeft de hulp nodig van anderen. Ook al lijkt het of we iets alleen bereiken.

We zijn allemaal schakels in het succes van anderen, en andersom.

“If you don’t know where you’re going, you might not end up there”.

Dit klinkt gewoon beter in het Engels.

Het verwonderlijke is dat mensen uit landen die het het minst nodig hebben het meeste water drinken uit plastic flesjes. Bij ons is kraanwater redelijk schoon en vooralsnog veilig genoeg om te drinken.

Steeds meer bewijs komt boven tafel dat het drinken van water uit plastic flesjes een uitstekende manier is om plastic te eten. Nieuw onderzoek wijst uit dat een liter water in een plastic fles meer dan 240.000 deeltjes plastic bevat, waarvan 90% voorheen niet getraceerde “nanoplastics”.

Dit blog van Rohan Rajiv zet het genuanceerd op een rij. Een nadenkertje.

De meest productieve organisaties en mensen besteden veel energie aan het vechten tegen wat goed voelt, in het streven naar wat resultaten oplevert.

Een stel dat gaat trouwen is op zoek naar een huwelijksfotograaf. Ze hebben er twee op het oog. Het werk van beide fotografen spreekt hen aan. Ze kosten hetzelfde.

Echter, de ene fotograaf doet alleen huwelijken. Ze doet niets anders en het is haar lust en leven. De ander besteedt de helft van de tijd naast bruidsreportages ook aan paardenfotografie, haar tweede grote passie.  Wie zou het stel kiezen om hun grote dag met complete focus vast te leggen?

Dit gaat uiteraard niet alleen om fotografie. Het is op elke expertise los te laten. Als het er echt om gaat, kiezen we voor een toegewijde expert met een afgebakende kleinere doelgroep? Of valt de keus op iemand die van meerdere markten thuis is?

“Het grootste voorrecht van je leven is zijn wie je bent”. Joseph Campbell

‘Ijzer roest als het niet wordt gebruikt’, schreef Leonardo da Vinci. ‘Stilstaand water wordt brak en inactie haalt daadkracht uit de geest.’

Nu was Leonardo wel een bijzonder type, met de ene lumineuze ingeving na de andere. Hij leek wel geniaal.

Toch zit dat genie in ons allemaal. Af en toe rust en niets doen is prima, noodzakelijk zelfs. Maar actie brengt ons verder en houdt de geest scherp.

Als je aan welke klus dan ook begint dan gaat het erom dat je deze af kunt maken. Het halverwege af laten weten vanwege een te voorkomen omstandigheid maakt geen indruk.

Als voorbeeld; een leverancier van video apparatuur vertelde over het belang van het hebben van een extra batterij voor de camera. Dat klinkt logisch zou je zeggen. Het komt echter vaker voor dan je denkt dat het inbouwen van veiligheidsmarges achterwege wordt gelaten.

“De klant kijkt niet naar het mooiste plaatje of filmpje, maar naar of je de klus afmaakt. Een prachtig filmpje dat maar half af is heeft geen waarde”.

Dit kan op vrijwel alles worden losgelaten. Zorg dat de logistiek op orde is. En dat er speelruimte is voor als er dingen misgaan. Goede voorbereiding en niet gokken op een gunstige afloopt blijkt doorgaans een goed advies.

“Er zijn twee dagen in de week waarover en waarop ik mij nooit zorgen maak. Twee zorgeloze dagen, compleet vrij van angst. Een van die dagen is gisteren… en de andere dag waarover ik mij geen zorgen maak is morgen.”

‘The Golden Day’  is geschreven in 1910 door Robert Burdette. Nog steeds onverminderd een goed handvat om te zien hoe zinloos het kan zijn zorgen te maken over gedane zaken en toekomstige problemen.

Armin van Buuren vertelt over zijn nieuw omarmde gewoonte om dagelijks te mediteren. Volgens hem staat de vraag centraal: ‘Wie ben je en waar sta je voor?

Je hoeft niet een heftig beroep als dat van een wereldberoemde DJ te hebben om stilte te kunnen waarderen. Voor mij is het concert in de Johan Cruijff Arena uit 2022 een  eerste kennismaking met een volledige show van de DJ componist. Hoewel geen fan ben van ’trance’ kan ik zijn energie en de show enorm waarderen. Scroll stukje naar beneden naar deze link uit het magazine Linda waar de hele show staat (zonder reclame).

Ik begrijp dat mediteren hem helpt bij tot rust komen van zo’n intensieve en fenomenale prestatie.

Wat achter ons ligt en wat voor ons ligt zijn piepkleine dingen vergeleken met wat er in ons zit. ~ Ralph Waldo Emerson

‘We stoppen niet met spelen omdat we ouder worden. We worden ouder omdat we stoppen met spelen’.

De Ierse schrijver George Bernard Shaw had dat goed gezien. Kinderen zijn onze leermeester.

De tijd dat het kost om te zeggen hoe zwaar je dag was, had je al kunnen ontspannen.

Wat is voor een specialist beter? Uurtje factuurtje of afrekenen op basis van resultaat? Deze installateur vervangt een oude stoppenkast.

Wat is de waarde van deze specifieke arbeid? Is dat de drie ‘facturabele’ uren of de zekerheid dat het elektrische hart van de woning veilig en volgens de voorschriften wordt aangesloten? De vraag is dus; hoeveel is gemoedsrust waard nadat een expert het probleem heeft opgelost.

Dit is het al millenia bestaande onderscheid tussen prijs en waarde. Zodra de waarde hoger is dan de prijs die ervoor wordt betaald, is de prijs nooit te hoog. De rust dat het huis niet in onze slaap in brand vliegt heeft zo’n meerwaarde.

Deze electricien mag van mij dus rekenen wat hij vindt dat zijn expertise waard is. En dat is altijd meer dan drie uren. En lees voor electricien: schilder, musicus, loodgieter, fotograaf, tekstschrijver, ict’er, schilder, metselaar, webbouwer en nog 1000 andere beroepen.

Geloven dat iets waar is hoeft nog niet te betekenen dat het dat ook is.

Soms horen we iets van anderen dat we overnemen. Vaak is dat dan ook iets dat we graag willen geloven.

Wanneer we iets echt zeker weten, dan voelt dat meteen ook anders.

We kunnen dus besluiten dat wat we echt zeker weten meer waarde heeft dan wat anderen ons doen geloven.

Vragen om wat we willen ligt zo voor de hand terwijl veel mensen het niet doen.

Het kan zijn de angst voor afwijzing of dat we denken  dat een ander niet op ons zit te wachten.

Dit is een denkfout, omdat diep van binnen iedereen in principe graag wil helpen. Ze zijn net als wij.

De vraag om hulp in welke vorm dan ook, levert in een gesprek vaak ideeën op waar beide partijen mee gebaat zijn.

In feite is de hulpvraag meestal een handreiking waar de ander een groot plezier mee kan worden gedaan.

Het gekke is dat het soms beter is om even helemaal niets te doen. Wachten tot er een antwoord komt. Dat is lastig in een cultuur waarin we worden verleid altijd aan te staan.

Op het toilet even e-mail checken en in de file Instagram. Dat zijn juist de paar minuten rust en bezinning met een grotere kans op heldere ingevingen.

In ons dorp zit een piepkleine computerwinkel. Daar repareren een Iraanse ICTer en zijn zoon computers.  Zo onderhoudt de eigenaar ruim 20 jaar zijn gezin.

Hij leek niet bezorgd toen er grote winkels de deuren openden. Hij wist wel dat sommige klanten voor de goekoopste en voor de aanbiedingen zouden gaan. Maar hij weet ook dat hij er niet ‘voor iedereen’ is.

Hij hoeft alleen een verschil te maken voor genoeg mensen die zijn expertise waarderen. De grote jongens jagen volume na met kleine marges en hij bouwt aan langdurige relaties met zijn klanten. Nooit te druk om een persoonlijk verhaal aan te horen.

Meer is dus niet per definitie beter. Een inspirerend voorbeeld voor elke zzp’er en kleine ondernemer.

Leonard Cohen zong: ‘There’s a crack in everything, that’s how the light gets through’.

Goed om aan te denken als het niet perfect lijkt wat we maken. Of als het even tegen zit.

Zorg net zo goed voor jezelf als voor anderen. Als je dat niet doet, kun je anderen ook niet helpen.

De volgende keer dus als iemand weer iets van je wil, en je stond op het punt een middag lekker vrij te nemen, zeg dan gewoon nee.

Regelmatig opladen en tot rust komen is geen luxe maar noodzaak.

Positief denken garandeert geen succes of de oplossing voor een probleem. Het zorgt er echter wel voor dat de dingen altijd beter gaan dan met negatief denken.

Afzondering zorgt ervoor dat je niet reageert op informatie verspreid door anderen. In plaats daarvan richt je je op je eigen gedachten en ervaringen. Dit kan in de trein, in een druk café, het kan overal.

Cal Newport bespreekt in zijn boek ‘Digital Minimalism’ het verschijnsel dat de mens bij ook maar het geringste gevoel van verveling wordt ‘gered’ door de smartphone. Het idee dat we alleen zijn schrikt ons af, en de telefoon zorgt ervoor dat we nooit alleen zijn. Dit heeft een prijs.

Als we alleen zijn altijd proberen te voorkomen, dan missen we de mogelijkheid om de echt belangrijke uitdagingen en problemen aan te gaan en goed te overdenken.

Het belangrijkste voordeel van regelmatig echt alleen zijn is volgens Newport dat we tot veel betere en ongehaaste zelfreflectie komen. Sinds ik dit weet neem ik tijdens wandelingen om boodschappen te doen of in de natuur ook geen telefoon meer mee. Ik moet zeggen: heerlijk. En als ik weer thuis kom dan staat er in 9 van de 10 gevallen niets bijzonders en in elk geval niets urgents op de telefoon…

De eerste dag van het jaar is als een leeg notitieboekje. De mogelijkheden zijn eindeloos, verwachtingen roepen erom te worden overtroffen. Spannend.

Dit vergt echt leiderschap, terwijl we meestal het liefst wachten en een leider volgen.

Net als in 2009, toen Seth Godin hierover schreef, zijn de kansen groter dan ooit. Mogelijkheden om verandering in gang te zetten. Terwijl de rest van de wereld terughoudend is, liggen de gouden kansen voor het oprapen om iets te maken en doen dat een echt verschil maakt.

Op de laatste dag van het jaar dank ik jullie voor de positieve reacties die ik mocht ontvangen op sommige blogs.

Je weet nooit of iets een snaar raakt. En dat geldt voor veel dingen die we doen. Dus af en toe feedback ontvangen is fijn. Dank dus.

Voor 2024 wens ik jullie allemaal het allerbeste. Opdat we mooie dingen mogen doen en maken voor en met de fijne mensen in onze levens.

Sta jezelf toe om van gedachten te veranderen. Omstandigheden kunnen wijzigen. Een doel of manier waarop je er wil komen hoeft niet langer actueel te zijn. Zelfs midden in een proces is het soms beter alles los te laten.

Plannen, doelen en systemen om er te komen zijn vangrails. Geen kettingen.

Wat zijn we waard?  Als schrijver, fotograaf, therapeut, adviseur, consultant?

Wij weten dat de verandering die ons werk creëert meer oplevert dan wat er per uur voor wordt betaald.

Dát moeten we eerst zelf erkennen, voordat we dat kunnen communiceren.

‘Wat je zoekt, zoekt jou.’ ~ Rumi

Soms zie ik dit ook zo: waar je de nadruk op legt wordt groter.

Beide uitspraken kloppen meestal.

De mens is geneigd altijd iets beters te willen. Een beter huis, beter werk, een betere relaltie of gezondheid. dat is normaal.

Tegelijk betekent dat automatisch dat we weglopen of -hollen zelfs van ‘wat er is’. Weg van wie ik ben, van wat ik heb, weg van dat waar ik ontevreden over ben naar iets wat wel bevredigend is. De hersenen zijn zo geprogrammeerd. In elke cultuur, overal ter wereld. Iedereen is geprogrameerd te worden of te vermijden.

Hoe kan het zijn dat de mens uitblinkt in alles waar dieren niet goed in zijn en zo compleet onintelligent is op dit vlak?

We kunnen een hoop leren van de dieren om ons heen. Dat geeft veel rust waar we zo vaak naar op zoek zijn.

Als het ondernemen van actie voordat de perfecte omstandigheden zich aandienen roekeloos en stom is, dan moeten we roekeloos en stom zijn.

‘Mensen vragen mij regelmatig: ‘Ik wil graag een boek schrijven, hoe doe je dat? Ik antwoord dan met de vraag: ‘Hoeveel bladzijden heb je al?’

Volgens Frank van Marwijk zijn de meeste mensen alleen maar bezig met plannen maken. Zijn eerste tip is: begin! Vanaf dat moment verandert je focus. Je gaat dingen zien die je eerder niet zag en staat je geest 24 per dag open voor nieuwe ideeën die te maken hebben met het onderwerp.

Uit Geerhard Bolte’s inspirerende  ‘Waarom schrijf je geen boek?’

Dit geldt evengoed voor bijna alle intitiatieven, niet alleen voor een boek schrijven. Beginnen is de eerste stap om vanuit stilzitten in de actiestand te komen.

Als mensen advies negeren is dat meestal niet omdat ze het er niet mee eens zijn. Vaak verzetten ze zich tegen druk en het gevoel dat een ander invloed op hun besluit heeft.

Een idee kan zijn het advies meer te verwoorden als het delen van een eigen ervaring, bijvoorbeeld; ‘Dit heeft mij geholpen, denk je dat het iets voor jou kan zijn?’ Door het stellen van vragen kan een ander worden geholpen aan ‘zelfontdekking’, en hen inspireren iets te heroverwegen. In dit proces is goed luisteren veel effectiever dan praten.

Uit: ‘Think Again’ van Adam Grant. Inspirerend en leerzaam.

Als je zeker weet dat je het gaat redden, dan doe je waarschijnlijk niet hard genoeg je best.

Zo’n 2000 jaar geleden schreef Marcus Aurelius: ‘Alles wat je ziet zal onmiddellijk veranderen door de natuur die alles bepaalt; het creëert nieuwe dingen uit de materialen, en vervolgens weer nieuwe daaruit, zodat de wereld altijd jong is.’ Meditaties 7-25.

Hier zit geen woord bij dat niet vandaag nog vol van toepassing is. Het feit dat alles verandert, zoals hier omschreven, laat ook zien hoe zinloos het is om te proberen vast te houden aan dat wat we denken ‘zekerheid’ is. Niets is zeker. En daaraan vasthouden lijkt een onbezonnen actie.

Dit wetende kunnen we mogelijk makkelijker kiezen voor een beetje ‘risico’, wat dat eigenlijk helemaal niet is. Vasthouden aan zekerheden is het meest risicovolle immers.

“Bewustzijn, niet leeftijd, leidt tot wijsheid”. ~Publius Syrus (Romeinse filosoof)

Het grappige is dat de quote “Ignorance is Bliss” ook van zijn hand is, waarbij het soms beter is niet alles te weten van een situatie. Deze wijsheid helpt te voorkomen dat we nooit tot actie komen, omdat we eerst alles willen weten.

Het kan dus ergens in het midden liggen.

In het boek Late Rembrandt wordt uitgelegd hoe Rembrandt zijn ‘Staalmeesters’ heeft geproduceerd.

De Staalmeesters waren een belangrijk orgaan dat toezicht hield op de kwaliteit van geverfde wollen stoffen. Amsterdam was een belangrijke stad waar deze internationaal werden verhandeld, vandaar ook dat de kwaliteit als vorm van reputatiemanagement gewaarborgd moest zijn. Een voornaam groepje dus.

Onder andere door aan belangrijke onderdelen van het schilderij zoals gezichten meer detail toe te voegen kon Rembrandt de onverdeelde aandacht van de kijker trekken. Daarnaast zorgde de schilder uiteraard dat zijn befaamde perfecte “balans van licht en schaduw, actie en rust en de onderlinge comunicatie en contact met de kijker” op orde was.

In die tijd kon de schilder, net als de hedendaagse fotograaf met Photoshop vrijwel alles doen om tot een optimaal kunstwerk te komen. Mits hij binnen de gangbare eisen van die tijd bleef. Zo werd de knecht Frans Hendriksz Bel diverse malen verplaatst voordat Rembrandt het goed vond.

Het moet in die tijd ook best lastig zijn geweest aan de grillen van de toen geldende mode en regels te voldoen. Het geeft mij als fotograaf veel rust te weten dat een van de grootste kunstenaars die ons land gekend heeft niet neergekeken zou hebben op Photoshop. Sterker nog, het is een onmisbaar instrument voor het beste resultaat.

Het is makkelijker iets nieuws te leren of te doen dan oud foutief gedrag af te leren.

Dit artikel van Minda Zetlin  geeft als voorbeeld spreken in het openbaar, en het kan op veel andere dingen worden toegepast.

Worstel nooit met een varken. Je word allebei vies, en het varken vindt het leuk.

Handig om in gedachten te houden als je merkt dat de ander er een sport van maakt om je neer te halen. Gewoon niet aan meedoen.

“Sommige mensen willen dat iets gebeurt, sommigen wensen het, en anderen zorgen dat het voor elkaar komt”.

Dit is toegeschreven aan basketballegende Michael Jordan.

Hoe vaak blijft iets niet bij een wens hangen, terwijl we zoveel meer kunnen?

Als we jong zijn lijkt een zomer een jaar te duren. Dat wordt al wat korter als we gaan werken en tegen de tijd dat we het einde van onze carriere naderen vliegen de weken, maanden en jaren voorbij.

Het is dus waar, maar de senioren waarschuwen ons er niet voor. Ze zien aan hoe wij denken dat alles maar eindeloos duurt.

Afgelopen week was ik aanwezig bij een mooie feestavond georganiseerd voor ouderen in verzorgingstehuizen die een verzetje kunnen gebruiken. Zelf heb ik die leeftijd nog net niet, maar voor het eerst kwam het gevoel binnen dat het leven echt eindig is.

Een van de ouderen met wie ik in gesprek raakte vertelde dat het totaal geen zin heeft om dit te vertellen aan de jeugd. En dat dat jammer is, want als ze zouden weten wat zij nu weet, dan zouden ze hun leven mogelijk anders inrichten.

Sinds die avond denk ik vaak aan dat gesprek. Wat kan ik nu nog doen wat een echt verschil maakt. Het was een prachtige en waardevolle avond.

Wat zou je maken, schrijven, tekenen, componeren als niemand kijkt en je het meteen weggooit?

Het gaat er niet om wat je maakt, maar dat je maakt. Door niemand beoordeeld, bekritiseerd of geprezen. Daar kun je een gewoonte van maken. En dan op een dag besluit je om het niet weg te gooien.  Maar om het te laten zien misschien.

Leven zonder angst voor beoordeling of zonder verwachting van lof maakt vrij.

Acht krachtige marketingwaarheden kwamen vanmorgen via het blog van Seth Godin binnen. En ze zijn stuk voor stuk waar.

Vertrouwen is meer waard dan aandacht.

Mensen helpen te komen waar ze heen willen is effectiever dan hen proberen te overtuigen te gaan waar jij heen wil.

Kies je klanten, kies je toekomst.

Vertel tien mensen. Als zij het niet aan tien anderen vertellen, maak een beter product.

Het creëren van de omstandigheden om het woord te verspreiden is het werk van de marketeer.

Klantenservice is gratis.

“Je betaalt veel, maar kunt veel meer ontvangen dan waar je voor betaalt” is een zinvol motto.

Handel alsof mensen kijken. Ze kijken.

“Het grote geheim is dat iedereen, in het bijzonder de meest beroemde mensen, gewoon maar wat improviseren terwijl ze onderweg zijn.”

Kevin Kelly’s wijsheid uit zijn  boek ‘Excellent Advice for Living’ is hoopvol. De truc lijkt te zitten in het in beweging blijven en er steeds wat van maken.

Vandaag kwam een electricien kijken naar de meterkast. Deze moet worden aangevuld met twee stoppen omdat we overstappen op koken op inductie. Ik had gerekend op een paar honderd euro. Nu blijkt dat de kast eigenlijk aan vervanging toe is vanwege de leeftijd van ruim 20 jaar. De begroting gaat hiermee naar een veelvoudig bedrag. Dat was even slikken.

De expert, hoewel nog acht afspraken vandaag, nam ruim een uur de tijd om het goed uit te leggen. Het was een goed gesprek en het voelde totaal niet als een verkooppraatje. Zijn intentie om uitsluitend aan ons belang van veiligheid te denken maakt indruk.

En dat is denk ik ook de enige juiste manier van ‘verkopen’. Uiteraard mag en moet er worden verdiend.  Het woord kan een negatieve lading hebben, terwijl het een edele bezigheid is als het belang van de klant altijd voorop staat.

Iets meer geduld. Iets meer doorzetten, en je zult zien dat je gaat zien dat het je steeds iets verder brengt.

Elke dag een beetje vooruitgang.

We hechten meer waarde aan dingen die we in ons bezit hebben dan soms overeenkomt met de werkelijke waarde. Dit heet het endowment effect. Daarom schatten huiseigenaren hun bezit vaak hoger in dan de marktwaarde.

Dit kan gelden voor spullen, maar ook voor bijvoorbeeld een relatie. Verandering vinden we moeilijk dus dichten we waarde toe aan de status quo. Zo  verantwoorden we voor onszelf dat vasthouden aan iets beter is voor ons is dan veranderen. Omdat dit soms niet zo is kan het goed zijn goed in kaart te brengen wat vasthouden nu eigenlijk oplevert. En belangrijker, welke kansen op verbetering daardoor kunnen worden misgelopen.

Deze genetisch ingebakken angst voor verandering gaat honderduizenden jaren terug. Elk geluid en elke verandering om ons heen kon het einde betekenen van ons fragiele bestaan. Dit is in de moderne tijd niet meer actueel. Kijk dus naar kansen in plaats van vast te houden aan wat je hebt.

Tijdens een gesprek met iemand kan de verleiding groot zijn in de rede te vallen met: ‘Ja, dat heb nou ook, weet je hoe ik dat oplos’? Je kunt ook zeggen: ‘Interessant, vertel me wat meer..’

Beide reacties hebben waarde en zijn belangrijk. We hebben de neiging naar de ene of de andere te bewegen. Ontwikkel die reactie die je doorgaans het minst geeft.

Het blijft altijd een uitdaging die reactie te kiezen die het gesprek en de relatie het beste dient.

De drie R’s: Respect voor zelf, Respect voor anderen en Verantwoordelijkheid voor al je daden. De derde R is oorspronkelijk Responsibility.

De Dalai Lama nodigt ons uit deze drie R’s te hanteren. Het maakt vele beslissingen en het leven makkelijker en prettiger.

“Een glimlach kost niets en kan veel creëren.

Het verrijkt het leven van de ander, zonder dat je er zelf armer van wordt.

Het gebeurt in een oogwenk en kan een langduring effect hebben.”

Van een campagne van een warenhuis uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Een tijdloze waarheid.

Sinds vele jaren ben blij klant van een telecomprovider. En dan kijk ik niet naar kosten, want er zal best een goedkopere telefoondienst zijn. Deze provider huurt mij namelijk regelmatig in voor mijn fotografiedienst.

Geven en nemen, en in die volgorde, is een gezonde basis voor samenwerking. Reciprociteit is het proces waarbij twee partijen een dienst uitwisselen, of elkaar inhuren, met als doel er beiden voordeel van te hebben. Elkaar dingen gunnen versterkt bovendien de band en het vertrouwen.

Ik maakte voor het eerst kennis met dit principe van de ‘wet van reciprociteit’ tijdens mijn tijd in Hong Kong waar ik bijna tien jaar heb gewerkt. In de Chinese cultuur is elkaar helpen en wederzijdse gunning een van de belangrijkste pijlers waar succesvolle en tevreden relaties op rusten.

En het is een tijdloze waarheid. Als ik product of dienst nodig heb, dan kijk ik eerst in mijn eigen netwerk van klanten of zij hierin kunnen voorzien. Dat geeft altijd een goed gevoel.

Een compliment naar een ander, hoe klein het ook lijkt, wordt altijd gewaardeerd. We hebben allemaal behoefte aan erkenning.

De Amerikaanse filosoof William James schreef:

“Vergeleken met wie we zouden kunnen zijn, zijn  we maar half wakker. We maken slechts gebruik van een klein deel van onze fysieke en mentale middelen. De mens leeft dus ver beneden zijn limiet. Hij bezit vele en diverse krachten die hij gewoontegetrouw niet gebruikt”.

Door af en toe een welgemeend compliment te geven, helpen we met het die ander inzien van haar of zijn kracht en potentie.

Een van de lessen uit Jim Collins’ boek ‘Good to Great’ is: “Zet je beste mensen op de grootste kansen, niet op de grootste problemen.”

Collins schrijft over grote(re) organisaties, maar dit is meteen ook op microniveau toe te passen. Bijvoorbeeld een eenmanszaak of een kleiner bedrijf. In plaats van voornamelijk bezig zijn met brandjes blussen en urgente dingen afhandelen, kijken we soms te weinig naar de kansen.

Die vele tientallen e-mails per dag blijven elke dag komen. Dus, als voorbeeld, hoe zou het zijn als we er iets op zouden vinden dat die stroom van veelal onbelangrijke mails stopt of volledig genegeerd kan worden. Dat is de kans die we niet zien of grijpen omdat we steeds maar met die e-mails bezig zijn. Die maar blijven komen.

Een ander voorbeeld is het soort werk dat we doen en blijven doen, terwijl we eigenlijk iets anders willen doen met onze tijd, maar daar niet toe komen. Daar schuilt de kans. Nadenken over strategisch anders denken en vervolgens te werk gaan, zodat een niet optimale of zelfs vervelende situatie kan worden veranderd.

Die omwenteling komt er alleen als we voldoende tijd en aandacht geven aan het onderzoeken van die kans, in plaats van uitsluitend problemen oplossen of repetitief werk doen, en blijven doen.

“Het is opmerkelijk hoeveel lange termijn voordeel mensen zoals wij kunnen hebben door consistent  niet dom te handelen, in plaats van te proberen heel intelligent te zijn”. ~ Charlie Munger

Door dommigheid te voorkomen kan veel meer worden gewonnen dan door de slimste proberen te zijn. Het resoneert.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik zie hoe belangrijk het is om de ankers die ons vasthouden los te laten.

Als iemand een fout maakt, vergeef hem. Als iemand zegt dat ze het niet meende, geloof haar. Als iemand je probeert onderuit te halen, laat het gaan.

Deze instelling helpt enorm en kost niets.

Voordat je harder aan iets gaat werken, zorg dat je weet welk verschil die extra energie gaat maken.

Slimmer werken is de meest waardevolle manier van harder werken.

Het is vaak beter om iemand gelijk te geven, ook al weten we 100% zeker dat het niet klopt wat hij of zij zegt.

Ook al ‘winnen’ we de discussie, de overwinning zal leeg zijn omdat we de goodwill hebben verloren.

Iemand die tegen zijn wil wordt overtuigd, zal meestal toch aan zijn mening vasthouden.

Het is belangrijk nieuwe dingen te leren, tutorials te kijken en boeken te lezen. Allemaal goed om het fundament onder de kennis te versterken.

Doen is echter nog veel belangrijker. In de praktijk brengen, ervaring opdoen en fouten maken. Ik zie bij veel startende ondernemers de verhouding 80 procent leren, 20 procent doen. Dit hoort omgekeerd te zijn.

Vallen en opstaan is de beste leerschool.

Als je weet waar het water te vinden is in de woestijn, en je deelt dit niet met anderen, dan wordt dit ook wel de ‘zonde van de woestijn’ genoemd. Vriend en vijand hebben het nodig.

Zo is het ook in de maatschappij. Elkaar helpen met kennis is op termijn altijd beter voor iedereen. Vroeg of laat ontvang je de hulp van een ander die het eerder van jou kreeg.

Welk ene ding kun je vandaag doen zodat morgen beter is?

Herhaal.

De ‘concurrentie’ is geen concurrentie omdat je de andere spelers in de markt niet persoonlijjk kent en ook niet aan het werk ziet. Zoals in een sportwedstrijd, daar zie en voel je de aanwezigheid van de ander waar je het tegenop neemt.

Wat is de concurrentie dan wel? Een alternatief waar de klant uit kan kiezen. Zorg dus dat je een beter alternatief bent.

Dat kan maar op een manier. Naar hen kijken vanuit het perspectief van de klant. Wat ziet de klant in het alternatief? Een mooie gesprekstechniek kan zijn te vragen; ‘wat ervaar je als het beste en wat als het minste in je huidige leverancier?’

Dus het vragen naar wat ze fijn vinden aan de huidige leverancier levert inzicht in de situatie op. De vraag naar wat ze anders zouden zien levert een kans op om daarin te voorzien.

Je kunt dan afsluiten met te stellen: ‘Als je al hebt wat ik aanbied, dan is dat geweldig. Als je nog niet hebt wat ik te bieden heb, dan is dat ook geweldig’.

Alleen dan ontstaat de mogelijk om je oplossing aan te bieden. Als je geen oplossing hebt, dan neem je waardig afscheid.

Het lijkt of we in de dagen vlak voor we met vakantie gaan meer voor elkaar krijgen dan normaal.

Zou deze manier van aanpak ook door het jaar heen kunnen worden toegepast  voor verhoogde efficientie en effectiviteit?

Schrijf e-mails alsof je een gesprek hebt met de lezer. Dat komt op een andere manier binnen dan als het formeel is.

Het duurzaamste product (of dienst) is het product dat niet wordt gekocht en gebruikt.

Strategisch kiezen, of vanuit het hart?

Kiezen vanuit angst of vanuit een ideaal?

Kiezen om niet te verliezen, of om te winnen?

Geen enkele keuze biedt garanties. Vandaag kun je wel kiezen om vanuit het hart iemand met een ideaal te laten winnen.

Je bent verbijsterend goed. Hoe haal je het in je hoofd dat te verkwisten?

Jij kunt heel erg goed, en misschien wel de beste zijn in dat wat je doet.

Zomaar een gedachte. En het kan nog waar zijn ook. Als je niet voor middelmatigheid kiest.

Geen enkel groot bouwwerk is snel uit de grond gestampt. Het zijn steeds veel en kleine stappen die het verschil maken.

Wat helpt is de wens steeds te willen verbeteren. Maar dat alleen is onvoldoende. Te veel en te snel werkt averechts. Kleine haalbare stappen geven de voldoening dat we het aankunnen. En de volgende stappen zijn dan mogelijk.

Een voorbeeld. Ben een tijdje geleden begonnen met ochtendgymnastiek. Dat zijn drie oefeningen; opdrukken, situps en met lichte gewichten een keukenstoel op en af. In het begin had dit moeilijk en vervelend kunnen zijn. Om dit te voorkomen begon ik met twee keer vijf setjes van elke oefening. De volgende dag zes, daarna zeven. Zo bouwde ik het op en nu zit ik op vijftig en vrijwel moeiteloos. Daarna een koude douche van een minuut.

Deze langzaam opgebouwde dagelijkse discipline geeft veel rust en ritme. En betere gezondheid. De handigheid zit in het langzaam opbouwen. Ik kijk er nu dagelijks naar uit. Iets wat ik mij een jaar geleden niet had kunnen voorstellen.

Soms doet een produkt of dienst prcies wat het zegt op het etiket. Het is makkelijk in gebruik en het bedrijf is eerlijk en rechttoe rechtaan.

Het kan ook zijn dat er verborgen voorwaarden en kleine lettertjes zijn, terwijl de boodschap ingewikkeld is met waarschijnlijk addertjes onder het gras.

Probeer dingen te maken die doen wat er op het etiket staat.

Verbeter 1% per dag en binnen 70 dagen ben je twee keer zo goed. ~ Alan Weiss

Leerpunt: neem veel tijd voor lange termijn verbetering. En wees geduldig. Vaak komt de klad erin uit verveling of ongeduld. Die valkuil vermijden levert veel op.

Er zijn maar weinig situaties die verbeteren met door het lint gaan.

“Als je niet aan tafel zit, dan sta je waarschijnlijk op het menu”. ~ Elisabeth Taylor

Aan deze grappige uitspraak denk ik wel eens in onderhandelingen met opdrachtgevers waarbij het verkenningswerk vaak wordt gedaan door mensen die wel kennis van zaken hebben maar weinig of geen beslissingsbevoegdheid.  De leidinggevende bepaalt of iets wordt ingekocht. Mijn ervaring is dat het goed werkt om in een vroeg stadium aan tafel te zitten met degene die de knoop doorhakt.

Dat luistert nauw, omdat je de eerste contactpersoon niet de indruk wil geven haar of hem over te willen slaan. Een goed boek dat hier inzicht in geeft is ‘Selling to VITO’ van Anthony Parinello. VITO staat voor Very Important Top Officer. Leesbaar en leerzaam.

Laatst zag ik in een ziekenhuis een kleine vreemde poster hangen. ‘Als mensen wat meer zouden sporten en wat gezonder zouden eten, dan zou de wachtkamer hier bijna leeg zijn’.

In China was het heel lang regel dat zodra je ziek werd je geen vergoeding meer hoefde te betalen aan een arts. Je betaalde alleen tijdens je gezonde leven aan de ‘preventieexpert’ die je hielp met advies. Dat ging voornamelijk over voldoende bewegen en goede voeding.

In de jaren 60 van de vorige eeuw kwam daarin de klad. China keek naar het Westen en nam ons systeem over. Preventie maakte plaats voor genezing. Dit had in korte tijd een grote invloed op de volksgezondheid die dramatisch achteruit ging. Leefstijlziekten als obesitas en kanker  explodeerden.

Die poster in dat ziekenhuis deed me denken aan de omwenteling in China.

Paarden in de wei knabbelen aan elkaar’s schoft boven op de rug. Dat ‘groomen’ doen ze o.a. om niet alleen de band maar ook de vacht te versoepelen.

De natuur heeft dit principe van wederkerigheid zo ingebouwd. Paarden kunnen nu eenmaal niet goed bij die plek, dus helpen ze elkaar.

Bij mensen is het niet veel anders. De veelgehoorde term win win is niet voor niets de basis van welke goede relatie dan ook. En die is pas goed als beide partijen er beter van worden.

Je bestemming kun je niet van de ene dag op de andere veranderen. Je richting wel. ~Jim Rohn.

Een kleine aanpassing kan het doel volledig veranderen.

Een zeezeiler vertelde me; ‘Slechts 1 graad op het kompas tijdens de reis van Lissabon naar New York, verandert de bestemming in Boston. Dat is ruim 300 kilometer naar het noorden. Hoe kunnen kleine aanpassingen in het dagelijks leven onze koers en dus de bestemming veranderen? Het is op vrijwel alles los te laten.

Veel kleine stapjes hebben veel meer effect dan we vaak denken.

In 100 seconden legt astronoom Carl Sagan uit in zijn klassieke ‘A Pale Blue Dot’ wat er op het spel staat. Vandaag is de Mars voor het Klimaat in Amsterdam. Afstand nemen is vaak een goede manier om tot inzicht te komen.

Iets starten is moeilijker dan iets afmaken.

We denken meestal dat het omgekeerde het geval is. Vaak maken we iets niet af wat we zijn begonnen

De handigheid zit erin om als we neigen af te haken, het project te zien als een steeds nieuwe start.

Zoals de schrijver die zich elke ochtend achter zijn computer installeert. Op het moment dat zij zit is ze gestart.

Zo is het ook het moeilijkst voor de man die fitter wil worden om die eerste tien kniebuigingen te doen ’s ochtends. Daarna zijn de andere oefeningen makkelijker.

De start is het belangrijkst.

Succes en geluk zijn een bijproduct van werk. Daarom is het goed te kiezen welk werk we doen.

Ik hoorde iemand grappen; “Welke activiteit je ook doet, vraag je af: Als ik de laatste persoon op aarde zou zijn, zou ik het nog steeds doen?”

Hypothetisch, dat wel. Toch zet het tot nadenken.

Hoe goed je ook bent, je moet jezelf steeds opnieuw blijven uitvinden en verbeteren.

Hoe succesvol we ook zijn en hoe comfortabel het ook is.

Alleen zo blijft de reis spannend.

Stel dat het leven een spel is waarin we vijf ballen in de lucht houden. De ballen heten werk, familie, gezondheid, vrienden en integriteit.

Op een dag komen we erachter dat de ‘werkbal’ van rubber is en terugkaatst als we hem laten vallen. De vier anddre ballen zijn van glas. Als we een van deze laten vallen dan dan is de kans groot dat deze beschadigt of breekt.

Deze metafoor staat in Suzanne’s Diary for Nicholas van James Patterson.  Denk dat hij wel een beetje gelijk heeft. Focus bestaat vooral uit bepalen welke dingen je minder gaat doen.

“Zorg dat je weet waar je echt in uitblinkt. Ga in deze vaardigheid de meeste tijd in steken en delegeer de rest.”

Weet niet meer wie dat heeft gezegd, maar toen ik dit hoorde dacht ik, “ja ja makkelijk praten”.

Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer het klopt dat wat we fijn vinden om te doen we meestal ook goed kunnen. Omdat we niet alles kunnen doen, zullen we moeten delegeren en anderen laten doen waar zij weer erg goed in zijn.

Wel een goede om elke dag mee te beginnen. Het voorkomt sleur en houdt het spannend.

Het leven, bedrijfsmatig en prive, is een aaneenschakeling van dagen.

Wat kan ik vandaag doen zodat ik vanavond kan zeggen dat ik er het beste van heb gemaakt?

Korting is een techniek om mensen over de streep te trekken. Daardoor worden we dus niet meer door verrast. Wel door aandacht.

Ik had een klein onderdeel nodig voor mijn camera. Dit is echter niet zo makkelijk los te bestellen. Mijn leverancier ging dus kijken of zij dat nog ergens hadden liggen. Binnen een paar dagen kwam het met de post. Kosteloos.

Nu weet ik dat de medewerker bij deze winkel, laten we hem Remco noemen, zijn best heeft gedaan om mij te helpen. Dit soort gestes zijn oneindig veel waardevoller dan een korting van 10% die je overal kunt halen.  Remco begrijpt de waarde van aandacht.

Elke keer als ik de camera gebruik dan denk ik toch even aan Remco. Daar kan geen marketingcampagne tegenop.

Om een vliegtuig efficiënt en veilig te kunnen laten landen en opstijgen verkiest de piloot tegenwind boven wind mee. Met wind tegen heeft een vliegtuig meer lift. Afwezigheid van deze tegendruk maakt het moeilijker om op te stijgen en te landen.

Goed om te onthouden als opsteker als het een keer tegenzit?

Gister om 14:03 hoor ik op de radio de premiere van allerlaatste song van de Beatles, ‘Now and Then’. Een ongelofelijke ervaring.

John Lennons stem is decennia na zijn overlijden door technologie te gebruiken voor de opnames. Dit is de bijzondere video.

Stil van.

Als ik nadenk over wat ik gister heb geluncht dan weet ik dat nog wel. Maar de vluchtige gedachte die binnenkwam tijdens de wandeling na de lunch de ben ik waarschijnlijk vergeten.

Daarom is het goed deze op te schrijven op het moment dat ze komen. En door deze gedachten te combineren ontstaan nieuwe ideeën. Dit gebeurt alleen als ze worden genoteerd, verzameld en waarna ze elkaar versterken.

Het kan in een app in de telefoon, maar ik neem nog steeds een klein opschrijfboekje overal mee naar toe. Het werkt.

“Mensen zijn geboren omwille van elkaar. Dus leer elkaar dingen of tolereer elkaar.” Marcus Aurelius, Meditations 8-59.

Hier denk ik wel eens aan en besef dat niets maar dan ook niets zonder anderen ontstaat of effect heeft.

Succes vanwege een talent of iets wat we goed kunnen, heeft zonder de interactie met anderen die ons iets gunnen, die ons horen en die met ons in zee willen weinig tot geen waarde.

Wij hebben een 25 jaar oude keuken die zijn beste tijd heeft gehad. Stel, ik doe eens gek, en koop een nieuwe keuken van €40.000.  En stel dat ik daarvoor ik maandelijks een spaarpot  had gevoed met €300.

Als ik die €40.000 weer opnieuw zou willen sparen dan gaat dat 133 maanden duren. Dat is ruim 11 jaar. De vraag is of ik het dat wel waard vind. Die oude keuken doet het voorlopig dus nog prima.

Dit voorbeeld staat in het verfrissende nieuwe boek ‘Geld speelt geen rol’ van econoom en personal finance expert Erica Verdegaal. Voor wie op een slimme manier meer geld wil overhouden, kan dat doen door denkfouten te herkennen, en ze dan niet meer te maken.

Op het strand ontmoette ik gister een andere windsurfer die tussen de windvlagen door met gepaste trots vertelde over zijn startup.

Wat mij het meeste aansprak is zijn durf om door te zetten, dat is waar ondernemen voor een groot deel uit bestaat. Vooral in de eerste fase is durf troef. Dan komen de hindernissen waarbij het om doorzetten en doorbijten gaat.

Is dit nieuws, nou nee. En toch is het steeds weer inspirerend iemand te ontmoeten die zijn of haar nek uitsteekt. Geen enkel businessplan wordt werkelijkheid zonder durf.

Filosoof en psycholoog William James (1842-1910) schreef dat het “zijn ervaring is dat hij meer aandacht lijkt te geven aan dingen waar hij het mee eens is”.

Dit kan betekenen dat aandacht minder is naar de wereld kijken en meer een spiegel van de geest is.

Een interessant gegeven dat kansen biedt om te onderzoeken waar we eigenlijk aandacht aan schenken. Het bepaalt namelijk onze ervaring van de realiteit.

Deze post is geinspireerd door het fenomenale wekelijkse blog van Maria Popova. Zij heeft mijn aandacht elke zondagmorgen, al jaren.

Zomaar een mooie spreuk die ik ergens aan de muur van een gezellig cafe las.

“De bloem droomt niet van de bij. Zij bloeit en de bij komt”

We hoeven onszelf niet opnieuw uit te vinden om iets te bereiken of krijgen dat we willen. Door te ‘bloeien’ trekken we aan wat we willen. Door gewoon te zijn wie we zijn.

Een patient met een hartoperatie in het vooruitzicht gaat niet op zoek naar de goedkoopste cardioloog maar naar de beste. Dit omdat er echt iets op het spel staat. Voor een vliegvakantie gaan veel mensen naar de goedkoopste aanbieder.

Tussen deze twee uitersten wordt de prijs veelal bepaald door wat iemand bereid is te betalen voor een specifieke dienst en door wat de verkoper haar product waard vindt.

Er is nog een derde aspect en dat is liefde voor de klant. Dat je zoveel om hen geeft door iets voor hen te maken waar ze gelukkig van worden. En dat kan alleen als je ze begrijpt. En dat kan alleen met empathie.

Prijs is een verhaal dat we onszelf vertellen. Belangrijker nog: welk verhaal vertellen onze klanten over ons?

Het is bijna onmogelijk om iemand te overtuigen over de waarde van een idee of product op basis van rationele argumenten die gaan over kwaliteit of eigenschappen. Het zijn de emotionele overwegingen die beslissend zijn.

Een voorbeeld. Tien jaar geleden kocht ik in een opwelling een prachtige dure Italiaanse wollen jas. Nooit eerder gaf ik €800 uit aan een kledingstuk. De verkoper zei: ‘Omdat deze jas wat duurder is zul je hem weinig zien op straat; hij zal ook niet snel of helemaal niet uit de mode raken. Je gaat er tien jaar plezier van hebben en elke keer dat je hem draagt zul je je lekker voelen’.

En hij heeft gelijk gehad. Deze jas kostte geen €800 maar €80 per jaar. En de jas is niet aan mode onderhevig en ik zal hem zeker nog tien jaar kunnen dragen. En dan is de prijs €40 per jaar.

Bovendien kan de aanschaf van een hoogwaardig product heel duurzaam zijn. We doen er veel langer mee en zijn er zuiniger op. Tegenwoordig vind je juweeltjes van prachtige kleding in uitmuntende staat op websites als Vinted. Duurzamer en circulairder wordt het niet.

Hoe een dure jas goedkoop is, en een goedkope jas duur kan zijn. Zeker als deze binnen een jaar in de kledingzak gaat.

Sommige dingen, eigenlijk de meeste dingen, verlopen anders dan gepland en verwacht. In het moment zelf veranderen omstandigheden. Hierdoor ontstaan onverwachte kansen en nieuwe uitkomsten.

Plannen blijft zinvol en belangrijk. Openstaan voor  en voorbereid zijn op wijzigingen en daarop inspelen, zorgen dat goede plannen tot verrassende resultaten kunnen leiden.

Het maken van een groepsfoto lijkt op een optreden. Licht wordt opgezet, camerastandpunt, lenskeuze en compositie bepaald. Alles wordt gecheckt en getest voordat de mensen arriveren.

De fotograaf kan eindeloos voorbereiden en plannen, maar zodra de groep er is, kan alles veranderen. Naast techniek spelen psychologie en tact een rol. Mensen kunnen zich ongemakkelijk voelen en hebben soms wat aanmoediging en aanwijzingen nodig. Ook de onderlinge chemie is van invloed op het eindresultaat.

En geldt dit niet voor veel andere beroepen?   Hoeveel je je ook voorbereid, showtime verandert alles. Zo blijft het ook leuk en spannend.

Communicatie begint niet met zenden maar met luisteren.

Als we iemand iets beloven of zeggen te gaan doen dan hecht de ander daar terecht waarde aan.  De actie is het gevolg van de gemaakte belofte. Vertrouwen tussen mensen staat of valt in de mate waarin we ons woord omzetten in een daad.

Volgens Seth Godin zijn vergaderingen een symptoom. Vroeger, voor e-mail, daarvoor de telefoon en heel vroeger de drukpers, was persoonlijk ontmoeten de enige efficiente manier om informatie over te brengen.

Nu hebben we beeldbellen via Zoom en Teams, en toch krijgen we het voor elkaar om veel kostbare tijd te verprutsen. Het probleem met online groepsconversaties is dat ze lastig te controleren en voorspellen zijn.

In plaats van de Zoom tijd te gebruiken om daadwerkelijk dingen te creëren, worden Zoom meetings vaak gevuld met het eenzijdig zenden van informatie. Weinig mensen stellen vragen en interactie is minimaal. Na precies 30 of 60 minuten stopt de meeting.

In de meeste onderzoeken wordt het bijwonen van online vergaderingen gezien als het grootste nadeel en het vervelendste aspect van thuiswerken. De reden: niemand vindt het leuk om de les te worden gelezen. En ze vinden het nog vervelender als het wordt vermond als een online conversatie.

Een week zonder online meetings blijkt na een experiment door softwareontwikkelaar Zapier heel productief te werken. Meer dan 80 procent van de voor die week door het team opgeschreven doelen werden bereikt. Dit bereikten ze door de individuele doelen eenzijdig op een online message board te plaatsen zodat iedereen weet waar de anderen en dus het team als collectief staat.

Er wordt nog heel veel meer over de zin en onzin over vergaderen gezegd door Seth Godin in zijn goede boek: The Song of Significance. Aanrader voor iedereen die in teams werkt.

“Een goed mens zou doen wat jij hebt gedaan, moedig vechten om zijn land te helpen winnen. Een geweldig mens zou zijn gestopt met het doen van iets waarvan hij weet dat het fout is, los van wie het bevel geeft.” ~ Koning Sharaman, in de film The Prince of Persia

Op vrijwel elke persoonlijke uitdaging toe te passen.

Soms zeggen mensen tegen mij dat ik maar geluk heb dat ik als fotograaf een vak heb dat ik leuk vind en daar mijn boterham mee kan verdienen. En het is waar, ik ervaar dat ook elke dag als geluk.

Iemand vroeg mij ook: “Wat zou je doen met je tijd als je niet zou hoeven werken voor het geld? Dus als je geld in overvloed zou hebben en je alleen zou hoeven te richten op dat wat je zinvol, belangrijk en leuk vindt?”

Ik antwoordde; “Elk werk heeft altijd wel dingen die minder spannend zijn en die je moet doen. Maar de rode draad van mijn werk is creatief zijn, mooie dingen maken en anderen helpen succesvoller te zijn. Dus ik zit al aardig op de goede route”.

Ik voegde eraan toe: “Probeer regelmatig te bedenken wat je zou doen als je geen geld nodig zou hebben. Dus, dat je niet voor het geld werkt maar voor de doelen die je ermee kunt realiseren, wat deze ook zijn. En kijk dan naar welke waarde je kunt geven aan anderen”.

In die overweging zit namelijk de sleutel. En dat hoeft niet wereldverbeterend groots te zijn. Dat kan in elk vakgebied. Van tapijtverkoper, tot verpleger, van administratief medewerkster tot manager, van kunstenaar tot sportvrouw. Overal zitten kansen om het voorbeeld te zijn van de verandering die je wil zien in de wereld.

De wetmatigheid bestaat dat de oorzaak van vrijwel elk probleem dat zich ‘opeens’ openbaart in de meeste gevallen in het (verre) verleden ligt.

Stel dat we deze wet accepteren en dat we weten dat ons huidige gedrag vrijwel zeker leidt tot een ongewenste uitkomst in de toekomst.

Wat zou ik dan op dit moment willen en kunnen wijzigen?

Twee dagen heb ik bijgehouden hoeveel tijd ik op Linkedin en Instagram zit op mijn telefoon. Dat blijkt minimaal anderhalf uur per dag. Ik heb de apps nu verwijderd en kijk alleen op mijn laptop en een keer per dag. Nu kost het 10 minuten per dag en soms sla ik dagen over.

Grootste verlichting is het wegvallen van de neiging om steeds te kijken of er iets nieuws is. Over die verslaving is alles al gezegd en geschreven. En het klopt. Geheelonthouding op de mobiele telefoon is de eerste stap naar meer rust en meer tijd voor andere dingen.

Vastberadenheid groeit naarmate het vertrouwen in het eigen besluit groeit. ‘Ik kies nu dit, omdat ik voel dat dit het juiste en noodzakelijke is om te doen’.

Zolang we afwachten of  anderen voor ons laten beslissen, blijven gevoelens van onrust, wrok en frustratie bestaan.

Een goed boek twee keer lezen is beter dan tien gemiddelde boeken één keer.

De grap met marketing is, die hoeft niet te verbeteren.

Het enige dat we moeten doen is een beter product maken.

Gemaakt door mensen die oprecht kunnen zeggen; ‘Dit gaat je leven verbeteren omdat jij op de eerste plek staat’.

Uit het leerzame boekje van Bernadette Jiwa; ‘Meaningful’.

Discipline wordt door sommigen gezien als een moetje. Voor mij is het regelmaat die me bevrijdt.

Je hoeft ook geen energie te steken in nadenken of je het doet of niet.

Een vriendin vroeg me of het slim is als ze voor haar 14-jarige dochter een fatbike koopt. Waarom zou dat onverstandig zijn, vroeg ik?  Het stellen van een wedervraag leidt meestal tot het zelf kunnen beantwoorden van een vraag.

Ze weet dat ik in een verleden als jurist heb gewerkt en denkt dat ik wel inzicht zou hebben in wat er allemaal fout kan gaan met zo’n hippe elektrische fiets. Meerdere klasgenoten van haar dochter hebben fatbikes en nu wil ze er zelf ook een. Ze had echter gehoord dat deze ook makkelijk kunnen worden opgevoerd en of ze daarmee met de politie in aanraking kan komen.

Wat ik haar kon zeggen is, en dat staat overal te lezen, dat een fatbike alleen aan de wet voldoet als deze niet harder kan dan 25km per uur en dat hij niet vooruit mag komen als je niet zelf meetrapt. En dat aangehouden worden door de politie nog wel het kleinste probleem is.

Zodra aan een van deze twee vereisten niet is voldaan is het een illegaal en onverzekerd voertuig. Ook de WA verzekering van de ouders dekt dit niet. Dus, als je dochter een fatbike wil dan is dat in principe beter dan een brommer. Maar zorg ervoor dat deze niet wordt opgevoerd en een zogenaamde gashandel heeft waarmee ze zonder te trappen vooruitkomt.

En wat als ze dat wel doet? Stel dat ze een voetganger aanrijdt met haar opgevoerde en illegale fatbike en er ontstaat zwaar lichamelijk letsel. Dan zijn de ouders aansprakelijk. De schade kan in de tonnen lopen en het  zou dan kunnen dat je je huis moet verkopen als je niet voldoende op de bank hebt staan. Een dergelijk ongeluk voorziet niemand, en zeker een puber niet. Maar het is raadzaam dat ouders dit risico wel zien.

Ze besloot eerst met haar dochter een goed gesprek te voeren. Een tijdje later hoorde ik dat het meisje de fatbikedroom had losgelaten. Het verhaal van haar moeder had haar aan het denken gezet. Ze wilde sowieso geen fatbike meer, omdat een vriendinnetje met behoorlijke snelheid was gevallen en maanden school moest missen om te revalideren. Meedoen met de rage was opeens minder aantrekkelijk.

Kinderen zijn niet altijd goed in luisteren naar hun ouders. Tegelijk imiteren ze hen ook, ze zijn immers hun grootste rolmodel.

Het hetzelfde geldt veelal ook voor ondergeschikten in organisaties.  Welk gedrag willen we dat ze kopiëren?

Een meeting wordt langer naarmate er meer mensen deelnemen.

Niet alleen dat, we zitten vaak teveel in meetings waarvan we ons na afloop afvragen of we wel wat hebben bereikt.

Het is goed om steeds een weloverwogen besluit te nemen of we eigenlijk wel moeten vergaderen. Onze afwezigheid is niet om de groep te ondermijnen, maar  kan dan juist in het voordeel zijn van de groep.

Het meeste lijden komt door verwachtingen. Ik verwacht dat jij wat doet en je doet het niet. Ik verwacht van mijzelf dat ik iets doe en ik doe het niet. Boosheid, depressie, wat dan ook ontstaan vrijwel altijd door verwachtingen. Op het moment dat je de verwachting in twijfel gaat trekken, dan verandert hoe je je voelt.

Dit had ik Anthony Robbins horen zeggen tijdens een seminar jaren geleden. Ik sloeg er toen niet veel acht op, het zal wel. En; makkelijk praten jij daar op dat podium.

Toch is het goed te kijken waarom we bepaalde dingen geloven. Waarom verwacht ik dat? Dat haalt vrijwel altijd de angel uit elk negatief gevoel. En kan dan plaats maken voor een staat van rust, tevredenheid en geluk.

Hoe minder tijd we besteden aan het consumeren van nieuws, hoe meer tijd we hebben om te denken.

Het meeste nieuws is overigens onvolledig, en binnen enkele dagen soms uren achterhaald.  Per definitie is het oppervlakkig, omdat nieuwsverspreiding geen tijd heeft voor diepgang, analyse of nuance.

Groot denker Nassim Taleb tipt; lees om van nieuwsverslaving af te komen een jaar lang de krant van vorige week.

Dan merk je wat een tijdverspilling het volgen van nieuws kan zijn. Vrijwel alles is achterhaald, bijgesteld of volstrekt onbelangrijk.

Een bootje in de voortuin. Wat doet dat daar? Een hobbyist die het gaat repareren? Goedkope opslag voor de winter? Of, dacht ik voor de grap, een prepper met vooruitziende blik?

Het kan leuk zijn om op een andere manier te kijken naar dingen om ons heen. Niet alles is wat het lijkt. Het is überhaupt verfrissend om weer om ons heen te kijken, in plaats van vrijwel continu naar de telefoon. Ik betrap mij daar regelmatig op. Dan had ik dat bootje gemist.

Soms wordt ‘verkopen’ gezien als negatief.

Het Engelse woord ‘sell’ stamt af het Noorse ‘selje’ dat dienstbaar zijn betekent. Zolang je dienstbaar bent, en weet wat de ander nodig heeft is verkopen een eerbare en zinvolle bezigheid.

Regelmatig hoor ik ‘Ik moet nog 5 jaar tot mijn pensioen’. Er zijn ook mensen die helemaal niet met pensioen willen, omdat ze houden van wat ze doen. Dit omdat ze er goed in zijn, het betekenis geeft aan hun leven en aan het leven van de mensen om hen heen. Het is een fundamenteel onderdeel van hun identiteit en van wie ze zijn.

Dit gegeven wordt erg mooi verwoord en visueel in beeld gebracht door het blog Gaping Void.

Werken omdat je het wil, niet omdat het moet. Het verklaart ook waarom overlijdensstatistieken de lucht in schieten na pensioneren. Opeens hebben mensen minder te doen, en hun levens lijken een groot deel van wat betekenis gaf te hebben verloren.

Het blog lijkt een negatief verhaal, maar ook ik zie dat anders. Als je houdt van wat je doet, dan kan het niet anders dan dat het opvalt. Zodra je de echte betekenis ontdekt van wat je kunt doen in de wereld, tot het punt dat je het lastig vindt om ermee op te houden, dan wil je helemaal niet met pensioen.

Er lijkt eigenlijk maar één vorm te zijn van echt succes. En dat is je leven inrichten zoals je dat zelf wil.

En het mooie is dat dit meestal ook mogelijk is, alleen doen we het soms niet. Het is een mythe dat (veel) geld ons bevrijdt. Het tegenovergestelde is vaak waar.

Eerlijk en rustig kijken naar waar we echt gelukkig van worden is de eerste stap. En dan overwegen om keuzes maken om die kant op te gaan.

Writer’s block is, ofwel, de blokkade om tot iets te productiefs of creatiefs te komen, kan vrij makkelijk worden opgelost.

Volgens auteur Jack Kerouac kun je gewoon dingen opschrijven voor jezelf alsof niemand het gaat lezen. Dat kan zijn een voorstel, een plan, een idee voor een meeting. Van alles dus. Dan ben je compleet vrij en er is geen risico dat je jezelf belachelijk zou maken.

Zo ‘in het geheim’ schrijven geeft volledige creatieve vrijheid en kun je zeggen wat je wil. Dat betekent wel op dat moment loslaten van dat wat je beoogt te zijn; schrijver zijn, manager, teamlid etc.  je gaat dan gewoon in de modder van je eigen geest zitten en je maakt het werk voor jezelf. Niet om indruk op jezelf te maken, maar gewoon schrijven, doen of maken wat je i’k’ zegt.

En soms is het dan zo gek nog niet en kun je het alsnog delen met de wereld, je werk, je vrienden..

Uit het hoofdstuk ‘The Commerce of The Creative Spirit’  in het lastige maar inspirende en diepgaande boek The Gift van Lewis Hyde.

“Om voor verandering te zorgen, moet je eerst zelf veranderen. Als je naar anderen blijft wijzen, zal er nooit iets veranderen. Elk kunstwerk dat ik maak is een manier om mijzelf te veranderen. Een poging om de juiste taal te vinden.” ~Ai Weiwei

De Chinees kunstenaar in gesprek met Max Terpstra van het programma Khalid en Sophie ter gelegenheid van de tentoonstelling ‘In Search of Humanity’ in de Kunsthal in Rotterdam.

Hoe inspirerend is de uitspraak van Ai Weiwei en toepasselijk op elk beroep. Alle werk dat we doen is kunst. Van verpleegkundige tot buschauffeur, van docent tot accountant, van baliemedewerker tot directeur.

Door ons werk dragen we bij aan de verandering die we willen zien in de wereld.

“Je hebt de gave, maar het lijkt erop dat je ergens op wacht.” ~ The Oracle

Laatst de klassieker The Matrix weer gezien. The Oracle is in gesprek met Neo over diens gebrek aan geloof (in zichzelf). Neo vraagt dan waarop hij dan zou wachten. “Je volgende leven, misschien. Wie zal het weten?”, antwoordt The Oracle.

Het gaat er niet om wat anderen geloven waar je toe in staat bent, maar wat we zelf geloven. Daarom vertelt The Oracle ook niet aan Neo wat  hij moet doen, maar laat hem zelf beslissen. Dat doet Neo dan uiteindelijk ook.

Teveel vertrouwen brengt ons vrijwel altijd verder dan te weinig vertrouwen.

Een enkele keer krijgen we de deksel op de neus. Het nadeel hiervan valt echter in het niet bij de kansen die het gevolg zijn van een groot vertrouwen.

Iemand die 80 jaar wordt is gemiddeld 233.600 uur wakker geweest als hij een derde van de tijd heeft geslapen.

Stel nu eens dat we een uurtje minder slapen per nacht. Zeven uur in plaats van acht. Dan ben je 2,5 jaar langer wakker. De meeste mensen functioneren goed met zeven uur slaap.

Dit is geen oproep tot broodnodige slaaponthouding. Want slaap is erg belangrijk. Maar ik merk dat ik zelf goed ga op zeven uur, nadat ik dat een tijdje heb geprobeerd. Het voelt nu ook beter dan acht.

Het grappige is ook dat teveel slaap ook niet gezond is. Misschien was acht wel teveel?

Woodie Allen had gelijk; 80% van (succes in) het leven bestaat uit ‘showing up’.

Elke keer dat we ‘denken met onze voeten’, dwz ergens heen gaan of iets gaan doen waar we soms eigenlijk geen zin in hebben, het meestal iets oplevert. Al is het een ervaring. We maken indruk niet alleen met ons werk, maar ook met ons enthousiasme en met ons wens om in actie te komen.

Geïnspireerd door George Lois’ boekje ‘Damn Good Advice’. Elke pagina is een eye opener.

De centrale vraag is niet hoe kan ik wat bereiken maar wat kan ik bijdragen.

Natuurlijk willen we dingen bereiken en voor elkaar krijgen. De kans dat dat gebeurt is groter als het uitgangspunt is dat we willen bijdragen.

De bestaansgrond voor ons werk of project is de verandering die we beogen te creëren.

Als ‘return on investment’ wordt gemeten aan de hand van vreugde in plaats van aan verkoopaantallen, dan is er veel meer ruimte om creatief te zijn, om doortastend te zijn, of zelfs creatief én doortastend’.

Deze uitspraak komt van Lain Shakespeare, werkzaam bij MailChimp, het bedrijf dat ik gebruik om deze mails te versturen.

Wat je kunt meten doet ertoe, maar wat moeilijk te meten is doet er mogelijk nog veel meer toe.

Dit gebeurt als we:

Iets afraffelen, slaaptekort hebben, een korte termijn quick fix bedenken, slordig werk afleveren, rommel eten of regelmatig sporten overslaan.

De schuld stapelt zich op en vroeg of laat komt de rekening. Is ook verder niet erg en af en toe verzaken is prima, alleen kan het steeds lastiger om het in te halen, omdat er rente op zit.

Daarom is bewustzijn over de uitstaande schuld (plus rente) belangrijk zodat we tijdig kunnen bijsturen en op het pad blijven dat we ons hadden voorgenomen.

Een kennis vertelde over een kopstaartbotsing waarbij zij en haar partner gesandwicht werden. De auto voor haar moest plots stoppen voor een voetganger. Zij hield voldoende afstand maar de achteropkomende man kennelijk niet.

Uitstappen om verhaal te gaan halen leek de eerste reactie. Het stel in het midden keek elkaar aan voordat ze uitstapten en besloten dat niet te doen. Haar gedachte en die van haar partner was: ‘Eerst maar eens kijken of er letsel is en iedereen ok is.’

Toen iedereen er met de schrik en wat schade vanaf bleek te komen, was de gedachte: ‘Wat een mazzel!’

Dus in plaats van de focus te leggen op de schade en de mogelijke schuld van anderen, ging de aandacht naar wat er wel goed is. We leven nog.

Een inspirerend voorbeeld om ook op andere dingen toe te passen. Kijken naar wat er wel goed is en goed gaat. Hoe lastig soms ook als het echt tegenzit. Het kan meestal nog erger.

Totdat iemand ziet, begrijpt en gelooft dat er een probleem is, is er geen probleem. En is er dus geen noodzaak voor een (jouw) oplossing.

Zelfs als je zelf ziet dat er een serieus probleem is bij een ander (het lampje brandt bij ons), dan nog moet het licht ook bij de ander aangaan.

De valkuil waar we soms inlopen is dat we denken als wij het probleem zien (en  de oplossing), dat dit voldoende is om de ander te inspireren tot verandering.

Een goede manier is het stellen van vragen. Een goede vraag kan zijn: ‘En hoe werkt dat voor jou?’ Zacht en empatisch doorvragen tot de ander het ziet, begrijpt en zelf gelooft.

Deze week was ik bij een grote organisatie om een paar foto’s te maken. Daar werd ik ontvangen door een uitermate vriendelijke receptioniste en met mijn naam aangesproken omdat zij in het systeem zag wie ik was en zij mij verwachtte. Vervolgens kreeg ik koffie en mocht even wachten op mijn contactpersoon. Ik voelde mij op mijn gemak en welkom.

Dit lijkt weinig bijzonder, en toch is dit het wel. Ik kom bij veel bedrijven en het is opvallend hoe de manier waarop gasten worden verwelkomd kan verschillen.

De ontvangst is de eerste indruk. Deze zet de toon en kan zelfs bepalend zijn voor hoe we ons voelen bij het verloop van wat er komen gaat. Bovendien kan de eerste indruk een blauwdruk zijn voor hoe mensen binnen een organisatie met elkaar en met klanten omgaan.

Welke eerste indruk maken wij?

Vandaag ga ik op fotoklus. Mijn vriendin zei: ‘Ga maar wat moois maken. Erwin Olaf kan dat nooit meer doen’.

Een stemmige gedachte, en die neem ik mee.

Als je geen verschil maakt in de wereld, dan is het vrijwel zeker omdat je bang bent.

Moeten we het wel doen, niet doen? Die twijfel vreet aan ons zelfvertrouwen, aan onze creativiteit en dus aan onze bijdrage die we kunnen leveren en het verschil dat we kunnen maken.

Dan maar iets anders gaan doen is een oplossing, maar meestal niet de juiste. Ook bij dat nieuwe ontstaat er op een gegeven moment diezelfde muur; wel of niet doen. En zo herhaalt het zich steeds.

Dus: gewoon beginnen. Vaak beginnen. Iedereen kan beginnen.

Waar we wel eens last van hebben, ik in elk geval wel, is dat we ons soms schuldig voelen als we geld vragen voor onze dienst. Er zijn twee redenen om daar niet te veel aan toe te geven.

In het Engels bestaat de uitdrukking; ‘If they pay you, they pay attention’. Iemand die betaalt hecht simpelweg meer waarde aan dat wat wordt geboden. Een voorbeeld. Ik mocht meeschrijven aan een boek dus heb ik een paar dozen staan. Mensen die ik een gratis boek heb gegeven lazen het niet of nauwelijks. Zij die het kochten in de winkel komen met enthousiaste reacties, omdat ze het hebben gelezen.

Hoe meer iemand betaalt, hoe meer aandacht er is. Hoe hoger de prijs, hoe groter de bewezen dienst aan de koper. Je benadeelt je klant dus door dat wat je verkoopt te onderwaarderen.

Een hogere prijs betekent ook dat je niet de hele markt bedient. Zo heb je meer tijd voor die klanten die bereid zijn te betalen zodat zij alle aandacht krijgen die zij verdienen.

In een gesprek met iemand over geld- of werkproblemen zei ze dat dit vrijwel altijd een denkprobleem is.

Tekort aan geld, of het niet hebben van werk, kan volgens haar worden voorkomen door helder(der) te denken en door goed te kijken naar wat de werkelijke oorzaak is.

Ik reageerde, ‘Dat is nogal een boute uitspraak, daar hoef je bij een bijstandsmoeder niet mee aan te komen. Of bij iemand die ongelukkig is op zijn werk, maar geen keuze denkt te hebben vanwege de hypotheek en het moeten onderhouden van zijn gezin.’

Ze antwoordde: ‘Ons denken is het enige dat we nodig hebben.  Onvoldoende denken en de echte oorzaak in de ogen kijken zorgt voor de problemen’.

Het boek ‘Vier vragen die je leven veranderen’ van Byron Katie, inspireerde haar tot de stelligheid van die gedachte.

Zodra je echt gaat nadenken over een situatie, of dat nu geld, relatie, of gezondheid is, dan weet je vaak precies aan te kunnen wijzen wat de oorzaak is. En dan weet je wat er anders moet. Hoe moeilijk het ook lijkt.

De vier vragen zijn:

Vraag 1: Is het waar?

Vraag 2: Kun je absoluut weten dat het waar is?

Vraag 3: Hoe reageer je als je die gedachte hebt?

Vraag 4: Wie zou je zijn zonder die gedachte?

Dit is op elke situatie los te laten. Verhelderend.

Als we kritiek, of positief geformuleerd, feedback ontvangen dan is onze neiging vaak om meteen te reageren.

Wat het beste kan werken is even te wachten. Ook in een gesprek. Dan maar even een stilte om eerst goed na te denken.

Meestal gaat het over een e-mail of een appje. Prima gelegenheid om het even te laten sudderen. Het voelt ook meestal anders na een paar uur of een dag.

Het grappige is dat als we niet meteen op de verstuurknop drukken, we achteraf blij zijn dat we hebben gewacht. De emotie is er dan een beetje af en de ratio helpt om een verstandig en weloverwogen antwoord te geven.

Het laten ontstaan van tijd tussen ontvangst van het bericht en het antwoord erop geeft ook de beste kans om te kijken wat we ervan kunnen leren.

De moeilijkste vorm van eerlijkheid is die naar onszelf.

Het is makkelijker om de dingen te zien zoals we zouden willen dat ze zijn.

Onszelf de waarheid vertellen, ook al is dat niet comfortabel, in plaats van wat we willen horen, is een moedige daad.

Alles is tijdelijk. Dát goed snappen kan ook de motivatie zijn om te voelen dat alles wat je doet ook de laatste keer kan zijn. Met dat besef kan het zijn dat we de dingen intensiever en met meer aandacht doen. Dan gaan we niet langer slaapwandelend door het leven.

In ’A guide to the good life’ beschrijft William B. Irvine dat velen dit mogelijk een depressieve gedachte vinden. Toch is hij ervan overtuigd dat regelmatig overwegen van eindigheid en tijdelijkheid de enige manier is om echt tot leven te komen.

De ondertitel van Irvine’s boek is ‘The ancient art of stoic joy’. Zeer goed en makkelijk geschreven boek over hoe de stoïcijnse filosofie onderdeel van ons leven kan maken.

‘De echte ontdekkingsreis is niet het zien van nieuwe landschappen, maar het op een andere manier kijken’. ~ Marcel Proust

Dit schoot me te binnen omdat ik ben begonnen met het herlezen van boeken. De eerste keer is een soort scan waarbij niet alles binnenkomt. Een boek voor de tweede keer lezen vond ik vroeger tijdverspilling. Het tegendeel is waar.

Opnieuw lezen is letterlijk op een andere manier kijken.

Een soort voorwas en hoofdwas. Ook kleding wordt schoner als deze in de juiste volgorde wordt gewassen.

Ook weet ik dat het OK is als ik niet alles meteen snap. Dat komt dan tijdens de tweede lezing. Een geruststellend gevoel.

‘We zien dingen niet zoals ze zijn, we zien dingen zoals wij zijn’. Dit schreef Anaïs Nin geïnspireerd door de millenia oude Talmud.

Gisteren hoorde ik op de radio over een interessant experiment. Het was een uitleg van de ‘confirmation bias’; we gaan steeds op zoek naar informatie en bewijs dat wat we zelf al denken ook klopt.

Onderzoekers vroegen aan mensen of zij een groot lelijk neplitteken op hun gezicht wilden laten zetten door een grimeur. Vervolgens was de opdracht: kijk en voel wat de reacties zijn van mensen die jou zien in een drukke winkelstraat waar je doorheen loopt. Dat wilden enkelen wel doen.

Toen de proefpersonen bij wie die dat litteken was aangebracht op het punt stonden zich onder het winkelend publiek te mengen, kwam de grimeur nog met een zogenaamde ‘laatste aanpassing aan het litteken’. Wat de proefpersoon niet weet is dat het hele litteken eraf werd gehaald en hij dus met zijn eigen normale gezicht op pad ging.

Vrijwel zonder uitzondering waren de reacties: ‘wat keken de mensen vies naar mij’, of ‘ik voelde dat iedereen naar mij keek’, en ‘ik voelde mij totaal niet op mijn gemak’ en ‘wat een vreselijke ervaring’.

In het radioprogramma kwam toen de quote van Anaïs Nin en de Talmud ter sprake. Mensen hebben de aangeboren neiging om op zoek te gaan naar signalen die bewijzen dat wat wij denken (ook over onszelf) klopt. Dit is meteen een grote oorzaak van waarom wij ons zo moeilijk uit onze overtuigingen over onszelf kunnen losrukken.

Dit op zoek gaan naar bewijs van onze eigen overtuigingen kun je overal zien. Klimaatontkenners zullen alleen oog en oor hebben voor informatie van andere ontkenners. De hersenen van mensen met overgewicht of rokers geven voorrang aan berichtgeving over dat het allemaal wel meevalt (‘mijn rokende opa werd ook 90′).

Dit is heel normaal. Onze hersenen kunnen nu eenmaal niet alles verwerken, en we geven dus voorrang aan informatie die al past binnen waar wij ons comfortabel bij voelen. Het mooie is, als je dit weet, dan is het ook mogelijk te proberen om andere gezichtspunten toe te laten. Bijvoorbeeld, je ook helemaal geweldig te voelen al wandelend zonder neplitteken in een drukke winkelstraat’. We zien (en zijn) de dingen die we zijn. En waar we aandacht aan geven.

Het moeilijkste om een klus te klaren is niet het doen, maar ervoor gaan zitten.

Tussen het moment van er tegenaan hikken en ervoor gaan zitten zit de vijand: weerstand.

Dat kan zijn de afwas, het schrijven van een artikel, het hebben van een lastig gesprek of voor de verandering eens een gezonde maaltijd te koken.

Zodra we zijn begonnen is de weerstand overwonnen. En dan blijkt het meestal mee te vallen, of zelfs leuk te zijn.

De wetenschap is duidelijk over de gezondheidsvoordelen van koud (na)douchen. Dat doe ik al een tijdje en het is zeker in de winter niet altijd prettig. Maar het gevoel erna is verfrissend en het geeft energie, dus zet ik mij er steeds toe. En het went.

Vanmorgen dacht ik opeens; het is helemaal niet koud. Vanwege de aanhoudende hitte is de douche bijna lauw.

Voor wie dit toch eens wil gaan proberen, en niet de warme kraan erbij aan wil zetten, nu is het moment. Koud douchen voor beginners. Goed voor versterking van het immuunsysteem, goed voor het humeur en goed voor het klimaat.

‘Mensen zouden zich niet zo moeten bekommeren over wat ze moeten doen, als wel om wat ze zijn’. ~ Meester Eckhart.

Dit lijkt een triviaal verschil.  Wat we doen hangt af van wie we zijn. En wie we zijn wordt bepaald door onze betrokkenheid met wat er om ons heen gebeurt en welke rol wij daarin willen spelen. En dat wordt weer bepaald door de waarden die we aanhangen en hanteren. Dienstbaarheid speelt een sleutelrol hierin.

De professional begrijpt het belang van de uitgestelde beloning. Daarvoor nodig zijn geduld en de insteek dat iets twee keer zo lang duurt en twee keer zoveel kost als je verwacht.

Carl Jung zei: ‘Niets heeft een groter psychologisch effect op hun omgeving, in het bijzonder op hun kinderen, dan het niet geleefde leven van de ouders.

En dat sluit meteen aan bij het adagium van auteur en scenarioschrijver Steven Pressield: ‘We hebben twee levens: het geleefde en het niet geleefde leven”.

Aan beide heren moet ik soms denken als ik voor iets sta wat ik te uitdagend vind.

De Japenners kennen het begrip Ikigai, een plek waar alles lijkt te kloppen en waarin alles in balans is. Het gevolg is een tevreden en voldaan gevoel.

Een van de manieren om dat te creëren is zorgen dat je nooit meer eet dan 80 procent van wat je eigenlijk op kunt. We zijn gewend te eten tot we een voldaan gevoel hebben, en dan is het eigenlijk al te laat. Bij 100% zitten we te vol.

Dit komt omdat de mens evolutionair is gevormd om meer te eten dan we nodig hebben. De hongerreflex houdt namelijk zo’n 20 minuten langer aan. Met andere woorden: we zitten al vol, maar de hersenen geven nog signalen door dat er nog wat bij kan.

Heel vroeger was dit een overlevingsreflex, omdat je nooit wist wanneer je volgende maaltijd was. We aten dus teveel. Dat is niet veranderd, die vertraging van die reflex dat we vol zitten is er nog steeds.

Een goede manier om die ingebouwde reflex om de tuin te leiden is langzamer te eten en kleinere porties te nemen. Dat doen de Fransen. Obesitas is geen groot probleem in Frankrijk, althans veel kleiner dan in andere landen.

Dus, om lekkerder in het leven te staan is eens te proberen om de verleiding te weerstaan een tweede bord op te scheppen. Dat is lastig, zeker als het lekker is. Wat goed helpt is na het eerste bord een kwartier a twintig minuten te wachten. Meestal is de zin in dat tweede bord dan verdwenen. Voordeel: de kilo’s vliegen eraf, je slaapt beter, en uiteindelijk leef je langer. Ikigai makkelijk toepasbaar.

Het is niet moeilijk om beslissingen te nemen als je weet wat je waarden zijn.

Als onze waarden en gedrag synchroon lopen, dan voelen we ons voldaan. Als dat niet zo is ervaren we vaak teleurstelling en zijn we ontevreden.

Op dezelfde manier kun je kijken naar een product of dienst van een ander waar je niet blij mee bent.  Wat zijn de waarden van die organisatie?

Stel je krijgt geen antwoord krijgt op een vraag aan een telecomprovider. Of de muziek in de wachtkamer van de huisarts staat hinderlijk hard. Of een  autogarage probeert je een te duur product dat je niet nodig hebt aan te smeren.

Negatieve ervaringen met anderen zijn goede voorbeelden die ook tot zelfreflectie dienen. Wat zijn mijn waarden en hoe communiceer en handel ik zelf?

Als je aan iets trekt in het universum, dan kom je erachter dat alles met elkaar is verbonden. ~ John Muir

En het klopt. We worden beinvloed door en zijn afhankelijk van alles en iedereen om ons heen.

Daarom is het zo belangrijk bewust om te gaan met wie we in ons leven toelaten en welke verwachtingen we daardoor hebben en kunnen waarmaken.

Ze zeggen wel eens dat je het gemiddelde bent van de zeven mensen om je heen waar je het meest mee omgaat. En ook dat lijkt te kloppen.

Adopters zijn mensen die wat nieuws proberen.

Adapters wachten en proberen er dan vaak met tegenzin wat van te maken.

Proactief vs reactief. Nieuwsgierigheid vs angst en gedoe.

De adapters zijn het minst makkelijk te inspireren.

Ik schrijf hier vrijwel nooit over mijn werk: fotografie. Deze week kreeg ik echter een vraag van iemand van wie ik een portretfoto maakte. Deze wil ik graag delen.

Voor een grote organisatie maak ik regelmatig zo’n 30 portretten per dag. Iemand vroeg: ‘wordt dat nu nooit saai, altijd maar diezelfde foto’s moeten maken?’

Ik was wel blij met deze  vraag, omdat ik zo af en toe ook welk eens denk, ‘waar ben ik nu eigenlijk mee bezig?’ Niets menselijks is mij vreemd. Toch kon ik eerlijk uitleggen dat het cliché dat elke persoon uniek is ook daadwerkelijk waar is. En dat ik de kunst versta om dat unieke goed vast te leggen.

Maar veel belangrijker is het, vertelde ik, dat ik met mijn portretten de ander kan helpen. En zolang dat zo is wordt het nooit saai. Het positieve resultaat overstijgt een eventueel gevoel van sleur dat in elke beroepsgroep wel eens de kop kan opsteken. Op het moment dat de focus op de ander ligt, die hulp nodig heeft, dan verdwijnen gevoelens van saaiheid of verveling.

En nu blijkt dat de mens evolutionar zo is ontwikkeld. We zijn geprogrammeerd om anderen te helpen en zo hebben het als ras ook overleefd. Als je er goed over nadenkt dan weten we ook dat we alleen vrijwel niets kunnen. We zijn in bijna alles van anderen afhankelijk. En hoe meer we anderen helpen, hoe meer positiviteit we zelf ervaren.

Als je een tegenslag meer als een kans ziet, dan is het waarschijnlijker dat het goed uitpakt.

Het meeste van wat je bereikt is het resultaat van je normale dagelijkse activiteiten.

Wat kan en moet er anders?

We overschatten vaak het effect wat we zeggen en onderschatten het effect van een goed doordachte actie.

Als ons doel is te proberen anderen te beinvloeden, dan is consistent gedrag krachtiger.

De filosoof Ivan Illich observeert dat iemand die fietst altijd meer tijd bespaart dan iemand die (een eigen) auto rijdt.

Dit is omdat de fietser zoveel minder tijd kwijt is met het verdienen van het benodigde kapitaal om het vervoermiddel te kunnen kopen en onderhouden.

Wel een grappige benadering. We staan er niet altijd bij stil hoeveel uren, dagen, weken en soms maanden we moeten werken om eigenaar te worden van een nieuw bezit.

Als het niet juist is, doe het niet. Als het niet waar is, zeg het niet.

Door Marcus Aurelius 2000 jaar geleden opgetekend (Meditations 12-17).

Bij twijfel kan het handig zijn deze wijsheid in gedachten te houden. Dit gaat over integriteit.

Soms zijn we duurder of minder goed uit als we een zuiniger of economisch voordeliger apparaat kopen.

Stel, je koopt een zuinigere televisie. De verleiding is dan aanwezig om meer te kijken, zodat het netto effect van energiebesparing teniet kan worden gedaan. Of er wordt een tweede toestel gekocht voor een andere kamer, zodat het gezamenlijk verbruik hoger wordt dan daarvoor. Hetzelfde geldt voor een zuinige auto waarmee dan meer wordt gereden.

Technologische verbeteringen leiden vaak ook tot meer verbruik op macro-economische schaal. Apparaten worden goedkoper en er worden er meer van verkocht. Dit heeft weer consequenties voor gebruik van grondstoffen en CO2 uitstoot, terwijl de oude televisie technisch nog niet was afgeschreven.

In het Engels heet dit het ‘rebound effect’; we worden naar een plek bewogen waar we minder goed uit zijn dan voorheen.

Het kan dus zinvol zijn om te kijken naar onze motivatie om iets te veranderen en vervolgens te kijken naar of het effect, bijvoorbeeld minder energie verbruiken, ook echt wordt bereikt.

‘Sorry voor de vertraging’ is iets wat we maar beter niet meer kunnen zeggen. Volgens organisatiepsycholoog Adam Grant, auteur van Think Again is dat om de volgende redenen.

1.     Je hebt niets om je over te excuseren behalve als je iets op een specifieke tijd of dag hebt beloofd. Als je geen deadline hebt aangegeven, dan kun je ook niet te laat zijn. Als je dan iets wil zeggen, kies dan: ‘dank voor je geduld’. Grant adviseert te stoppen met het ter sprake brengen van een vertraging terwijl deze er helemaal niet is en in plaats daarvan wat meer zelfcompassie te hebben.

2.     Een antwoord van hoge kwaliteit is beter dan een snel antwoord. Geef jezelf ook de tijd om niet urgente mails in je eigen tempo en wanneer het je uitkomt te beantwoorden. ‘Prompt kunnen we beter niet verwarren met beleefd zijn’. Om anderen te helpen zodat zij ook minder last van een gevoel van urgentie hebben kun je aangeven wanneer we graag een antwoord willen.

3.     Verontschuldigen voor vertraging kan ook laten zien dat je geen werk-leven balans hebt, volgens Grant. De hele dag beschikbaar zijn voor anderen kan betekenen dat je leeft volgens andermans kalenders. Het is een recept voor burnout, zegt Grant.

Grant’s boek, Think Again, is goed leesbaar. Op de achterflap schrijft film regiseur M. Night Shyamalan dat als we dingen die we geloven willen heroverwegen, we onszelf opnieuw kunnen  uitvinden. Dit snijdt wel hout.

Als kind keken we als betoverd  omhoog naar de top van een boom. Al die takken die zich wuivend uitstrekken tot in de hemel.

De kunst van het (opnieuw) genieten van het leven kan bestaan uit het observeren van alledaagse dingen, alsof je ze voor het eerst ziet. De boom, de zon, de vogels en alles om ons heen zijn nog steeds hetzelfde als toen. En wij ook..

Weigeren op een belediging in te gaan is gek genoeg vaak de meest effectieve reactie. Degene die beledigt verwacht dat meestal ook niet.

Een goed voorbeeld is een boze, roepende en gebarende automobilist achter ons, als we per ongeluk te lang treuzelen op de linkerbaan. Stoicijns rechtuit kijken als de opgewonden coureur dan langszij komt en doen alsof je zijn gebaar niet hebt waargenomen haalt ook het plezier weg dat beledigen kan geven.

Deze gedachte is millenia oud. De Romeinse filosoof Seneca schreef er al over in zijn boek ‘On Firmness’ (vastberadenheid). Uit het geweldige boekwerkje van William Irvine, ‘A Guide to the Good Life’.

Je wil dat mensen naar je luisteren. Maar wat je echt wil is dat ze over je doorvertellen aan anderen.

Een grappige manier om mensen te inspireren om over jou te praten, is door te zeggen ‘niet doorvertellen’.

Een andere manier om mensen over je te laten praten met anderen is door iets te doen waardoor ze zich geweldig voelen.

Een leven kan in een enkele seconde compleet veranderen. Een ontmoeting met iemand, een inzicht waarbij het kwartje valt, een goed of slecht nieuwsgesprek. Na dat ene moment is alles opeens anders.

Autorijden is (bijna) een automatisme. Soms weten we niet meer wat we hebben gedaan als we veilig van A naar B zijn gereden. Het menselijk lichaam lijkt alles als een uiterst geavanceerde computer volledig automatisch uit te voeren. Gas geven, een tikje naar links, rechts, remmen, anticiperen en de blik staat soms op oneindig en we zitten comfortabel achter het stuur.

Zelfs zonder de afleiding van de telefoon, of het bedienen van de touchscreen in het midden van het dashboard om een andere zender te kiezen, kan in 1 seconde alles anders worden.

Dat overkwam mij gisteren. Geheel uitgerust rijdend ergens bij Amsterdam op de snelweg was er een fractie van een moment dat ik even van de wereld leek. Dagdromend gleed ik over het asfalt. De weg was iets smaller vanwege wegwerkzaamheden en ik reed keurig binnen de lijnen en zeker niet te snel. Toch kwam de vangrail net even iets te dichtbij. Met een klein rukje aan het stuur was het weer ok.

Dit deed mij dit beseffen dat autorijden nooit een volledig automatisme mag worden. Mindfulness achter het stuur blijft een cruciaal gegeven. Met 100 kilometer per uur is de remweg langer dan we denken en de vangrail is vaak in de buurt.

Die ene seconde was een wakeup call. Het had anders kunnen aflopen. Nu kijk ik ook anders naar zwabbergedrag van andere weggebruikers. Vroeger dacht ik: die is Facebook aan het checken. Dat hoeft dus niet zo te zijn. We zijn mensen en mensen kunnen dagdromen.

Vergeven is het excuus dat je nooit krijgt. – Kevin Kelly

Hoe moeilijk dat soms ook is, is vergeven vaak het beste.

Kreeg een tip van een verslaafde carnivoor die haar heeft geholpen te minderen met vlees eten. Nu eet ik zelf geen vlees, maar vond het goed dit te delen.

Er was een tijd dat de Romeinse soldaten werden uitbetaald in zout. Vandaar het woord salaris, van het woord sale (zout) afgeleid.

Zout was (en is nog steeds) enorm waardevol omdat het saaie of ronduit vieze gerechten pit en smaak geeft. Popcorn smaakt nergens naar zonder zout. En zoutloos brood smaakt naar karton en ham zonder zout naar rubber.

Een truc om minder brood te eten, waar grote hoeveelheden zout in zitten, is af en toe zoutloos brood te eten. Waarom zou je jezelf onnodig pijnigen? Het is niet meer dan een reality check. Zout is wat het eetbaar maakt.

Een stuk vlees zonder zout eten bijvoorbeeld maakt duidelijk dat het zonder zout niet te kanen is. Vrijwel alle verpakte voedingsmiddelen waaronder kaas en vlees bevatten aanzienlijke hoeveelheden zout. Zout maskeert de echte smaak.

Hetzelfde geldt voor duizenden andere verpakte levensmiddelen. Suiker, vet en zout en dan de slimme verhouding waarin deze worden toegevoegd aan dat wat anders echt nergens naar smaakt zorgen dat we het lekker vinden.

Een keer geen zout over een karbonade sprenkelen kan het begin zijn van de realisatie dat het echt niet lekker is.

Er zijn twee hoofdmanieren om dingen te doen. Dat is zo efficient mogelijk, zorgen dat de klus geklaard is in zo kort mogelijke tijd, zodat we door kunnen.

Volgens psycholoog Robert Boice kan het ook door ‘actief wachten’ zoals hij het noemt. Dit zorgt dat we duidelijk zien wat het belangrijkste is dat moet worden gedaan. Bovendien zorgt regelmatig een stapje terug zetten, het werk pauzeren, dat dit productiviteit en gezondheid op de lange termijn ten goede komt.

Boyce heeft dit decennia lang onderzocht bij collega’s. De winnaars zijn zij die slechts tijdens korte sessies werken, regelmatig pauzeren en een ‘spelenderwijze aanpak’ hebben, terwijl ze niet te ambitieus zijn en niet buitensporig reageren op kritiek en tegenslag.

Diegene echter die alles teveel voorbereiden, of dat zelfs helemaal niet doen, geobsedeerd zijn door hun werk, en hun resultaten niet willen voorleggen aan anderen, zijn diegene die de branch het eerst verlaten. Of erger, ze blijven hun werk doen maar zijn doorgaans humeurig en ongelukkig.

De les van Boice is dus, ook al voelt dat intuïtief niet goed, neem juist dan een break als je denkt dat het echt niet kan.

Heel veel in de wereld en in onze eigen levens hangt af van toeval, per ongelukjes en geluk. Dat geldt voor de grote dingen, zoals een baan of het ontmoeten van een partner en ook voor kleine dingen als iemand die een goed boek adviseert. Iedereen heeft wel persoonlijke ervaring met dit gegeven.

Dat is een goede reden om niet teveel vast te houden aan alles met zekerheid te willen voorspellen, te plannen of vast te leggen. Niets mis met een beetje plannen, maar laat je er niet door leiden. Veel van de beste dingen komen uit onverwachte hoek.

Een tijdje terug liep ik door het kantoor van een bedrijf samen met de bedrijfsleider ter voorbereiding van een fotografieopdracht. In mijn ooghoek zag ik een man achter zijn bureau naar buiten kijken en verder niets doen. Dat duurde wel 10 minuten.

Mijn gastheer vertelde over hoe goed het gaat met het bedrijf. Omdat ik hem goed ken vroeg ik grappend hoe dat kan als sommige medewerkers naar buiten zitten te kijken en niet lijken te werken.

Ik zag jou wel kijken naar Johan, antwoordde hij. Hij is een uitermate efficiente collega die met veel van de beste ideeën en oplossingen komt. Hij zit inderdaad soms uren naar buiten te staren. Verwar druk doen en zijn niet met efficientie en effectiviteit voegde hij eraan toe.

Ik ben dat ook eens gaan doen; niets doen en door het raam kijken. En verhip, het werkt. Afstand nemen en ontspannen levert soms de beste ideeën op.

Stress is een staat van onkunde of onwetendheid. Het gelooft dat alles een noodgeval is. Dit schrijft auteur en kunstenares Natalie Goldberg.

En het kan goed zijn dat ze gelijk heeft. Er kan maar één ding het belangrijkste zijn. Als we alles willen afhandelen, alsof het een noodgeval is, of omdat alles nu eenmaal af moet, dan ontstaat stress.

Met weten wat belangrijk is en sommige andere dingen even laten liggen, verdwijnt meestal ook de stress.

De ritssluiting is een klein maar uitermate belangrijk onderdeel van een kledingstuk. Als een ritssluiting kapot gaat in een spijkerbroek, dan is deze waardeloos geworden, tenzij deze wordt vervangen. Gerenommeerde merken kunnen het zich niet permitteren hun imago te laten aantasten door ondermaatse ritsen.

Daarom investeren de betere kledingmerken in de allerbeste ritssluiting en dat is het merk YKK. Zij hebben 50% marktaandeel wereldwijd. YKK is wat duurder dan veel andere merken. Dit komt omdat zij alles zelf produceren en hoogwaardige grondstoffen gebruiken en processen volgen. Alleen zo is de hoogste kwaliteit gegarandeerd.

Het is een geweldig voorbeeld van hoe de consistente kwaliteit van een ogenschijnlijk klein segment van een proces, product of dienst een groot verschil maakt. Zo ontstaat vertrouwen van producent en consument in hun leverancier.

Als men het eind nadert, dan wordt het leven hoe het echt is duidelijk. ~ Hercule Poirot.

Het grappige is dat we nooit weten wanneer het eind is, welk eind dan ook.

Poirot was natuurlijk Agatha Christie’s fictieve detective voor wie elke zaak op het eind helder werd.

Het leven is een aaneenschakeling van zaken die door nieuwe of voortschrijdende inzichten helder worden.

Hoe het leven echt is kunnen we nu al beleven, daarvoor hoeven we niet te wachten tot het eind.

Een monnik en zijn leerling lopen door het Japanse landschap. Ze komen bij een riviertje en daar staat een jonge mooie vrouw in een lange witte jurk. Ze ziet er wat verloren uit want ze weet niet hoe ze naar de andere kant moet. Ze vraagt aan de monniken of zij haar willen helpen. De oudere monnik draagt haar in zijn armen veilig en droog naar de overkant.

Uren later, als de twee monniken aankomen bij de herberg, durft  de leerling eindelijk te vragen; waarom deed je dat, je weet dat je dat niet mocht doen he? Wij mogen niet in contact komen met vrouwen. De monnik antwoordt de student: ik ben dat allang vergeten, jij bent degene die haar nog steeds draagt.

Dit mooie Zen verhaal illustreert het belang van in het moment leven. Hoe vaak dragen we het verleden en pijn en schuldgevoel niet met ons mee. En dat terwijl de enige die we er pijn mee doen onszelf is. Wij kunnen ervoor kiezen die dingen die er niet meer toe doen te laten gaan en de focus leggen op nu.

In de jaren 90 reisde ik op een brommer rond in het noorden van Thailand. Google maps bestond nog niet en de enige communicatie met het thuisfront was via telefoon. Een maand op pad betekende dus echt een maand spoorloos vanaf het moment van aankomst op het vliegveld. Eigenlijk best een avontuur niet veel anders dan wat de eerste ontdekkingsreizigers moeten hebben gevoeld.

Ergens midden in de verlatenheid had ik gehoord van een mooie wandeling naar een compleet afgelegen vallei waar de bevolking van een paar honderd mensen woont.  Het was zo afgelegen dat zelfs de toen gaande volkstelling vanuit de hoofdstad hen hadden overgeslagen.

Om er te komen tekende de eigenaar van mijn pension met een potlood op een papieren zak een kaart. Het zag er uit als een tekening uit Brief voor de Koning, een kinderboek van Tonke Dragt. De kaart was niet veel meer dan een paar lijnen, en wat herkenbare punten in het landschap zoals een waterval, een enorme boom en een opvallende rotspartij. Onbevangen ging ik op pad en wonder boven wonder kwam ik daar drie uur later aan bij de verzameling hutjes rond een zanderig pleintje dat keurig was aangeveegd. Nooit had ik zoveel primitiviteit gezien en tegelijk ook nooit zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid. Ik begreep van een arts die daar vrijwilligerswerk deed dat er vrijwel nooit mensen van buitenaf komen. Om voor het donker terug te kunnen zijn kon ik maar kort blijven.

De kaartenmaker had een groot vierkant getekend en adviseerde mij om een andere terugweg te nemen. De kartonnen kaart was echter al bijna onleesbaar geworden vanwege een oversteek die ik door een riviertje moest maken op de heenweg. Ik vroeg aan de arts de weg en hij maakte een nieuw kaartje. Maar pas op, zei hij, er zitten daar beren. Die hebben geen jongen dus je zit wel goed, maar toch oppasssen.

Gelukkig kwam ik gek genoeg een Australisch stel tegen dat de weg daar kende anders was voor donker terug zijn lastig geworden.

Ik moest aan deze ervaring denken omdat ik merk dat ik ben vergroeid met mijn smartphone waar letterlijk de hele wereld in zit. Destijds in Thailand waren de ingrediënten voor avontuurlijk reizen lef, onbevangenheid, oplossingsgerichtheid en het hebben van goede communicatieve vaardigheden. De telefoon is niet meer weg te denken en maakt reizen soms minder avontuurlijk. Het is een vangnet. Om dat gevoel van avontuur dat ik destijds had opnieuw te beleven laat ik soms mijn telefoon bewust thuis. Uitermate goed en prikkelend voor alle zintuigen.

Hoe groter het geloof dat we steeds meer activiteiten in een dag kunnen proppen, schrijft Oliver Burkeman,  en hoe meer verplichtingen we op ons nemen, hoe minder we ons lijken af te vragen of het de moeite van onze tijd waard is. En dus vullen onze dagen zich met meer activiteiten die we niet bijzonder op waarde inschatten.

En hoe meer we ons haasten, hoe compulsiever we vooruit plannen, en hoe angstiger we worden over de eraan klevende onzekerheden, waarvan er ongetwijfeld veel zullen zijn.

Dit illustreert volgens Burkeman in zijn boek 4000 Weken, de paradox van de beperking. Hoe meer je je tijd wil managen met het doel om controle te hebben, hoe stressvoller, leeg en frustrerend het leven kan worden.

Hij volgt dit meteen op door te zeggen dat hoe meer je de feitelijke beperkingen accepteert, en er mee leert werken,  hoe productiever, betekenisservoller en vreugdevoller het leven wordt.

Praktisch gezegd, volgens Burkeman betekent dit acceptatie dat we maar zoveel kunnen doen in een bepaalde hoeveelheid tijd. En dat we zeker geen tijd hebben voor alles wat we willen doen, of die anderen willen dat we doen,

Dit vergt bekwamen in de kunst te kiezen wat er toe doet en wat niet. Zijn boek 4000 Weken of Four Thousand Weeks, is een verfrissende, grappige en wijze kijk of hoe we leren accepteren wat er kan en hoe we dus gelukkiger kunnen zijn.

4000 weken is het aantal weken dat je leeft als je rond de 80 jaar oud wordt.

De motivatie om te creëren verschilt bij korte en lange termijn producten en diensten.

Kort: product maken en nu of morgen verkopen.

Lang: vertrouwen opbouwen en verder in de toekomst verkopen.

Kort: ik maak nu waarvan ik denk dat ik het snel en goed verkoop.

Lang: ik maak nu wat ik belangrijk vind en waar ik achter sta. Mijn doel is om een band op te bouwen met de groep klanten die mij gaan vertrouwen en daardoor klant blijven.

Kort; reputatie en band met de klant zijn minder belangrijk.

Lang: reputatie en vertrouwen zijn de sleutel.

Deze keuze is vooraf en bewust te maken.

Het geven van een advies zoals: ‘ik zou het zo doen’ of ‘je kunt beter nu je huiswerk gaan maken’, werkt vaak niet. Dat komt omdat we niet worden gedreven door advies, als we juist het tegenovergestelde aan het doen zijn (geen huiswerk maken).

Wat kan dan wel werken? Je zou kunnen vragen: op een schaal van 1 tot 10, hoe serieus ben je met het maken van je huiswerk? 1 staat voor ‘ik heb er helemaal geen zin in en doe het niet’ en 10 is: ‘ik ga er 100% voor’.

Stel het antwoord is 4. Je kunt dan vragen: ‘waarom is het geen 3?’. Die vraag verwacht niemand en het resultaat is dat degene die tegen het huiswerk aanhikt dan redenen gaat benoemen waarom het een 4 is en geen 3. De huiswerkweigeraar gaat dan vertellen waarom het toch beter is om huiswerk maken op een schaal van 4 in plaats van het op 3 in te schalen. Met andere woorden; de scholier gaat dan zelf de redenen verzinnen waarom het goed is om huiswerk te maken.

In dat proces kan het zomaar gebeuren dat er een aantal redenen boven tafel komen die het niveau naar 5, 6 of hoger kunnen tillen. De motivatie moet uit de persoon zelf komen. Dit geldt niet alleen voor huiswerkhikkers. Net zo goed voor collega’s die tegen de draad ingaan en klanten die de verkoper niet vertrouwen op zijn blauwe ogen.

Het klinkt makkelijker dan het is: pauze nemen voor het écht moet. Toch is dit een goede techniek om ziekte, vermoeidheid en soms uitputting te voorkomen.

Hetzelfde geldt voor voldoende drinken, en gezond eten, voordat je er niet meer onderuit kunt.

Ons lichaam vertelt ons nauwkeurig wanneer we moeten rusten, drinken of onze energievoorraad moeten aanvullen. Het geheim zit in dat moment  voor zijn.

Oliver Burkeman schreef in zijn uitmuntend boek ‘4000 Weken‘ dat we beter even kunnen pauzeren juist als we denken dat het ‘af’ moet. De meeste dingen zijn namelijk nooit af. 4000 weken is het aantal weken dat een tachtigjarige heeft geleeefd. En de meesten van ons vullen die tijd met activiteiten, vaak voorbij het punt dat we hadden moeten rusten en op adem komen. En 4000 weken zijn voorbij in een flits.

Je hebt altijd genoeg energie om te doen waar je gepassioneerd over bent.

Volgens psycholoog Alfred Adler zijn we het gelukkigst en echt bewust van onze (eigen)waarde als we voelen dat ons bestaan en gedrag zinvol is voor de gemeenschap. Anders gezegd: dat we van waarde zijn voor iemand en anderen. De gemakkelijkst te begrijpen bijdrage aan anderen is dmv werk. Of dat nu betaald, vrijwilligers- of huishoudelijk werk is. Zinvol bezig zijn voor en veelal met anderen is de meest zinvolle en zuivere vorm van zelfactualisatie.

Zomaar sloeg ik een pagina open in ‘The courage to be disliked’ door Ichiro Kishimi en Fumitake Koga. En daar stond dit.

Elke zondagmorgen kijk ik uit naar  Maria Popova’s sublieme schrijftalent en inspirerende mening over het werk van andere schrijvers en kunstenaars. Dat doet zij in haar reclamevrije blog The Marginalian.

Vandaag herinnert Popova ons aan Kevin Kelly’s boek ‘Excellent Advice for Living, wisdom I wish I’d know earlier’.  Twee bijzondere quotes:

‘Steeds als je de keuze hebt tussen gelijk hebben en vriendelijk zijn, wees vriendelijk. Geen uitzonderingen. Verwar vriendelijkheid niet met zwakte.’

en: ‘De grootste dooddoener van geluk is vergelijken. Als je dan moet vergelijken, vergelijk jezelf met hoe je gisteren was’.

Vergeet niet het verhaal van de mier en de sprinkhaan te lezen: ‘This is our modern curse: A century of conspicuous consumption has trained us to be dutiful citizens of the Republic of Not Enough’. Raak! (niet vertaald omdat het zo prachtig klinkt in het Engels).

Ik sluit berichtjes aan vrienden en familie regelmatig af met; ‘veel plezier’.

Of ze nu aan het klussen zijn, een sollicitatiegesprek hebben of met ouderschapsverlof gaan.

En waarom ook niet? We zijn op ons best als we plezier hebben.

Dan had ik het zeker anders gedaan. Maar je weet het niet van tevoren.

Het probleem is niet dat we niet weten wat we moeten doen, het probleem is dat we niet weten of het gaat werken zoals we hopen dat het gaat werken.

We doen ons best door te voorspellen, plannen, voorbereiden en zo goed mogelijk uitwerken. Uiteindelijk gaan we ervoor, zonder garantie.

Stel dat we alles vooraf zeker zouden weten. Zou dat opwindend of saai zijn?

We zetten de stap, niet omdat we weten wat er komt. Juist omdat we het niet weten krijgen we de energie om in actie te komen.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken verstoken we elk jaar meer carbon (CO2, methaan en andere broeikasgassen), dan het jaar ervoor. Deze post gaat niet over de nare toestand waarin we zitten. Maar over het relativeren van de werkelijkheid van de energietransitie.

Deze verloopt in een veel lager tempo dan bijvoorbeeld de wereldwijde adoptie van smartphones. De gemiddelde lezer van het nieuws, en dus de gemiddelde koper van een elektrische auto, kan misleid worden door de geclaimde ontwikkelingen van opwekking van elektriciteit door zon- en windenergie en over de duurzaamheidsvoordelen van de door de overheid en industrie gepromote conversie naar elektrisch rijden.

Dit komt doordat diverse grote en belangrijke industrieën en economische sectoren niet en waarschijnlijk nooit zonder fossiele brandstoffen kunnen. Dit wordt veroorzaakt door het feit dat de bevolking toeneemt en steeds meer gaat consumeren. Voorbeelden zijn lange afstandstransport, landbouw, staal en betonfabricage.

Er is weinig mis met de aanschaf van een elektrische auto. Maar houd in gedachten dat je er niet een schuldgevoel mee kunt afkopen, of een feelgood gevoel mee kunt opwekken, zonder de realiteit onder ogen te zien. Duizenden miljarden tonnen CO2 doen afnemen, is iets anders dan de verkoop van mobiele telefoons goed op de rit krijgen. Dit gaat vele decennia duren.

Vaclav Smil, een van de meest vooraanstaande wetenschappers op het gebied van energie, heeft er een heel leesbaar boek over geschreven. In ‘Numbers don’t lie’ beschrijft hij in begrijpelijke taal en in hoofdstukjes van 2 a 3 pagina’s waar we nu zijn, en waar we mogelijk naartoe gaan.

Een familielid vertelde dat haar schoonzoon van begin 50 een half jaar geleden een beetje wazig zag met een oog. Dat werd erger en toen een paar maanden later ook met het andere oog. Nu is hij vrijwel blind door een zeldzame oogziekte.

Dit soort nieuws is weer een wake-up call dat kunnen zien, en in het algemeen het hebben van een goede gezondheid, een van de mooiste dingen zijn, zo niet de belangrijkste.

Mindful omgaan met het goede dat we hebben kan een uitdaging zijn in de hectiek van de dag. Toch is het belangrijk dit regelmatig te doen.

Als in actie komen om onze dromen en idealen te verwezenlijken, voordat de perfecte omstandigheden zich aandienen, of voordat we toestemming hebben, onverantwoord en roekeloos is, dan moeten we onverantwoord en roekeloos zijn. ~ Brendon Burchard, The Motivation Manifesto

Een paar jaar geleden had ik moeite met deze quote. Nu de tijd voortschrijdt snap ik steeds meer dat eindeloos wachten op het juiste moment inderdaad roekeloos kan zijn.

Een relatie kwam terug van 2 weken vakantie. Zij is een van de weinige mensen die ik ken die geen e-mail leest tijdens de vakantie.

Met een diepe zucht besloot ze alle berichten te deleten. Haar gedachtengang was de volgende.

De meeste mails zijn onbelangrijk en soms hinderlijke spam. En de paar afzenders van die wel cruciale berichten die sturen vast een herinnering. En dat is precies wat er gebeurde.

Een bureau of ruimte kan vrij snel een rommeltje worden. Bij mij wel in elk geval. Door niet opgeruimde dingen stapelt het op en kan de moed in de schoenen zakken.

Sind kort pas ik de tien dingen methode toe. Kijkend naar een oerwoud van spullen her en der, ruim ik dan tien dingen op. Een trui, een potlood, een koptelefoon, noem maar op. En als die tien dingen zijn gedaan, dan kan ik er nog tien doen, en dan nog tien.  Binnen enkele minuten is het leger en opgeruimder.

Het hoeft niet meteen Marie Kondo style. Het is een goede manier om in kleine stapjes een opruimproject in te zetten. Steeds tien dingen wegleggen, of  een nieuwe bestemming geven of wegdoen. Het grappige is dat het ook nog leuk is.

De verleiding is groot om een e-mail te beantwoorden aan alle geaddresseerden. Dat is niet altijd nodig en soms hinderlijk. Niet iedereen zit te wachten op een keten van mails over een onderwerp dat niet iedereen interesseert of waarbij ieder’s volle aandacht nodig is. Een antwoord aan de afzender alleen voldoet vaak.

Duurder hoeft niet altijd beter te zijn, maar is dat meestal wel.

De goedkope weg bewandelen is vaak duurder.

Onnodige live meetings kosten veel tijd en energie. Als het in een andere stad is kan het zomaar driekwart dag kosten. De afweging of het dat waard is kan de moeite waard zijn.

Leer om te stoppen. De verleiding is groot om iets even af te willen maken. Weinig dingen zijn ooit helemaal af.  Even stoppen zorgt ervoor dat het sneller en vaak beter afgemaakt wordt.

Gebruik specifieke voorbeelden van gevallen in het verleden om iets uit te leggen, dat is beter dan statistische of algemene informatie.

Het eerste blijft altijd beter hangen en heeft een grotere kans om je punt goed te kunnen maken.

Anderen kunnen het verkeerd hebben, en dat is ok. Speciaal als het vrienden zijn.

Het kan ook zo zijn dat je het beiden niet helemaal goed hebt.

Het zou dom zijn de relatie te beschadigen omdat we denken dat we gelijk hebben, maar we weten het niet zeker.

Een goede oefening is blootstellen aan gezichtspunten van anderen die een tegenovergestelde mening hebben. Dat kan door lezen of door een gesprek. Dit laatste biedt de mogelijkheid voor onmiddelijke interactie en feedback. Je kunt vragen stellen over bijvoorbeeld woordkeuze. Het verschaft vaak helderheid, inzicht en het kan wederzijds begrip en respect vergroten.

Je zult alle dingen snel vergeten zijn, en alle dingen zullen jou snel vergeten zijn. ~ Marcus Aurelius, Meditations 7-21

Dit lijkt een deprimerende gedachte, maar als je erover nadenkt dan is dit relativerend. We hoeven de dingen niet te doen om roem te vergaren of herinnerd te worden.  Omdat alle herinneringen vervagen is het belangrijk om het moment nu te waarderen. Welke impact heeft wat ik doe nu op mijn leven en op dat van anderen. Straks doet het meeste er niet meer toe.

Heb ik iets gedaan in het algemeen belang? Dan heb ik er voordeel bij. Houd deze gedachte altijd bij de hand, en stop daar niet mee. ~ Marcus Aurelius Meditations 11-6.

Een krachtige gedachte die het makkelijker maakt om meer te doen voor iets dat ogenschijnlijk buiten ons ligt.

De eerste keer dat we iets nieuws zien, een huis bijvoorbeeld als we verhuisplannen hebben, is die eerste indruk soms te positief. We raken onder de indruk van al het moois en kunnen snel verliefd raken op details waarbij grote andere zaken kunnen worden vergeten.

In het voorbeeld van het huis is het makkelijk vervoerd te raken door die prachtige keuken, om de kleine kamertjes boven dan niet te herkennen als mogelijk problematisch op lange termijn. Daarom is het goed bij belangrijke beslissingen altijd een tweede of derde keer goed te kijken naar het grotere geheel. Wat zijn de werkelijke kosten. Ben ik wel zo blij als ik dit bezit? Hoe ga ik dit of dat probleem oplossen als we tot de aankoop of actie zijn overgegaan?

De mens is gevoelig voor positieve input en verleiding, daarom werkt reclame ook zo goed. Tijdens de kennismaking met de kans die zich voordoet sluiten we die andere facetten soms bewust uit. Dat doet het brein nu eenmaal.

Regelmatig krijg ik de vraag; ‘waarom schrijf jij eigenlijk over dingen die niets met je werk als fotograaf te maken hebben?’ Dan zeg ik, het heeft er best veel mee te maken.

Ten eerste schrijf ik omdat het kan. Ook al zou ik geen enkele lezer hebben, dan is het nog steeds een goede oefening om gedachten te ordenen. Ik zie het als een dagelijks meditatief moment om even na te denken over een onderwerp en daar over te reflecteren.

Vooral is het een ook een mogelijkheid om iets te laten zien van wat mij boeit als mens. In mijn werk heb ik te maken met andere mensen die ik fotografeer of met wie ik intensief contact heb over fotografie die ik voor hen of hun organisatie uitvoer. Alle werk is mensenwerk. Mijn gedachten op deze pagina’s geven mensen een kans om te zien en te voelen hoe ík kijk, denk en voel. Dat kan een band met hen versterken en het ijs breken.

Rutger Bregman haalt in zijn boek Human Kind, (in het Nederlands vertaald; De Meeste Mensen Deugen), Victor Frankl aan:

‘We moeten dus idealisten zijn, omdat dan pas worden we de ware, echte realisten’.

Hij sluit het hoofdstuk af met een wijsheid die de Amerikaanse filosoof William James omschrijft als ‘De wil om te geloven’. ‘Mensen die de wereld opnieuw creëren met hun eigen visie’.

Beide uitingen zijn een beschrijving van hoe het is en voelt om tegen de stroom in te gaan en onrealistische of zelfs naïve idealen na te streven. Alleen dan kom je de werkelijke grenzen tegen en dat kan niet zonder idealistisch te zijn.

De enige echte vorm van succes is beter presteren dan van je wordt verwacht. Wat de taak ook is.

Het eerste vereiste voor succes is de bekwaamheid om al je fysieke en mentale energie onophoudelijk te focussen op een probleem zonder erdoor vermoeid te raken. ~ Thomas Edison

En daar ligt de sleutel in dat laatste; zonder erdoor vermoeid te raken. Zodra dat gebeurt stoppen en later de draad weer oppakken. Want anders gaat het tegen je werken.

Een vervelende waarheid willen we meestal niet horen, terwijl we deze juist het hardst nodig hebben.

Wat zou er gebeuren als we deze zouden omarmen? Om sneller te leren en te verbeteren?

Iedere keer als we iets proberen niet te doen, dan doen we het juist. De recent overleden Willem de Ridder geeft het voorbeeld van het met een dienblad met volle kopjes koffie verwoed proberen niet te knoeien met als gevolg dat de schoteltjes gegarandeerd blank staan.

Net als met zoveel dingen, als je er niet over nadenkt dan gaat het automatisch goed.

Verzamelen van feiten leidt tot betere voorbereiding en meestal tot een beter resultaat. Op een goed moment hebben we genoeg feiten. Het is de kunst te weten wanneer dat moment er is, en dan stoppen met verzamelen. Een goed besluit kan dan worden genomen, zonder het hebben van alle informatie.

Ik hoorde iemand zeggen dat we het gemiddelde zijn van de vijf mensen met wie we het meeste omgaan.

Ze zei ook; zeg nee tegen dingen, taken, mensen en ‘kansen’ die je leven vol laten lopen.

Het duurde even voor ik snapte wat zij zei. het klopt inderdaad aardig. Op het moment dat je de mensen die energie kosten vervangt door mensen die energie geven, zul je merken dat er veel meer uit je handen komt. Hetzelfde geldt voor dingen, taken en ‘kansen’.

Het wiel hoef je niet opnieuw uit te vinden. dat is al door iemand anders gedaan.

Als er geen copyright op zit, dan kun je het gebruiken weliswaar aangepast aan je eigen situatie.

Anderen zullen hetzelfde kunnen doen met jouw ideeën. Mooi toch? Zo bepsaren we energie en maken we de wereld versneld leuker.

“Vroeger dacht ik dat vindingrijkheid een soort praktische intelligentie is, maar ben de laatste tijd gaan denken  dat het een combinatie is van energie, houding en een niet onderzochte filosofie. Bron.

Neem alleen aan wat je ook werkelijk aankunt.

De echte kosten van iets worden regelmatig genegeerd: aanschaf = aanschaf + onderhoud. Te vaak kijken we alleen naar de aanschafkosten.

Een veel belangrijker argument om goed naar de kosten te kijken is wat we ervoor moeten laten. Om de aanschaf- en onderhoudskosten te kunnen betalen moeten we er iets anders voor laten.  Het product kost geld om te kopen en om te onderhouden en dat geld moet worden verdiend en dat kost tijd.

Willen we de tijd besteden aan het verdienen van geld om een bepaald product te kopen. Een nieuwe auto kost zeg €30.000 en dan nog eens €30.000 in onderhoud verzekering en afschrijving over een periode van 5 jaar. Dat betekent €60.000. Daar moet iemand met een modaal netto inkomen tot twee jaar voor werken.

De echte kosten van iets bezitten is de hoeveelheid leven die we ervoor moeten inwisselen. En die uitwisseling uit zich in opstapelende kosten waar we geen rekening mee houden.

De les is, besteed net zoveel aandacht aan de gevolgen van als we iets kopen als aan de aankoop zelf.

Hoe en wat zijn twee uitstekende vragen om te stellen.

Bijvoorbeeld; “Hoe voel je je over die persoon of situatie?” Of, “wat bewoog je ertoe om het zo te doen?”

Verbinding ontstaat uit wederzijds begrip dat dit soort gesprekken kan opleveren.

Uit het nieuwe boek van Seth Godin: ‘The Song of Significance’, met waardevolle ideeën over hoe teams beter kunnen functioneren en meer kunnen creëren.

Rijkdom is niet wat iemand heeft, maar of hij ervan geniet.

Dit schreef Benjamin Franklin. Vergaren van spullen, eigendom en laten zien wat we hebben, maakt niet noodzakelijkerwijs gelukkig. Sterker nog, het kan erg ongelukkig maken.

Bezit is prima en vaak noodzakelijk. Met name mannen, ik hoor daar ook bij, zijn gulzige verzamelaars van spullen. Zodra we merken dat we niet heel lang kunnen genieten van een nieuwe aankoop, kan het goed zijn die te heroverwegen. Het werkt.

Wijsheid is weten wanneer je geen wijsneus moet zijn.

Ik betrap me er vaak op dat ik het beter lijk te weten, terwijl ik weet dat ik het eigenlijk niet weet.

Verloren energie dus. Soms moet ik gewoon mijn mond dichthouden, en luisteren naar wat anderen te vertellen hebben. Ook al is het niet waar, of denk ik dat het niet waar is.

‘Verzin jij dat allemaal zelf?’, wordt mij wel eens gevraagd? Nee, ik laat mij inspireren door schrijvers, bloggers, podcasters, films, boeken, magazines etc.

Alles is al een keer gezegd. Het is ook niet nodig om steeds het wiel opnieuw uit te vinden.

Ook zie ik dingen gebeuren, op straat, op TV, op internet, en dan vind ik er iets van. Wat leer ik hiervan, of hoe zou dit anders kunnen.

Ik geef er wel mijn eigen draai aan.

De inleiding van een fotoboek van de beroemde Franse modefotograaf Patrick Demarchellier is geschreven door Anna Wintour. Zij ontmoette Demarchellier  begin 70er jaren en hij was ‘veel te beroemd om tegen te praten’. Wintour werkte toen als junior fashion editor. Zij is nu hoofdredacteur van American Vogue.

De fotograaf is een icoon in de modeindustrie. Hij doet zijn eigen licht en vertoont geen primadonnagedrag en reist niet met een enorm gezelschap volgelingen en helpers. Toch was hij decennia een van de meest gevraagde fotografen.

Zijn geheim; ‘Als ik werk is er geen stress’. En dat is in essentie de reden waarom iedereen met en voor hem wil werken. Wintour omschrijft zijn stijl als een visie die gaat van zijn oog naar het eindproduct, de afgedrukte foto, zonder ook maar iets van spanning, drama of conflict.

Demarchellier was getrouwd, drie kinderen en een tekkel en hij wisselde werk af met windsurfen, reizen en genieten van andere dingen buiten het werk. Hij is niet constant bezig met of zijn fotografie goed is of niet. ‘Iedereen heeft een goede foto in zich’.  De fotograaf overleed in 2022.

Wat een inspirerend voorbeeld. Demarchellier.

‘Er zijn twee hoofdzondes waaruit alle andere ontspruiten: ongeduld en luiheid’. ~ Franz Kafka

In beiden herken ik mij. Af en toe lui zijn is best, maar ongeduld speelt me vaak parten.

Een proces is niet met ongeduld te versnellen of verbeteren.

Kleiner wonen met minder spullen kan ook zorgen voor minder zorgen. Het is meteen ook een uitnodiging het leven te vereenvoudigen.

Oeds-Jan Postma schrijft erover in zijn boek ‘Miljonair met een gewone baan’. Niet dat het worden van miljonair zijn meteen de ambitie moet zijn, toch is het goed te kijken naar uitgavenpatronen die kunnen worden doorbroken. Op die manier onstaat er meer vrijheid omdat we minder hoeven te doen om alle bezit te onderhouden en financieren.

Erg goed geschreven.

Op de eerste plaats is het belangrijk vrij te zijn van alle illusies. ~ J. Krisnamurti.

Klinkt zo makkelijk. Maar hoe zit dat dan, mogen we geen dromen of idealen hebben? Jawel. Er is echter een verschil met illusies.

Een illusie is een luchtspiegeling die we nooit zullen bereiken. Het is een wens die niet kan bestaan omdat het er niet is. Zoals de dorstige reiziger die bij de oase aankomt en alleen zand aantreft.

Wie wil een helder en leesbaar overzicht over hoe het werkelijk zit met klimaatverandering? Klimaatwetenschapper dr. ir. Bart Verheggen vat het samen in zijn boek: ‘Wat iedereen zou moeten weten over klimaatverandering’. En zo is het.

In het nawoord: : ‘De kortst mogelijke samenvatting van wat we weten over de huidige klimaatverandering zou als volgt kunnen luiden: de aarde warmt op; dat komt door menselijk handelen; hoe meer opwarming, des te groter de risico’s; er zijn manieren om de risico’s te beperken.’

De wetenschappelijke complexiteit van een van de belangrijkste onderwerpen van dit moment wordt begrijpelijk uitgelegd. Door beter begrip nodigt het boek burgers uit om een rol te vervullen als aanjagers van wat zij als noodzakelijke verandering zien.

Een aanrader voor mensen die zich zorgen maken en willen weten hoe het écht zit en wat er nog mogelijk is. Een goede recensie.

Dit is Verheggen’s informatieve blog.

Geloof niet alles wat je denkt. Soms denken we dingen die niet goed zijn voor ons. ‘Ik ben niet goed genoeg, dat lukt nooit, zij zijn beter..’

Als je weet dat niet alles wat je denkt geloofwaardig is, dan worden sommige dingen een stuk makkelijker.

Het gat tussen weten wat je wil en er dan voor gaan is waar angst de kop op steekt. Je hebt niet voldoende moed nodig voor de hele reis. Alleen voor de volgende stap.

Schrijven is het tegengif tegen matig denken. Schriven vertaalt het denken. Groot voordeel is dat je eerst goed moet nadenken voor je iets opschrijft. Daarvoor is geduld nodig. Hopen dat iets goed komt door iets te denken verdwijnt door het op te schrijven, mits je er eerst goed over nadenkt. Een nadenkertje.

‘Beloof jezelf dat je je vrienden laat voelen dat er waarde in hen schuilt.’

Uit; The Optimist Creed door Christan D. Larson opgetekend in 1912.

en

‘Wees net zo enthousiast over het succes van anderen als over dat van jezelf.’

Ook de andere ‘richtlijnen’ voor een fijner leven zijn inspirerend.

De meeste mensen zijn verlegen. Als je dat weet, dan is het misschien minder moeilijk om het initiatief te nemen jezelf als eerste voor te stellen.

Adequaat en snel reageren op bijvoorbeeld een e-mail of voicemail is een teken van respect.

Stel je hebt de keuze tussen het dienstbaar zijn aan je klanten en het winnen ten opzichte van de concurrentie. Een retorische vraag. Toch staat dit niet altijd helder op de radar.

Voor elke euro die je uitgeeft aan iets van enige waarde, houd rekening met het uitgeven van eenzelfde bedrag tijdens de levensduur van het product. Denk aan reparatie, onderhoud, verzekering en afvoer bij einde gebruik.

Het beste voorbeeld is een auto. We raken verblind in de showroom, aangemoedigd door de verkoper die er onder het genot van een kopje koffie nog een korting overheen gooit. Martin Lindstrom schreef een boek over ons koopgedrag: ‘Koop mij, waarheid en leugens over ons koopgedrag.’

Veel van de dingen die je kunt tellen, die tellen. Veel van de dingen die je niet kunt tellen, die tellen echt. Albert Einstein.

Zorg dat je je bezit bezit, niet dat je bezit jou bezit.

De valkuil van (veel) bezit is dat het een hele toer kan worden dat bezit in stand te houden. En elke aanwinst doet er een schepje bovenop.

Niet voor niets werken ontspullen en simplificeren zo louterend.

Wat op je afkomt, dat komt van jou.

‘Ik blijf maken wat ik nog niet kan zodat ik kan leren om het te doen’. Vincent van Gogh.

Erg inspirerend voor mij als beeldmaker. En een op een toe te passen op vrijwel alles.

Voor alles wat je hebt gemist, krijg je er iets anders voor terug.

En voor alles wat je krijgt, raak je iets anders kwijt.

~ Ralph Waldo Emerson

Deze schrijver en filosoof had dat goed begrepen. De Fear Of Missing Out (FOMO) ofwel de angst om iets te missen, geeft veel stress. Die kan gedeeltelijk of geheel wegvallen als we bovenstaande wijsheid als perspectief en relativering in gedachten houden.

Het lijkt altijd onmogelijk tot het klaar is.

‘Onthoud: het is wat je bent wat geneest, niet wat je weet’. Carl Jung

Als ik me richt op leuk gevonden worden, dan is de kans klein dat ik wordt gerespecteerd.

Als iemand verrassend, verrast of verbaasd reageert dan is dat een uitnodiging tot afvragen waar ze bang voor zijn.

Een probleem is geen probleem als je het kunt oplossen.

Een probleem dat niet is te verhelpen is geen probleem (dat ik kan verhelpen).

En dus geen probleem.

Makkelijk deze zienswijze.

Rustgevend ook.

Ik denk dat iedereen rijk en beroemd zou moeten worden en alles doen waar ze van dromen zodat ze zien dat dat niet het antwoord is. Jim Carrey.

Geluk zit in genieten van grote en kleine dingen

Als je weet dat iets waar is dan hoef je niemand te overtuigen. Als je iemand moet overtuigen, dan is het waarschijnlijk jezelf.

Het plannen  van een leuk leven is niet hetzelfde als het genieten van het leven.

We zijn zo gewend aan het vermommen van onszelf voor anderen, dat we ons uiteindelijk vermommen voor onszelf. Francois de la Rochefoucauld

Als je welvarend wil zijn, maak een ander welvarend. Neale Donald Walsch

Hoe vaak komt het niet voor dat we onze hand opsteken in een meeting en het dan niet doen omdat het mogelijk een domme vraag is.

Terwijl veel anderen mogelijk dezelfde vraag willen stellen. Het kan inderdaad een domme vraag zijn, maar doorgaans is het dat niet. Hand opsteken en de vraag stellen levert op de lange termijn altijd meer op dan zwijgen om potentieel gezichtsverlies te voorkomen.

Hoe vaak zeggen we niet ja als we nee willen zeggen? We hebben er later meestal spijt van.

Af en toe goed onszelf eraan te herinneren dat we niet alle grote dingen kunnen doen. Wel kunnen we kleine dingen groots, goed en met zorg doen.

Een van Seth Godin’s belangrijkste blog posts gaat over jezelf kiezen in plaats van te wachten tot je wordt gekozen.

Ik citeer de Engelse tekst:

“It’s a cultural instinct to wait to get picked. To seek out the permission and authority that comes from a publisher or talk show host or even a blogger saying, “I pick you.” Once you reject that impulse and realize that no one is going to select you–that Prince Charming has chosen another house–then you can actually get to work.”

Zo waar.

Geef bescheiden mensen het respect dat arrogante mensen opeisen.

Alle extra werk dat je moet doen, als je het zelf doet, is niet gratis. Het kost jou namelijk  3 uur, of hoe lang het duurt om dat extra werk te doen. Een computerinstallate bijvoorbeeld.

Dan kan het interessant zijn te kijken naar wat het kost als je dit laat doen door een expert. Die doet het vaak sneller en soms beter. En in die tijd kun je productief zijn in waar jij zelf goed in bent.

Je kunt maar beter houden van verandering. Het gebeurt toch, of je het leuk vindt of niet.

Moed is de capaciteit om jezelf te confronteren met wat je je kunt voorstellen. ~ Leo Rosten

Het duurde een tijd voor ik begreep wat hier staat.

Het klopt dat het moed vergt om je grotere dingen voor te stellen kijken of dat ook echt mogelijk is.

Neem het besluit minder te doen.

Je kunt cool zijn onder druk en in een grote uitdaging, maar kun je ook cool zijn als je succes hebt? ~ Robert Holden

In ons dragen we het wonder dat we buiten ons zoeken. ~ Rumi

Als iets verkeerd gaat, dan gaat het meestal goed om redenen die we nog niet begrijpen.

Mensen die je onder druk zetten, verdienen doorgaans een nee.

Mensen die geduldig zijn met je, verdienen meestal ja.

Als je gelukkig wil zijn, wees dat dan. ~ Leo Tolstoy

Ik heb gemerkt dat als je mensen meteen betaalt, zonder dat ze erom vragen, dat je een relatie opbouwt met iemand die je respecteert en waardeert. En dat ze klaarstaan om te helpen als je het nodig hebt.

Deze les kreeg ik van mijn mentor, een Chinese fotograaf ruim 35 jaar geleden, toen ik net begon. Hij zei, het moet toch worden betaald. Waarom dan niet meteen. Dan maak je een goede beurt. Dat heb ik onthouden en ik merk dat dit goed werkt. En het voelt ook goed.

Een probleem zit soms gewoon behoorlijk in de weg en we weten niet hoe nu verder. En de meeste problemen hebben geen eenduidige oplossing. En dan schuiven we het voor ons uit.

Dan kan het goed zijn gewoon wat dingen op te schrijven. Mogelijkheden, opties, kansen, gwewoon wat ideeën rond dat probleem.

Dan, zonder dat we er erg in hebben, onder de douche, of tijdens een wandeling, of midden in de nacht, verschijnt een aha moment waarbij die ideeën worden gekoppeld aan elkaar of zelfs aan het probleem. Het onderbewuste doet dat dat.

Vertrouwen in het onderbewuste dat het antwoord later volgt is het enige dat nodig is.

Soms vraag je je af waarom iets nodig is. Bijvoorbeeld op school, als we een vak moeten leren waarvan we denken er niets aan te hebben. En dan wordt het helemaal lastig, als we het nut er niet van inzien.

Een goede reden om iets dan toch te doen is omdat het moeilijk is. Iets moeilijks overwinnen of voor elkaar krijgen geeft energie, is een leermoment en maakt ons sterker.

Als iets niet meteen lukt, herdefinieer dan succes.

Zonder telefoon en genieten van het uitzicht en elkaar’s gezelschap

Het kan gewoon.

Glasvezelkabel is nieuwer en sneller dan koperdraad. Door koper gaat tot wel 500 Mb per seconde. Dat is genoeg om 5 tot 10 huizen van internet te voorzien. Glasvezel levert snelheden tot in de gigabiten…

Deze foto is gemaakt in de tuin van een aanleunwoning met één bewoner. Het is een metafoor voor vernieuwing en onze vanzelfsprekende reactie dat nieuw altijd beter en nodig is. Is dat ook wel zo? Heeft iemand of een gezin glasvezel nodig? Hoe snel moet het internet eigenlijk zijn? Willen we het omdat het kan?

Kan het een idee zijn om ons af en toe af te vragen welke impact die constante hang naar vernieuwing, verbetering en verandering heeft? En belangrijker; gaan we er echt veel gelukkiger van worden?

En wat is dan het volgende nieuwtje waar we ons geluk mee kunnen handhaven of versterken als het genot van de vorige aanschaf is uitgedoofd.

Hannah Ahrend zegt het in ‘The Human Condition’ zo: “All having is governed by fear, all not having by desire.”

Ellen MacArthur is een voormalig Brits zeezeilster. Zij was de jongste persoon ooit die solo de wereld  rondvoer. MacArthur doorstond de zwaarste stormen op de meest afgelegen oceanen. Op een gegeven moment was het er écht op of eronder in huizenhoge golven en onvoorstelbaar krachtige wind. Zij en haar boot werden tot het uiterste getergd en getest. Zij vertelde in deze Ted over deze ervaring het volgende:

‘Geen ervaring in mijn leven heeft mij een beter besef kunnen geven over de definitie van het woord eindig. Wat we hebben is alles wat er is. Er is niets meer.’

Wat ze hiermee bedoelde denk ik is dat die ervaring op de boot met alle beperkingen de limiet aangeeft. Daar op zee, 3000 kilometer van de beschaving en volledig op haarzelf aangewezen, kwam ze tot het besef dat ze het moet doen met wat ze heeft.

Zij zag toen het verband tussen die ervaring op zee en de eindigheid en de limiet van de wereld economie en wat we de aarde kunnen aandoen. Toen zij weer thuiskwam begon zij de Ellen MacArthur stichting, gericht op het geven van informatie over het feit dat alles wat we hier op aarde hebben eindig is. Alleen door dit besef van noodzaak van circulariteit en vermindering van gebruik van grondstoffen maken we een kans.

Kies werk dat overeenstemt met je waarden en met je interesse.

Afgelopen weekend bezocht ik een gezellige buurt waar mensen elkaar hielpen aan nog mooie spullen.

Nog goed bruikbare alledaagse dingen vinden gretig aftrek tijdens de Trash & Treasures actie georganiseerd in Wassenaar samen met de Groene Meent. Veel alledaagse en nog waardevolle spullen gingen niet naar de stort en krijgen een 2e leven. Hier zijn medeorganisator Marise van de Linden van de gemeente en Bas van der Hulst van de buurtvereniging duidelijk blij te zien hoe deze jongen zijn slag heeft geslagen.

Circulariteit kan zo simpel zijn: niet alles nieuw kopen en hergebruiken. Hoe zou het zijn als meer gemeenten dit regelmatig zouden doen?

Wat mensen écht onderscheid is hun vaardigheid om steeds het werk te doen dat ze beloven.

De consequenties van niet op komen dagen zorgen voor resultaten die we verdienen, maar niet die we willen.

Recent bezocht ik een theatervoorstelling over klimaatvraagstukken. Vier bevlogen acteurs bespraken thema’s zoals korter douchen, vliegen en vlees.

Later in de voorstelling zien we een 24-jarige studente die ziet hoe de gevestigde orde (politiek en bedrijfsleven) de macht heeft om op een denkbeeldige rode knop te drukken. Maar het niet doet. Op de knop drukken betekent namelijk dat alles minder moet en dat we minder mogen.

De denkfout die we hierbij maken is dat als we nu niet op de knop drukken, er straks automatisch veel minder is van wat we nu hebben en veel meer van wat we niet willen.

De scene met deze jonge actrice ging door merg en been. Het leek of het niet gespeeld maar echt was. Na de voorstelling vertelde ze ook dat het echt is. Het was een wake-up call met een duidelijke ‘call to action’: luister naar de jeugd. Zij zitten met een existentiele angst, en wij kunnen daar iets aan doen. Op de knop drukken.

Vastberadenheid, waar komt die toch vandaan? Hoe komt het dat sommige mensen moeiteloos de ene na de andere stap zetten en daar vaak succes mee hebben?

Is het vertrouwen dat het goed komt? Dat weet je immers nooit.

Wat wel altijd geldt: creeer in plaats van wacht. In beweging komen en blijven is noodzakelijk  om ook vastberaden te kunnen zijn.

Zorg wel dat je je afvraagt: Waarom besluit ik om iets te doen of niet te doen. Motivatie is de brandstof voor vastberadenheid.

De kloof tussen competentie en incompetentie versterkt dat meer competentie nodig is.

‘Ik wil niet op de foto. Ik plak niet. Ik vind op de foto moeten erg vervelend.’

Dit hoor ik regelmatig als ik een portret mag maken.  Regelmatig sta ik een dag bij een klant, veelal de werkgever van de persoon in kwestie.

Het is ook lastig om even in ‘de spotlight’ te moeten staan. En sommige mensen zijn onzeker over hun uiterlijk. Of ze zijn in het algemeen niet blij met hoe ze eruit zien.

Dat is onnodig vind ik. En ook schadelijk voor het zelfvertrouwen. Trots zijn op wie je bent is één van de belangrijkste dingen die je kunt doen om een gelukkig leven te hebben.

Ik zeg ook wel eens; ‘Er is niemand die op jou lijkt, of die identiek is aan jou en je bent absoluut uniek.’ Je kunt dus helemaal niet lijken op het ideaalbeeld dat de samenleving je opdringt door alle reclame en social media.’

Na afloop van de korte fotosessie is vrijwel iedereen blij. Blij met hoe het ging en blij met het resultaat.