Met mensen ‘overtuigen’ om het goede ding te doen wordt vaak het tegenovergestelde bereikt; hakken in het zand.

Een verandering van houding ontstaat alleen bij een gedragsverandering. Niet andersom. Houding is niet iets dat je aan of uit kunt zetten, gedrag wel. Dat is doen, of niet doen.

De omgeving moet die gedragsverandering wel mogelijk maken. Met omgeving bedoel ik alles buiten de mensen die we beogen te veranderen.

Een voorbeeld is de auto-industrie. Door auto’s met veel uitstoot duurder te maken en schonere auto’s met minder bijtelling te belasten ontstaat er gedragsverandering. Weliswaar vaak fiscaal gestuurd, maar evengoed is het een verandering.

Of de autoshowroom die de bezoeker verwelkomt met signalen die aangeven dat duurzaamheid een centrale pijler is in de bedrijfsvoering van de dealer. Die signalen kunnen zijn opvallende afvalscheiding,  duurzame inrichting of koffiekopjes gemaakt van gerecycled materiaal.

De enige manier om een traditionele omgeving te kunnen veranderen is door een compleet nieuw systeem te creëren.

Als de organisatie gelooft dat de enige manier waarop ‘het goede ding’ wint, is als dat goede ding zo heel veel beter is dan het niet-zo-goede ding, dan kan ze niet anders besluiten dan dat te doen.

Probeer de dag te beginnen met het doen van één taak of afhandelen van één klusje.

En dán pas e-mail…

Lachen is vaak het beste medicijn als iets behoorlijk fout dreigt te gaan.

Door nalatigheid was ik niet goed voorbereid op een crash van de harde schijf van mijn laptop. Had geen handige recente backup gemaakt en vervolgens wist ik ook niet goed wat de procedure is om alles te herstellen.

Eerst is er ergernis, gevolgd door lichte paniek en dan gelatenheid..  Machteloos starend naar het apparaat moest ik opeens heel hard lachen. Hoe kan het toch zijn dat een machine zoveel macht over mij kan hebben.

Toen ik uitgelachen was zette ik alles op een rij en kwam tot de conclusie dat het allemaal zo vervelend niet is. Ik zag de humor wel in van mijn pogingen om de techniek de baas te willen zijn. Frustratie maakt dan plaats voor acceptatie en het inzicht van de betrekkelijkheid van alles.

De laptop heb ik weggebracht en het overgelaten aan de experts. En het was eigenlijk best wel lekker, een paar dagen geen laptop

Laat de wereld zien wie je bent, niet wie je denkt wie je moet zijn.

Fanny Brice

Als Van Gogh 20 jaar eerder of 20 jaar later was geboren, dan had hij niet precies dat gedaan wat hij heeft gedaan. Er was niet een één of andere engel die met een toverstokje hem tot impressionistische schilder bestempelde.

Als Steve Jobs 20 jaar eerder was geboren, dan had hij ook wat anders gedaan. En hetzelfde geldt voor iedereen.

Het gaat niet om het wachten op het juiste antwoord, want dat is er niet. Wat er wel is zijn uitdagingen die we aan kunnen gaan. En de emoties die we kunnen ervaren.

Wachten tot het perfecte paard langskomt in de draaimolen zorgt ervoor dat we al die kansen missen om van iets kleins iets groots te maken. Alle paarden zijn even goed. Het is dezelfde draaimolen. Klim gewoon op een paard.

We wachten tot de dingen wat rustiger worden, we wachten op het juiste moment, maar dit is het juiste moment.

Als we terugkijken, één jaar of vijf jaar, dan zijn we zelden teleurgesteld omdat we ons zegje toen hebben gedaan, of teleurgesteld omdat we zijn begonnen met het maken van kunst, of teleurgesteld omdat we verbinding zochten met iemand.

Waar we nu spijt van hebben is dat we het niet hebben gedaan.

Iemand vroeg me waarom ik elke dag een stukje schrijf.  Het is een privilege om dagelijks iets van waarde te kunnen delen.

Als je naar een winkel gaat en de verkoopster vraagt of ze kan helpen, dan is ons antwoord vaak; ‘ik kijk alleen maar even’. Dan ben je dus zonder bepaalde bedoeling aan het kijken.

Een goed voorbeeld van iemand die een bedoeling heeft is een chirurg. Zij heeft je niet per ongeluk opengemaakt. Zij heeft een probleem geïdentificeerd en door haar operatie heeft ze de bedoeling dat probleem op te lossen.

Actie, met voorbedachten rade, of we nu voor een bedrijf werken, of voor onszelf, het levert de brandstof om steeds beter werk te leveren. Omdat we van tevoren besloten wat de bedoeling was van wat we gingen doen.

Mijn bedoeling van dit blog is om iets te delen wat tenminste één lezer iets geeft om over na te denken. En wat waarde heeft. Persoonlijk is het ook een zoektocht naar de verschuiving die ik wil maken om de persoon te worden die ik wil zijn.

Dat kan door een aantal keuzes te maken maar makkelijker is door nieuwe gewoontes aan te leren. En één van deze gewoontes is elke dag te verschijnen met iets dat wat kan betekenen voor een lezer.

Gewoontes zorgen voor resultaat. Doelen zijn het resultaat. Maar een doel bereik je niet zonder gewoontes. Het doel om elke dag iets te schrijven en steeds wat te leren, is een gewoonte. Het bijproduct kan zijn dat ik mensen inspireer. Maar dat is wel de bedoeling.

Als het makkelijk was dan had je het al gedaan.

De situatie verandert. Nieuwe feiten en omstandigheden komen om de hoek zeilen. Het is geen schande als we iets niet kunnen voltooien, met ijzeren wil, op de manier zoals we dat hadden voorgenomen. Om een afgang of falen te voorkomen.

Veel behulpzamer is een adaptieve wil. Het is geen zwakte om aan te passen en de koers te verleggen. Flexibiliteit is een kracht op zich. Sterker nog, flexibiliteit gecombineerd met kracht maakt veerkrachtig.

Dit schreef Marcus Aurelius bijna 2000 geleden. Hij overweegt dat het uit vrije wil veranderen van gedachten op advies van een ander, een beter resultaat kan opleveren. Voorwaarde is wel dat het een betere manier is om het eerder vastgestelde doel te kunnen bereiken.

Niet passie, maar doen waar je goed in bent en doorzetten bepaalt iemands (carriere) pad. De sleutel ligt dus in constateren wat dat is.

De titel van dit blog komt rechtstreeks van een uitspraak van acteur Steve Martin en is tevens de titel van het boek van cal Newport. Aanrader.

Overigens: Steve Jobs adviseerde om je passie te volgen. Newport deelt die mening niet. Mede ook omdat Jobs ook zijn passie nooit heeft gevolgd, maar deed waar hij goed in was.

De manier waarop je iets doet, is de manier waarop je vrijwel alles doet. Een vaak gehoorde uitspraak die wel klopt eigenlijk. Ik hoorde deze het eerst 20 jaar geleden van T. Harv Eker. Er zijn later talloze blogs en zelfs boeken over geschreven. En niet zonder reden.

Als je eerlijk bent tegenover jezelf dan zie je patronen die doorsijpelen in alle aspecten van je leven en in hoe je dingen aanpakt. Van tandenpoetsen tot hoe je in een rij staat te wachten. Van hoe je schoonmaakt (of niet) tot op welke manier je je tijd besteedt en waaraan.

Succes, prive én zakelijk, is afhankelijk van je mindset. Bedrijven of mensen falen doorgaans niet. Ze stoppen simpelweg als het lastig wordt.

Volgens Eker is het zaak om die weinig behulpzame of destructieve patronen te herkennen en dan bereid te zijn deze te vervangen door andere.

Het geheim schuilt volgens hem in ontleren. We zijn waar we zijn omdat we min of meer dag in dag uit hetzelfde doen. Ons oude denken heeft ons gebracht waar we nu zijn. Als we iets anders willen, dan moeten we iets anders doen. Zo simpel is het.

De dingen waar je niet toe komt zijn vaak dingen die er écht toe doen.

Een zenmeester liep met zijn leerling elke morgen door de tuin van het klooster. De leerling vroeg op een dag aan het einde van de wandeling: ‘meester, wat is de zin van het bestaan?’ De zenmeester gaf geen antwoord. Want het antwoord bederft de vraag.

Op de tweede dag vroeg de leerling nog voor het einde van de wandeling: ‘zenmeester, wat is de zin van het bestaan?’ De meester antwoordde niet, hij keek de leerling slechts aan.

Op de derde dag vroeg de leerling al bij aanvang van de wandeling: ‘zenmeester, wat is de zin van het bestaan?’ In zijn opwinding gleed de leerling uit en viel in het naastgelegen ravijn. Als door een wonder wist de leerling zich vast te bijten in een uitstekende twijg. Zo hing hij daar, de doodsangst in zijn ogen.

De meester boog zich over de rand van het ravijn en zei tot de leerling, ‘stel nu je vraag opnieuw’.

Opgetekend door Harry Starren in The Optimist Magazine nr 1/2018 in het themanummer over of we wel zinvol aan het werk zijn.

Het antwoord vind je met de juiste vraag. Wie dat door heeft, heeft geen moeite met het vinden van de koers.

Nu is een goed moment om te beginnen.

En we weten allemaal wat we uitstellen. Omdat we denken dat we alle tijd van de wereld hebben.

Nu is vaak het beste moment.

Als er geen overeenstemming kan worden bereikt die beide kanten blij maakt, dan is Geen Deal de beste optie.

Zelfs in geval van nu geen deal, deze uitkomst zet wel de toon voor een mogelijke win-win in de toekomst.

Simpel.

Bij ‘verkopen’ denken we meestal aan een transactie in ruil voor geld. Het is veel ruimer. We zijn allemaal verkopers als we iets gedaan willen krijgen van of bij een ander. Soms heet het dan verleiden of inspireren.

Vaak is het zo dat we op het moment van de ‘verkoop’ wilden dat we veel eerder waren begonnen met interactie en met het onderhouden van de relatie.

Het is een klassieke misser. De verkoper bouwt de spanning op met informatie, inspiratie en andere verleidingsinstrumenten in de korte tijd voorafgaand aan de beoogde deal. Én hij verwacht dan succes. Het probleem is dat de koper weet wat er aan de gang is.

Een betere manier is altijd en consistent om de ander geven, niet alleen dán als er binnenkort een verkoopkans voor de deur staat.

Volgens de Oostenrijkse filosoof Alfred Adler zijn we pas echt bewust van onze eigenwaarde als we voelen dat ons bestaan en gedrag een positieve invloed hebben op anderen. Dat wil zeggen dat we het gevoel hebben dat iemand anders wat aan ons heeft.

Hij zegt ook dat dit het makkelijkst tot uiting komt in het ‘werk’ dat we doen. In de maatschappij en in een gemeenschap. En werk is volgens Adler niet beperkt tot geld verdienen en kostwinner zijn. Werk is net zo goed actief zijn in bijvoorbeeld het huishouden en kinderen opvoeden (M/V) of vrijwilligerswerk doen.

Door te werken, samen met anderen, leveren we een bijdrage aan de kwaliteit van het leven van de mensen om ons heen. Op deze manier voelt iemand dat zijn leven en activiteiten ertoe doen voor anderen. Dit resoneert.

Vrijheid ontstaat als we stoppen met vastklampen aan de schijnzekerheid van de toekomst.

We verzinnen van alles om te proberen de toekomst veilig te stellen. Verzekeringen, contracten en vooral het op dít moment niet uitproberen van dingen die totaal anders zijn.

De enige zekerheden die we hebben is de eindigheid van alles en het feit dat de meeste dingen compleet anders lopen dan we verwachten.

Waarom dan niet regelmatig in het diepe springen en eens iets totaal anders doen dan wat we altijd hebben gedaan?

Dit vereist dat je kiest voor de ervaring van onzekerheid en dat je je ongemakkelijk voelt. Uiteindelijk voel je je daarna vrijwel altijd beter dan daarvoor.

Organisaties geven soms honderdduizenden euro’s uit aan diensten en advies dat hen helpt met kiezen van producten en diensten waarmee ze het grootste marktaandeel kunnen krijgen.

Het grappige is, als de helft van dat geld zou worden aangewend om medewerkers op te leiden en te inspireren om de focus écht op de klant te leggen, dan zou deze klant zich vanzelf meer richten tot de organisatie.

We hebben allemaal wel een gehoord van de oefening waarin we een brief schrijven aan ons ik van 20 of 30 jaar geleden. En leggen we uit welke keuzes we hebben gemaakt, en waarom. En wat daarvan de consequenties zijn. Hoe goed of vervelend ook.

Is het een idee om een brief te schrijven aan onze toekomstige ik? En deze dan over een tijdje te lezen?

Vaak loopt het eigenlijk wel los en zijn de hindernissen niet zo groot als we nu voor ogen hebben.  Zo’n brief geeft ook energie om nu dingen te starten.

Sommige mensen hebben meer zelfvertrouwen dan kennis, en ze durven dingen te zeggen die verkeerd blijken te zijn. En er zijn er die waarschijnlijk de juiste kennis hebben, maar ze houden zich stil omdat ze bang zijn om dingen te zeggen.

Uiteraard is opzettelijk verkeerde informatie communiceren niet juist. Maar regelmatig zwijgen we omdat we bang zijn voor reacties.

Zodra we niet meer zo bezig zijn met de mening van de ander kunnen we onze ideeën waarvan de uitkomst onzeker is een kans geven.

Een ernstige of noodsituatie vraagt soms om een creatieve oplossing.  Een Australische boer heeft met een drone zijn schapen gefilmd en zo kunnen bijdragen aan de uitvaart van zijn overleden tante.

Creativiteit wordt gestimuleerd als we uit ons evenwicht zijn gebracht. De lockdown heeft dat gedaan.  Dit ontroerende filmpje is een mooi voorbeeld van hoe de verstoring van ons reguliere leven veel goeds, vernieuwing en verandering kan brengen.

De beste manier om te ontsnappen aan een probleem is door het op te lossen.

Apple wordt veel als voorbeeld gebruikt en normaliter probeer ik dat niet te doen. Dit bedrijf is zo’n uitzondering op alle regels. De visie is ruim 40 jaar geleden geformuleerd nog steeds even krachtig als toen. Het lijkt een marketingtrucje wat ze vertoonden, maar dat is het niet.

Het is een manier van kijken naar de wereld en dat deden en doen ze op drie eenvoudige manieren.

Empathie

We begrijpen de behoefte van de klant als geen ander.

Focus

Om die dingen goed te kunnen doen besluiten we om alle onbelangrijke kansen te elimineren.

Toedichten

Mensen beoordelen een boek wel degelijk aan de hand van de omslag.

Je kunt de beste dienst hebben, de hoogste kwaliteit, de meest handige software etc; maar als we deze presenteren op een slordige en onzorgvuldige wijze, dan wordt het waargenomen als slordig en onzorgvuldig. Als we waar we trots op zijn presenteren op een creatieve, professionele namanier, dan zullen deze gewenste kwaliteiten eraan worden toegedicht.

Een korte en simpele boodschap. Makkelijk te begrijpen. En het houdt stand. Na ruim 40 jaar mogelijk actueler dan ooit gezien de digitale en online wegwerpmaatschappij waarin we soms denken beland te zijn.

Wacht niet tot de wereld verandert.

Verander van gedachten over de wereld.

Wat zou er gebeuren als we zorgen en angsten over ons project waarvan je vindt dat het perfect moet zijn, zouden inwisselen voor de hoop en de verwachting dat de dag komt waar we maanden naar uit hebben gekeken?

Angst en opwinding zijn vaak twee kanten van dezelfde medaille. Angst geeft aan dat we iets doen waar we om geven. Dus hoe zou het zijn als we vooruitkijken naar de dag dat het klaar is? Hoe zouden we ons dan voelen?

Ik hou altijd van het moment waarop de puzzelstukjes in elkaar passen en compleet zijn. Maar er is iets anders dat erg leuk is aan puzzelen. In het bijzonder als je puzzelt samen met anderen waar je om geeft en waar je een band mee hebt.

Het is het moment waarop de puzzel verandert van een kader in een combinatie van stukjes zoals bijvoorbeeld de cirkelvormige Zwitserse kaasjes. De puzzel is bijna klaar.

Het eind is dan in zicht en je weet dat je alle stukjes hebt. Er zit plezier en voldoening in die laatste stukjes bij elkaar leggen, samen met de mensen om je heen met wie je samen op zoek bent geweest naar alle stukjes.

‘Keuzestress’ staat bekend als het fenomeen te moeten kiezen uit teveel mogelijkheden. Eerder vaak dan soms wordt er helemaal niet gekozen en het gevolg is procrastinatie. Zowel verkoper als koper hebben een gedeelde verantwoordelijkheid.

Omdat we autonome wezens zijn die het gevoel willen hebben zelf onze keuzes te maken, is er niets mis met veel mogelijkheden. Wat wel helpt, is hulp aanbieden om de goede keuze door de afnemer te stimuleren.

Voor de klant geldt: veel keuze en variëteit is goed. Echter, hoe meer keus we hebben, hoe beter we vooraf moeten weten wat we écht willen. Anders bestaat het risico dat we meer kopen van dingen die we niet écht willen omdat we er niet over hebben nagedacht.

Ons leven nu, wie en wat we nu zijn, is bepaald door een eindeloze reeks van gebeurtenissen en toevalligheden. Waar zijn we geboren? Wie zijn onze ouders? Welke relaties hebben ons in contact gebracht met wie waardoor we dit of dat konden doen?

En over de meesten ervan — vrijwel alle — hadden we geen enkele controle. En we hebben het overleefd tot nu toe.

Dat is een troostende krachtige gedachte die uitnodigt te overwegen dat we het ook wel redden in de toekomst. Zonder deze 100% te willen invullen en voorspellen. Dat is immers per definitie onmogelijk. De toekomst is pas te voorspellen als deze achter ons ligt.

Er is natuurlijk niets mis met sparen voor de oude dag, gezond leven of een studie te doen met het doel om… Maar laten we ons geen zorgen maken of deze acties wel of geen zin hebben; morgen, volgend jaar of over 20 jaar. De toekomst zal immers, net als de periode sinds onze geboorte en ver daarvoor, worden geleid door volstrekt onvoorspelbare gebeurtenissen.

Dit inzicht werkt verlichtend. Accepteren dat controle (willen) hebben zinloos is, en contraproductief  voor geluk en zingeving nu.

Écht succes, wat dat ook is, wordt gemeten aan de mate waarin je je vaardigheden hebt gebruikt. Er bestaat een verschil tussen vaardigheden hebben en die ook gebruiken.

Als je ‘s-avonds in de spiegel kijkt en kunt zeggen; vandaag heb ik mijn vaardigheden ingezet, ik heb er alles aan gedaan, dan heb je succes. Los van de uitkomst.

Succes is niet noodzakelijkerwijs beter zijn dan een ander. Écht succes is het beste uit jezelf hebben gehaald, los van het resultaat.

We veranderen de wereld niet door onze eigen briljante droom te leven.

We veranderen de wereld door anderen te helpen om hun dromen te leven.

Goede ideeën zijn die ideeën die betekenisvol zijn voor anderen. En die hen helpen om te zien wat voor hen mogelijk is.

Voorkomen is beter dan… En toch voorkomen we niet altijd of vaak niet dat we achter de feiten aanhollen. Dat we branden blussen, ontevreden klanten te woord moeten staan en moeten uitleggen waarom we ons niet aan ons woord hebben gehouden. Zo lopen we altijd achter.

Wat helpt en noodzakelijk is; investeren in betere systemen die dit voorkomen. Zo voorkomen we dat een klein brandje een grote wordt.

Heldere beloftes waar we ons aan houden geeft zoveel voldoening en plezier, niet alleen bij ons, maar vooral bij de klant. Dat betaalt zich altijd terug.

Efficiëntie heeft er in veel gevallen voor gezorgd dat we alleen maar meer te doen kregen. Zoals de snelweg die verbreed werd met als gevolg dat dezelfde files er in de kortste tijd weer stonden.

Ons leven heeft 4000 weken. Dat lijkt lang, maar dat is het niet. Zeker niet als de weken steeds sneller lijken om te vliegen. Echt besef van onze eindigheid lijkt de sleutel tot écht time management.

Oliver Burkeman heeft een geweldig boek geschreven met als toepasselijke titel; Four Thousand Weeks. Voor wie het gevoel heeft dat de meest betekenisvolle momenten en ervaringen in ons leven net achter de horizon liggen, is dit een absolute aanrader.

Twee tips over time en relatie management die ik recent hoorde spreken aan. Als we het drukker krijgen dan is de verleiding groot om steken te laten vallen. We hebben nu eenmaal maar zoveel uren op een dag. En dat kan onze reputatie schaden.

1. Leer vaker nee zeggen. Ja zeggen tegen alles is het juiste recept voor verlaging van kwaliteit. In het begin deden we dat om op te starten en om onze reputatie op te bouwen. Om reputatie te handhaven is vaker nee zeggen noodzakelijk.
2. Wees oprecht en vertel alleen de waarheid. “Je betaalt meer, maar je krijgt ook meer dan waar je voor betaalt”. En verder: “wij liegen niet om het project binnen te halen”.

Een variant op de laatste stelling: het is soms beter om meer te betalen dan je verwachtte, dan minder dan je zou moeten.

Het bezit van minder spullen maakt inventief en geeft in veel opzichten meer vrijheid.

Deze heb ik altijd mooi gevonden:

“Het is mogelijk teveel te bezitten. Iemand met 1 horloge weet hoe laat het is; iemand met 2 horloges weet het nooit precies”. — Lee Seagull

In 2010 heeft The Guardian een aantal schrijvers uitgenodigd 10 tips te geven om tot goed werk te komen. Die van Jeanette Winterson zijn eigenlijk universeel en kunnen goed worden losgelaten op thuiswerkers in alle beroepen.

1. Werk regelmatig. Discipline maakt creatieve vrijheid mogelijk. Geen discipline is gelijk aan geen vrijheid.
2. Stop nooit als je vastzit. Het kan zijn dat je het probleem niet op kunt lossen, maar leg het weg en doe even iets anders. Maar stop niet compleet.
3. Hou van wat je doet.
4. Wees eerlijk tegen jezelf. Als je niet goed bent, accepteer het. Als je werk niet goed is, accepteer het.
5. Houd niet vast aan slecht werk. Als het slecht was toen je het in de la deed is het nog steeds net zo slecht als je het eruit haalt.
6. Geef geen aandacht aan mensen die je niet respecteert.
7. Luister niet naar iemand die vrouwen discrimineert. Veel mannen denken nog steeds dat het vrouwen ontbreekt aan vurige verbeeldingskracht.
8. Wees ambitieus in het werk en niet voor de beloning.
9. Vertrouw op je creativiteit.
10. Houd van dit werk!

Neil Gaiman’s 6^e advies helpt ook keer op keer. Voor elk werk perfect is, zul je het moeten loslaten en door met het volgende ding.  Perfectie is net als de horizon achterna zitten. Blijf bewegen.

Noem eens een zwakke of mindere eigenschap van jezelf. Een veelgehoorde en -gevreesde vraag tijdens interviews. Meestal komt er dan een antwoord waarin de zwakte eigenlijk een kracht is, bijvoorbeeld: perfectionistisch. De vraag wordt dus ontweken.

Authenticiteit speelt een centrale rol in het proces van het zoeken naar een baan of geschikte kandidaat. Baanzoekers doen zich vaak anders voor dan ze werkelijk zijn en werkgevers moeten daar maar doorheen zien te prikken.

Celia Moore laat zien in haar onderzoek ‘Het voordeel van jezelf zijn’ dat het je kansen kan verhogen authentiek te zijn en eerlijk zwakheden toe te geven. Maar dat werkt alleen als de werkgever een goede reden heeft je te vertrouwen en je werk respecteert. Het is belangrijk of je van tevoren weet wat de interviewer al weet van je.

En dit werkt niet alleen tijdens sollicitaties maar in meer situaties zoals zakelijke onderhandelingen. Moore’s onderzoek is erg de moeite waard en resoneert.

‘Onderbreek anderen niet en maak hun zinnen niet af’. — Richard Carlson

Uit zijn boekje ‘Maak van een mug geen olifant’ is dit een makkelijke tip om vriendelijker te worden. Anderen willen niets liever dan gehoord worden en wat is er nu makkelijker dan gewoon stil zijn en luisteren.

Mensen geven niet zozeer om hoeveel je weet.

Ze willen weten hoeveel je om ze geeft.

Een geslaagde transactie is altijd gebaseerd op kennis over hoe de ander het beste geholpen kan worden. En dat kan alleen als je om ze geeft.

Zolang je niet ziet, begrijpt en gelooft dat er een probleem is, is er geen probleem. En is er dus ook geen noodzaak voor een oplossing.

Dit is een belangrijke oorzaak van stagnatie en voorkomt verbetering en verandering. Niet zien betekent niet dat iets er niet is. Vrijwel elk probleem kan worden opgelost door goed te kijken.

Er bestaat wereldwijd wetgeving die voorkomt dat er gif wordt geloosd in rivieren. Dit om te voorkomen dat mensen aan de oevers benedenstrooms  schadelijden. Een rivier heeft een lineaire vorm die we begrijpen. Troep erin knikkeren is slecht voor anderen en dat doen we dus niet.

De tijd is ook lineair en te vergelijken met een rivier. De rivier van de tijd. Alleen zijn de benedenstroomse en toekomstige bewoners van de aarde de kinderen van nu.

In het jeugdjournaal van 9 augustus spreken kinderen hun zorg uit over het IPCC klimaatrapport en hun toekomst (vanaf 4:15 zijn de kinderen aan het woord).

In feite zijn de huidige politiek, het bedrijfsleven en de burgers verantwoordelijk voor wat ze in de rivier gooien. En voor wat de volgende generatie ziet langsdrijven. Dat vinden we lastig om te begrijpen en om te veranderen.

Maar elke keer als we een stuk vlees eten, onnodig de auto pakken of wegwerpproducten kopen dan kunnen aan de rivier denken. En aan de kinderen van nu die straks benedenstrooms aan de oever staan.

“Het gaat er niet om dat mensen je begrijpen, maar dat ze worden aangeraakt”. – – Peter Delahay.

Dit overstijgt ‘Know – Like – Trust’, het welbekende rijtje waarin vertrouwen het fundament is voor het pad van connectie naar relatie.

Wat is dat éne ding dat ons doet stoppen, besluiten iets te willen en het dan te gaan doen of hebben? En hoe maken wij dat verschil bij een ander?  Wat is de verandering die wij kunnen creëren?

Voor wie het heeft gemist, de Olympische marathon liet in de laatste seconden nog een sterk staaltje kameraadschap en teamspirit zien.

De Nederlandse Abdi Nageeye sprintte in de laatste meters de verbaasde Keniaan Lawrence Cherono voorbij. Niet alleen dat, Nageeye moedigde zijn traingsmaatje de Belg Bashir Abdi aan hem in zijn slipstream te volgen. Met wilde handgebaren; kom op, kom nou…. Nageeye pakte hierdoor zilver en Abdi brons.

Het is een prachtig en ontroerend moment. Een moment waarop de een de ander met wie hij al jaren traint naar brons weet te trekken. Het is de viering van een jarenlange vriendschap.

Je kunt deze bijzondere interactie hier zien; het begint op 3:33. Prachtig.

Motivatie zorgt dat je in beweging komt. Gewoonte zorgt dat je in beweging blijft.

Ik merkte bijvoorbeeld dat ik vaak maar nét op tijd kwam bij afspraken, en vaak te laat. Dat is een vervelende gewoonte. Een goede vriend deelde dit over het signaal dat je afgeeft als je te laat bent:

Als je te vroeg bent, ben je op tijd;

Als je op tijd bent, ben je te laat;

Als je te laat bent, kun je beter wegblijven.

Het vervangen van een slechte gewoonte door een goede is lastig. Daarom probeer ik altijd nét iets te vroeg te zijn. Dat geeft tijd om even te acclimatiseren en om voor te bereiden op de ontmoeting. Zakelijk en privé.

En nu ik steeds iets vroeger kom lukt het me aardig om ook andere storende gewoontes te veranderen in een goede gewoonte. Zoals op tijd naar bed gaan en voldoende slapen. Of anderen niet in de rede vallen. En elke keer als het lukt gaat alles beter.

Anderen zullen niet snel verantwoordelijkheid nemen voor doelen die ze worden opgelegd. Het is waarschijnlijker dat ze verantwoordelijkheid nemen voor de doelen die ze zelf kiezen.

Verantwoordelijkheid is het meest effectief als deze vrijwillig is. Je kunt er net zoveel van nemen als je wil.

Hierin schuilt ook de kracht van het nemen van initiatief.

Zij die willen zingen, vinden altijd een liedje. — Zweeds gezegde.

Wandelen. Heb er niet altijd zin in maar ik weet dat het goed is.

Het bijzondere van wandelen is dat op het moment dat je begint, of kort daarna, het meestal wel leuk en prettig begint te worden. Het is het beginnen waar we tegenop kijken. Zoals met zoveel dingen; sporten, opruimen of dat lastige gesprek voeren.

Niet alleen valt het bijna altijd wel mee, je voelt je achteraf vrijwel altijd beter. Ongeacht de uitkomst. Al is het maar omdat je de stap hebt gezet waar je tegenop zag. En omdat je resultaat hebt geboekt, ongeacht de omvang.

Overigens: ze zeggen dat 10.000 stappen per dag een mooi aantal is om in goede conditie te blijven. De gemiddelde oertijdmens liep dagelijks 18 kilometer. Dat was  de afstand nodig om aan voldoende calorieën eetbare plantaardige voeding te komen. 10.000 stappen is ongeveer 7 kilometer. Je zou zeggen dat we dat wel moeten kunnen halen.

We hebben allemaal wel een vurige wens die we graag zien uitkomen. Of een probleem waar we vanaf willen.

Het verhaal gaat over Socrates die bezoek krijgt van een jongeman op zoek naar wat wijsheid nu eigenlijk is. Socrates neemt hem mee naar de rivier en duwt zijn hoofd onder water. Dat deed hij tot de man begon te spartelen. Toen liet hij los.

Nadat de jongen proestend bovenkwam en weer was bijgekomen vroeg Socrates: “Wat wilde je nu het meeste toen je hoofd onder water was?”

“Lucht!” Socrates antwoordde: “Als je wijsheid net zo graag wil hebben als lucht toen je hoofd was ondergedompeld, dan vind je het”.

Hetzelfde geldt voor een intense wens om af te rekenen met een probleem. En dan zul je in vol vertrouwen besluiten en zien dat het de juiste weg is.

Zodra de wens om te stoppen met een slechte gewoonte sterker is dan de wil om deze voort te zetten, dan ben je al over de helft. Vrijheid ligt dan binnen handbereik.

“Niet wat we hebben maar waar we van genieten, bepaalt onze overvloed” — John Petit-Senn

Hij die stopt met verbeteren, stopt met goed zijn. — Oliver Cromwell (Brits soldaat en politicus 1599-1655).

Het kost tijd om ergens goed of uitmuntend in te worden. Elk beroep of werk heeft baat bij elke dag een klein beetje beter worden. Dat is niet altijd makkelijk omdat zoveel produkten en diensten tegenwoordig snel succes garanderen. Dit is een mythe.

Elke ervaring die je hebt, elk boek dat je leest of cursus die je volgt, is een bouwsteen voor lange termijn succes.

We lachen niet omdat we gelukkig zijn, we zijn gelukkig omdat we lachen.

Filosoof en psycholoog William James had dit al door en het werkt. Een lach kan een situatie omkeren en regelmatig lachen maakt inderdaad gelukkiger.

‘Earth Overshoot Day’ is, in simpele taal, de dag waarop de mens meer op, vuil of stuk maakt dan de aarde kan produceren, regenereren of herstellen. Die dag valt in 2021 op 29 juli.

Hoe kan het dan dat we gewoon door kunnen leven terwijl de hoeveelheid die de mensheid nodig heeft al op is?

Dat komt omdat we de ecologische voorraden steeds verder uitputten en steeds meer afval opstapelen. Hierbij is CO2 opslag in de atmosfeer de voornaamste.

Zolang er dus voorraden zijn en plek om de rommel achter te laten lijkt er niets aan de hand. Er is één probleempje. De Earth Overshoot Day schuift elk jaar dichter naar het begin van het jaar. Dit is niet misschien, maar zeker. En zodra we in het voorjaar komen raken ook de voorraadkasten leeg.

Wat kunnen we dus doen? Het enige dat zin lijkt te hebben is actie. Niet wachten op:

Anderen die veranderen

Inspiratie

De kinderen die het huis uit zijn

Loonsverhoging

De overheid die het verplicht

De straat die onder water staat

De schappen in de winkels die leeg zijn

In het geval van Earth Overshoot Day: deze generatie eet voorraadkast van de volgende generatie leeg.

Dat betekent dat we weten dat kinderen die nu worden geboren straks niet te eten hebben. Of natte voeten vanwege onze CO2 uitstoot.

Het goede nieuws is, omdat we met zo velen zijn, en alle beetjes helpen, we wel degelijk wat kunnen doen. Maar dan moeten we het wel doen. En niet wachten tot de buurman eerst gaat.

Als iemand nee zegt, of (nog) geen ja, dan komt dat vaak vanwege de angst om een verkeerde beslissing te  nemen. Niet omdat hij/zij het niet wil.

Er is op dat moment nog onvoldoende informatie om ja te kunnen zeggen. ‘Nee’, of ‘ik weet het nog niet’ is een uitnodiging om die extra informatie te verstrekken om te helpen een goed besluit te nemen.

We zitten in een huisje aan het Gardameer in Italie. Heerlijk vakantie. Zo tegen de avond zit iedereen aan tafel en het meer is tot rust gekeerd. De voornaamste geluiden zijn het geklots van het water, wat blije meeuwen en in de verte af en toe wat verkeer.

De rust wordt dan plots wreed verstoord door een zeurend geluid veroorzaakt door een apparaat dat zo ver weg is dat het zonder verrekijker nauwelijks te zien is. Het is een waterscooter. Steeds als de scooter iets loskomt van de golven versterkt het monotone geluid dat over het hele meer te horen moet zijn.

Omdat het gebruik van een waterscooter is toegestaan zullen deze vervuilende herrieapparaten de rust blijven verstoren. Omdat het mag.

Opeens moest ik denken aan alle berichten in de media volgend op de overstromingen. Eén artikel meldt dat 14.000 wetenschappers concluderen dat het nu écht tijd is om in actie te komen tegen een klimaatnoodgeval.

Dit gaat dan vooral over de overexploitatie van de aarde en lijkt weinig te maken te hebben met een enkele waterscooter. Waar het om gaat is dat zolang er miljoenen of miljarden dingen zijn en blijven die ‘mogen’, zoals vervuilende waterscooters, oude dieselauto’s, ongebreideld vliegverkeer en miljarden tonnen gefabriceerd plastic per jaar, hoe kunnen we dan eigenlijk beginnen met zorgen dat de aarde niet over 20 jaar helemaal is opgefikt? Hoe leggen we dat de volgende generatie uit?

Laatst hoorde ik dat de CO2 en methaanuitstoot van wereldwijde dierindustrie, inclusief de landbouw om miljarden dieren te voeden, 8 x groter is dan alle uitstoot van alle transportmiddelen samen. Omdat het mag.

We hoeven het recht om te vervuilen niet te gebruiken. Omdat we die keuze hebben. In de 2 weken dat we hier zitten hebben we de auto niet gebruikt. Omdat het niet hoeft.

Mensen betalen meestal niet voor wat  een produkt kost. Daarom kopen ze ook een Apple in plaats van een PC voor soms minder dan de helft.  Of gaan ze naar de bioscoop met het hele gezin. Toegang, consumpties en parkeren kan in de buurt komen van 75 euro in plaats van 3 euro voor een download.

Mensen betalen graag voor de waarde die je niet meteen ziet. Voor de ervaring die het product of de dienst hen geeft. Voor vriendelijkheid en klantgerichtheid. En voor het gevoel dat ze ervaren.

“Eerst negeren ze ze.

Dan lachen ze je uit.

Dan vechten ze tegen je.

Dan win je.”

— Mahatma Gandhi

Het is dus goed en heel normaal als je iets nieuws begint en je wordt genegeerd. Vervolgens vindt iedereen het raar. En als je wat succes hebt dan willen zij dat ook en doen ze er soms alles aan je tegen te werken.

Maar je hebt dan al een voorsprong, omdat je erin geloofde. Vervolgens win je, omdat je je eigen ding bleef doen.

Als je zegt, ‘ik heb geen tijd’ dan zeg je eigenlijk, ik wil het niet doen.

Er zijn genoeg redenen om dit te ontkennen. Maar uiteindelijk doen we wat we het belangrijkste vinden. En dus wat we willen.

Er zijn allerlei manieren om aandacht te trekken voor je product of dienst.

Adverteren zal zeker wel werken, maar is duur. Verkopen en cold calling kan schieten met hagel zijn, je raakt altijd wel iets. Maar je weet nooit wat. Een tijdschrift of TV programma verleiden je uit te nodigen voor je verhaal; is maar voor weinigen weggelegd.

Het verdienen; focus op het oplossen van iemand’s probleem. Zij is dan zo blij dat ze het doorvertelt. Zorg dat mensen van je oplossing gaan houden. Zo ontstaat een geliefd merk.

Uitmuntendheid wordt bereikt als je meer zorg toont dan anderen denken dat verstandig is; meer risico neemt dan anderen denken dat veilig is; meer droomt dan anderen denken wat praktisch is; meer verwacht dan anderen voor mogelijk houden. — Vince Lombardi

Een goede manier om van slechte gewoontes af te komen is door ze te vervangen door goede.

Zou ik liever ontslagen worden voor iets gedurfds dat ik heb gedaan, of niet ontslagen omdat ik het niet heb gedaan?

De weg naar falen is geplaveid door niet uitgewerkte of in de praktijk gebrachte ideeën. Bij twijfel, regelmatig gewoon maar doen.

Als je met beperkingen moet werken, dan kunnen grote dingen gebeuren.

Vaak zien we beperkingen als negatief, maar deze kunnen positief zijn. En omgekeerd kan een gebrek aan beperkingen leiden tot enorme inefficiëntie. We vullen gewoon onze tijd met dingen die op onze todo lijst staan.

Een mooi voorbeeld is het excuus van ‘te weinig tijd’. Het is vaak niet meer dan dat: een excuus. Talloze bedrijven zijn van een 5 naar een 4-daagse werkweek gegaan. Vaak zijn medewerkers juist efficiënter gaan werken. Bovendien ervaren zij in het algemeen minder stress.

Zo zijn er talloze voorbeelden van hoe een beperking voordeel kan opleveren.

Koop en gebruik je een milieuvriendelijk product omdat je denkt het milieu ermee te beschermen? Of geloof je dat het écht beter presteert? Of is het een combinatie? Alexander Chernev onderzoekt in een Kellogg Insight blogpost de link tussen de wetenschap dat het product wordt gemaakt door een milieubewust bedrijf en de beleving van de prestaties van dat product.

De tijd ligt achter ons dat ‘groene’ producten mindere of dezelfde prestaties leveren. Dit fenomeen is bekend als “duurzaamheidsaansprakelijkheid”. Duurzaamheid had dan altijd een negatieve kant, bijvoorbeeld dat het minder sterk is of dat het minder lang meegaat. Klanten denken dat als iets goed (in dit geval duurzaam) is in het ene dat het minder goed moet zijn in het andere.

Dit kon een reden voor een bedrijf zijn om geen duurzame producten of varianten te ontwikkelen omdat de klant zou kunnen denken dat het product minder goed zou zijn.

Een belangrijke ontdekking van Chernov en zijn team is dat het beeld van mensen over duurzame producten zich sterk heeft ontwikkeld. Als voorbeeld noemt hij Tesla. Dit merk wordt nu gezien als een leverancier die gelijk en zelfs beter presteert dan veel traditionele concurrenten.

De belangrijkste uitkomst echter van Chernov’s onderzoek is de constatering van het zgn “halo-effect”.  Consumenten zien bedrijven die zich sociaal verantwoordelijk gedragen steeds meer als bedrijven die ook beter presteren.

Organisaties die milieuvriendelijke producten maken, investeren in duurzame technologie en die duurzame agenda’s hebben profiteren dus van dit halo effect. En de markt van klanten die het milieu hoog op de agenda hebben groeit sterk. Volgens de schrijvers “kan een bedrijf goed floreren en tegelijk het milieu helpen beschermen”.

Een opvallend neveneffect is dat bedrijven die duurzame producten kopen en dit met gepaste trots communiceren ook voordeel hebben van het halo-effect. Organisaties die duurzaamheid op de agenda zetten maakt hen verantwoordelijker, sympathieker en geloofwaardiger.

Bovendien helpen zij met het versnellen van de circulaire economie. “Er is steeds minder reden voor bedrijven om niet te investeren in duurzame technologie”, zegt Chernev.

We zijn dus op het kantelpunt aanbeland waarop ook het gebruik van duurzame producten niet alleen net zo goed of beter zijn maar ook een positief effect hebben op het duurzame imago van het bedrijf.

“Vaak is het zo dat degene die teveel doet te weinig doet”. — Italiaans gezegde.

Nu ik met vakantie ben in Italië begin ik weer een beetje te begrijpen wat hier wordt bedoeld. Je kunt nooit focussen op heel veel dingen tegelijk. Een beetje in de trant van: iemand die achter twee hazen aanzit, vangt er geen.

Vakantie en weinig tot niets doen geeft ruimte voor nieuwe ideeën en inspiratie. Gewoon lekker over het water turen. Een dutje en niets hoeven. Nu al heb ik meer verse ideeën dan ik het hele afgelopen jaar heb opgedaan.

Zij die zeggen dat het niet kan worden gewoonlijk verstoord door anderen die het doen.

Joel A. Barker

We horen links en rechts wel eens wat over ‘Stoïcijns’ denken en er zijn boeken over volgeschreven. Met name door de Stoïcijnse filosofen zelf, 2000 jaar geleden.

Rohan Rajiv is een blogger die ik met belangstelling volg. Hij heeft de volgens hem belangrijkste 5 lessen begrijpelijk samengevat. Het is leerzaam en ik probeer ze elke dag te lezen.

1. Denk aan 3 prachtige dingen die je hebt die je erg zou missen. Herinner jezelf aan de kracht van geluk en onderschat de waarde van wat het je heeft gebracht niet. Vervolgens, spreek dank uit voor alle rijkdom die je hebt – de rijkdom die volgt uit genoeg hebben.
2. Jaag geen roem of rijkdom na. Beiden zijn wispelturig en verwijderen ons verder van rust. Focus op dingen die ertoe doen en op het spel dat je speelt. Succes, zoals je het definieert, volgt dan.
3. Focus op dingen waar je invloed op hebt. Blijf haarscherp gefocussed op richting en proces in plaats van op korte termijn uitkomsten. Macro geduld en micro snelheid.
4. Verwelkom kleine ongemakken – koude, honger en de pijn die gepaard gaat met strekken, mentaal of fysiek. Probeer die ongemakken elke dag op te zoeken door tijd te besteden aan bewegen, lezen, luisteren en de juiste dingen eten.
5. Je weet nooit of een goede dag een goede dag is. Het is nooit zo goed of zo slecht als het lijkt. Het universum ontvouwt zich zoals het hoort en we zijn trouwens toch maar existentiële vlekjes in het grote geheel. Dus, behoud je gevoel voor humor en blijf je ding doen.

Dank dus Rohan voor deze korte en makkelijk uitvoerbare tips om elke dag zinvol en prettig te besteden. Het leven wordt er steeds een stukje mooier door.

Elke (inter)actie met een klant zorgt óf voor een betere, óf voor een mindere ervaring dan het gemiddelde. Of je wordt gemiddeld beter óf je wordt gemiddeld minder goed.

Elke keer weer hebben de keuze om sterker, klantvriendelijker of sneller te worden. Of het tegenovergestelde.

Vooruitgang is afhankelijk van een serie keuzes richting middelmatigheid of het tegenovergestelde.

Meer of goedkoper is niet altijd de maatstaf voor beter. Het kruidenierswinkeltje op de hoek in ons vakantiedorp zit er al sinds ik me kan herinneren. In de buurt openden de grote supermarkten. En ja, sommige klanten gingen daarheen voor speciale aanbiedingen. Maar de eigenaar weet dat hij er niet voor iedereen is.

Terwijl de grote jongens volume en de laagste prijzen najagen probeert deze kruidenier zijn klanten te begrijpen. Voor hem zijn verbinding en langdurige relaties belangrijker. En hij is nooit te druk voor een praatje en speciale aandacht voor elke klant.

Toen de focus kwam te liggen op ‘meer en goedkoper’ zijn we een beetje uit het ook verloren dat dit niet altijd de beste plek is om te beginnen. Regelmatig zo’n kleine winkel binnenstappen kan heel verfrissend werken. Aandacht bestaat nog steeds.

Babe Ruth, één van de beroemdste Amerikaanse honkbalspelers, was zo goed om een reden. Hij maakte heel veel fouten. Hij was ook niet bang om fouten te maken. Hij sloeg gewoon heel vaak en liet zich niet ontmoedigen als hij missloeg.

De scheidslijn tussen succes en falen ligt bij het punt van inzicht dat veel falen het voorportaal is van succes.

Een mens en een chimpansee delen meer dan 98% identiek DNA. Waarom we geen aap zijn is die 2%.

Onze dienst of product lijkt bijna volledig op wat anderen maken. Een auto is een auto en een tafel is een tafel.

Het gaat om de kleine verschillen. Chocolade heeft altijd cacaobonen als grondstof. Maken we gewone chocolade of willen we bijvoorbeeld dat boeren een eerlijke prijs ontvangen?

Wat is de 2% die ons bijzonder maakt?

Dingen voor elkaar krijgen is een kunst. Wat ook een kunst is; dingen met rust laten en geen aandacht schenken. Wijsheid ontstaat door niet essentiële zaken te elimineren.

Joseph Campbell schreef: “Als je het pad uitgestippeld voor je ziet Stap 1, Stap 2, Stap 3, dan weet je één ding zeker… het is niet je pad. Je pad ontstaat pas op het moment dat je in actie komt.  Als je het ziet liggen dan is dit het pad van iemand anders. Daarom zie je het ook zo duidelijk”.

Ik moet daar vaak aan denken als ik iets moet doen wat ik nog niet eerder heb gedaan. Of waar ik tegenop zie. Bijvoorbeeld iemand in een belangrijke of hoge positie bellen, of een nieuwe manier van presenteren ontwikkelen en uitproberen. Dat kan namelijk minder goed uitpakken.

Optimistisch en constructief iets nieuws proberen en er het beste van maken geeft veel positieve energie. En dat optimisme creëert vaak die nieuwe realiteit.

We zijn niet geboren om zo te handelen. We zijn van nature geneigd ‘nieuw’ te vermijden. Nieuw is potentieel onveilig. Het is een vaardigheid die we moeten leren. En net als met alles, hoe vaker we het doen hoe beter we worden.

Ik ga de komende tijd wat meer nieuwe dingen uitproberen. Zodat het een tweede natuur wordt.

Onderzoek laat zien dat een gemiddelde werknemer op een acht-urige werkdag slechts twee uur en 53 minuten effectief bezig is. Wat doen we de rest dan? Uit een enquete uit 2016 waar 2000 kantoren aan mee hebben gedaan blijken de volgende bezigheden:

• Het nieuws lezen
• Sociale media
• Eten
• Kletsen met collega’s over onderwerpen die niet met werk te maken hebben
• Rookpauzes
• Zoeken naar een andere baan

We zijn als mens niet goed ontworpen om acht uur achter elkaar met focus te werken. John Medina schrijft in zijn boek Brain Rules dat onze hersenen het amper 10 minuten volhouden om scherp te blijven.

Heel vroeger liepen we rond op de steppen en legden we gemiddeld 18 kilometer af om aan voldoende voedsel te komen. Volgens Medina snakken we nog steeds naar bewegen, zo zijn we evolutionair ontworpen en doorontwikkeld.

Bewegen stimuleert de hersenen van een zittend volk zoals wij. Het zal dus niet verbazen dat mensen die meer bewegen beter scoren dan couch potatoes met bijvoorbeeld geheugentesten, aandacht en probleemoplossende taken.

Vinden we het dus gek dat mensen zo weinig productief zijn? Vanaf het moment dat we naar school gaan worden we getraind om heel lang, en zonder beweging de dag te vullen met zitten en luisteren.

Diverse bekende grote internationale organisaties min of meer verplichten medewerkers om 2 van de 8 uur per dag dingen te doen die niets met werk te maken hebben. Dat kan zijn tafelvoetbal spelen, lezen, wandelen, naar de sportschool, boodschappen doen of naar muziek luisteren. Met name die activiteiten waarbij mensen in beweging komen verhoogt de productiviteit tijdens de ‘werkuren’. Ook ervaren medewerkers meer plezier.

Het leven gaat niet verloren door te sterven; het gaat verloren door elke minuut, dag in dag uit, kleine dingen te doen zonder liefde en aandacht.

Van een liedje onthouden we eerst de melodie en dan pas de woorden.

De manier waarop we iets zeggen en met welke intensiteit blijft veel meer als eerste hangen dan wát we zeggen.

Ik zag recent iemand een presentatie geven over een nieuwe productlijn. Achteraf gaf ik hem een compliment over zijn boeiende en levendige presentatie. Vooral met humor en zelfspot.

‘Je moet jezelf niet te serieus nemen’, lichtte hij toe. ‘Het was best even spannend, maar de manier waarop we dit doen maakt veel meer indruk dan als ik mijn verhaaltje afdraai’.

Paul Arden zegt het zo: ‘In plaats van te laten zien hoe wijs je bent en wat je allemaal weet, probeer beeldend te vertellen. Hoe opvallender en visueler je presentatie, hoe beter mensen het zich zullen herinneren’.

En daar dien je ook je publiek mee. Er zijn veel voorbeelden van geweldige producten en diensten die onvoldoende levendig onder de aandacht worden gebracht. En dat is een gemiste kans voor zowel klant als leverancier.

“Er zijn maar twee manieren om je leven te leven: de ene alsof niets een wonder is, de andere alsof alles een wonder is. Ik geloof in de laatste”.

Albert Einstein schreef dit en mede dankzij deze instelling en heel veel doorzettingsvermogen kwam hij tot zijn grote ontdekkingen.

Vandaag een stuk watermeloen gegeten. Heerlijk. Ben eens gaan opzoeken of het naast lekker ook gezond is.

Watermeloen is geweldig fruit. Weinig caloriën en het bevat een overvloed aan kankerbestrijdend ‘lycopeen’. Het bevat ook L-citruline, wat helpt met herstel van spieren en het bevordert de bloedcirculatie waardoor het een favoriet is bij sporters.

Zomaar wat gedachten.

Het Engelse woord vocation is roeping in het Nederlands. Het komt uit het Latijn vocare dat roepen betekent. Als we aan roeping denken dan is dat de stem van binnen die ons aanzet of aanstuurt dingen te doen die belangrijk zijn. En die ons het gevoel geven dat het zinvol is.

In de tweede helft van de levens van veel mensen zijn ze op zoek naar dingen die meer doen of zijn dan het betalen van rekeningen. Dat is werk dat wordt gedreven door een stem van binnenuit.

Een interessante gedachte is die van psycholoog Erik Erikson. Hij stelt dat als we in de buurt van de gevreesde midlife komen of er overheen zijn dat we de essentiële taak hebben om voor toekomstige generaties te zorgen. Toen we jong waren werd er voor ons gezorgd, door ouders, leraren en werkgevers die ons een kans gaven op de werkvloer. Erikson ontdekte dat mensen die de jongere generatie helpen met hun kennis en ervaring drie keer zo gelukkig zijn. Zij ervaren een groter gevoel van zingeving, compassie en vrijgevigheid dan in de eerste helft van hun leven.

Je zou dus kunnen zeggen dat het lastige begrip ‘roeping’  geïnterpreteerd kan worden als het meer delen van alle opgebouwde kennis en meer compassie hebben voor hen die dat nodig hebben. Met name de jongeren.

Er zijn 3 uitdagingen waar elk bedrijf mee te maken heeft.  Gaping Void heeft het helder op een rij:

1. Differentiatie: hoe is onze dienst anders?
2. Innovatie: het proces van nieuwe dingen maken, en sneller dan anderen.
3. Cultuur: de verzameling overtuigingen en mindsets die ervoor zorgen dat nrs 1 en 2 gebeuren.

Fix de cultuur en de rest valt op zijn plek. Overtuigingen zijn dus grotendeels bepalend voor het succes en de impact die we kunnen maken.

Omgaan met grote tegenslagen is iets waar niet iedereen goed in is. Zekere als alles tegen lijkt te zitten. Het gaat er juist dán om te beseffen dat het niet belangrijk is wát er gebeurt maar hoe je erop reageert.

De Amerikaan Brian Banks werd in 2002 onschuldig veroordeeld voor aanranding en zat vele jaren vast.  Zijn hele wereld en een veelbelovende carriere als football speler stortten in.

In de gevangenis werd hij begeleid door een psycholoog gespeeld door Morgan Freeman. Deze geeft Banks het boekje van James Allen; As a Man Thinketh, of de Nederlandse e-book versie Zoals een Mens Denkt.

Er stond heel veel op het spel en alles leek tegen Banks gekeerd te zijn. Ik had dit boekje al eerder gelezen en zie nu voor het eerst een praktische toepassing in de vorm van het verhaal en deze film. Persoonlijk denk ik dat deze klassieker As a Man Thinketh in de top 10 aller inspiratie- en motivatieboeken staat.  Als je de kans hebt kijk dan ook de film. Van begin tot eind boeiend, goed acteerwerk en bovenal een film die bijblijft en inspireert. Voor als het even tegenzit.

Ideeën komen en gaan en soms lijkt het of ze ‘op’ zijn. Gelukkig zijn ideeën net als trek of honger.

Het kan zijn dat je nu geen trek hebt. Dat komt vanzelf, altijd. Als je denkt geen goede ideeën (meer) te hebben, dan kan dat komen omdat je duf bent, even naar buiten moet of iets wil knabbelen. Dan gaat het weer stromen. En komen de ideeën weer op.

Een geruststellende gedachte; ontspanning en even iets anders bevordert het creatieve proces.

Hoe we allemaal inheems zijn en onderdeel uitmaken van moeder Aarde. Chief Phil Lane Junior geeft een helder perspectief over een manier om met de pandemie om te gaan.

Zorgen voor een ander en zorgen voor de natuur betekent automatisch zorgen voor jezelf en andersom.

Mooi stuk over Thomas Roebers opgetekend door Nadine Maarhuis over de lessen die we van inheemse leiders kunnen leren.

Minder dan 10% van alle wereldwijd geproduceerd plastic kan worden gerecycled. Dat komt omdat plastic steeds minder van kwaliteit wordt bij elk hergebruik. Verder moeten verschillende soorten plastic worden gescheiden omdat ze gemengd niet gerecycled kunnen worden.

En zelfs als we alles wel kunnen scheiden en wassen en voorbereiden, dan is het nog steeds goedkoper om nieuw plastic te maken.

Hoe zit het dan met de plastic verzamelcontainers op straathoeken? Wat die doen is niet veel meer dan zorgen dat we minder schuldgevoel hebben over de massa’s plastic die we kopen en weggooien. Het wordt immers gerecycled? Tien minuten op Google en je ontdekt dat 10% ongeveer klopt.

Wat kunnen we dan wel doen? Minder plastic kopen? Minder consumeren? Best lastig om dan nog yoghurt te kopen omdat we wezens zijn die gemak en een lage prijs belangrijk vinden. 80 jaar geleden bestond dit probleem niet. Nu moeten we er alles aan doen om de stroom van miljarden kilo’s plastic een halt te roepen.

Ben dus maar begonnen met gewoon minder aan te schaffen. Te beginnen met troost- en impulsaankopen. Voelt goed, zeker nu ik weet dat alleen dit de plasticstroom kan afremmen.

“Voor iedereen die probeert te ontdekken wat te doen met hun leven: Schenk aandacht aan waar je aandacht aan schenkt. Dat is min of meer de enige info die je nodig hebt”.

Dit is een tweet uit 2013 van Amy Krouse Rosenthal, de in 2017 jong overleden Amerikaanse filmmaakster en schrijfster van voornamelijk kinderboeken.

Waar geef je om? Wat is belangrijk voor je? Waar word je van nature toe aangetrokken?

De Amerikaanse filosoof William James zei al min of meer hetzelfde: “Dat wat we meemaken in het leven is gelijk aan dat waar we aandacht aan hebben gegeven”.

Elke keer als we ons laten afleiden door iets triviaals kunnen we ons afvragen: hoe helpt het me door hier aandacht aan te geven?

Meer aandacht voor dingen waar we écht om geven, en minder voor zaken die er niet toe doen, is niet altijd makkelijk. Maar wél de moeite waard.

Mensen zeggen nee tegen iets om een goede reden. Meestal is dat een combinatie van onvoldoende informatie en angst.

Ze zeggen niet ja omdat je volhardend bent. We geven namelijk niet graag toe dat we verkeerd zitten.

Als we besluiten iets te doen, dan komt dat doordat er iets is veranderd. We hebben meer informatie, meer inzicht, wat we onszelf vertellen is anders. Of we hebben meer vertrouwen.

Als vertrouwen het wint van angst, dan maken we een kans vooruit te komen. Met onze eigen besluiten en in relaties met anderen.

We ontkennen dat we om iets goed te kunnen doen bereid moeten zijn het eerst slecht te doen.

Deze uitspraak van Julia Cameron hangt aan de muur van mijn thuiswerkplek. Het helpt me om faalangst te verkleinen.

“Je zult begrijpen dat de meeste mensen niet voor of tegen je zijn, ze denken alleen aan zichzelf. Je zult leren dat hoe hard je ook je best doet om anderen te pleasen, sommige mensen in deze wereld zullen niet van je houden, een les die in het begin vervelend is en uiteindelijk heel ontspannend”. – John Gardener

Dit is een heerlijk rustgevende gedachte.

Als iets je niet aanstaat, haal dan de enige macht die het heeft weg: je aandacht.

Dit geldt voor het merendeel van de dingen die ons storen en waar we weinig of niets aan kunnen doen.

Probeer niet om af te vallen, maar ervaar plezier in fitter worden.

Een voorbeeld van twee verschillende dingen met hetzelfde resultaat,

en tegelijk twee dezelfde dingen, met een verschillende motivator.

Waarom zouden we meer doen dan gevraagd als we er niet (meer) voor worden betaald? En vooral als we voldaan hebben aan de voorwaarden en specificaties.

Toch zijn de extra’s een goede manier om te laten zien uit welk hout we zijn gesneden. Waarom? Omdat we het kunnen.

Ons beperken tot doen wat is gevraagd leidt bovendien al snel tot een leeg gevoel. Kunstenaars vragen zich ook niet af; ‘wat is het minste dat ik kan doen om betaald te krijgen?’

In feite is iedereen die met mensen te maken heeft een kunstenaar. Dat is iemand die een verschil maakt in het leven van een ander. Met haar of zijn inzet en dat beetje en persoonlijke dat het extra de moeite waard maakt. Met werk waar zij/hij trots op is.

Mensen die hun vaardigheden uitbreiden en deze vindingrijk combineren kunnen de toekomst rooskleurig tegemoet zien.

Ons wakkere leven kenmerkt zich door twee zijnsvormen: creëren of consumeren. De ideale balans: consumeer kwaliteit en creëer dingen met waarde.

Een paar voorbeelden van de verschillen: koken of eten. Schrijven of lezen. Zaaien of oogsten. Muziek maken of ernaar luisteren. Geld verdienen of uitgeven.

Verveling is vaak de aanleiding tot consumptie. Creatie is een goed medicijn en alternatief.

Het is een uitdaging omdat we constant worden belaagd door mails, reclame, berichten van vrienden en tijdelijke aanbiedingen op sociale media. De lijst is eindeloos.

Het is makkelijk en verleidelijk om in de consumptiestand te schieten, en voor we er erg in hebben zitten we het merendeel van de tijd in die sector. Dus, wat is je ratio? Hoe vaak consumeer of creëer je? Ben je een meester van je tijd?

Wees veerkrachtig en volhardend in je voornemen meer te creëren dan te consumeren en je zult verbaasd staan. Uiteindelijk komen we door onze creaties pas écht tot leven. En dragen we bij aan dingen die groter zijn dan onszelf.

Terwijl de jaren verstrijken wordt het steeds duidelijker dat mensen die veel plezier hebben en geluk ervaren, niet wachten tot ze iets verliezen om het te kunnen waarderen.

Elke interactie is een kans om dingen beter te maken. Het is ook het moment waarop we besluiten iets te nemen of te geven.

Het is niet te vergelijken met een aankoop in een winkel. We betalen een bedrag en ontvangen iets met die waarde.

Wij kunnen beter; namelijk een situatie of een mens beter maken dan vóór het contact met ons. Het beroemde gezegde; ‘een situatie beter achterlaten dan hoe we hem aantroffen’ is altijd een goede vuistregel.

Nespressocups zijn gemaakt van aluminium. Dat is een dure grondstof en kost veel energie om te maken. De consument wordt aangemoedigd te recyclen. Dat is namelijk eeuwig mogelijk.

Toch blijkt de bereidheid om de cups in te leveren onder de 30% te blijven steken, blijkt uit een stuk in Change Inc. Als hoofdreden geeft Nespresso aan dat de “consument het gevoel heeft dat zijn individuele gedrag geen invloed heeft.”

Er ontstaat ergens een kritiek moment waarop de consument zo’n gevoel wel kan krijgen. Namelijk als heel veel mensen gaan recyclen. Als de meerderheid iets gaat doen dan ontstaat bovendien een gevoel van dat het abnormaal is om niet te recyclen. Zoals het de norm is om afval niet op straat maar in een prullenbak te gooien.

Wat zou kunnen helpen is als Nespresso een programma optuigt zoals bijvoorbeeld de zegels van Albert Heijn. Inlevering van zeg 250 aluminium cups levert een waardebon op voor een gratis slof nieuwe cups. Zo’n systeem kan via een supermarktketen makkelijk worden uitgerold.

Ja, dit vergt een investering en de bereidheid van de producent en de supermarkten om een deel van haar winst te gebruiken om de consument te bewegen meer te recyclen. De mens houdt ervan om beloond te worden. We zijn gek op spaaracties. Dit gegeven kunnen we nu goed inzetten.

Omdat we geen gedachten kunnen lezen moet je ons vertellen wat je visie is, jouw waarheid.

Het grootste deel van je leven heb je voldaan aan verwachtingen en heb je je aangepast.

We wilen nu horen wat je te zeggen hebt. Dat je ons leidt. We zitten klaar voor je bijdrage. We willen dat je ons de waarheid vertelt.

Niet de waarheid, maar jouw waarheid. Zoals jij wil dat de wereld eruit ziet.

Geïnspireerd door mijn leraar Seth Godin die mij altijd herinnert aan het feit dat ‘op een dag’ of ‘later’, verstoppen is.

Welk bedrijf dan ook op de aardkloot heeft maar één klus: mensen gelukkig maken. Als je manieren vindt om dat te doen, dan win je.

In plaats van beperken tot het binnenhalen van de opdracht, kunnen we kijken naar kansen om ons in te leven hoe mensen zich voelen en te begrijpen wat belangrijk voor hen is.

Heb ik het nodig of wil ik het?

Voordat ik iets koop stel ik vaak de vraag: “Heb ik dit nodig of wil ik het?”

Het antwoord bepaalt meestal of de aanschaf bevrediging geeft, of niet.

Wat we willen leidt zelden tot langdurige tevredenheid. Wat we nodig hebben levert vrijwel altijd een hoge ‘return on investment’ op.

Onderscheid (leren of durven) maken tussen willen en nodig hebben kan teleurstelling over het nieuwe bezit voorkomen. En geluk vergroten.

“Ik denk erover om fitter te worden”.

Dat is niet hoe het werkt.

Alleen voor geld werken is niet een ideale situatie. Dat doe je alleen als het niet anders kan. Een goede relatie met geld begint met minder uitgeven dan je verdient. Verder een paar tips.

1. Drink meer water. Frisdrank en alcohol loopt aardig in de papieren. Dat geldt ook voor koffie als je niet thuis bent. Je kunt zomaar €40-50 per week besparen of ruim €2000 per jaar.
2. Eet thuis en neem je eten mee. Niet alleen spaart het gigantisch veel geld, je hebt bovendien volledige controle over de ingrediënten. Dit kan wel €150 per week opleveren €7800 per jaar.
3. Probeer ‘budgetplezier’ te hebben. Je hoeft niet elk weekend erop uit. Probeer een bordspel of gewoon eenvoudige gezellig samenkomen met vrienden of familie.
4. Maak ruimte voor toch lekker wat geld uitgeven zonder schuldgevoel. Onderzoek wijst uit dat dit je wilskracht versterkt als je tegen een impulsaanschaf aanloopt.
5. Geef je geld uit aan de plek waar je je meeste tijd doorbrengt. Als dat is 12 uur achter je bureau, investeer dan in de best mogelijke werkplek, een goed keyboard en muis en een gezonde comfortabele stoel. Bezuinig niet op dingen waar je je geld mee verdient en waarmee je meer voor elkaar krijgt. Als je meer en sneller kunt e-mailen op een goede tablet, dan is dat een wijze uitgave. Hetzelfde geldt voor een comfortabel bed. Als je slecht slaapt dan heb je ook niets aan je dag.
6. Investeer in belevingen in plaats van in spullen. Ga die lang gekoesterde reis maken. Die herinneringen blijven altijd bij je. Je went heel snel aan regelmatige luxe aankopen zoals een auto. Die nieuwigheid is er snel af.
7. Stop je geld in leren. Bezuinig niet op goede boeken waarmee je je kennis verrijkt. Deze betalen zich vrijwel altijd uit in betere kansen op de arbeidsmarkt met een hogere verdiencapaciteit.
8. Geven helpt ons aan een ander perspectief op wat we allemaal hebben.
9. Investeer in lange termijn indexfondsen. Stel dat je eenmalig die €10.000 die je per jaar bespaart op voeding en drinken in een indexfonds stopt, dan levert dat in 40 jaar ruim €100.000 op bij een rendement van 6%. Stel je voor dat je dit elk jaar doet…? Alleen deze aanpassing al levert vele tonnen aan extra inkomsten op lange termijn op.

Geld is gereedschap. We hoeven alleen maar te leren hoe we het moeten gebruiken en wel zodanig dat het ons geluk niet in de weg staat. Geef bewust uit en alleen aan dingen die je echt nodig hebt.

Het klinkt saai, maar je geen zorgen hoeven maken of je genoeg geld hebt voor dit of dat is gewoon erg leuk.

De definitie van makkelijk is: ‘iets dat ik kan doen’. Als je iets kunt doen, is het makkelijk.

Er is een addertje: als ik iets makkelijk vond om te doen, dan had ik er hard aan gewerkt. Vroeg op, laat naar bed. De betere voorbereiding, dat extra telefoontje. Maar het was makkelijk, namelijk iets dat ik kon doen.

Je zou je kunnen afvragen, waarom heeft niet iedereen dan succes, als het makkelijk is? De reden is dat het ook makkelijk is om het niet te doen.

De dingen die makkelijk zijn om te doen, zijn ook makkelijk om niet te doen.

Ik begrijp het. Er wordt aan ons getrokken, van alle kanten. En er zitten maar zoveel uren in een dag. En we proberen de belangrijkste dingen af te werken. Het is vaak een mix van paniekvoetbal, brandjes blussen, targets halen en zorgen dat we volgend jaar nog een baan hebben.

Het probleem met deze situatie is dat we oog verliezen voor het belang van de schijnbaar kleine dingen. En we vergeten dan dat juist die kleinere dingen, die maar blijven liggen, soms hele grote en positieve resultaten kunnen opleveren.

Sinds ik elke dag een kleine taak die maar blijft liggen aandacht geef, merk ik dat er vernieuwende en verrassende dingen gebeuren. Omdat we weten dat alle grote dingen klein beginnen.

Ongeveer vier jaar geleden stond ik met mijn camera en mijn voeten op een vuilnisbelt. Er moest een foto komen van een circulair ondernemer die producten maakt van afval. Het klikte en we besloten meer te gaan samenwerken. Van het één kwam het ander en  binnen een paar maanden was ik opeens ambassadeur en verkoper van zijn bedrijf.

Ik vond het prachtig en begon met goede moed. Niet alles liep allemaal op rolletjes; de leercurve was stijl en ik moest van alles leren over duurzaamheid, materialen, businessmodellen en circulaire informatievoorziening en dienstverlening. Vaak was er zoveel informatie dat ik door de bomen het bos niet zag. Dit was wel het meest sprekende voorbeeld van het zgn ‘rommelige midden’ dat ik ooit had meegemaakt.

De technische term voor dit rommelige midden is de wet van Kanter.

Rosabeth Moss Kanter zegt: “Het midden bevat die momenten waarop het lijkt of je niet vooruit komt. Het doel lijkt ver weg. In het midden twijfelen we, zelfs zij die er echt in geloven”.

Kanter vervolgt: “Er zijn overwachte hindernissen en vertragingen in elk veranderproces. Te vroeg stoppen is per definitie falen. Zij die het moeilijke midden herkennen zullen succesvol zijn. Zij hebben doorzettingsvermogen, ze zijn flexibel en ze verwachten moeilijkheden op de weg naar succes.”

Zij die bereid zijn om steeds weer op te dagen in elk moeilijk project, brengen de gemeenschap tot leven, en worden gekenmerkt door volhouden en doorzetten. De bereidheid zich te laten zien en steeds opnieuw te heroverwegen wat de beste zet is.

“Alles lijkt op een mislukking in het midden” Dat is de wet van Kanter. Het betekent niet dat je het verkeerd doet. Het is onderdeel van het proces. Gewoon doorgaan, we hebben het in ons om door het midden heen te gaan.

Alles is mogelijk als het met liefde wordt uitgevoerd.

Er is een verschil tussen gezien worden dat we het juist ding doen en het juiste ding doen. Dagelijkse vaak kleine acties zeggen veel meer dan wat we zeggen op internet en sociale media.

De digitale wereld maakt het heel makkelijk om te versloffen. We roepen dat we wat gaan doen zonder dat we het werk doen dat met die woorden gepaard gaat.

De lockdown is vooral een sitdown. Na dit filmpje weet je waarom je een zit-stabureau moet hebben. En dan vooral ook staand gaan werken.

De mens is niet ontworpen om te zitten. En Nederlanders zijn het meest zittende volk ter wereld.

Oud nieuws, maar nu relevanter dan ooit. Want door de lockdown is het niet per se beter gegaan met onze beweging.

Staand werken achter een zit-stabureau is misschien even wennen. Maar als je doorzet dan kun je je niet meer voorstellen dat je ooit al je kantoorwerkzaamheden zittend deed. Zoals roken in de trein. Waar waren we eigenlijk mee bezig?

Dagelijks eten van fruit verlaagt het risico op diabetes Type 2. Een recente studie gepubliceerd in het Journal of Clinical Endocrynology and Metabolism laat zien dat het dagelijks eten van twee stuks fruit betere bloedsuikerwaarden oplevert. Bovendien blijkt een 36% kleinere kans op ontwikkeling van diabetes na vijf jaar te ontstaan, vergeleken met mensen die minder of geen fruit eten.

Fruit zoals appels, sinaasappels en bananen hebben een lage zogenaamde ‘glycemische index’. Dit is de maat die aangeeft hoe snel koolhydraten na inname worden verteerd en als glucose in het bloed worden opgenomen.

Fruit met een hoog vezelgehalte wordt geassocieerd met betere bloedsuikerbeheersing. Het is daarnaast rijk aan vitaminen, mineralen en honderden gezonde stofjes genaamd ‘phytonutrienten’ die zijn gelinkt aan voorkomen van diabetes.

De vloek van tegenwoordig is dat er steeds meer mensen zijn die beter kunnen uitleggen dan dat ze begrijpen, of beter kunnen uitleggen dan het doen. Nassim Taleb schrijft dit in ‘Skin in the game’.

Niets gaat boven doen in plaats van vertellen hoe het moet.

Je hoort regelmatig over mensen die ergens zijn ingestonken. Op een foute link met malware geklikt, of zich op een andere manier door slimme vogels hebben laten belazeren met de nieuwste truc. Natuurlijk zijn voorzichtigheid en gezond verstand gebruiken geboden. Toch is leven in vertrouwen gezonder dan leven in angst.

Gisteravond liep ik naar de papierbak en kwam langs een benzinestation. Daar stonden drie mannen van rond de dertig bij een wat oudere auto met Pools kenteken. Onze blikken kruisten en één van de mannen vroeg of hij iets mocht vragen.

Hij vertelde dat zijn bankkaart het niet deed vanwege een beschadiging die hij ook liet zien. Of ik voor hen 20 euro kon pinnen en tanken omdat ze helemaal leeg stonden. Ik kreeg dan een 20 eurobiljet. Diverse gedachten schoten door me heen. Nee he, het zal toch niet waar zijn, heb ik dat. De nieuwste oplichtingsmethode… Ik zei dat ik geen bankpas bij me had. We raakten echter in gesprek en al snel had ik de indruk dat het wel snor zat. Ook dacht ik; hoe zou ik het vinden als ik in Polen vast zou zitten en als ik fijn wordt geholpen door een local?

Ik liep naar huis om mijn pasje op te halen en toen ik 20 minuten later terugkwam stonden ze rustig te wachten. Na het tanken reden ze dankbaar weer verder met 10 liter brandstof, naar hun hotel.

Het overgrote merendeel van de mensheid is goed. We horen van foute en kwaadaardige gevallen omdat dat de uitzonderingen zijn. Die vallen op. Het is beter om in het algemeen in vertrouwen te leven en handelen. Beter dan altijd op onze hoede te zijn voor alles wat er mis kan gaan. Dat scheelt veel stress. Bovendien schept het de kans om te kunnen helpen. Deze drie ambachtslieden die volledig te goeder trouw waren en buitengewoon vriendelijk konden nu hun reis voortzetten.

Het lijkt een lastig uitvoerbaar advies. Jacob Liberman vertelt in zijn boek ‘Luminous Life’; “Ik werk niet met mensen waar ik niet van hou”. Hij legt uit; “de relatie tussen het individu die de dienst levert en degene die wordt geholpen is het belangrijkste aspect van het proces. En dus van de uitkomst”.

Volgens theoretisch natuurkundige David Bohm is alles met en aan elkaar verbonden en onmiddellijk door elkaar beïnvloed. Dat betekent dat relaties het meest fundamentele aspect zijn van het bestaan. Liefde, genegenheid, wederzijds respect en begrip voor elkaar zijn belangrijker dan wat dan ook. Als we gaan inzien dat de verbinding die we hebben met anderen de bron is van onze individuele en collectieve potentie, dan wordt alles lichter.

In deze inspirerende TED Talk vertelt Harvard psycholoog Robert Waldinger hoe gezonde relaties de bouwstenen zijn van geluk en een lang, gezond en betekenisvol leven.

Er zijn drie waarheden over tijd, verleden en toekomst die altijd gelden.

1. We vinden het moeilijk om de toekomst voor te stellen. Laat staan te voorspellen.
2. De tijd gaat heel snel en het lijkt of deze naarmate we ouder worden steeds sneller gaat.
3. We kunnen kijken naar onze acties in het verleden die een duidelijk positief (of negatief) effect hebben gehad op de kwaliteit van leven nu.

Wat kunnen we hiermee? Stel dat je kijkt naar precies 10 jaar geleden. Waar was je toen en wat deed je? Voor de gein keek ik in mijn inbox van 31 mei 2011. Er liepen toen projecten die deels zijn uitgekomen en deels niet. Dat kwam  door eigen onhandigheid in mijn communicatie of omdat de klant toch voor de laagste prijs ging uiteindelijk. Maar vooral doordat ik niet helder had wat écht relevant was. Ik ging maar door op de automatische piloot en dingen aanpakken die toevallig op mijn pad kwamen. Veel brandjes blussen.

Ik heb nu de luxe te kijken naar wat er precies is gebeurd waardoor de dingen zo zijn gelopen. Wat had ik kunnen denken, zeggen en doen om de dingen anders te laten lopen?

Het grootste leermoment is dat alles begint bij het voorstellen van de toekomst. Ik kijk nu naar 31 mei 2031. Dat is over 10 jaar. Omdat de tijd steeds sneller gaat heb ik niet meer de luxe om af te wachten wat mij wordt toebedeeld. In feite geldt dit voor iedereen, hoe oud je ook bent. Niemand weet hoelang hij of zij nog heeft en wat het omslagpunt is waarop je je meeste kopjes koffie hebt gehad.

Kijkend naar  acties in het decennium achter ons, wat kunnen we doen om aspiraties waar te maken? Dat is alleen mogelijk door eerlijk te zijn en nee durven zeggen tegen dingen die er niet toe doen. En meer ja tegen dingen die we wensen.

Robert Greene zegt terecht in zijn boek Mastery dat de mens in het algemeen aan dezelfde gedachten en manier van denken vasthoudt omdat dit ons een gevoel van consistentie en vertrouwdheid geeft. We zijn gewoontedieren. We moeten, aldus Greene, onze behoefte aan comfort en zekerheid loslaten.  Bovendien, als je alles zeker en veilig wil hebben in je leven, dan zul je angstiger zijn. Per definitie bestaat zekerheid niet.

De volgende keer als je voor een belangrijk besluit staat, kijk eens naar hoe vergelijkbare dingen hebben uitgepakt in het verleden. In feite creëer je door een ander besluit een andere toekomst.

Tijd is beperkt en kostbaar. Terwijl we continu worden gestoord door onze apparaten met berichten die onze aandacht vragen. En vaak is het niet relevant, maar we kijken toch omdat we niets willen missen.

In mijn eigen bedrijven richt ik me alleen op een kleine doelgroep en niet op de massa. Communicatie gaat dan ook uitsluitend over dat wat ik lever voor de mensen die het willen horen. Relevantie is het nieuwe uitzonderlijke.

Creatitief is niet wat je bent maar wat je doet.

“Als je iets nieuws wil maken, begin met begrijpen. Begrijpen wat er al is, en het zien van de kansen in wat er nog niet is. Het belangrijkste: begrijpen hoe deze twee samenhangen en hoe alles op zijn plek valt”. — Seth Godin.

Een team bestaat uit een groep van twee of meer mensen die samenwerken. De kracht van het team en de kwaliteit van het resultaat zijn afhankelijk van de mate waarin de teamleden er voor de groep of voor zichzelf inzitten.

Als dat minder is dan 50% dan zijn de resultaten ronduit slecht. Bij percentages boven de 80% kun je in het algemeen rekenen op goede uitkomsten.

Hoe zou het zijn als je de relatie tussen opdrachtgever en leverancier ziet als een team? Als het eigenbelang ondergeschikt is aan het gezamenlijk belang om tot het beste resultaat te komen? Een resultaat dat zowel opdrachtgever als uitvoerder optimaal dient?

Geef je klant de laagste prijs en hij gaat de volgende keer naar iemand anders. Geef je klant een beleving en hij wordt je ambassadeur.

De hoofdreden waarom slechts 3 tot 6% een online training afmaakt wordt veroorzaakt door de afwezigheid van een coach. Stel je eens voor hoeveel meer er mogelijk zou zijn als mensen de noodzakelijke steun zouden ontvangen. En dan afmaken waar ze aan beginnen.

Het ligt voor de hand het bijltje erbij neer te gooien als we regelmatig negatieve feedback krijgen. Veel mensen verwarren twee feiten. “Ik vind je werk niet leuk”, en, “ik vind jou niet leuk”. Dat lijkt op elkaar maar het verschil is cruciaal. 

De volgende keer als je in de put zit en alles lijkt tegen te zitten onthoud dan dit. Als we willen dat iedereen alles waardevol moet vinden wat we maken zodat we ons zeker voelen, dan loopt dat fout af. Dat betekent namelijk dat we ons richten op het gemiddelde en gaan we dus middelmatig werk produceren. Het veroorzaakt meteen ook dat we het beste in onszelf nooit naar buiten laten komen. We blijven hangen in het dienen van de gemiddelde klant met een middelmatige wens.

Negatieve feedback zegt dus niets over jou en uitsluitend iets over degene die jouw werk niet mooi vindt. En zo kun je verder met alleen dát maken voor een kleine groep die het wel waardeert. Het enige dat je hoeft te zeggen aan iemand die genoeg om je geeft om je te informeren is, “dank je dat je het hebt laten weten”. 

Het lijkt wel of we nooit genoeg hebben. Meer likes, meer marktaandeel, meer makkelijke overwinningen.

En als we ontspannen dan kunnen we niet genoeg krijgen van dingen die ons vermaken, van vluchtige vriendschappen of van oppervlakkig laten zien hoe goed we zijn.

Daarom heeft niemand tijd en raken we hopeloos achter.

Ook denken velen van ons dat we voldoende zijn opgeleid. Dat we genoeg moeilijke dingen doen. Dat we genoeg stilte hebben. En genoeg krachtige relaties, gebaseerd op vertrouwen.

Wat nu als we dit omdraaien?

Een ander iets (durven) vragen kan betekenen dat je iets geeft in plaats van iets wil hebben.

______________________________________

Ik stond in de rij bij de kassa. Een vrouw achter mij informeerde hoe ik dat lijnzaad eet. Ze zag mijn zakjes lijnzaad die inderdaad ongebroken zijn. Ik complimenteerde haar met deze uitstekende vraag. Inderdaad, lijnzaad wordt niet goed opgenomen als het niet gemaald of vermorzeld is. Ons lichaam kan dat niet goed verteren.

Omdat het veel werk is om dit met de hand te vermorzelen gebruik ik een goedkope koffiemolen van de Blokker. Die kost maar een tientje en doet het al jaren. Bij malen van lijnzaad vlak voor consumptie blijven de meeste voedzame stoffen behouden. Gebroken lijnzaad is al langer blootgesteld aan zuurstof waardoor het aan kracht inboet.

De vrouw was erg blij met mijn tip en ik merkte dat ik er ook vrolijk van werd. Iemand geholpen in de rij bij de kassa en wat kennis kunnen delen.

Iemand om hulp vragen kan dus betekenen dat je iemand een plezier doet. We zijn meestal niet tot last, hoewel we dat soms wel denken.

Een ons daden is meer waard dan kilo’s beloften. — Mae West.

Vandaag is Wereld Bijen Dag. Dat lijkt niet heel bijzonder. Het is het wel.

Dieren kunnen niet voor zichzelf opkomen. En zeker insecten niet. Vandaag is een dag om stil te staan bij hoe bijzonder en belangrijk deze diertjes zijn.

De bij heeft het moeilijk. En als we niet oppassen de mens straks ook. Zonder de bijen vindt er namelijk geen kruisbestuiving plaats tussen planten. En die is nodig bijvoorbeeld voor de groei van fruit en andere gewassen.

Ik ben er trots op dat de organisatie waar ik voor werk de bijen een handje helpt.  Dat doe we met BEE IN BALANCE. Wij creeren bijenhabitats op bedrijventerreinen. Een druppel op de gloeiende plaat lijkt het. Toch is niets doen geen optie. Onze toekomst hangt af van wat we nu doen om de planeet te redden.

Wat een leider onderscheidt van volgelingen is hun passie en de mate waarin ze geloven in hun idee. Niet zomaar enthousiasme maar toewijding en actie die elkaar beurtelings aanzwengelen.

Volgens John Quincy Adams ben je een leider als je acties anderen inspireren. Om meer te dromen, meer te leren, meer te doen en meer te worden.

Leiders hebben allemaal iets unieks. En ook dingen gemeen. De drie belangrijkste zijn;

Ze zijn authentiek. Al hun acties zijn gebaseerd op eerlijkheid en oprechtheid. Geen verborgen agenda’s dus. Ze zijn eerlijk over hun ideeën. Voor de fotograaf en welke andere creatieve ondernemer dan ook geldt dus: wees altijd eerlijk in wat je denkt dat het beste is. Ook als de klant machtig is of lijkt. Of als je denkt er niet goed aan te doen eerlijk te zijn. Op de lange termijn werkt dit altijd het beste. Ook op korte termijn overigens, omdat het je frustratie en angst bespaart. Je zegt wat en hoe het is.

Ze geven het goede voorbeeld. Ze zeggen niet alleen hoe het moet, ze laten het zien in alle facetten van hun leven. Dit zorgt voor vertrouwen en loyaliteit.

Ze zijn aanstekelijk enthousiast. Dit gaat veel verder dan uitstraling. Ze geloven echt in wat ze doen en laten zich in hun uitingen door niets tegenhouden. Het is haast onmogelijk niet van ze te houden.

Dus echt leiderschap is niet dat je voor een groep het voortouw durft te nemen. Het is de vaardigheid om anderen mee te voeren en te inspireren. Zodat zij op eigen kracht en op hun manier hetzelfde kunnen doen. En een positieve verandering kunnen creëren met en voor de mensen in hun wereld.

William Ury heeft diepgaand onderzoek gedaan naar de manier waarop we luisteren. In het overgrote merendeel van de gevallen, luisteren we om in staat te kunnen zijn te weerleggen wat de ander zegt. Ja, zelfs in een verkoop- of kennismakingsgesprek. We zien het gesprek als een debat en het hoofddoel is dan om punten te scoren. Ons punt te maken. In een debat werkt dat wel, maar niet als we écht willen horen wat de ander heeft te zeggen.

Waar het om gaat, bijvoorbeeld als in gesprek bent met een klant, is de onderliggende betekenis te begrijpen. Toen Nelson Mandela vrijkwam was het eerste dat hij deed Afrikaans leren. Hij wilde de taal van zijn vijand goed kunnen begrijpen. Niet alleen dat, hij bestudeerde de cultuur, de geschiedenis en de achtergrond van de blanke kolonisten. Alleen dan kon hij toenadering zoeken, door echt te luisteren en daardoor te begrijpen.

Zo is het ook met onze klanten. Als je niet goed weet waarom iemand iets zegt, gis er dan niet naar maar vraag waarom. Als iemand nee zegt en als reden de hoge prijs noemt, zou het kunnen zijn dat hij geen vertrouwen heeft in jou of je dienst. Vraag wat het échte probleem is. 

In een groot deel van de gevallen komt er geen overeenstemming omdat er geen volledig wederzijds begrip is. En als je laat zien dat je de ander snapt dan is dat mogelijk wel de hoogste vorm van respect.

Klanttevredenheid wordt bepaald door de mate waarin de leverancier levert wat hij belooft. Of niet levert.

Ontevredenheid ontstaat als een belofte niet of slechts deels wordt nagekomen. Hier ligt een spanningsveld. De leverancier kan niet te weinig beloven, want dan negeer ik hem. En te veel is ook niet goed want dan geloof ik hem niet. Toch gebeurt dit vaak. De paradox is dus dat hoe meer je belooft, hoe kleiner de kans dat de klant superblij gaat worden.

Te veel hypes en vage beloftes veroorzaken dus een probleem. De klant voelt zich altijd beter als zij meer ontvangt dan verwacht. Hoe meer dus wordt beloofd, hoe kleiner de kans dat de verwachting wordt overtroffen.

​Als je er niet in slaagt te leveren dan moet je alles op alles zetten om te herstellen, waardoor de verwachting nog veel hoger is geworden. Dan win je, niet omdat je het goed hebt opgelost, maar omdat je de verwachting van de klant hebt overtroffen.

Natuurlijk wordt het steeds belangrijker adequaat en snel te reageren. Maar het aan je woord houden is nog nooit zo veel waard geweest. Het woord reist snel en reputatieschade is vaak onherstelbaar.

​​De mens houdt van voorspelbaarheid en zekerheid. Hoe onzekerder en complexer een situatie, hoe meer behoefte we hebben aan de voorspelbaarheid van de uitkomst.

De oplossing is net zo eenvoudig als doeltreffend: flinke heuvels beloven en dan bergen leveren. Je moet er dan wel zeker van zijn dat je dat ook kunt.

Kwaliteit, prijs van je dienst en efficiente communicatie zijn natuurlijk enorm belangrijk. Maar wat bovenaan staat is je aan je woord houden. Zo maak je niet alleen je klanten blij, je behoudt ze ook.

Ontevredenheid ontstaat als een belofte niet of deels wordt nagekomen. Hier ligt een spanningsveld. De leverancier kan niet te weinig beloven, want dan negeer ik hem. En te veel is ook niet goed want dan geloof ik hem niet. Toch gebeurt dit vaak. De paradox is dus dat hoe meer je belooft, hoe kleiner de kans dat de klant superblij gaat worden.

Te veel hypen en vage beloftes veroorzaken dus een probleem. De klant voelt zich altijd beter als zij meer ontvangt dan verwacht. Hoe meer dus wordt beloofd, hoe kleiner de kans dat de verwachting wordt overtroffen.

Als je er niet in slaagt te leveren dan moet je alles op alles zetten om je te herstellen, waardoor de verwachting nog veel hoger is geworden. Dan win je, niet omdat je het goed hebt opgelost, maar omdat je de verwachting van de klant hebt overtroffen.

Natuurlijk wordt het steeds belangrijker adequaat en snel te reageren. Maar het aan je woord houden is nog nooit zo veel waard geweest. Het woord reist snel en reputatieschade is vaak onherstelbaar.

De mens houdt van voorspelbaarheid en zekerheid. Hoe onzekerder en complexer een situatie, hoe meer  behoefte we hebben aan de voorspelbaarheid van de uitkomst.

Om überhaupt te voorkomen dat je hier mee te maken krijgt is de oplossing dus flinke heuvels beloven bergen leveren. Je moet er dan wel zeker van zijn dat je die ook kunt leveren.

Kwaliteit, prijs van je dienst en efficiente communicatie zijn natuurlijk enorm belangrijk. Maar wat bovenaan staat is je aan je woord houden. Zo maak je niet alleen je klanten blij, je behoudt ze ook.

Veel mensen zijn cameraschuw en zeggen niet graag op de foto te willen. Hoewel sommigen hun hele leven op sociale media plaatsen, is met een doel poseren voor een foto voor velen lastig. Hoe komt dit, is het erg en is er wat aan te doen?

‘Ik plak niet op fotopapier’ was een veelgehoord commentaar in de tijd dat we nog fotorolletjes hadden. Soms hoort de fotograaf; ‘ik ben niet fotogeniek’ of  ‘probeer er maar wat van te maken’. Hoewel grappend bedoeld schuilt er onzekerheid en soms een beetje angst in deze uitspraken. Mensen voelen zich regelmatig ongemakkelijk en op zich is dat begrijpelijk. We moeten aan zoveel eisen voldoen, ergens bij horen, niet voor gek lopen en vooral altijd onze beste kant laten zien. Wat is die beste kant nu eigenlijk? En hoe komt het dat we zo onzeker zijn geworden?

Onderzoek heeft laten zien dat we tegen de tijd dat we 18 jaar zijn tenminste 150.000 keer het woord NEE hebben gehoord. Of erger; de variant ‘dat kun je toch niet’. Familie, vrienden, klasgenoten en later collega’s hebben een grote invloed op het gevoel van eigenwaarde. En voor elke nee zijn minimaal tien ja’s nodig om het negatieve gevoel op te heffen. En mensen zijn nu eenmaal minder scheutig met bevestigen dan met afwijzen.

Wat erg helpt is de wetenschap dat in het algemeen mensen helemaal niet zo bezig zijn met anderen. Het lijkt alsof wij het middelpunt zijn van de wereld en dat we altijd de aandacht op onszelf vestigen. In feite is vrijwel iedereen alleen maar met zichzelf bezig. Kijk maar eens op een perron waar 50 mensen op de trein staan te wachten.

Als je dus voor een fotograaf staat om een portret te laten maken dan is dat iets wat je écht voor jezelf doet. Omdat je trots op jezelf bent en op dat moment maar één doel voor ogen hebt. Er is geen enkele reden om verlegen te zijn, of bang dat het niet mooi wordt. Je bent uniek en je hebt gekozen voor de portretsessie bij deze fotograaf. Zij of hij is een professional met maar één doel; in de korte tijd dat je samen bent op een prettige manier een hele mooie foto maken. Als je daarop de focus legt, dat je dat samen met de fotograaf doet, en vertrouwen hebt in het proces, dan help je elkaar.

Dan hoef je ook niet meer te zeggen, of denken; ‘ik ben niet zo knap’ of ‘als dit maar goed gaat’. Meteen ook een mooie metafoor voor andere dingen in je leven die je misschien lastig vindt. Met een positiever zelfbeeld ben je meteen ook een inspiratie voor anderen. Maar vooral een gelukkiger mens.

Elke dag worden we wakker met nieuwe ideeëen.

En toch werken we ze veelal niet uit.

We wijten het aan gebrek aan tijd.

We wachten tot we er klaar voor zijn.

Of gemotiveerd, of allebei.

We zeggen dat morgen beter uitkomt.

We zeggen dat we nog niet goed genoeg zijn.

We laten de twijfel toe.

We wachten. En vergeten dat elke niet gerealiseerde kans ontstond door dat ding dat we besloten niet te doen.

We moeten besluiten tot actie zolang het kan, omdat we het kunnen.

Als je ervoor kiest om niet te kiezen, dan heb je nog steeds gekozen.

In feite zijn sommige van de kostbaarste beslissingen die waar je geen keuze hebt gemaakt. Dit geldt met name voor financiële beslissingen maar ook voor andere.

Het is vaak niet wat je doet wat geld kost, maar wat je niet doet.

Het feit dat we niet zo goed zijn om dit te begrijpen komt doordat we als mens banger zijn voor verlies dan dat we winst willen pakken.

Hierdoor vervallen we vaak in dralen, uitstel en twijfel. Daarbij komt nog dat we graag vasthouden aan het bekende, vaak tegen beter weten in.

Het is een fenomeen  waar iedereen last van heeft. Of het nu om het kopen van een huis gaat, het huren van een auto of het kiezen van een partner. Hoe groter het belang hoe lastiger de keuze.

Wat helpt, zeker met aankoopbesluiten, is kijken naar de eventuele besparingen en het genot op de lange termijn.  En niet bang zijn voor wat psychologen noemen ‘voorkomen van spijt’. Dus niet meer bang zijn voor de eventuele spijt dat een besluit mogelijk kan veroorzaken.

Opdat we feedback net zo makkelijk waarderen en ontvangen zoals we het geven.

Je kunt niet verwachten van je publiek dat ze op een wonderbaarlijke wijze weten wat je te bieden hebt als ze het niet hebben gezien. Ze hebben geen idee dat het hun leven kan veranderen.

Je kunt niet een muurbloem zijn en hopen dat mensen je ontdekken en inzien hoe geweldig jij of je product zijn. Iemand moet ze dat vertellen. Het moet overduidelijk zijn.

De beste persoon om het te vertellen, dat ben jij. De CEO van alles wat er in je leven gebeurt.

Tegen de tijd dat een kind 14 is heeft het gemiddeld 50.000 keer het woordje ‘Nee!’ gehoord. Als een baby opgroeit dan zijn de goedbedoelende ouders beschermend en ‘nee en mag niet en pas op’ zijn de programmering voor later.

Nee is, gezien onze ervaring uit het verleden een vanzelfsprekende verwachting. We mochten veel niet zien, horen, zeggen of doen. Nee kan dus een verlammende werking hebben. Na drie keer nee geven we het vaak op.

Maar is nee ook heel natuurlijk. Als er geen nee zou zijn dan bestaat er ook geen ja. Niets is altijd ja. Maar goed, nee verbinden wij vaak aan negatief en niet deugen.

Toch is het goed stil te staan bij het feit dat als een klant nee zegt dat daarvoor goede redenen zijn. Of hij wil gewoon niet wat je aanbiedt, of hij begrijpt niet goed wát je te koop hebt en hoe het hem helpt. In beide gevallen is het ok als hij nee zegt.

En niet iedereen zegt nee. Stel dat je maar 10% van de markt bedient. Dan is de kans 70% dat drie mensen achter elkaar nee zeggen. Statistisch wordt de kans dus steeds groter als je na de derde nee doorgaat. De meesten stoppen dan, maar dat is onverstandig. Ook al zijn we zo geprogrameerd.

Mensen kopen niet alleen je product of dienst, fotografie bijvoorbeeld. Ze kopen een gevoel. Een emotie wellicht.

Het is dus goed te weten welke gevoelens jij teweegbrengt bij je klanten. En bij de klanten van je klanten.

Daarom werkt het ook beter om niet teveel over je dienst te praten. En over de manier waarop je werkt. En hoe goed jouw werk je klant zal helpen met de promotie en het succes van hun bedrijf of dienst.

Zorg dat je verhalen gaat optekenen over wat mensen voelen als ze met jou werken. En welke emoties jouw werk en dienst teweegbrengt.

Je zult als ondernemer veel beter slagen en succesvol zijn als je in de ogen van je klanten wordt gezien als iemand die verder kijkt dan naar financiele resultaten.

Als een bakker die blij wordt als zijn klanten naar hem komen voor de heerlijke geur van versgebakken brood. Dat prachtig en met aandacht wordt gepresenteerd.

Wat zeggen en denken mensen over jou? En wat zou je willen dat ze zeggen en denken? Succes gaat veel verder dan het maken of leveren van dingen die werken. Echt succes komt als je het verhaal van je klant verandert.

“Mensen vinden het prima om te zwoegen en te knokken. Sterker nog: het doet ze goed. Wat ze niet OK vinden is onnodig gevonden worden. De moderne samenleving heeft de kunst om mensen zich onnodig te laten voelen geperfectioneerd.” — Sebastian Junger

Welke rol spelen we zelf hierin?

Compromissen leiden bijna altijd tot middelmatigheid.

Managers doen het vrijwel de hele tijd. Er wordt aan alle kanten aan ze getrokken. Ze houden zich koest. En kiezen voor een compromis. Ze hebben vaak ook geen keus.

De kunst van leiderschap is inzien wanneer je geen compromis kunt sluiten.

Onthoud dit: overwin de neiging om jezelf naar beneden te halen. Je bent beter dan je denkt.

Kijk naar wat je kunt zijn, niet alleen naar wat is. De volgende promotie bijvoorbeeld hangt voornamelijk af van hoe je denkt over je huidige baan.

Als je denkt dat je het in je hebt, dan is de kans vele malen groter dat je dat ook waarmaakt.

Aandacht kan beter gaan naar ontwikkeling van relaties en resultaten dan naar dingen en tijd.

Vrijheid gaat niet over zonder restricties kunnen doen wat je wil. Dat zou anarchie zijn.

Tegelijk zijn we cultureel geprogrammeerd om ons aan te passen en om een plek te vinden waar we veilig zijn. Dat brengt ook weer met zich mee dat we dan ook niet worden gemotiveerd om te kiezen buiten de bebaande paden.

Vrijheid is ook de bereidheid om buiten die sociale begrenzing te willen stappen, onafhankelijk van de mening van anderen. En te doen waarvoor we zijn geboren: een verschil maken en de levens van anderen positief veranderen.

Hoe ongewenster het gedrag, hoe sneller het een gewoonte wordt..

Synergie ontstaat als we elkaar’s verschillen zien en elkaar aanvullen. Zodat we op elkaar’s kracht kunnen vertrouwen.

Ik had recent een heen en weer via e-mail met een relatie. Het ging over het eerst willen weten over prijzen voor een bepaalde dienst voordat er verder over de inhoud van gedachten kon worden gewisseld. Ik moest denken aan het verhaal van Marjan.

Marjan heeft economie gestudeerd maar is, omdat ze dat leuker vond, onderwijzeres geworden op een basisschool. Haar collega en schoolhoofd heeft gevraagd hem te helpen bij de aankoop van nieuw klasmeubilair. Marjan kan goed rekenen en onderhandelen is haar niet vreemd. Ze zet dus wat lijntjes uit en vraagt offertes op.

Marjan is moeder van twee kinderen waarvan er één nog op de basisschool zit. Zonder te overdrijven probeert zij haar gezin zoveel mogelijk gezond te eten te geven.  In de weekenden trekt ze vaak met man en kroost de natuur in. Het gezin leeft gezond en bewust.

Marjan had wel eens gehoord dat het materiaal waarvan schoolmeubelen gemaakt wordt lang niet altijd even gezond is. Ze besluit dat duurzaamheid wel een afweging moet zijn. Ze  overhandigde de offertes aan haar leidinggevende.  Hij was gewend om binnen budget in te kopen. Prijs is doorslaggevend.

Marjan licht toe dat haar voorkeur uitgaat naar de duurzaamste oplossing; meubilair gemaakt van circulaire materialen die geen schadelijke stoffen bevatten. En die ook kunnen worden gerecycled na einde levensduur. En het was bovendien niet eens de duurste optie.

Het is voor Marjan lastig uitleggen hoe een tafel en een stoeltje meer is dan alleen meubilair. Er schuilt een verhaal in. Marjan vertelt enthousiast dat ze een mooie poster kunnen maken voor in elke klas. En dat daarop wordt verteld dat de bankjes en stoelen zijn gemaakt van restmaterialen en afval en hoe dit de natuur en hen beschermt. En hoe op deze manier bewustwording ontstaat over hoe we met materialen en afval om kunnen gaan.

We betalen graag voor de materiële waarde: namelijk voor dat wat we kunnen zien. Dit is het logo, de stoel en daar koppelen we dan een prijs aan. Het is niet ongewoon dat we iets kopen en er later achter komen dat de werkelijke, immateriële waarde veel hoger is.

Marjan hoopt dat haar motivatie over de educatieve poster inspireert.  Ze weet ook dat haar gepassioneerde idee niet zomaar wordt overgenomen. Marjan wil verandering en dat is erg moeilijk. Dat vergt waarschijnlijk wat meer tijd en geduld dan ze zich realiseert.

De beste ideeën ontstaan als je alleen bent, of hooguit met z’n tweeën. ‘Teamwork’ is goed om dingen uit te werken, zoals je beter samen een huis kunt bouwen dan in je eentje. Vertrouw op je eigen intuïtie, je eigen talent.

Circulariteit was vroeger heel gewoon. We repareerden onze kleren en een auto ging niet 5 maar 20 jaar mee en melk kwam in een glazen fles. Een zero waste economie wordt steeds lastiger te bereiken naarmate de bevolking toeneemt. Wat we wel kunnen doen is nadenken over de vraag: maakt dit nieuwe product of hebbeding mij écht blijvend gelukkig? En heb ik het écht nodig, of maak ik mezelf wat wijs zodat ik een tijdelijk shot geluksgevoel kan kopen. Heb ik die nieuwe iPad nou echt nodig, of die andere auto, of die nieuwe kleren? Wat is de echte reden van de aanschaf.

Het leven gaat over verbinden. Ook business gaat over verbinding. Hoe verbinden we met de wereld om ons heen.

In business gaat het meer over verbinden met onze klanten. Niet zozeer over klanttevredenheid, of meer klanten ‘binnenhalen’ of om ze te laten betalen voor onze dienst. Het gaat over ze blij maken. Ze in vervoering brengen. Er zit niets daar tussen in.  Als klanten blij worden dan komen ze terug en vertellen ze het door. Als dat niet zo is, dan stopt het heel snel.

Het is die mogelijkheid om te verbinden, op een materieel niveau; iets maken of doen wat ze nodig hebben, maar vooral op spiritueel niveau, waar ze zich goed voelen als ze van je kopen. En op een mentaal niveau, waarop ze zo gemotiveerd raken dat ze gaan doorvertellen. Die verbinding is een organisch proces.

Marktleiders kunnen hun positie verder versterken door vernieuwend en maatschappelijk verantwoord voorbeeldgedrag te laten zien.

Een leider staat aan de top omdat deze een unieke dienst of product verkoopt en/of een uitstekende service verleent. Zolang het goed gaat lijkt het bedrijf zich geen zorgen hoeft te maken. En in principe dus ook geen vernieuwend of baanbrekend gedrag hoeft te vertonen. Wat was Toyota zonder Leonardo geweest?

Mensen zijn geneigd om een ander te volgen, zeker als deze succesvol of bekend is. Dit zit in onze genen. Toen Leonardo di Caprio een Toyota Prius ging rijden schoten de verkopen omhoog. Het heeft zeker geholpen met de acceptatie van groen rijden, ook al was de auto duurder en was het volgens velen geen design wonder.

Een ogenschijnlijk zinloze of bedrijfsmatig onverstandige ‘groene’ investering kan dus per saldo heel veel meer opleveren dan de netto kosten. De wereld zit zeker nu te wachten op organisaties die het initiatief nemen. Mensen willen graag bij de hand genomen worden en kijken naar hun leiders. Organisaties worden beloond doordat hun gedrag wordt gekopieerd door hun volgers en klanten, terwijl reputatie en vertrouwen groeien.

Een marketingdirecteur was op zoek naar een fotograaf om een nieuwe dienst te promoten. De klus ging naar de minst ervaren fotograaf. De oudere en mogelijk betere fotograaf was wat verbolgen. Hoe had het zover kunnen komen? De opdrachtgever had ze beiden gevraagd te laten zien hoe ze het zouden aanpakken.

De meest ervaren fotograaf kwam heel snel terug met zijn offerte. Hij zou gedegen werk leveren voor een marktconforme en goede prijs. De foto’s zouden de webpagina’s goed vullen en hij voldeed aan alle vereisten zoals in de aanvraag beschreven.

De jonge fotograaf pakte het anders aan. Niet alleen voldeed hij aan de eisen, hij keek ook naar extra manieren waarop hij zijn klant goed kon helpen. Hij kwam met een goed idee voor een andere Instagram- en Linkedinstrategie dat meteen kon worden uitgevoerd zonder veel meerkosten. Verder had hij in zijn netwerk gekeken en al een paar goede en geschikte modellen voorgesteld om de campagne sterker te maken. Ook had hij het initiatief genomen om een passende locatie te regelen, zonder dat hem dit was gevraagd.

De meeste mensen doen alleen wat ze wordt gevraagd, en dan meestal het minimumvereiste. En verder hebben ze instructies nodig voor alles wat ze doen.

Succesvolle mensen doen in de eerste plaats dat wat ze moeten doen. En dat doen ze goed.  Verder nemen ze initiatief. Bovendien beinvloeden zij de richting waarin een project gaat. Ze zijn nieuwsgierig, stellen vragen en kijken altijd wat ze nog meer kunnen doen bovenop wat van hen wordt verlangd. Ze komen met nieuwe ideeën die een oorspronkelijke opdracht versterken.

Ze zijn altijd actief, niet passief. Dit brengt altijd wel iets van risico met zich mee. Er is een kans dat je faalt. Maar je hebt geen optie. Omdat alleen doen wat je opgedragen is geen vernieuwing brengt. En er altijd mensen om je heen die het wel doen. Zoals de jongere fotograaf in dit verhaal. Op veilig spelen werkt niet meer.

Ben jij een initiatiefnemer? Of speel je op veilig?

Een grote hindernis die samenwerking tussen twee partijen in de weg staat is de aanname; meer voor de één betekent minder voor de ander. Zoals we een taart verdelen. Zelden is dit waar.

Om te beginnen kunnen beide partijen slechter af zijn dan voor de samenwerking. Waar we moeite mee hebben is te zien dat beide deelnemers kunnen winnen. In feite dus een hele taart voor beiden in plaats van een halve.

Handel of wees een speelbal van acties van anderen.

Vertrouwen blijkt de krachtigste motivator te zijn voor en van alles wat we doen. Dat wordt over langere tijd opgebouwd.

De mens is van nature wantrouwend, omdat alles wat nieuw is een gevaar kan opleveren. We houden van het oude en van vertrouwd.

Vertrouwen is het kostbaarste goed in elke relatie.

“Vroeg of laat, zij die winnen zijn zij die denken dat ze het kunnen”. — Richard Bach

Dit is niet positief denken, maar een diep geworteld gevoel van eigenwaarde.

Wat houdt je tegen om tot grootste dingen te komen? Beschrijf vijf dingen. En heb je anderen of dingen buiten jezelf als oorzaak gezien?

Alle obstakels zijn geworteld in interne blokkades. Zelfs de problemen die écht buiten ons lijken te liggen, waar we geen invloed op lijken te hebben. Zodra we die innerlijke zaken goed bestuderen, en oplossen, dan verdwijnen de externe problemen.

Wees persoonlijk verantwoordelijk en aansprakelijk voor alles wat er in je leven gebeurt. En zie hoe alles dan verandert. Alleen zo pakken we de macht over de uitkomst van alles waar we mee in aanraking komen.

Dit lijkt geen makkelijke opdracht. Toch helpt het in te zien, om holocaust overlever Victor Frankl aan te halen, dat we volledige controle hebben. Niet altijd over wat er gebeurt, maar wel over hoe we erop reageren.

Ruim drie maanden geleden ben ik gestopt met het eten van dierlijke producten. Globaal gezegd: geen vlees, vis, zuivel en ei. Dus ook geen kaas, waar ik enorm veel van houd, en elk ander product waar zuivel in zou kunnen zitten.

Het was eigenlijk helemaal niet moeilijk. We worden wijsgemaakt dat we dierlijke eiwitten nodig hebben omdat deze het beste voor ons lichaam zouden zijn. Na een jaar onderzoek ben ik erachter gekomen dat dit niet per definitie waar is.

De reden voor dit experiment is drieledig. In eerste instantie wilde ik kijken naar een manier om mijn CO2 voetafdruk te verminderen. Toen ik las dat als iedereen vegetariër zou worden, dat in 1 keer het broeikasprobleem zo goed als opgelost zou zijn, ben ik daarover verder gaan lezen. Nu is het niet helemaal zo zwart-wit, maar enkele belangrijk dingen springen wel naar voren. Zo is de omzet van de totale dierindustrie wereldwijd 3,5 x zo groot als die van alle autoproducenten bij elkaar.

Het tweede motief, en daar ben ik als orthomoleculair therapeut achter gekomen, is dat met name zuivel en vlees een hoge toxische belasting hebben op ons lichaam. De natuurlijke groeihormonen in vlees, vis en zuivel vormen een gevaar. En zijn er alle toegevoegde hormonen en een haast eindeloze reeks chemische stoffen die we door vlees en zuivel binnenkrijgen.

In de derde plaats, en er is geen verstoppen mogelijk als je je verdiept in de vlees- en zuivelindustrie, het dierenleed is werkelijk ongekend. Toen psychologe dr. Melanie Joy gevraagd werd of zij ook het dier kon doodmaken wat ze later zou eten, stond ze zonder woorden. Haar boek: “Why we Love Dogs, Eat Pigs and Wear Cowes” is een eyeopener.

Ben nu drie maanden verder en het bevalt bovenmatig goed. Ik merk dat ik de vis en de zuivel helemaal niet mis. Het verzadigde vet uit kaas bijvoorbeeld is dermate ongezond dat ik het jammer vind dat ik dit niet 15 jaar geleden heb ‘ontdekt’.

Zonder een moment van honger ben ik 5kg kwijt. Bovendien ben ik tal van eiwitrijke alternatieven gaan ontdekken. Ik wist bijvoorbeeld ook niet dat een bord spinazie meer eiwitten bevat dan 1,5 ons vlees.

Het is geweldig te ervaren hoe een kleine verandering van een gewoonte zoveel verbetering in dagelijks geluk teweeg kan brengen.

Of we het nu willen aanvaarden of niet, placebo’s werken en hebben een krachtig effect. Iedereen heeft er wel voorbeelden van meegemaakt of gezien. Wij kopen op basis van gevoel en vrijwel niet vanwege wat een product kan of doet. Hebben we een 280 PK sterke Landrover Discovery nodig om over de A12 naar ons werk te rijden? Jazeker, want het geeft een heerlijk en stoer gevoel verheven boven de rest en veilig te cruisen. We maken een statement, hoewel we net als anderen in de file staan en niet eerder aankomen. En smaakt een fles wijn in een toprestaurant van euro 95 heel veel beter dan dezelfde fles die in de supermarkt staat voor een fractie daarvan? In onze beleving wel. Want we geloven het verhaal van de sommelier en genieten van het toneel wat daarmee gepaard gaat. In een blinde test verliest de dure wijn het echter vaak van de goedkope.

Het wijnvoorbeeld en de extreem kostbare audiokabels van de audiofiel uit deze uitmuntende blogpost van Seth Godin geven heel goed aan hoe wij beslissen op basis van emotie en ritueel. Veel bedrijven hebben het sinds de komst van het internet moeilijker gekregen omdat zij denken gedwongen mee te moeten in de prijsrace naar de bodem. Zij vergeten dan dat klanten op basis van emotie zullen blijven beslissen, zoals de in de ogen van de gast rationele aankoop van de dure wijn na de ervaring en interactie met de sommelier.

Hoe zit het met investeren in duurzamer ondernemen? Dit wordt soms als een placebo ervaren. Het is voor velen niet bewezen dat het werkt en gezien als een druppel op een gloeiende plaat. Ook hier geldt dat bedrijven die beginnen met actieve stappen op het gebied van circulariteit zullen moeten geloven dat dit zinvol is. Welk verhaal vertellen zij zichzelf en hun klanten? Is het zinvol om stoelen en tafels te kopen die elders 80% goedkoper zijn? Dat hangt af van het verhaal dat we vertellen over waarom we iets doen dat we belangrijk vinden. Zo creëren we een cultuur waarin we anderen meenemen in de hoop en met als doel de wereld een stukje beter te maken.

De beste manier om veel dingen te doen is slechts één ding tegelijk doen.

“Jezelf zijn in een wereld die je van alle kanten probeert te veranderen is je grootste verdienste”. — Ralph Waldo Emerson

En dit werd ruim 150 jaar geleden in Amerika opgetekend, ver voor de sociale media gekte.

Dat kan alleen maar betekenen, als het toen ook al een ding was, dat we sterker kunnen en moeten zijn dan wat sociale media, reclame, collega’s, familie en vrienden ons opdringen. Hoe goed ook bedoeld.

Als je achter twee hazen aanzit, zullen beiden ontsnappen.

“Om geweldig werk te kunnen doen moeten we zowel niets kunnen doen als heel druk kunnen zijn”. —  Samuel Butler

We vergeten wel eens dat stilzitten net zo belangrijk is als druk zijn. Sterker nog; zonder bewuste ontspanning komen we niet tot grootste dingen.

Er wordt veel gepraat over CO2, dat vluchtige kleurloze gas dat van nature in onze atmosfeer zit. Sinds vlak voor de industriële revolutie zit er ongeveer 43% meer CO2 in de lucht. Met name het verbranden van fossiele brandstoffen zoals hout, kolen, olie en gas zorgt voor de toename, en dat baart sommigen zorgen.  Maar niet iedereen. Dat komt omdat er geen onmiddellijke dreiging is. Zeespiegelstijging ligt relatief ver in de toekomst. Dat gaat de huidige dertiger of veertiger niet meer meemaken. Maar haar kinderen wel. De wetenschap is het erover eens dat alleen onmiddellijke actie de kans op hele grote problemen verkleint. Volgens wetenschapper Vaclav Smil is het onbedoelde gevolg van deze zorgwekkende ontwikkeling dat het een fundamentele motivatie vormt voor een nieuw vertrekpunt voor het managen van hoe we met elkaar en de wereld omgaan.

Het bedrijfsleven en overheden zijn wel bezig met CO2-reductie, maar het is gezien de schaal van wat op ons afkomt totaal ontoereikend. Het lijkt of we niet goed willen zien dat de mensheid met een groot experiment bezig is. Al in 1957, ruim 60 jaar geleden, concludeerden Hans Suess en Roger Revelle al dat ‘mensen een grootschalig geofysisch experiment aan het uitvoeren zijn dat nog nooit was gedaan en ook niet meer kan worden gedaan in de toekomst. Binnen enkele eeuwen geven we aan de atmosfeer en de oceanen de geconcentreerde organische koolstoffen terug die in honderden miljoenen jaren zijn opgeslagen in afzettingsgesteenten’.

De roep om verandering komt altijd uit de maatschappij. Bedrijven hebben de verantwoordelijkheid naar aandeelhouders om winst te maken. Zodra er vraag komt naar verantwoord CO2-reducerend gedrag zal hierop worden ingespeeld. Een voorbeeld is biologisch en gezond eten dat tot tien jaar geleden niet of nauwelijks te vinden was bij supermarkten als Jumbo en Albert Heijn. Omdat er steeds meer vraag kwam zijn deze winkels dit in hun assortiment gaan opnemen. We zien dit ook gebeuren met producten en diensten die een lagere CO2 uitstoot genereren. Ouders die zich zorgen maken over de toekomst van hun kinderen nemen dit nu al mee in hun afweging bij welk bedrijf ze kopen.

Bedrijven die deze trend zien en omarmen en daadwerkelijk durven te investeren in iets wat nu onnodig lijkt zijn de koplopers in een noodzakelijke ontwikkeling richting drastische vermindering van broeikasgassen. Gedwongen om landelijk of internationaal toonaangevend te blijven zien steeds meer bedrijven in dat verlaging van de CO2 footprint een voorname manier is om in de uiterst competitieve markt een financieel gezond businessmodel te handhaven.

Intermitterend vasten. Wat is dat eigenlijk, en waarom zouden we dit doen?

Hoe groter het hongergevoel hoe scherper de zintuigen. Maar ook hoe gevoeliger men wordt voor de verleiding van de geur van voedsel.

De hele intermitterend vasten hype is meer dan een hype, het werkt echt. Als we een tijdje niet eten dan krijgen we honger. Zo ongeveer 12 tot 14 uur na de laatste maaltijd. De geest wordt dan scherper, zeker als we het 16 uur volhouden. Hoe zit dat?

De oermens kon het zich niet veroorloven om bij de pakken neer te gaan zitten als hij trek kreeg. Dat zou zijn einde betekenen. Er moest eten worden gescoord, anders hield het snel op. Onze hele fysiologie is ontworpen om te overleven. Naarmate we meer honger krijgen zijn we steeds beter in staat worden om adequaat te handelen en beslissingen te nemen. Tot op zekere hoogte natuurlijk, hoewel, we kunnen dagen en soms weken zonder vast voedsel, maar dat is een ander verhaal.

Stel je voor, de oerman of -vrouw speurt de steppe af om voldoende voedsel te plukken of rapen om zichzelf en het gezin dat in de grot zit te wachten te voeden. Elk gevaar moet tijdig worden gesignaleerd, zoals grote dieren die ook op zoek zijn naar voeding. Vooral zijn de zintuigen scherp aan het werk om de juiste voeding te kunnen spotten. Dat gaat beter met gerichte aandacht.

Niet alleen de aandacht verscherpt, ook fysieke kracht en uithoudingsvermogen nemen toe. Ooit een jaguar met een volle buik achter een antilope zien rennen? Geen interesse en geen puf. Datzelfde geldt ook voor ons.

Stel we eten om 18:00. Als we de volgende dag pas om 10:00 ontbijten dan hebben we dus 16 uur niet gegeten. Zo rond dit tijdstip, ervaren de meeste intermitterende vasters, worden de zintuigen scherp en worden goede ideeën geboren.

En het grappige is, het hongergevoel gaat ook weer weg en de meeste intermitterende vasters houden het makkelijk vol tot 12:00 of 13:00. Groot voordeel daarvan weer is dat ze met twee maaltijden per dag goed vooruit kunnen.

Ik kreeg van KPN een melding dat ‘op 75% van mijn internetbundel was verbruikt voor deze maand’. Nu heb ik een bundel van 20Gb en dit is me nog nooit overkomen. En we zaten pas op dag 9 van de maand april. Hoe het is veroorzaakt is mij een raadsel. Maar goed, ik wil, wel voldoende capaciteit overhouden tot het eind van de maand, dus…

Ik heb dus meteen mijn online browsing afgezet voor de meeste apps en besloot om maar helemaal geen mail meer te kijken. Op de laptop gaat e-mail ook nog eens meer dan 2x zo snel. Dat kan best 1 of 2 x  per dag op de laptop. En toen werd het stil op de telefoon.

Ik moet zeggen dat dit uitstekend bevalt. Mijn iPhone is niet meer de baas over hoe ik mijn tijd invul. Andermans noodgevallen zijn niet meer mijn prioriteiten. Ik gebruik de telefoon nu alleen nog maar om gebeld te worden of om te bellen. Dat experiment ga ik eens een weekje volhouden. Ik heb nu al 3 uur en 40 minuten verdiend; de gemiddelde schermtijd per dag.

Het is geweldig te merken dat we sneller vooruitkomen als we de gewoonte aanleren om mensen die iets beter weten om raad vragen.

Een kalme zee creëert geen bekwame zeelieden.

“De grote problemen waar we tegenaan lopen kunnen niet worden opgelost via hetzelfde denkniveau dat we hadden toen we ze veroorzaakten”.

Ik kan het niet laten deze belangwekkende stelling van Einstein aan te halen. De wetenschapper heeft ruim tien jaar nagedacht voordat hij een doorbraak in zijn beroemde relativiteitstheorie beleefde. Hij stond zelfs op het punt de handdoek in de ring te gooien.

We denken vaak dat Einstein een wonderkind was met een gave. Hij was uiteraard intelligent maar bovenal een doorzetter. Daarnaast wist hij afstand te nemen van een situatie en te relativeren. En te zien dat hij niet te lang vast moest houden aan een bepaalde gedachte die hem niet verder hielp. In het Engels heet dat ‘kill your darlings’. Einstein was daar meester in.

Je moet eerst je denken veranderen, en het bewijs volgt. De grootste fout die we maken is dat we het andersom willen.

We willen eerst bewijs zien voor we geloven dat het waar is.

Mensen die naar hun werk gaan met een duidelijke reden waarom ze dat doen, zijn minder geneigd om op te geven na een paar keer gefaald te zijn in iets. Dit is omdat ze het hogere doel begrijpen en erin geloven.

Een beroemd voorbeeld is Thomas Edison die zijn duizenden mislukte testen om de gloeilamp uit te vinden niet zag als mislukkingen. Hij zag ze als een manier om hem niet uit te vinden.

“Je moet een besluit nemen als je niet weet wat je moet doen met je leven”.

Dit zegt Rudolph Nureyev tegen een neerslachtige vriendin in Parijs. De prachtige film The White Crow op Netflix vertelt het verhaal van de legendarische Russische balletdanser.

Als klein jongetje ging Nureyev ging naar een balletvoorstelling, samen met zijn 4 broertjes en zusjes. Volledig uit het veld geslagen door de pracht van de show besloot hij toen hij zes jaar oud was; “dit wil ik”.

Niet iedereen weet al van heel klein af aan wat hij of zij wil. Of wel, maar dan sneeuwt de wens of droom later onder. Tóch kunnen we op elk moment van ons leven een nieuw besluit nemen. Wat zonder dat blijven we waar we zijn.

Wat je wil is niet relevant, wat je kiest wel.

Deze hoorde ik weer voorbijkomen uit de mond van Spock uit Star Trek. Eind jaren 60 begreep ik daar als kind natuurlijk weinig van. Vijftig jaar verder valt dit wel op zijn plek.

Je kunt het verleden niet veranderen en het heden dat prima is, goed verpesten door zorgen over de toekomst.

Vroeger was 1 april een leuke dag om een streek uit te halen. Iemand met een knipoog op het verkeerde been zetten. De realiteit was min of meer consistent dus een gekkigheidje was een verrassing. Een keertje abnormaal in een wereld die verder normaal leek.

Tegenwoordig lijkt achter veel berichten een kern van onwaarheid te schuilen. Veel wordt ongeverifiëerd op internet gezet of klakkeloos nagepraat.  De waarheid en de werkelijkheid zijn ver te zoeken.  Elke dag moeten we op onze hoede zijn, terwijl vroeger was dat alleen op 1 april.

Aan ons de taak om zo echt mogelijk te zijn. Het hele jaar door.

“Negentiende van wijsheid is waardering. Zoek iemand’s hand op en knijp erin, zolang het kan”. — Dale Dauten

Wat vlak bij ons ligt ontsnapt vaak aan onze aandacht en waardering. Nu, vijf jaar na mijn moeder’s overlijden, kijk ik terug naar al die middagen dat ik even thee ging drinken. En vaak haast had. Opeens werd ze ziek en drie jaar later was ze er niet meer.

Zo gaat het met veel dingen. Ogenschijnlijk kleine dingen die groot worden op het moment dat ze er niet meer zijn.

Een goede reden om zo min mogelijk plastic te gebruiken is dat we het inademen en vooral ook beginnen op te eten. Microplastics zitten in onze groente en fruit, en als je vlees, kip en vooral vis eet ook daarin.

Het probleem is gigantisch en microplastics zijn werkelijk overal. Het kan overweldigend aanvoelen. We kunnen gelukkig op tal van manieren stapjes zetten om onze eigen blootstelling eraan te verminderen en door zelf bewust minder plastic aan het milieu toe te voegen. Dit artikel op het Live Kindly platform legt het uit.

Zeer geinspireerd door deze podcast van topsprinter Patrick van Luijk. Het gaat over de verbetering van het herstelvermogen bij mensen met chronische vermoeidheid, burn-out en andere stress gerelateerde klachten. Een uiterst relevant onderwerp gezien de nieuwe aankondiging van de aanhoudende maatregelen.

Patrick van Luijk is voormalig topsprinter en behaalde de 6^e plaats op de Olympische Spelen in Londen voor de 4x100m. Zijn bedrijf BioCheck stelt dat met haar, door de coronapandemie opgeklommen, eHealth systeem zorgwinst behaald kan worden op het gebied van de hierboven genoemde klachten. Als deelnemer van Biocheck zou door middel van het gebruik ademhalingsoefeningen in rust (herstelvermogen), burn-out voorkomen kunnen worden. Burn-out is een groot probleem in landen waar er aan informatie geen tekort is. Naast dat men in deze landen wakker wordt met een telefoon in de hand, zijn mensen onderworpen aan verwachtingen van de prestatiemaatschappij. BioCheck gaat voor een duurzame oplossing door het herstelvermogen te verbeteren en daarmee het lichaam belastbaarder te maken in tijden van stress.

Wat mij aanspreekt is de opening kunnen vinden hoe we deze uitdagingen in de toekomst kunnen signaleren en voorkomen. Voor toekomstige patiënten, toekomstige generaties, en niet te vergeten: onszelf.

Stress gaat niet weg door harder te werken.

Het niet leuk om niets te doen te hebben. Het plezier zit in veel moeten doen en het dan niet doen.

We lachen niet omdat we blij zijn, we zijn blij omdat we lachen.

‘We zijn optelsom van de interacties waarvoor we kiezen en de veranderingen die we creëren en bijdragen’.

Ik kan deze quote van Seth Godin niet beter verwoorden.

Onze lichamen hebben de  geweldige mogelijkheid zichzelf te helen als je eenvoudigweg stopt met het doen van dingen die de klachten hebben veroorzaakt. — Dr. Dean Ornish

Zijn boek ‘Undo It’ wat net is uitgekomen, is het resultaat van 35 jaar onderzoek en ervaring op het gebied van ‘leefstijl geneeskunde.’ Goed eten, meer bewegen, minder stress en meer liefde zijn de ingrediënten.

Voor wie open staat om, naast de pillen van de huisarts, extra manieren te proberen om gezond te worden, is dit een uitstekende start.

Als het dieet verkeerd is, dan hebben medicijnen geen zin. Als het dieet goed is, dan zijn medicijnen niet nodig.

Ayurvedisch gezegde.

Het lijkt of anderen vaak beter zijn in iets dan wij. Dat komt vrijwel altijd omdat ze er meer moeite voor doen. Dat onderschatten we. Talent is iets anders dan wilskracht, oefenen en steeds verbeteren. Wat zijn we bereid om op te offeren zodat het op den duur lijkt dat succes door ons talent is veroorzaakt?

Afwegen van hoe we onze tijd gebruiken hangt eigenlijk af van waar we nee tegen zeggen. Dat zijn honderden dingen, zodat we in staat zijn de belangrijke zaken voorrang te geven.

En toch is nee zeggen erg moeilijk. Zeker als je het keer op keer zou moeten doen.

Wat helpt is de gedachte dat steeds als we ja tegen iets onbelangrijks zeggen, dan zeggen we nee tegen iets wat dat wel is.

Dat telefoontje dat een half uur duurt en maar voortkabbelt. Het lijk onschadelijk. Wat dat wel betekent is dat dat halve uur ergens anders vandaan moet komen om de belangrijke zaken af te handelen.

Hoe vaker we ons afvragen wat belangrijk is, en wat niet, hoe effectiever we onze tijd indelen.

Jezelf zijn in een wereld die continu probeert je iets anders te laten zijn is de grootste prestatie.

Deze klassieke uitspraak deed Ralph Waldo Emerson bijna 200 jaar geleden, ruim voor de social media explosie. Soms goed om  in gedachten te houden.

Is geen garantie voor miljonair blijven. Sterker nog; de kans is groot dat als het miljoen erdoor is gejaagd dat je slechter af bent dan voorheen. Grote prijswinnaars worden zelfs begeleid door psychologen en coaches van de loterij die hen helpen uit de problemen te blijven.

Hoe komt het toch dat winnaars van loterijen zelden verstandige dingen doen met hun prijs? Miljonair zijn is niet iets wat je wordt maar wat je bent. Het vergt een mindset. Het grappige is dat de meeste miljonairs geen Ferrari rijden maar een goed werkende tweedehands auto. Het beschikken over een grote som geld en er verstandige dingen mee doen is makkelijker als iemand in die rol is gegroeid. En dat groeien is die rol is nu juist de voorwaarde voor succes.

Je bent wat je doet, niet wat je zegt of wat je denkt. Je bent waar je je tijd aan besteedt.

Ze zeggen wel eens dat een crisis iemand beweegt écht te veranderen. Dit is een mythe.

Journalist Alan Deutschman kwam tot een verbijsterende conclusie. In een onderzoek met ruim een half miljoen patienten die een hartaanval en een bypass operatie hebben gehad, veranderde 90% van de patienten niets aan hun leefstijl. De acute crisis van de hartaanval met een kans op een tweede en zelfs de dood was dus onvoldoende motivatie om het roer om te gooien.

Mensen zijn hardnekkig en veranderen niet of heel moeilijk. Logica alleeen motiveert nauwelijks. Wat dan wel? Door een voorstelling te maken van de positieve en betekenisvolle gevolgen van de verandering. Door de voordelen die het gevolg zijn van de verandering in het vizier te hebben. En daar dan naar uit te kijken. Naar wat er allemaal (weer) kan.

Bijvoorbeeld: nog een aantal jaren van de (klein)kinderen kunnen genieten. Of zonder buiten adem te raken een paar trappen op met boodschappen te kunnen lopen. Het zijn altijd dingen en doelen die je bent. Wie ben je of wordt je als deze crisis weer voorbij is? En wat is er dan anders dan nu?

We worden regelmatig uitgenodigd iets te doen of bij te wonen wat verder weg in de toekomst ligt.

We kunnen ons afvragen; ‘zou ik dit doen als het morgen is?’

Vermoedelijk zouden we niet veel beloftes maken die door dit urgentiefilter komen.

Een dutje van 20 minuten doet wonderen. Toen ik nog studeerde ging ik elke dag naar de bovenste etage van het collegegebouw. Daar stond op een afgelegen plek een bankje. Er kwam niemand. Elke dag deed ik een dutje van 20 minuten. Soms langer.

Zonder schaamte een heerlijk dutje van 20-30 minuten doen is het fijnste wat er is. En de rest van de dag levert zoveel meer op. Ik denk dat dit ervoor heeft gezorgd dat ik mijn studie heb kunnen afmaken. En ik doe het nog steeds, elke dag.

‘We ontkennen dat we om iets goed te kunnen doen bereid moeten zijn het eerst slecht te doen’. — Julia Cameron

Een inspirerende en vooral moedgevende gedachte uit Cameron’s boek The Artist’s Way

Het idee dat je iets moet wórden om succesvol, verlicht, verlost, bevrijd of gelukkig te zijn, is een grote misvatting.

Klantenservice begint lang voordat je het nodig hebt. Voordat iets stuk gaat. Klantenservice gaat over het bouwen aan een relatie en het creeëren van vertrouwen. Sommige autoverkopers zien het in de verte verdwijnen van de achterlichten van de net verkochte auto als het eindpunt van het verkoopproces. Het is het startpunt. Klanten verdienen het om verrast te worden met empathie en hulpvaardigheid. Ook, nee vooral, als het niet wordt verwacht.

We zijn gevoeliger voor de mening van een ander als deze ons een goed gevoel geeft dan voor ideeën die ons aan het denken zetten. Een meningsverschil ervaren we als een bedreiging van ons ego, in plaats van als een kans om te leren.

En we omringen ons door mensen die het eens zijn met onze conclusies, terwijl we ons aangetrokken zouden moeten voelen tot hen die onze gedachten uitdagen.

Adam Grant heeft een geweldig nieuw boek geschereven: Think Again. hij neemt ons mee op een reis om te kijken of deze manier van denken en doen wel zo goed is voor ons. En hoe het anders kan.

Het verrassende is dat Grant laat zien hoe leuk het kan zijn om te omarmen en accepteren dat we verkeerd zitten. En dat je niet hoeft te geloven wat je denkt. En dat we contraproductieve gedachten kunnen loslaten.

Een aardige voorbeeld uit het boek is de volgende. We lachen om mensen die nog met Windows 95 werken. Maar een opvatting waar we sinds 1995 aan vasthouden is heel gewoon en niet gek.

Het gaat over de kracht van weten wat je niet weet. En dat kan alleen met loslaten.

Veel van wat we nu voor waar aannemen blijkt over 100 jaar hopeloos verkeerd of achterhaald te zijn. Daarom is het goed nu te kijken naar waar we wel eens fout zouden kunnen zitten.

Het verkrijgen van spullen levert zelden blijvende voldoening op. Het opdoen van ervaringen wel.

Een gewoonte is een handeling die niet afhankelijk is van onderhandeling met jezelf. Je besteedt geen energie meer aan het besluit of je het wel of niet doet. Je doet het. Goede gewoontes variëren van eerlijk zijn, tot flossen.

Een fotograaf en ik raakten in gesprek over de prijs van een foto of fotosessie. Je kunt als fotograaf, of als welke kunstenaar of ondernemer dan ook, meer verdienen door twee dingen te doen. Meer uren of dagen werken, maar dat is uiteindelijk beperkt tot een maximum. Of meer geld vragen per opdracht.

Een hogere prijs vragen kan als er schaarste is. Hoe minder aanbod, hoe hoger de prijs. Met fotografie bijvoorbeeld is het aanbod groot.

Het is dus de taak van de ondernemer om niet de beste, de snelste, de leukste, de meest artistieke of de vul maar in wat te zijn.

Er is maar één manier. En dat is door de enige te zijn.

In 1962 speelde topvoetballer Pelé voor Brazilië om te proberen na het grote succes van 1958 een tweede wereldcupbeker te veroveren. Alle ogen waren op de 22-jarige sterspeler gericht. In de tweede wedstrijd tegen Tsjecho-Slowakijke raakte Pelé geblesseerd en het land was in rouw. Pelé, de onbetwiste beste speler aller tijden, lag uit het WK.

Zijn vervanger was Amarildo. De druk op hem moet enorm zijn geweest. Hij stond tot nu toe in de schaduw van de topscorer. Pelé moedigde Amarildo aan met de eenvoudige maar uiterst krachtige woorden: “Het is jouw tijd om te presteren”. In de finale scoorde Amarildo, opnieuw tegen Tsjecho-Slowakijke, en beklonk met de 2-0 overwinning de wereldbeker.

Hoe vaak komt het niet voor dat we in de schaduw van een ander handelen. Wachtend op ‘onze tijd’. Amarildo bewees dat het al die tijd al ‘zijn tijd’ was geweest. Hij kon scoren ook zonder Pelé. Ook wij hoeven niet te wachten op een noodsituatie om in actie te hoeven komen. Wachten kan worden veroorzaakt door bijvoorbeeld de afhankelijkheid van of het vertrouwen in een ander. Een collega, een leidinggevende of iemand anders met meer expertise. En dat onze tijd dan wel komt.  Onze tijd is nu. Altijd zo geweest.

De Netflix documentaire ‘Pelé’  is niet alleen prachtig gemaakt, maar ook een inspiratie tot meer zelfredzaamheid, zelfvertrouwen en ‘niet morgen maar nu’ te komen.

“Er is geen eind. Er is geen begin. Er is alleen de oneindige passie voor het leven”.

Als fan van Italiaanse cinema en van filmmaker Federico Fellini van wie deze uitspraak komt, spreekt dit mij natuurlijk wel aan. Het is een andere manier van zeggen; “leef vol in het moment”.

Een écht goede film sleept mee en doet alles daarbuiten even vergeten. Wij maken allemaal onze eigen film. Hoe meer we in het nu leven hoe onbelangrijker het verleden en de toekomst zijn.

Het doel van het doen van een voorstel is niet zozeer meteen overtuigen van de ander, maar het op gang brengen van een conversatie. En dat ontstaat als het onderwerp interessant is. En verleidelijk genoeg is om over te vertellen en om naar te luisteren.

Een gesprek is prettig en zinvol als de luisterende partij het gevoel heeft volledig en gelijkwaardig te participeren. Als beiden partijen bijdragen dan wordt een idee ook vaak beter. En de kans op samenwerking eveneens.

Tussen stimulans en reactie zit een ruimte. In in die ruimte zit onze kracht en vrijheid.

De kracht van deze uitspraak van Victor Frankl blijft inspireren. Even de tijd nemen, pauseren en dan pas reageren. Dat gaat tegen onze natuur in. We zijn ontworpen om steeds zo snel mogelijk in actie te komen.

De man of vrouw die even door het raam naar buiten kijkt, in plaats van continu op de laptop, lijkt onproductief. Het tegenovergestelde is meestal waar.

Soms moet je iets meer betalen dan je had verwacht, dan minder dan je zou moeten.

Als de kosten van een aankoop met een lage prijs in de loop van de tijd steeds meer oplopen, dan wordt dit gezien als een slechte deal.

Als de waarde van een aankoop op termijn verhoogt en de kosten niet oplopen, dan lijkt het een goede investering.

‘Budget’ wordt vaak gebruikt als reden om een scherpe prijs te kunnen bedingen. Maar kwaliteit en voorkomen van kosten in de toekomst gaan zelden gepaard met de laagste prijs.

Met je gezicht in de zon zie je je schaduw niet.

Als het soms even tegenzit dan ga ik in de zon zitten en denk aan deze uitspraak van Helen Keller. Zij werd als peuter door een ziekte blind en doof. Toch leerde zij braille en zelfs spreken. Keller studeerde cum laude af aan de universiteit en schreef tien boeken.

Ik ontken niet dat er problemen kunnen zijn. Relativeren helpt wel.

Pakjes, zakjes en blikvoer bestaan pas 100 jaar. Daarvoor aten we van het land. Voer in het schap van de supermarkt bevat bijna zonder uitzondering een overmaat aan zout, suiker en vet en meestal een combinatie daarvan. Ook dat aten we niet of minimaal voor 1900.

Het menselijk lichaam en onze stofwisseling zijn geëvolueerd in 3 miljoen jaar. Het duurt gemiddeld 20.000 jaar voor een dier (een mens is ook een dier), zich een beetje aanpast aan een veranderd diëet. Ons metabolisme is er niet op ingericht zoveel extra energie te moeten verbranden, terwijl we steeds minder bewegen.

Mensen zijn kuddedieren en volgen de weg van de minste weerstand. We gaan niet iets uitzoeken als het niet hoeft. En als de overheid het goed vindt, en iedereen koopt het, dan moet het toch goed zijn?

De ideale combinatie van zout, suiker en vet wordt door wetenschappers van de voedingsindustrie haarfijn berekend en maakt ons verslaafd. En ja, het is ook gewoon lekker een zak chips, tomatenketchup en zoete chocola. Sterker nog: we snakken er gewoon naar.

Hoe zou het zijn als we vragen zouden stellen bij wat we in onze mond stoppen?  Zou het de epidemie van welvaartsziekten een halt toeroepen?

Steeds meer consumenten stellen gelukkig deze vraag, of uit angst voor obesitas, hart- en vaatklachten en andere welvaartsziekten of gewoon vanuit de wens om échte voeding te eten.

Tien jaar geleden was er geen biologische of gezonde afdeling in de supermarkt. Nu zien we dat vanwege de groeiende vraag uit de markt steeds meer opkomen. Ieder heeft dus de macht om zichzelf én de maatschappij te helpen. Door minder pakjes, zakjes en blik te kopen, waardoor het aanbod gezonde voeding automatisch groter wordt.

We zijn het gemiddelde van de vijf mensen met wie we het meeste omgaan. Door hen worden we het meest beïnvloed.

Hoe langer ik deze uitspraak van Jim Rohn op me in laat werken, hoe meer het lijkt te kloppen.

Onze eerste fans zijn heel waardevol. Het gratis delen van gedachten en kunst is een goede manier om een band op te bouwen. Bijvoorbeeld door bloggen, of muziek of films maken en online zetten. Vrij om te lezen of naar te luisteren en naar te kijken. Voorwaarde is wel dat de content goed moet zijn.

In de auto luisterde ik naar de wekelijkse Akimbo podcast van Seth Godin. Aan het eind beantwoordt Godin een paar vragen. Eén daarvan ging over copyright en betaald worden voor je werk.

Toen ik thuiskwam sloeg ik een boek open om inspiratie op te doen voor mijn blog. Bijna blindelings pakte ik Perennial Seller van Ryan Holiday van de plank. Willekeurig sloeg ik open. Het eerste wat ik lees is letterlijk wat ik een paar uur eerder uit Godin’s mond hoorde.

“Het probleem voor de meeste kunstenaars is niet inbreuk op hun auteursrecht, maar onbekendheid”.  Holiday vervolgt: “We houden voet bij stuk dat niemand ons werk mag stelen of het gratis gebruiken, maar we vergeten dat onbekend zijn veel erger is voor een kunstenaar dan niet of te weinig betaald worden.”

Enige voorwaarde voor gratis is dat je kunst een positieve verandering teweegbrengt in de levens van anderen.

We hebben de neiging om als we urgentie voelen te gaan versnellen en haasten.

Het gevoel van urgentie is echter een illusie. Juist als we denken dat we niet stil kunnen zitten is dat het enige wat effectief helpt.

Een goed voorbeeld is de manier waarop Biathlon atleten steeds eerst tot rust komen. Biathlon is de wintersport waarbij afwisselend een ronde wordt gelanglauft en dan op vijf schijven wordt geschoten met een geweer.

Het is soms tenenkrommend te zien hoe de atleten soms wel een halve kostbare minuut wachten tot ze hun eerste schot lossen. En toch kan het niet anders. Als ze dat niet zouden doen dan zouden ze té buiten adem zijn om raak te schieten.

Hetzelfde geldt voor urgente dingen in ons leven die verleidelijk onze onmiddellijke aandacht vergen. Bijna altijd levert eerst tot rust komen de beste resultaten op. Hoe moeilijk het ook is omdat we alle urgente dingen meteen willen afhandelen.

Verkopen is moeilijk. Voordat je iets aan de man kunt brengen moet je er eerst zelf in geloven. En moet je het eerst aan jezelf kunnen verkopen.

En nadat elke ‘maar’ en ‘klopt dit wel’ en ‘ik moet er even over nadenken’ naar bevrediging zijn beantwoord, dan ben je zelf overtuigd.

Pas dan kan de relatie tussen jij en ik veranderen in ‘wij’. Dan is het een reis die je samen maakt.  Dan ziet de klant wat jij ziet, voelt wat jij voelt en gelooft wat jij gelooft.

Het beste moment om een boom te planten is 20 jaar geleden. Het tweede beste moment is nu. Een metafoor voor; nooit te laat om te beginnen.

Ik roep altijd dat ik de hoofdzaken goed van de bijzaken kan onderscheiden. Toch stonk ik erin toen iemand mij een kennelijk vrij bekend testje liet doen.

Stel, je hebt een aquarium. Daarnaast liggen een paar flinke keien, wat kleinere stenen, een bergje kiezelstenen en tenslotte fijn zand. De vraag was in welke volgorde kun je het aquarium het beste vullen zodat er zoveel mogelijk in past? Ik begon gek genoeg met de kiezelstenen. Vervolgens zou ik een grote kei nemen, dan wat kiezelstenen, zand en afsluiten met een grote kei. Dat leek me handig en logisch, hoewel ik er niet echt over na had gedacht.

De enige manier waarop de bak optimaal kan worden gevuld is door met de grootste voorwerpen te beginnen, dan de kleinere die daar weer omheen passen. Tenslotte vult het fijne zand de kleinste gaatjes die overblijven.

Wat ik merk is dat ik regelmatig bijzaken veel aandacht geef om niet aan de hoofdzaken te hoeven beginnen. Deze aquariumtest helpt om perspectief te zien.

De vragen die we onszelf stellen bepalen wie en wat we worden.

Hoe mooi je eigen verhaal ook is, dat van een ander bevat altijd meer waarde dan we kunnen vermoeden. Recent deelde één van mijn favoriete bloggers dit toepasselijke verhaal.

Richard Bass, een Texaanse zakenman, eigenaar van een skigebied en ambitieus bergbeklimmer vertelde aan wie het maar wilde horen over zijn avonturen. Zo ook aan iemand die naast hem zat in het vliegtuig.

Gedurende de hele reis die uren duurde praatte hij honderd uit over de gevaarlijke toppen van Mount McKinley en Everest.  Over hoe vaak hij de dood in de ogen keek en over zijn plan om Everest nog een keer te beklimmen. Vlak voor de landing realiseerde Bass zich dat hij zich nog niet had voorgesteld. “Ok”, zei zijn buurman die zijn hand uitstak. “Ik ben Neil Armstrong. Leuk je te ontmoeten”.

We hebben om een goede reden twee oren en één mond. Van luisteren leren we altijd meer dan van spreken.

Als je voelt dat je te weinig tijd hebt, dan kun je globaal twee dingen doen. Zorgen voor meer inkomen zodat je tijd kunt kopen of je leven vereenvoudigen.

Een valkuil waar veel mensen instappen is, zodra ze meer verdienen ze ook meer gaan uitgeven.  Het begin van meer vrijheid is meer verdienen en niet meer gaan uitgeven. En de kunst van eenvoud is te leren; minder hebben en meer zijn. Bewezen is dat bevrediging vroeg of laat tóch altijd leidt tot ontevredenheid.

Psycholoog Carl Jung ontdekte dat sommige mensen zich verraden voelen rond hun 40^ste of 50^ste levensjaar. Ze hebben van alles om zich heen verzameld maar moeten hard blijven werken om dat bezit in stand te houden.  Ze zijn in de war en vragen zich af of ze wel op de juiste weg zijn. En waar naartoe? Verveling, zinloosheid en uitzichtloosheid zijn veelgehoorde emoties.  Er is weinig of nooit rust.

Wat kan helpen om uit deze impasse te komen is de zin en waarde te zien van het doen en ervaren van kleine alledaagse dingen. En dat kan alleen als het leven af en toe wordt vertraagd. Meditatie is een veelgebruikte techniek hiervoor.

Wat ik zelf als uitermate verfrissend ervaar is een regelmatige mediastop van 12 uur. Dan zet ik alle elektronische apparaten uit. Als we altijd en met iedereen zijn verbonden, dan kennen we niemand echt. En komen we nooit tot rust en staan altijd aan. Wanneer was de laatste keer dat een e-mail écht zo schokkend belangrijk was dat het niet kon wachten tot de avond of de volgende dag?

Een reset zorgt ervoor dat alles een beetje vertraagt. En het helpt met het in kaart brengen van wat echt belangrijk is. Die mail komt vanavond wel.

Een troep ganzen die naar de warmte vliegt legt duizenden kilometers af. Dat kunnen ze omdat ze in V-formatie vliegen. Wetenschappers hebben ontdekt dat de vogels als groep en in formatie 70% verder komen dan als ze alleen vliegen.

Door te gakken moedigen de ganzen elkaar aan om gestaag vol te houden.

Het geklap van de vleugels zorgt voor een opwaartse druk bij de gans vlak erachter. Deze hoeft dan net iets minder hard te werken. De voorste gans bepaalt het tempo en wordt regelmatig afgewisseld en maakt plaats voor een andere leider.

En als er een vogel uitvalt door vermoeidheid dan begeleiden twee andere ganzen hem naar de grond. Na herstel zoeken ze dan een andere groep om zich bij aan te sluiten.

Wat kunnen we leren van ganzen die in teamverband de verre reis naar de zon maken over hoe we als collega’s kunnen samenwerken?

We zijn ‘verbonden’ als nooit tevoren. Het is echter betrekkelijk.

“Jezelf zijn in een wereld die constant probeert je tot iets anders te maken is de grootste prestatie”.  Dit schreef Ralph Waldo Emerson, één van de grootste Amerikaanse denkers, ruim 150 jaar geleden. Geluk door zelfacceptatie, ver voor het tijdperk van sociale media.

We worden continu bestookt door ideeën die proberen ons tot iets anders te maken. Hoe we horen te zijn, hoe we moeten leven, wat we moeten geloven en tegen wie we moeten opkijken, wat we moeten dragen…. Sociale media, familie, vrienden, iedereen vindt er wat van. We proberen ons met man en macht aan te passen, zodat we eigenlijk net zo kunnen zijn als iedereen.

Emerson schreef verder: “Mijn hele leven heb ik naar iets gezocht, en overal waar ik keek zei iemand wat dat is. Ik accepteerde hun antwoorden, hoewel het vaak niet leek te kloppen of zelfs tegenstrijdig was. Ik was naief. Ik zocht mezelf en ik stelde iedereen behalve mezelf vragen, die alleen ik kon beantwoorden”.

De meesten van ons gaan mee met de flow van wat de menigte om ons heen wil en doet. Geloven wat zij geloven, denken wat zij denken en doen wat zij doen. We hoeven ons niet af te vragen of het wel het juiste is. Omdat iedereen het doet zal het wel waar zijn. We houden ervan om aardig gevonden te worden. En we steken niet graag onze nek uit. We zijn bang dat anderen ons mijden omdat we een andere mening hebben.

Een paar hulpvragen:

1. Denk ik dit of is mij verteld dit te denken?
2. Waar komt deze gedachte vandaan?
3. Is het waar?”
4. Waarom ben ik het eens of oneens met dit idee?

Pas als je begint met in twijfel trekken wat anderen over jou en je wereld vinden, kun je pas al die stemmen en geluiden tot zwijgen brengen. Alleen dan kun je je eigen unieke stem vinden.

Gezonde hersenen zijn essentiëel voor al het andere functioneren in het lichaam. De kans dat andere aspecten van gezondheid verbeteren is veel groter als je begint met je brein. Het in staat zijn om dingen beter te kunnen beoordelen is al pure winst.

Je neemt betere beslissingen over alles dat je gezondheid beinvloedt zoals hoe je voor je lichaam zorgt. Rationeel, kritisch en logisch denken kan alleen als je goed voor je hersenen zorgt.

Een eerste stap is zorgen voor voldoende slaap. Er zijn mensen die zeggen met 5 of 6 uur af te kunnen. De realiteit is dat 7 a 8 uur het minimum is voor een goede nachtrust.

Matthew Walker is de slaapexpert van de wereld. In Why We Sleep trekt hij het kleed onder alle denkbare mythes over gezond leven met weinig slaap vandaan. Het hele alfabet aan ziektes kan worden veroorzaakt door slaapgebrek. Na één nacht doorhalen heeft het lichaam al een week nodig om bij te komen.

Sinds het lezen van dit boek slaap ik 8 a 8,5 uur per nacht. Om 22:30 is het licht uit en 2 uur daarvoor staan iPad en smartphone uit. Heerlijk.

De Russen doen het al eeuwen; een koud bad in de winter. Wim Hof heeft het hier populair gemaakt. Het internet staat vol met voordelen van koud (na)douchen. En ze zijn allemaal waar. Meer energie, versterking immuunsysteem, verbetering bloedcirculatie en vetverbranding. Er is nog meer bijvangst: discipline.

Het blijft altijd even heel erg koud. De mens vermijdt ongemak en zoekt plezier op. En echt leuk wordt die koude straal nooit. Althans niet de eerste 10 seconden. Onze hersenen zijn ontworpen om ons te beschermen tegen het doen van nieuwe en vervelende dingen.  Wat de hersenen dus doen is ons gevangen zetten door ons de kans te geven de dingen goed te overdenken.

De Vijf Seconden Regel van Mel Robins zorgt ervoor dat we die tijd niet hebben, voor we de warme kraan uitzetten. Aftellen; 5, 4, 3, 2, 1, en dan gewoon doen wat je je voorneemt.   Hier legt Robins uit hoe de Vijf Secondenregel je brein om de tuin leidt zodat je je grotere doelen kunt bereiken.

Koud douchen is ook een metafoor voor veel andere dingen waar we geen zin in hebben en die we uit- of afstellen. Maar als ze zijn gedaan wel een goed gevoel geven. Schoonmaken, ochtendgymnastiek, elke dag een half uur lezen, of een moeilijk gesprek aangaan.  Er zijn dingen die we gewoon nooit leuk gaan vinden. Motivatie is niet iets wat er op een dag is en dan bij ons blijft. Dus in plaats van het willen uitvoeren van een grote lijst is het beter om te kijken naar aanpakken van steeds kleine dingen die we kunnen veranderen. Op de lange termijn levert dit levensveranderende resultaten op.

Tijdens een bezoek aan de Japanse stad  Kyoto zag ik in een winkeltje een houtsnijkunstenaar aan het werk. Hij was net begonnen aan een nieuw beeldje. Ik wilde van alles vragen maar sprak de taal niet.

Een Westerse voorbijganger die wat Japans sprak schoot me te hulp. Kazuhiro heette de ambachtsman en hij legde uit dat hij dit werk al zo’n 35 jaar doet. Hij heeft een schare trouwe klanten.  Tijdens ons gesprek was het beeldje al zo goed als klaar.

Ik kon het als Nederlander niet laten en vroeg naar de prijs. Toen ik het bedrag hoorde floepte ik eruit: “wow, hoe kan het zo duur zijn, u bent er al met al maar een uurtje mee bezig”. Zijn antwoord zal ik nooit vergeten. “Nee, ik ben er niet een uur mee bezig, maar 35 jaar en een uur”.

Kazuhiro ging verder. “Mijn klanten hebben respect voor mijn levenslange ervaring en kennis van de houtsnijkunst. De beeldjes die ik maak hebben een speciale betekenis voor hen.  Mijn klanten betalen graag voor deze meerwaarde. Niet voor dat ene uurtje”.

Een maatstaf, misschien wel de enige maatstaf, voor handelen is: wát wil ik veranderen?

Waarom zouden we in actie komen als we niet iets of het leven van een ander positief willen veranderen?

Je kunt met trots je naam onder een project, product of dienst zetten. Dat kan alleen als gewoon begint met de verandering te zijn die je wilt zien in de wereld.

Wat helpt is Bre Pettis die dit schreef op zijn blog:

1. Er zijn drie vormen van zijn. Niet weten, actie en afmaken.
2. Accepteer dat alles een ontwerp is. Het telt alleen als je het afmaakt.
3. Niet te lang bezig zijn met redigeren en corrigeren.
4. Doen alsof je weet wat je doet is bijna hetzelfde als weten wat je doet. Accepteer dus dat je weet wat je doet zelfs als je het niet weet maar het toch doet.
5. Stop procrastinatie. Als je meer dan een week wacht om een idee uit te werken, kap ermee.
6. Het punt van iets afmaken is niet het afmaken maar om vervolgens meer dingen af te maken.
7. Lach om perfectie. Het is saai en weerhoudt je ervan dingen af te maken.
8. Mensen zonder vieze handen zitten verkeerd. Doen is goed.
9. Falen is hetzelfde als iets afmaken.
10. Iets afmaken levert de energie voor meer.

Actie heeft waarde als het iets verandert, en dat kan pas als je begint, en het afmaakt.

Dit verhaal gaat over een fotograaf. Lees in plaats van dit beroep elk willekeurig beroep.

Een inkoper was op zoek naar een fotograaf om een nieuwe dienst te promoten. Er waren meerdere kandidaten. De klus ging naar de minst ervaren fotograaf. De oudere en mogelijk betere fotograaf was wat verbolgen. Hoe had het zover kunnen komen? De opdrachtgever had ze beiden gevraagd te laten zien hoe ze het zouden aanpakken.

De marktleider kwam heel snel terug met zijn offerte. Hij zou gedegen werk leveren voor een goede prijs. De foto’s zouden de website goed vullen en hij voldeed aan alle vereisten zoals in de aanvraag beschreven.

De jonge fotograaf pakte het anders aan. Niet alleen voldeed hij aan de eisen, hij keek ook naar extra manieren waarop hij zijn klant goed kon helpen. Hij kwam bijvoorbeeld met een fris idee voor een andere Instagram- en Linkedinstrategie die meteen kon worden uitgevoerd zonder veel meerkosten. Verder had hij in zijn netwerk gekeken en al een paar goede en geschikte modellen voorgesteld om de campagne sterker te maken. Ook had hij het initiatief genomen om een passende locatie te regelen, zonder dat hem dit was gevraagd.

De meeste mensen doen alleen wat hen wordt gevraagd, en dan meestal alleen het minimumvereiste. En verder hebben ze instructies nodig voor alles wat ze extra doen.

Succesvolle mensen doen in de eerste plaats dat wat ze moeten doen. En dat doen ze goed.  Verder nemen ze initiatief. Bovendien beïnvloeden zij de richting waarin een project gaat. Ze zijn nieuwsgierig, stellen vragen en kijken altijd wat ze nog meer kunnen doen bovenop wat van hen wordt verlangd. Ze komen met nieuwe ideeën die een oorspronkelijke opdracht versterken.

Ze zijn altijd actief, niet passief. Dit brengt altijd wel iets van risico met zich mee. Er is een kans dat je faalt. Maar alleen doen wat je opgedragen is brengt geen vernieuwing. En er altijd mensen om je heen die het wel doen. Zoals de jongere fotograaf in dit verhaal. Veilig is het nieuwe gevaarlijk.

Ben jij een initiatiefnemer? Of speel je op veilig?

Geef je klant de laagste prijs en hij gaat de volgende keer naar iemand anders. Geef je klant een beleving en hij wordt je ambassadeur.

We zijn heel slecht in het veranderen van wat er in ons hoofd omgaat. Verder denken we dat anderen dat wél goed kunnen. Het enige wat wij hoeven te doen is ze de waarheid vertellen. Ook al hebben we geaccepteerd dat wij zelf slecht zijn in veranderen van ons standpunt.

‘Think Again’ is het nieuwe boek van Adam Grant. Hij legt uit dat we nu eenmaal wezens die proberen te bewijzen dat we gelijk hebben, intern en naar anderen. En wat we besluiten goed is. Het probleem is dat onze ideeën onze identiteit worden.

Het stellen van vragen kan helpen het juk van een aangeleerde identiteit af te schudden.

Bijvoorbeeld; ‘is het wel zo belangrijk waar ik me druk om maak?’ Of: ‘ben ik bereid om vooraf een lijst te maken van omstandigheden die ervoor zorgen dat ik straks wél van gedachten verander?’

Vooral dat laatste zorgt ervoor dat we niet in de rigide ‘ik heb gelijk stand’ blijven hangen als er veranderende omstandigheden zijn die een andere koers rechtvaardigen. Dit houdt ons eerlijk, omdat er anders altijd redenen zijn om de hakken in het zand te houden. Tegen beter weten in.

Think Again

Als je geniet van de kleine dingen dan kom je er soms achter dat dat de grote dingen zijn.

Boeken transformeren ons op talloze manieren. Eén van mijn favoriete bloggers is Maria Popova. Ik volg haar al jaren en lees elke post. Vandaag schrijft zij op haar Brainpickings over de talloze redenen waarom we lezen.

Popova benoemt Jeanette Winterson als één van de beste schrijvers en denkers van de laatste tijd.

“De truc is om je eigen leven betekenisvol te maken voor anderen wiens ervaringen totaal anders zijn dan die van jou. Schrijf over wat je weet maar lees over wat je niet weet”.

Verder:

“Lezen is een avontuur. Avonturen gaan over het onbekende. Toen ik begon met lezen was ik tegelijk opgewonden en gerustgesteld. Literatuur is een mix van niet vertrouwd én herkenning. De situatie kan ons overal mee naartoe nemen – in de tijd, de ruimte, op de aarde en in de levens van mensen die nooit  kunnen zijn zoals wij…”

De vlucht in een verhaal laat ons zien dat ook wij een verhaal zijn. Niet begrensd of voorbeschikt. Dit leren te zien is heel bevrijdend. En hoe meer we lezen hoe meer we in staat zijn om ons zelf als grenzeloos te zien met veel meer mogelijkheden dan we denken.

‘Je hebt de vrijheid om te kiezen, maar je bent niet vrij van de gevolgen van je keuze’.

en: ‘Als je niet weet waar je heen gaat, dan kan het zijn dat je daar nooit aankomt.’

Dit vertelde onze bevlogen maatschappijleraar op de middelbare school. Ik snapte er toen écht helemaal niets van en vond het maar vaag. We waren toen op de leeftijd dat we ons vakkenpakket moesten kiezen. Als 14-jarige moest ik toen besluiten wat ik later voor vervolgopleiding en werk ging doen. Gekkenwerk natuurlijk.

Elke keuze heeft een gevolg. Ik had een A pakket dat richting pretpakket ging. Geen idee wat ik wilde. Maar het was wel een keuze.

Met het VWO-diploma op zak gekozen voor de studie recht. Dat was voor mensen die weinig anders konden. Er bestond destijds geen enkele wens om in de advocatuur te gaan werken. Ik wilde alleen maar uitstel van het zoeken naar een baan. Ook een keuze. Wel in het laatste studiejaar heerlijk een winter in Italië gezeten als reisleider in de sneeuw. Dat was ongeveer de tijd dat ik was begonnen met bewust kiezen.

Met de bul Nederlands Recht op zak ben ik vrij snel gaan kiezen voor wat ik leuk vond en wat mij goed lag en iets totaal anders: fotografie, gecombineerd met reizen.

Ik heb gemerkt dat als je bewuster gaat kiezen dat er ook kansen versneld naar je toekomen. Voor ik het wist zat ik als 27-jarige in Azië en reisde het hele continent af als fotojournalist voor een groot internationaal persbureau. Dat had grote gevolgen voor mijn geluk en gevoel van zingeving. Ik mocht verhalen gaan vertellen over dingen die ik belangrijk en interessant vind.

Nu ik ouder word begrijp ik elke dag meer van de kracht en het belang van bewust kiezen. En dat niet kiezen ook kiezen is en gevolgen heeft.

Wat helpt is een doel voor ogen. Eén van leiderschapsguru Steven Covey’s hoofdregels: ‘Begin met het eind in gedachten’ helpt om bewuster te kiezen. Elke dag, taak of project beginnen met duidelijk doel voor ogen. Het werkt.

De prijs en de beschikbaarheid van winterbanden varieert afhankelijk van het weer. Hoe groter de vraag, hoe duurder en schaarser de banden.

Het hele najaar en eerste deel van de winter hebben mensen de kans om winterbanden te kopen. Deze zijn dan volop beschikbaar voor een redelijke prijs. De meeste mensen stellen het uit tot het moment dat een week gladheid wordt voorspeld.

Een vriend van mij is garagehouder. Hij heeft het razend druk omdat er een run is op winterbanden vanwege een dreigend Russisch koudefront. Gevolg: veel automobilisten vissen achter het net.

Uitstelgedrag zien we niet alleen bij winterbanden. We hebben het hele jaar door de tijd en de kans om in actie te komen. Voorbeelden: sparen in plaats van een lege bankrekening. Of gezonder eten en bewegen om welvaartsziekten te vermijden.

We weten rationeel dat uitstel de situatie kan verergeren. Emotioneel besluiten we iets toch niet nu te doen zodat we er niet aan hoeven te denken. ‘Waar moet ik die winterbanden nu laten’, of ‘wordt het wel glad deze winter en geef ik niet voor niets geld uit’?

Als er iets is dat je steeds uitstelt omdat het onplezierig is, dan zou je jezelf kunnen motiveren door aan het positieve gevolg te denken van de actie die je uitstelt. Bijvoorbeeld: ‘die banden heb ik vast in huis en ik hoef me geen zorgen te maken dat ze straks zijn uitverkocht’. Of: ‘nu elke dag een beetje meer bewegen zorgt ervoor dat ik niet steeds buiten adem ben als ik de trap oploop.’

Het geheim zit in het zwaarder laten wegen van het positieve resultaat in de toekomst dan de beloning nu van het niet investeren.

“Als iemand je briljant, vredig of aantrekkelijk vindt, accepteer dan die mening in plaats van die van jezelf”.

Alan Cohen shreef dit vandaag in zijn nieuwsbrief. Nu kreeg ik nét vanmorgen een groot compliment van mijn collega. Dat vind ik soms moeilijk te accepteren. Dan praat ik erover heen of wuif het weg.

Soms zien anderen de werkelijkheid beter dan wijzelf. Omdat we mogelijk geconditioneerd zijn dat goed nooit goed genoeg is. En accepteren wat een ander oprecht ziet is ook een ‘dank jewel’ naar die persoon die de moeite neemt het te communiceren.

Als je iemand aanmoedigt of je wordt zelf aangemoedigd dan kan dat ervoor zorgen dat de ander meer kan dan zij zelf denkt.

In mijn eerste baan als fotojournalist 30 jaar geleden riep mijn collega Mike steeds: ‘Je kunt het’, en ‘Wat ben jij goed zeg’. Ik nam dat niet zo serieus omdat hij de ervaren fotojournalist was met wel 10 jaar ervaring. Ik kwam pas kijken.

Tóch heeft Mike mij enorm geholpen en ervoor gezorgd dat ik beter werd. En meer zelfvertrouwen kreeg.

‘Je kunt het’ zijn drie kleine woordjes die wel eens kunnen veroorzaken dat je het ook kunt. En als je zegt ‘ik kan het niet’, dan kun je het ook mis hebben.

‘Ik kan het’ is de eerste stap om ‘ik kan het niet’ in twijfel te trekken. En we kunnen allemaal een Mike zijn voor de mensen om ons heen.

De meeste mensen hebben wel een redelijk idee wat ze willen. Laat hen dat eerst aan jou zien. Vervolgens kom je met wat je zelf denkt dat het beste is.

Als je niet eerst met je eigen idee komt, maar de ander zijn/haar voorstel eerst laat presenteren, dan staan ze later vaak meer open voor jouw idee.

Aldus Paul Arden, een van de bekendste creative directors van reclamebureau Saatchi and Saatchi; ‘Geef iemand wat hij wil en hij geeft jou dan misschien wel wat jij wil. En de kans bestaat ook nog dat de ander gelijk heeft’.

De beslissing op prijs baseren kun je het beste doen als je écht hebt afgewogen waarom je überhaupt in gesprek bent met een duurdere leverancier.

Er zijn twee hoofdredenen om verschillende aanbieders naast elkaar te zetten.

1. Prijsvergelijking van een vergelijkbare dienst. Google is hierbij je beste vriend.
2. Inhoudelijke vergelijking van een verschillend product, waarbij de prijs veelal verschilt.

Je bespaart jezelf en de duurdere aanbieder van een ander of beter product veel moeite als je vooraf al weet dat prijs de doorslag gaat geven.

Maar soms is het beter iets meer uit te geven dan je verwachtte, dan minder dan je zou moeten. En in ons achterhoofd weten we dat vaak al.

We worden niet gevormd door wat we meemaken maar door hoe we erop reageren.  Ruim tweeduizend jaar geleden kwamen de Romeinse keizer Marcus Aurelius en denker Epictetus al met deze stelling.

Voor de één is een gebeurtenis naar, voor de ander juist een opluchting. Het gaat erom wat we ermee doen in ons hoofd. William James, een van de bekendste en scherpste Amerikaanse psychologen zei: ‘Het machtigste wapen tegen stress is ons vermogen om de ene gedachte boven de andere te kiezen’.

Een afwijzing kan een teleurstelling zijn, maar ook positief. Nee geeft weer ruimte voor ja op een andere plek. Een ziekte kan ons ons immobiel maken, waardoor er ruimte komt voor lezen of een andere interesse. Een relatie die stuk loopt kan plaatsmaken voor de juiste.

Het perspectief waar we voor kiezen bepaalt de ervaring die we hebben.

Iemand heeft in het algemeen twee redenen om iets niet te doen.

Eén die goed klinkt en de échte reden. Achter de échte reden kom je door door te vragen met het eenvoudig woordje ‘waarom’.

Er schuilen meestal verborgen motieven achter een besluit. Een hulpvraag kan zijn: ‘Is er misschien nog een reden?’

Vaak kom je er dan achter dat het niet gaat om prijs of kleur. Maar om een dieperliggend bezwaar.

Daar ligt de kans om oplossend mee te denken. In een richting die werkt voor beiden.

Als het leven citroenen geeft dan maak je…. limonade. Of gin tonic.  Een uitspraak van een vrouw in een monsterklus.

In een programma op TV dat ik toevallig zag over een echtpaar dat een Frans kasteel verbouwt, zat zo’n beetje alles tegen. Dan is het zaak, zeker als je er tot de nek in zit, de zonnige kant te blijven zien.

Humor en optimisme geven onverklaarbare en onvoorstelbare kracht.

Enthousiasme werkt aanstekelijk. Voor jezelf en voor anderen.

Heb gemerkt dat een saai of vervelend klusje leuk kan worden als je er heel enthousiast over wordt. Je hoeft niet te zijn geboren met enthousiasme. Het is aan te leren.

‘Slechte bedrijven gaan ten onder aan een crisis. Goede bedrijven overleven en geweldige bedrijven worden beter door een crisis.’

Andy Grove, gedurende lange tijd CEO van chipfabrikant Intel, schreef dit tijdens de lastige tijd van de wedloop om de snelste en efficientste microchip in de jaren ’80 van de vorige eeuw.

Je zou dit kunnen loslaten op de huidige situatie. En een bedrijf is niet alleen een grote onderneming, maar ook een eenmanszaak. Een crisis is een kans om jezelf opnieuw uit te vinden en nieuwe kanten en talenten te ontdekken en ontwikkelen.

De noodzaak tot verandering is er meestal niet onder comfortabele en rustige economische omstandigheden. En als verandering noodzakelijk is om er heelhuids doorheen te komen, dan is het beste moment nú om deze te realiseren.

‘Lastige doelen verbeteren prestaties meer dan makkelijke doelen. Specifiek omschreven moeilijke doelen produceren een hoger resultaatsniveau dan vaag omschreven doelen.’

Edwin Locke, een psychologie professor aan de Universiteit van Maryland, schreef dit in 1968. Sindsdien is deze uitspraak door meer dan 1000 studies bevestigd als één van de meest bewezen managementtheorieën. Productiviteit en resultaat hangt af van de mate waarin een doel wordt omschreven en of het uitdagend is.

In het recent verschenen boek ‘Measure what Matters’ concludeert John Doerr dat werkplezier en prestaties direct afhankelijk zijn van de mate waarin doelen zijn omschreven én opgeschreven. Doerr noemt dit OKR’s:

Objective; belangrijk, concreet, uitvoerbaar en inspirerend) en

Key Results; deze zijn specifiek, aan tijd gebonden, agressief en tegelijk realistisch.

Het belangrijkst is dat het resultaat meetbaar is.

Zelf heb ik gemerkt dat doelen stellen op zich nog niet zo lastig is. Nu ik Doerr’s boek lees met  veel voorbeelden leer ik dat formuleren van een doel alleen zin heeft als het voldoet aan Locke’s uitgangspunt. Een makkelijk doel is geen uitdaging en een niet concreet omschreven doel is als zeilen zonder roer.

Lewis Carroll schreef: ‘If you don’t know where you are going, you may not get there’. En we willen wel graag ergens uitkomen, liefst in de buurt van wat we gepland of gewild hadden.

Een lastig maar concreet omschreven doel is makkelijker te bereiken dan een vaag makkelijk doel. Het geeft bovendien meer bevrediging en werkplezier.

Het grootste risico dat je kunt nemen is geen risico.

Ga maar eens na. Die paar keer dat je een écht risico hebt genomen in je leven, heeft altijd iets opgeleverd. En we zeggen bijna altijd; ‘Blij dat ik dát heb gedaan’.

Geen risico nemen lijkt veilig, maar het tegenovergestelde is waar. We leven om bijzondere dingen mee te maken. En de meeste daarvan vergen gewoon een beetje lef.

Wat makkelijk is om te doen is ook makkelijk om niet te doen.

Deze dertien woordjes van Jim Rohn hebben een enorme impact op wat we bereiken, of niet.

Het is supermakkelijk om af te vallen, om fit te worden, om te sparen of om goede relaties te onderhouden. Maar het is net zo makkelijk om die ene keer (of twee of drie keer) over te slaan, of wél dat ding dat je niet nodig hebt te kopen.

Gebruik vier woordjes om toch door te zetten: ‘Omdat je het kunt’. Gezond, welvarend, verstandig; alles ligt binnen handbereik.

Elke actie in je leven brengt je dichter bij je doel, of verwijdert je ervan. Wel/niet sporten, wel/niet dat TV programma kijken, wel/niet sparen, wel/niet dat gesprek voeren, wel/niet die relatie aanhouden, wel/niet dat boek lezen.

De mogelijk grootste invloed die je in je leven kunt toelaten is het lezen van zinvolle boeken. Alles is al een keer verzonnen door een expert. Elke dag een uur lezen, of langer, gaat een wereld van verschil maken. Een heel makkelijk uitvoerbare strategie. Deze post is geinspireerd door het uitmuntende boek van Larry Winget; People are idiots and I can prove it!

Dat gezegd hebbende: het is ook heel makkelijk het niet te doen.

Slimme mensen zijn zelden druk en drukke mensen zijn zelden slim.

Een uitspraak van de aan Harvard opgeleide Chinese filosoof Lin Yutang die ook waarnam dat drukke mensen vaak ook minder vriendelijk of gelukkig zijn.

Pico Iyer legt in zijn boek De kunst van de stilte uit dat de mens genetisch en evolutionair niet is ontworpen om te leven met een snelheid die door machines wordt bepaald. Volgens hem ligt de oplossing in onszelf. Het is meer dan tijd voor stilte en reflectie om opnieuw de juiste focus te krijgen op al onze ervaringen. De kunst van stilte gaat niet over meditatie, maar over (geestelijke) gezondheid en het vinden van de juiste balans. Dit boek is een kans om de dingen opnieuw in perspectief te zien.

We kunnen ervoor kiezen om het moment voor te zijn dat je gedwongen met die levensles geconfronteerd wordt. Bijvoorbeeld een onverwacht auto ongeluk, of een geliefde die ernstig ziek wordt.

Bewust écht tijd voor onszelf maken is als nooit tevoren zo belangrijk. Het boek van Iyer, de bekende reizende auteur, geeft veel handvatten die makkelijk zijn te begrijpen en uit te voeren.

Luisteren levert bijna altijd meer op dan praten.  En laten uitpraten is soms lastig, want we willen zo graag ons zegje doen.

Toch is het handig dit regelmatig te doen. Anderen weten meer over hun probleem dan wij. Goede vragen te stellen geeft hen de kans te vertellen waar we nooit achter komen als we zelf aan het woord zijn.

Het kan zijn dat we het er niet mee eens zijn. Toch loont het te zwijgen; een interruptie wordt namelijk toch niet gehoord. Ze schenken er geen aandacht aan. In elk geval niet als ze vol ideeën zitten en er graag over vertellen.

Het stellen van de juiste vragen bepaalt wat voor soort mens we worden.

Vragen stellen zorgt voor focus en inspireren tot actie. Bovendien kom je alleen dan bij de reden waarom je dingen doet.

Verander het soort vragen dat je jezelf stelt, en je focus en aandacht verandert meteen. Door bijvoorbeeld te stoppen met: “Hoe kom ik  verder?” en beginnen met: “Hoe creëer ik waarde?”, of “Hoe kan ik meer bijdragen?”

Vragen zijn een uitermate krachtig instrument om te helpen met het veranderen van de focus. Daar kun je mee beginnen door nu te checken óf en wélke vragen je nú aan jezelf stelt. Bijvoorbeeld: “Wat is mijn visie, wat zijn mijn waarden en prioriteiten?” Of “Wat is mijn verhaal?”.

Kwalitatief hoogwaardige en soms moeilijke vragen zorgen voor antwoorden waar je mee verder kunt.

Een klein bedrijf is niet een verkleinde versie van een groot bedrijf. Het grootste voordeel is dat je de direct persoonlijk contact hebt met de klant.

Je bent ook niet gebonden aan een bedrijfscultuur waarbinnen je moet opereren. Minder meetings, meer autonomie, minder politiek en doen ‘wat juist is’ om anderen niet te passeren. Of dingen niet doen uit angst dat het een slecht idee is waardoor je afgaat of promotiekansen verspeelt.

De kleine ondernemer, of dat nu een eenmanszaak is of een team van 5 of 10 mensen, heeft de kans snel uit te vogelen wat de klant wil, waar behoefte aan is.

(Klein) ondernemerschap is altijd lastig geweest en zeker nu. Maar doorzetten en proberen flexibel te zijn is de manier waarop je slaagt. Daarbij staat centraal altijd vooraf uit te zoeken waar de behoefte ligt. En deze dan vervullen.

Hoe komt het toch dat ‘tijd’ lijkt te zijn verdwenen uit onze cultuur? Na decennia de mooiste en meest bijzondere uitvindingen die ons helpen om tijd en arbeid te besparen te hebben omarmd, is het resultaat dat het lijkt of er geen tijd meer over is.

We zijn een maatschappij geworden waarin het lijkt of we geen tijd meer hebben. En als je er goed over nadenkt, is niets belangrijker dan de tijd die we hebben. Omdat het maar één keer kan worden uitgegeven.

Wat kunnen we doen om aan het eind van elke dag te kunnen zeggen dat we écht hebben geleefd? En niet alleen branden geblust of de dag hebben ‘overleefd’?

Karakter, dat erf je niet. Het bouwt elke dag een beetje op door de manier waarop je denkt en doet.

Als we vastzitten dan zou je drie vragen kunnen stellen.

Waarom zit ik hier?

Waar ga ik naartoe?

Wat kan ik ervan leren?

Als je zegt ‘ik kan het’, of je zegt, ‘ik kan het niet’, je hebt in beide gevallen gelijk.

Deze voorspelling uit de vroege carriere van Richard Branson komt vrijwel altijd uit.

Je realiseert je pas dat je iets moois aan het doen bent nadat je bent begonnen. Tussen start en doen zit weerstand. Doe dus dat werk. Dan verdwijnt de weerstand.

‘Het doel van relaties is niet geluk, maar transformatie’.  — Andrew Schneider

Een partner, een zakenrelatie, een kennis of een huisdier… We groeien als mens alleen in relatie tot anderen.

Een dag écht vrij met een compleet lege agenda lijkt ondenkbaar omdat we gewend zijn geraakt en gehypnotiseerd door een verleidelijke maar valse noodzaak om op alles van anderen te moeten reageren.

Wat willen we zelf nu eigenlijk? Die vraag kun je beter beantwoorden door regelmatig even de stekker eruit te trekken. Zodat andermans’ noodgevallen niet onze prioriteiten zijn.

Alleen dán is er lucht en ruimte voor de realisatie van onze eigen wensen.

Vaak is het zo dat iemand die teveel doet, te weinig doet. — Italiaans gezegde

Als half Italiaan heb ik hier wel affiniteit mee. Tijdens de lange zomervakanties in mijn jeugd waren de winkels tussen 12:00 en 16:00 dicht. De middag werd besteed aan een goed lunch en een siësta. Dat vond ik soms vervelend en vooral vreemd. Zo anders dan Nederland, waar we altijd aan staan.

Nu begrijp ik deze wijsheid beter. Acht uur of langer achter elkaar werken is niet efficiënt noch productief. Ik deel de dag nu op in twee blokken van ongeveer twee uur. Ik doe meer dan ooit tevoren.

Iets schrijven of doen waar je helemaal achter staat betekent nog niet dat je klanten er ook helemaal warm voor lopen.

Omdat je het zelf leuk vindt om te lezen of om naar te kijken betekent niet dat anderen dat ook zo ervaren. En dat je trots bent op wat je net hebt gemaakt wil nog niet zeggen dat anderen het gaan doorvertellen.

Maar als zowel jij als je toehoorders het leuk vinden, dat is dan best bijzonder. En als je steeds het beste van jezelf laat horen en zien aan je publiek, dan zal het op den duur resoneren. Niet bij iedereen, wel bij die mensen die leuk vinden wat jij leuk en belangrijk vindt. En die groep is het leukst om mee samen te werken.

Helaine Blumenfeld is beeldhouwster. In een documentaire over de totstandkoming van het beeld ‘Tree of Life’ zegt ze nadat het kunstwerk is onthuld: ‘Werken is ademhalen’. Op de vraag wat haar de meeste voldoening geeft zegt de 80-jarige kunstenares: ‘Hoe mooi een voltooiing ook is, het fijnste vind ik dat ik morgen weer aan het werk mag in mijn atelier’.

Het werken op zich is de kunst, niet het eindresultaat. En iedereen die waarde creëert voor anderen maakt kunst. Werk maakt energie vrij, en jij, de kunstenaar, ondernemer of vrouw of man in loondienst giet liefde in je werk, vol passie en intentie. Stephen Pressfield schrijft erover in zijn ‘Do The Work’: het universum beantwoordt je energie, het heeft geen keus.

Een verkoopmedewerker van een autogarage vertelde dat hij uit zijn comfortzone was gekomen. Omdat de showrooms dicht zijn door Corona is hij begonnen met het maken van inspirerende vlogs. En hij heeft gelijk een nieuw pad in te slaan.

In deze nieuwe en uitdagende tijden, waarin niets meer zeker en vanzelfsprekend is, moeten we de dingen anders gaan doen.

En iets nieuws proberen is soms eng. Wat helpt is in te zien dat perfect zijn en doen niet nodig is. Sterker nog; het houdt ons tegen.

Perfect is het moment dat je besluit te beginnen, niet het eindpunt. En genoeg oefenen is belangrijker dan vooraf besluiten dat je aan een bepaald ideaal eindbeeld wil voldoen.

Wat we niet nodig hebben is zelfvertrouwen. We hoeven er alleen maar op te vertrouwen, dat gewoon beginnen en creëeren het enige is dat telt. De weerstand, veroorzaakt door angst of onzekerheid verdwijnt dan.

Joni Mitchell, een zangeres bekend geworden in de jaren 70, was een live concert aan het opnemen voor een album. Fans riepen verzoeknummers, in plaats van het nieuwere onbekende werk. Ze vroeg het publiek of mensen ook aan Van Gogh vroegen om nog een keer de Sterrennacht te schilderen.

In een interview met muziektijdschrift Rolling Stone vertelde ze ongeveer dit: “Je hebt twee opties; hetzelfde blijven en de formule beschermen waardoor je succes kreeg. Dan wordt je gekruizigd omdat je hetzelfde blijft. Maar hetzelfde blijven is saai. En als je verandert dan hang je ook omdat het anders is dan wat je fans gewend waren. En verandering is interessant. Dus, uit de twee opties word ik liever veroordeeld voor verandering”.

Als je je doelen uitvoerbaar en concreet maakt en in kleine stappen denkt, dan zul je ook bereiken wat je van plan was. De meeste goede voornemens zijn in maart compleet vergeten.

‘Afvallen’ wordt dan bijvoorbeeld lijstjes bij je hebben met fruit, groente en andere gezonde voedingsmiddelen als je inkopen gaat doen. Wat helpt is geen trek hebben tijdens winkelen.

‘Meer bewegen’ kan zijn sportkleding altijd in beeld. En elke dag al is het maar even aan de bak, naar buiten.

‘Minder geld uitgeven’ kan dan zijn alleen met contant geld boodschappen doen. Ja, het lijkt ouderwets, maar het werkt. Onderzoek wijst uit dat we voorzichtiger zijn en minder snel kopen als we contant geld verzilveren.  ‘Meer sparen’ kan alleen als je een overzicht en een budget maakt en als je precies weet wat er binnen komt en uitgaat. De meeste mensen hebben geen idee hoeveel geld er wegvloeit.

‘Meer lezen’ kan alleen als je een doelstelling hebt van een aantal pagina’s per dag.  Het geeft ook een voldaan gevoel als je een hoofdstuk per dag kunt doen.

En een ‘nieuwe hobby of sport leren’ kan alleen als je daadwerkelijk stappen zet om dat te gaan doen.

Of ‘meer slapen’ wordt veel makkelijker als je eerder stopt met telefoon, ipad en laptop. Onze hersenen kunnen niet van het ene moment op het andere worden ‘uitgezet’, dat gaat geleidelijk. In warm licht en ontspannen de dag eindigen helpt.

Welke voorbeelden kun je zelf bedenken voor de dingen die je ook na maart wil volhouden?

De eeuwige vraag: wie trekt er aan de touwtjes? Jijzelf, de maatschappij, je partner, je werkgever, je religie, je angst?

Hoe meer je factoren buiten jezelf de oorzaak laat zijn, hoe minder het leven zin lijkt te hebben. Daarom worden sommige mensen ondernemer, of kunstenaar.

Door het bouwen van een eigen ding, geven ze hun leven vorm en dus zichzelf. En dat kan ook in loondienst, of als onderdeel van een groter geheel.

Door verantwoordelijkheid te nemen alsof er aan het eigen bedrijf wordt gewerkt. Door angst heengaan, en zeker veel minder aan te trekken van anderen die aan de touwtjes willen trekken.

Een doel, goede voorbereiding, kleine overzichtelijke stappen, doorzettingsvermogen, plezier en voldoening. Dat zijn enkele kernwoorden waar Mark Slats aan gedacht moet hebben toen hij zich weer inschreef voor de roeitocht van de Canarische Eilanden naar Antigua in Zuid Amerika. De pop-up (even laden…) laat meteen de deelnemers zien van de ‘World’s Toughest Row’ van bijna 5.000 km.

De Wassenaarse avonturier heeft een meer dan gemiddelde wens om nieuwe dingen te doen en zichzelf uit te dagen. Waarom het Mark steeds lukt om wat hij zich voorneemt ook uit te voeren begint me nu duidelijk te worden. Wat valt op?

Leer van het verleden en doe de dingen anders. Dit jaar roeit hij samen met zijn partner Kai Wiedmer. Mark wilde kijken of hij in een tweemansboot overall als eerste kan eindigen in alle klassen. Twee jaar geleden deed hij solo mee en won toen in zijn klassement.

Pas dingen aan. Het gewicht van de roeiboot daalde met 250kg omdat hij een boot bouwde van voornamelijk koolstof. Enorm sterk en vederlicht.

Voorbereiding. Trainen, bouw het op, en geef dan niet op als het lastig wordt. Dat komt Mark en Kai nu goed uit want ze zijn op drie kwart van de race. Opgeven is geen optie.

Verder: ‘Be bigger than you excuse’.  Mark denkt dat we als mens veel meer kunnen dan we zelf denken. Het moeilijkste is het nemen van het besluit en het zetten van de eerste stap. De rest volgt, als je doorzet.

Een transatlantische roeirace is niet voor iedereen weggelegd. Toch is het goed het naar perspectief van deze twee athleten te kijken. In een kleine boot 34 dagen op zee is een minicosmos met uitdagingen die worden overwonnen door stap voor stap doorzetten en het eindoel in gedachten te houden. Stephen Covey schreef er in één van zijn boeken over: ‘Begin met het eind in gedachten’.

Hoe kunnen wij kijken naar dit voorbeeld en het toepassen op onze eigen dingen die we willen bereiken. Waarom zou opgeven voor ons wel een optie zijn? We kunnen meer dan we denken. Net op het moment dat iets lastig wordt toch doorzetten. Zoals de beenspier die alleen groeit bij nog 2 extra kniebuigingen als de verzuring al is ingetreden. De groeit ligt net voorbij de grens.

Onze lotsbestemming is geen kwestie van toeval maar een kwestie van keuzes. Het is niet iets om op te wachten, maar iets wat je kunt realiseren. — William jennings Bryan – Amerikaans politicus

Door het stellen van de juiste en belangrijke vragen wordt helder wat je precies wilt. Bijvoorbeeld: wat wil ik nou echt? Wat zijn de obstakels die me tegenhouden? En; ‘wat nu als dit geen hindernis zou zijn? Hoe zou mijn leven er dan uitzien?’

Op deze manier kun je andere keuzes maken. Waardoor dat wat meestal aan toeval wordt toegerekend, gewoon zelf is gegenereerd door het stellen van de belangrijke vragen.

Alleen dán kunnen we voor een gezonde en zinvolle toekomst kiezen door vooraf te bepalen welke waarden we koesteren.

Als je mensen vraagt wat ze willen dan is het antwoord vaak: gelukkig zijn. Bij doorvragen hoor je; gezondheid, voldoende geld, een gezin, succes, een huis, materieel bezit etc. Er is niets mis met dit alles. Het probleem en de valkuil is dat wat de meeste mensen écht willen hierdoor niet gegarandeerd is;  voldoening. Want ook bij gezondheid en veel spullen, een fijn huis knaagt er altijd een gemis en de wens naar meer. En dat wordt niet opgelost door nog meer te verzamelen van wat we al hebben.

Wat nog de meeste voldoening lijkt te geven is een leven waarin je niet het slachtoffer bent van omstandigheden. En een leven dat niet bestaat uit alleen opzoeken van plezier en voorkomen van pijn.

Je kunt ook leven zonder je te laten leiden door de plezier-pijn afweging (als ik krijg wat ik wil, dan ben ik blij, als ik dat niet krijg dan lijd ik). Zo maken we onszelf los van die verslavende tweestrijd gevoed door omstandigheden.

Ziad Masri schrijft hierover in zijn boek Reality Unveiled; Hidden Keys of Existence that Transform Your Life.

We staan aan het begin van een nieuw jaar en tegelijk is 1 januari precies een zelfde dag als elke andere.

Ze zeggen: ‘Een goed begin is het halve werk’. In feite is het begin het enige dat telt. Want beginnen is het enige waar we volledige controle over hebben. Hoe de dingen aflopen is onvoorspelbaar. Wat zeker is dat mensen die resultaat neerzetten door te beginnen in januari en februari een voorsprong hebben op mensen die uitstellen tot maart, of april, of mei…. En zeker op mensen die helemaal niet starten.

Dat boek dat je wil schrijven, die 8 kilo afvallen, minder of niet meer drinken, die opleiding volgen, die zakelijk droom laten uitkomen, die leuke man of vrouw groeten, zonder angst voor de reactie. Het geldt voor alle dingen, groot en klein.

Het enige dat we onder controle hebben is ons beginnen. Wij zijn de baas over onze eerste zet. Of we ervoor gaan of een excuus verzinnen. Vanaf dag 1 van 2021 hebben we dit 100% in de hand. Jij zult het werk moeten doen. Je hoeft alleen maar te beginnen.

Wat andere mensen over je denken is nooit zo belangrijk als hoe je over jezelf denkt.

Over 10 jaar zijn er 3.650 dagen voorbij. Dan is het eind december 2030. Wat hebben we dan voor elkaar waar we nu van dromen en op hopen. Er is alleen een kans dat dat ook zal gebeuren is als we een plan maken. En er dan elke dag aan werken, steeds een klein beetje, met dat eindoel in gedachten.

Wij vinden dat moeilijk omdat we ons laten afleiden door de dagelijkese beslommeringen. Doordat we andermans’ spoedgevallen tot onze prioriteit maken. En zo er vaak nooit echt aan beginnen.

Het afgelopen jaar zal over 10 jaar voor de meensten van ons slechts een vage herinnering zijn. Wat veel belangtijker is dan wat we net hebben meegemaakt is wat we gaan doen. Want dat bepaalt of we in 2030 voor elkaar hebben wat we nu bedenken..

Spullen kunnen veel plezier geven en een aantal hebben we ook zeker nodig. Nadat ik voor de zoveelste keer iets over Marie Kondo had gehoord, ben ik begonnen om elke dag wat dingen weg te doen. Niet zo neurotisch, maar op een gematigde manier.

Niet dat ik gehecht was aan al die potloden, pennen, t-shirts, versleten sokken, enveloppen, boeken die ik nooit meer zou lezen, pannen, souvenirs, brieven en tientallen andere objecten verstopt op plekken waarvan ik niet meer wist dat ze bestonden. Toch is het moeilijk om iets weg te doen. Ze zeggen dat mensen gevoeliger zijn voor verlies, dan dat ze blij worden van iets nieuws. En dat klopt wel denk ik.

Het blijkt dat het uitmesten van laatjes, planken, kastjes en dozen een hele rustgevende bezigheid is. En niet alles hoeft in één keer. Elke dag een beetje. Ik kan alles weer vinden omdat er minder is en na een maand was ik een derde van mijn spullen kwijt. Een geweldige manier om 2021 in te gaan.

Het zijn de kleine stappen die opgeteld de afstand overbruggen.

Ook al hebben we er niet altijd zin in, zoals ochtendgymnastiek op een nuchtere maag. Of de trap in plaats van de lift. Of dat half uur per dag lezen in plaats van TV kijken.

En de voldoening zit in die kleine stappen.

De waarde van een klant kan op korte en op lange termijn worden berekend. De prijs van een product of dienst kan verschillen, afhankelijk van of je er met je klant kort of langdurig ingaat. Mijn voorkeur gaat uit naar lange termijn relaties. En niet van klant naar klant gaan en steeds weer alles scherp uitonderhandelen. Niet alle of de hoogste winst hoeft op deze manier te worden gemaakt aan het begin.

Een lange termijn samenwerking vergroot het wederzijds vertrouwen en meestal ook het plezier en de gunfactor. En die factor werkt twee kanten op. Als er een keer wat misgaat of een noodzaak ontstaat tot directe actie om iets op te lossen, dan is de leverancier eerder geneigd daar zijn uiterste zijn best voor te doen. En de koper ziet gezien de opgebouwde goodwill ook eerder wat door de vingers, omdat zij weet dat niet alles altijd volgens plan gaat.

Op deze manier kan de verkoper dus anders investeren. Stel een boekhouder verdient de eerste paar jaar bijna niets vanwege de aanloopkosten. Maar ze weet dat op termijn de kostprijs daalt, dan volgt uit de lifetime waardeanalyse dat de klant wel een (stabiele) winst oplevert. Over een periode van 20 jaar is haar klant immers €30.000 waard.

Dit is altijd goed om vooraf vast te stellen. Wil ik een snelle winst of een langere termijn relatie waarin beide partijen elkaar leren kennen en vertrouwen.

Dit is een mooie tijd om goed na te denken over wat je écht wilt.

Er is wel wat gezegd in de media en door de overheid over het belang van voldoende vitamine D maar nog lang niet genoeg. In plaats daarvan wordt hoopvol gewacht op een vaccin tegen Covid-19 terwijl we nu al kunnen beginnen met het versterken van ons immuunsysteem. Dit artikel van dr. Gert Schuitemaker legt uit hoe voldoende vitamine D de kans op ernstige klachten en zelfs overlijden bij een Corona infectie kan verkleinen. En de meeste Nederlanders hebben een gebrek aan vitamine D.

Onderzoekers onder leiding van Dr. Gareth Davies slaan alarm over de lage vitamine D inname. Zij moedigen overheden aan om de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid Vitamine D drastisch te verhogen tijdens de pandemie omdat zij geloven dat dit het aantal ziekenhuisopnames vermindert. Het voedingscentrum adviseert 10-15 microgram per dag, ouderen tot 20 microgram. Het team van Davies komt op een advies van 4000 IU oftewel 100 microgram per dag. Ik geloof dat een inname van 50 microgram een goede basis is. Dat doe ik nu ruim een jaar zonder enige klachten of bijwerkingen. Omdat D een in vet oplosbare vitamine is zijn druppels beter.

Vitamine D versterkt de eerste verdedigingslinie tegen indringers zoals baterien en virussen. Vaak is dat voldoende om de vijand vroegtijdig uit te schakelen. Een gebrek aan  vitamine D verzwakt ons immuunsysteem. In de zomer als de zon krachtiger is lopen we minder kans op een tekort.  In de winter is er wel een tekort bij de meeste mensen. De vitamine D spiegel is te meten bij de huisarts of met een thuistest via internet.

De mens is van nature lui of komt door noodzaak in actie. We zijn genetisch en evolutionair geprogrammeerd om zuinig om te gaan met onze energie en om risico te vermijden. Het liefst doen we de hele dag vrij weinig of dingen die plezier geven zonder dat het al te veel moeite kost.

De kans die voor ons ligt is om in 2021 te kijken naar manieren waarop we onszelf sterker en gezonder en dus weerbaarder kunnen maken. Covid gaat mogelijk voorlopig niet weg.

Wat we niet goed kunnen is plannen en in de toekomst (durven) kijken. ‘Dat zien we morgen wel..’ Het is ook de oorzaak waarom we vaak pas in actie komen als het eigenlijk al te laat is. Bijvoorbeeld pas op middelbare leeftijd een strategie ontwikkelen door minder geld uit te geven dan wat er binnen komt. Of pas aan gezondheid denken als we ziek zijn geworden door een leefstijl waar ons lichaam niet blij van wordt; stress, veel en verkeerd eten en andere zaken als roken of overmatig drinken.

Het is niet altijd te laat. Er zijn wel verhalen bekend van mensen met een ernstige ziekte die het roer hebben omgegooid en een nieuwe en radicaal andere leefstijl hebben omarmd. We weten echter dat als het mis gaat dat de kans dat het weer helemaal goed komt vaak klein is. Ook zeggen de statistieken dat als patienten eerder betere beslissingen hadden genomen dat de kans op ziekte veel kleiner was geweest. Net als de kans op armoede op oude leeftijd.

Wat we hebben gezien is dat het merendeel van de slachtoffers met ernstige klachten van Covid-19 een onderliggende ziekte en een verzwakt immuunsysteem heeft.

Een eenvoudige manier om vandaag al te beginnen met het versterken van het immuunsysteem is door het aantal minder goede voedingsstoffen te verminderen. Het is geen voeding maar vulling. Veel van wat in pakjes, zakjes en blik zit bevat conserveringsmiddelen en toegevoegde smaak- en kleurstoffen die ongezond zijn. Een stelregel is dat als je zoveel mogelijk eet wat aan een boom of plant groeit dat je meestal wel goed zit. Dus veel meer vers en liefst onbespoten eten is waar het lichaam energie van krijgt zonder dat het energie kost om de giftige stoffen te moeten afbreken of op te slaan in vetweefsel.

In de volgende berichten geef ik een nog paar  tips en ideeën om stappen te zetten in de goede richting.

Blogger Rohan Rajiv  die ik volg wees me op Ozark op Netflix. Een donker verhaal over een financieel adviseur in de stad die aan de randen van de wet en er overheen beweegt. Hij vlucht met zijn gezin naar het Ozarks merengebied om te proberen uit levensbedreigende moeilijkheden te blijven. Het wordt echter van kwaad tot erger.

De hoofdpersoon ging in het verleden een keer over de schreef. Hij kwam ermee weg en dat nodigde uit tot meer ethische uitglijders. Zolang iets goed gaat lijkt er geen risico te bestaan. Net als met steeds op rood zetten in het casino en maar blijven winnen. Tot het moment dat dat niet zo is.

Ook in de serie Fargo, een remake geïnspireerd door de oorspronkelijke film van de Coen Brothers, komt de hoofdpersoon terecht in een cascade van ellende door één foute beslissing. Daarna lijkt er geen weg meer terug.

Wat beide producties laten zien is hoe één besluit (of nalaten van het nemen ervan) versneld kan leiden tot een opeenstapeling van steeds grotere problemen veroorzaakt door die eerste dubieuze stap.  Het lijkt ook of de karakters van de hoofdpersonen ook radicaal  veranderen omdat er geen weg terug meer is. En hoe het steeds makkelijker wordt om ethisch dubieus te handelen.

Principes en ethiek zijn een kostbaar goed. En hoe belangrijk het is om ons eraan te houden. Beide series laten op vermakelijke maar ook wel pijnlijke manier zien hoe fout het gaat als principes niet 100% worden nageleefd. Het gevaar van het hellend vlak ligt niet alleen op de loer, het is zeker dat het gaat hellen.

Nu 2020 er bijna opzit is er ook een hoop goed gegaan. Om de groeikansen te zien is het belangrijk te reflecteren. De Thrive Global Community heeft er een aantal op een rij gezet.

Nadenken over carriere. Omdat niets meer vanzelfsprekend is en geen enkele baan eeuwig, was 2020 hét jaar om de carriere goed onder de loep te nemen. Nadat de opdrachten waren opgedroogd halverwege het jaar zag ik opeens dat dit een kans is in plaats van een hindernis. Uit moeilijke situaties ontstaan vrijwel altijd nieuwe en waardevolle initiatieven. Voor mij was de opleiding tot orthomoleculair epigenetisch therapeut de inleiding tot wat mogelijk een nieuw pad is. Die kennis zet ik nu in om mensen te helpen aan meer gezondheid en met de versterking van hun immuunsysteem. 2020 is per slot van rekening ondersteboven gehaald door een ziekte die mensen met een verzwakt systeem of onderliggende ziekte het eerst en hevigst raakt.

Hoe sterk onze vriendschappen zijn. Als het er écht toe doet kom je erachter wie en hoe waardevol je vrienden zijn.

Los kunnen laten. We hebben lang niet alles nodig waarvan we eerst dachten dat ze van levensbelang zijn. Dankbaarheid voor wat er is.

Hoe met gebrek aan comfort om te gaan. In normale tijden negeer je het af en toe maar omdat het dit jaar vaak lastig vast, leren we er mee te dealen. Door gewoon even rustig te blijven en het te observeren, wordt het ook al minder.

Genieten van alleen zijn en dat waarderen. Omdat we minder met anderen omgaan is de (over)stimulatie ook een tandje lager. Dat is goed voor ons. We zijn niet ontworpen om 24/7 te moeten reageren. Af en toe (en nu wat vaker) alleen zijn is gezond.

Hoe flexibel we eigenlijk zijn. We hebben geleerd dat we ook van huis uit werkend dat heel goed kunnen. En dat we tussendoor korte wandelingen kunnen maken of iets anders wat onze geest ontspant, yoga bijvoorbeeld. Dat kon in de meeste gevallen niet op kantoor. En dat we via online vergadermedia heel veel meer mensen kunnen zien en spreken dan ooit tevoren.

Dat we de stekker er even uit kunnen trekken. En dat je zelf bepaalt met wie je zinvolle en waardevolle gesprekken hebt.

Tijd voor reflectie. Omdat het dit jaar wat rustiger was had ik meer tijd om echt goed na te denken over prioriteiten en dromen. Dat werkt goed door dingen op te schrijven. Zoals dit blog, waar ik pas in oktober mee ben gestart.

Het kan zijn dat je te veel bezit. Iemand met één horloge weet hoe laat het is, iemand met twee horloges weet het nooit helemaal zeker. — Lee Seagull

Druk zijn is niet hetzelfde als succes hebben. Het is vaak het tegenovergestelde. Zelf kunnen bepalen wat je met je tijd doet komt meer in de richting van een goede definitie van succes.

De mogelijkheid om te kiezen wat belangrijk is en waar je aandacht aan geeft, en waar je voor gaat. Ook de luxe van het hebben van tijd waarin je niets doet, leegte. Geluk zit in deze momenten. En goede ideeën en initiatieven worden hier en niet in de drukte geboren.

‘Beleef plezier aan het idee dat je met iets moois bezig bent waarvan de volgende generaties profiteren.’

Gelukkig zijn er steeds meer ondernemers die er zo in zitten. Zoals Bert van Son van Mud Jeans. Voor iedereen in de keten een eerlijke prijs van de spijkerbroek. Bewuster kopen is een eerste stap richting een duurzamere wereld.

Purpose gaat over wat je wil veranderen in de wereld en hoe je hieraan bijdraagt.

Een van de meest raadselachtige maar begrijpelijke fouten die mensen maken is dat we denken dat onze toekomstige zelf een andere persoon is. Natuurlijk kunnen we ons iets rationeel voorstellen; zoals nu, maar dan een beetje ouder of zo. Over één, twee, vijf of tien jaar.

We doen veel dingen nu niet omdat onze toekomstige zelf het dan wel oplost wat we nu niet voor elkaar krijgen. Het probleem bij deze redenering is alleen; de toekomstige zelf is exact gelijk aan de huidige.

En omdat we die ‘toekomstzelf’ als een andere persoon zien, is het ook moeilijk te investeren in de huidige. Waarom zou je iets voor een ander doen, en zeker als het te verwachten resultaat (ver) in de toekomst ligt. Maar als we dan aankomen in die toekomst dan is die toekomstige zelf nergens te bekennen. En dezelfde oude zelf neemt nog steeds dezelfde vreemde beslissingen van de zelf uit het verleden.

Welke belangrijke taak moet er nu worden uitgevoerd die je steeds maar uitstelt in de hoop dat je toekomstige zelf meer wilskracht heeft? Praat je jezelf eruit omdat je denkt dat het morgen wel goed komt? Psycholoog en onderzoekster Kelly McGonigal geeft in haar waardevolle boek The Willpower Instinct veel ideeën over hoe je je aandacht kunt focussen en gedrag kunt trainen. Uitstelgedrag is af te leren. En doelen zijn haalbaar.

Moeten maakt niet gelukkig. En we halen ons geluk uit de kleine dingen die niet moeten maar omdat we ze leuk vinden. We halen zoveel mogelijk uit onze dag en uit het leven als we meer dingen doen die we leuk vinden en minder die we moeten.

Na een wortelkanaalbehandeling vroeg ik de endodontoloog of ze er niet tegenop zag om dit de hele dag te moeten doen? “Nee joh, dit is het mooiste beroep van de wereld!”

Deze arts is meer dan de expert die een klacht verhelpt. De manier van communiceren en informeren raakte. Haar begrip over mijn angst en of het allemaal is gelukt en wat ik kan verwachten. De grapjes en de zachte kant als tegenwicht.

Elk beroep heeft twee componenten. De technische en specialistische die uiteraard topklasse moet zijn. Het is vooral de menselijke factor, de empathie en het verbinden die werk tot kunst verheft.

Je kunt creatief zijn, of voorzichtig. Maar nooit tegelijk.

Ik grap weleens dat ik mijn meeste kopjes koffie heb gehad. Begin volgend jaar ben ik 60. Ben op 2/3 als ik deze fijne link mag geloven.

Deze grafiek laat zien hoe we ons leven kunnen zien in een tijdlijn in dagen, weken, maanden en jaren.

We zijn als mens niet zo heel goed in het ons voorstellen hoeveel tijd we nog hebben. Dat is een van de hoofdoorzaken van procrastinatie en uitstelgedrag. Ik kijk regelmatig naar dit kunstige hulpmiddel om vaart te zetten achter de belangrijke dingen die ik wil maken of doen.

Scroll even naar beneden in Tim Urban’s geweldige post. Hij vergelijkt het aantal weken dat we hebben met een eetlepel vol kleine diamantjes. Hij vraagt zich steeds af:

1. Geniet ik van elke diamant?
2. Bouw ik iets zodat ik of anderen meer kunnen genieten van toekomstige diamanten?

Kijk ook eens naar het geweldige plaatje van de ‘Instant Gratification Monkey’ in zijn andere  post over uitstelgedrag. Dit aapje is de laatste die aan het roer moet staan wat betreft besluiten. Hij denkt namelijk alleen maar aan het nu, negeert lessen uit het verleden en kijkt helemaal niet naar de toekomst, terwijl hij het plezier en gemak van dit moment maximaliseert.

In de ideale situatie is er een balans tussen 1 en 2 en soms krijg je beiden tegelijk voor elkaar, en dan is werk geen werk meer maar genieten. Als je zowel 1 als 2 niet bereikt (verkeerde baan, relatie bijvoorbeeld) dan kan dat een symptoom zijn van gebrek aan moed, discipline of creativiteit. Er is een onderliggend probleem dat dan aandacht nodig heeft.

We hebben allemaal wel eens weken waarin we helemaal niet blij zijn met wat we doen of voor elkaar krijgen. Dan kijk ik weer naar deze grafieken. Niet hoeveel heb ik nog, maar meer als start van een reeks kansen. En zoals Tim Urban zegt; een echt slechte week leidt regelmatig tot een levensveranderend groot inzicht. Dat hebben we dan even nodig.

“Ik heb mijn hele leven het gevoel gehad dat je geen tijd moet verspillen. Geneeskunst is een manier van leven, geen beroep. Het is geen negen tot vijf. Het is een doorlopende levenservaring. Dit is mijn leven… Het proberen te begrijpen hoe een patiënt zich voelt. Onderdeel zijn van dat proces, geen afstandelijke professional zijn… Ik ben deel van hun leven, tenminste voor de duur van de periode dat ik bij ze ben. Ik deel in hun vreugde en in hun leed als het fout gaat.” — Dr. Kypros Nicolaides

Dit is een fragment uit de meeslepende en inspirerende eerste aflevering van de Netflix serie The Surgeons’s Cut. Hierin vertelt de Griekse arts hoe hij baanbrekende operatiemethodes heeft ontwikkeld voor gezondheidsproblemen bij baby’s tijdens de zwangerschap. De arts is aangestoken door iets wat mateloos fascineert, namelijk het redden van leven. Waarmee hij een enorme impact heeft op het leven van zowel het kind als de ouders.

Hoe kunnen we deze levenshouding, die voor Nicolaides zo vanzelfsprekend is, op ons eigen leven en werk toepassen?  Hoe kan werk meer zijn dan het plichtsgetrouw doen wat wordt gevraagd zodat we er een kunstwerk van maken ten dienste van anderen.

De centrale vraag is: ‘waar is het voor’ wat ik doe. Alleen als dat helder is dan kun je naar je werk gaan en efficient naar een doel toewerken.

‘Misschien vertelt de Quantumwereld ons, wanneer we een barriere voor ons zien liggen, dat het een kleine kans is dat we onze verwachting kunnen trotseren en door de barriere heenbreken’.

In deze prijswinnende video legt de jonge Maryam Tsegaye uit Canada uit hoe wij thuis al aan ‘Quantum Tunneling’ doen en hoe deeltjes door muren heen kunnen gaan.  Het is namelijk de reden waarom we in leven zijn.

Leiders zijn lezers en lezers zijn leiders. Dit komt uit de koker van Warren Buffett, één van de succesvolste beleggers aller tijden. Hij leest 5 a 6 uur per dag en niet alleen over beleggen.

Lezen alleen zal niet tot succes (en rijkdom) leiden, maar het is één van de toegankelijkste bronnen van kennis. En die kennis kan je helpen om de beschikbare kansen om je heen beter te benutten.

Zodra je genoeg weet over een onderwerp dan kun je die kennis toepassen, ook in andere gebieden van je leven. Hij vertelde in een college aan economiestudenten, dat kennis  opbouwt, net zoals ‘rente op rente’.  Meer kennis versterkt de reeds opgebouwde kennis.

Succes wordt niet alleen veroorzaakt door het simpelweg maken van dingen die goed werken. Het ontstaat als het verhaal dat de klant of de gebruiker over zichzelf kan vertellen verbetert.

Neem het voorbeeld van de specialist die websites maakt en de IT verzorgt. Zonder deze expert zouden we nog steeds brieven en brochures per post versturen. Ook zorgt haar of zijn creativiteit en expertise ervoor dat wij ons kunnen focussen op doen waar wij goed in zijn. Efficiency en verbeterde workflow ontstaan als we dingen waar we niet zo goed in zijn met een gerust hart kunnen loslaten.

Stewart Butterfield, CEO van Slack schreef: “The best – maybe the only? – real, direct measure of innovation is change in human behavior”.

En die verandering kan ontstaan als wij ons optimaal kunnen richten op waar wij goed in zijn. Mede dankzij de hulp van experts om ons heen.

Nederland heeft de ambitie uitgesproken om in 2050 circulair te zijn. Dat kan nog wel eens lastig worden als we Aristoteles mogen geloven.

Wat iedereen vrij mag gebruiken wordt het minst goed behandeld, omdat ieder mens meer respect heeft voor wat van hem is, dan wat hij gezamenlijk met anderen bezit – Aristoteles

Dit wordt verder uitgelegd in de parabel ‘De Tragedie van het Gemeenschappelijk Bezit’ van Garrett Hardin. Stel je voor een middeleeuws dorp waar de boeren hun schapen in een gemeenschappelijk weiland laten grazen.  Dit was de belangrijkste economische activiteit in die dagen. Wol en de kledingproductie, vlees en melk was de handel waarmee de families zichzelf in leven hielden.

Omdat het niets kostte laat elke boer zoveel mogelijk schapen los op dat land. Dat gaat eeuwen goed omdat de oorlogen en ziekten zowel het aantal mensen als schapen laag genoeg houden. Er blijft steeds genoeg gras beschikbaar.

Het land was van iedereen. Gezamenlijk bezit werkt prima zolang er genoeg van is. En zolang de grond niet uitgeput raakt en er voldoende gras is voor alle schapen, zijn er geen problemen. Het stadje groeit echter en er komen meer mensen en meer schapen. Omdat er maar een bepaalde hoeveelheid land is raakt de grond op de duur uitgeput en is er onvoldoende gras.

Uiteindelijk wordt het landschap kaal en de eens zo welvarende stad raakt zijn wolindustrie kwijt. En veel mensen hun baan. De vraag is wat deze uitputting heeft veroorzaakt? De oorzaak is dat er een verschil in stimulans is om goed te zorgen voor prive of gemeenschappelijk eigendom. Het voorkomen van de vernietiging van het gemeenschappelijke weiland hangt af van de collectieve actie en wil van de herders. Als zij er samen zorgen dat er altijd voldoende gras is voor iedereen, dan wordt de grond nooit kaal. Maar niet één individuele boer neemt het initiatief om minder schapen in het weiland te zetten omdat ze denken dat hun actie te klein is en geen verschil zal maken.  De herder denkt: ‘wat maakt het nu uit één schaap meer of minder?’ Tot het moment aanbreekt waarop het gras dat van iedereen is op raakt.

Deze gedachtegang bestaat al duizenden jaren. Aristoteles beschreef het zo duidelijk. In 2020 gaat het over veel grotere zaken dan gras in een weiland. Vers drinkwater en schone lucht bijvoorbeeld, vissen in de oceanen of pesticide- en gifvrij eten.  Sociale stabiliteit komt in gevaar als het individu zich niet me