Olijfolie heeft de reputatie gezonder te zijn dan andere vetten.  In bepaalde streken in Italie worden mensen immers ouder omdat olijfolie onderdeel uitmaakt van het dieet. In reclameboodschappen zien we gelukkige gezonde gezinnetjes die in een boomgaard door een Italiaanse mama olijfolieproducten geserveerd krijgen.

Feit 1: Het mediterraanse dieet is niet gezonder omdat er olijfolie en wijn in zit. Het is gezonder omdat Italianen gemiddeld meer groente eten. Net als de Grieken.

Feit 2: Als olijfolie te heet wordt (hoger dan 180 graden) en er te lang mee wordt gebakken dan ontstaan er zgn. ‘polycyclische aromatische koolwaterstoffen’ (PAK). Zonder in de chemische details te gaan, deze PAKs kunnen kankerverwekkend zijn. Te heet is het al snel als er een walm vanaf komt.

Feit 3: Olijfolie is en blijft een vet en een ultra calorierijk goedje. Teveel vet is voor ons niet gezond. Wat de olijfoliesympathisanten ook zeggen. Met mate de sla besprenkelen is prima natuurlijk want olijfolie bevat goede stoffen. Maar grote hoeveelheden omdat het gezond zou zijn is het recept voor hart- en vaatzieketen.

Veel verhalen doen hardnekkig de ronde terwijl we niet echt weten wat de waarheid is rond bepaalde mythes. Olijfolie is lekker maar niet gezond omdat Italianen er ouder door zouden worden. En ik kan het als half Italiaan weten. In het land van mijn vader gutst de olijfolie nergens zo hard als hier in Nederland.

We mogen iemand als hij ons ego versterkt. Als zij ons kalmeert, goedkeurt en ons op ons gemak stelt. Alles voelt goed.

Bij een tegengeluid mogen we die persoon niet. Vroeg of laat gebeurt dat.

En is die persoon dan anders? Of deed hij of zij anders aan het begin van de relatie?

Dit goed beseffen maakt duidelijk hoe belangrijk het is immuun te zijn voor negatieve feedback. Vooral ook immuun voor positieve reacties. Het eliminieren van die afhankelijkheid.

Dit betekent niet negeren van feedback of een mening. Die kan behulpzaam zijn.

Dit betekent leren loslaten van de afhankelijkheid van de reactie van de ander. Zo blijft het mooi, ook na het begin.

Betere antwoorden volgen uit betere vragen.

Wat waren de vragen die je afgelopen week stelde? Aan een collega, een gezinslid of aan een vriend.

Had ik een betere vraag kunnen stellen? Die zijn er bijna altijd.

Het gaat niet om de ‘perfecte’ vraag. Dat is ook niet meetbaar.

Wel meetbaar is de kwaliteit van het gesprek. Die is bijna altijd afhankelijk van het soort vraag die je stelt.

We zijn als mens gevoeliger voor het herkennen van gevaar dan van iets positiefs. Zo hebben we kunnen overleven. Daarom staan kranten en sociale media voller met negatief dan positief nieuws. Slecht nieuws verkoopt.

Een keerzijde is dat we meer waarde hechten aan iets wat iemand verkeerd doet dan goed. Aretha Franklin waarschuwde ons dan ook:

“Je kunt iemand niet beoordelen of waarderen op een ding. Je kunt niet alle goede dingen die iemand heeft gedaan opeens vergeten omdat hij één ding niet helemaal goed of helemaal niet goed heeft gedaan”.

Zit veel in. Voorkom de natuurlijk in ons ingebakken verleiding om iemand niet een tweede of derde kans te geven. We wonen niet meer op de steppen van Afrika waar we het ontbijt kunnen zijn elk geritsel in het struikgewas.

Cal Newport schrijft in Digital Minimalism: “Hoe meer tekstberichten we sturen, hoe minder belangrijk we het vinden om echte gesprekken te voeren. En als we dan iemand echt ontmoeten, dan nog kunnen we de behoefte niet onderdrukken steeds op onze telefoon alle andere conversaties te checken. Dit verlaagt de waarde van dat echte gesprek.

Het is waar. Zelfs als we het volhouden om niet compulsief tussendoor de telefoon te checken, verstoren alle online conversaties en de verwachting en hoop op nieuwe berichten de ervaring van het moment met die ene persoon.

Tegenwoordig zet ik mijn telefoon helemaal uit als ik met iemand in gesprek ben. Soms vergeet ik de telefoon daarna weer aan te zetten. Dat zijn de rustigste middagen.

Digitale afleiding (appjes, Facebook, Instagram en een hele horde andere sociale media, en niet te vergeten e-mail) speelt een veel grotere rol dan  we ons kunnen voorstellen.

Het is veilig om aan te nemen dat we met gemak 25% van onze wakkere uren naar een scherm staren. En dat is uitgezonderd het professionele scherm op het werk.

De enige manier om dit te kunnen minderen is door goed na te denken over wat we echt fijn vinden om te doen buiten het beeldscherm om. En dat te cultiveren en er meer van te doen.

Wat zou je doen met je leven als artsen zouden zeggen dat je nog een jaar te gaan zou hebben? Dit was de vraag waar de voormalige Britse onderwijzer Anthony Burgess over nadacht bij het horen van de ongeneeslijke diagnose hersentumor.

Hij besloot alles om te gooien en werd schrijver. Binnen een jaar vloeiden vijf boeken uit zijn pen. Later bleek de kanker in remissie te zijn gegaan. Burgess leefde nog tientallen jaren en schreef een groot aantal wereldwijd verkochte boeken.

De vraag is dus; wat zou ik doen met nog 12 maanden te gaan? Het idiote is dat niets en niemand ons verzekert dat dit niet zo is. Vandaag ga ik over deze vraag nadenken.

Elke oplossing heeft een probleem.

Het lijkt hetzelfde als het omgekeerde: ‘elk probleem heeft een oplossing’. Toch is het anders.

Het nodigt uit pro-actief te kijken waar je expertise (jouw oplossing) van pas kan komen.

Je kunt niet wachten op het moment dat het leven niet meer lastig is, voor je besluit gelukkig te zijn.

Als je anderen helpt succesvoller te zijn, dan (her)overweeg je tegelijk je eigen doelen en aannames.

Het is ook meteen een manier om jezelf verantwoordelijk te maken en houden voor je eigen resultaten.

Hoe korter de tekst hoe krachtiger meestal de impact.

Gisteravond raakte ik in de bus in gesprek met een jongeman van 22 in een rolstoel. Op zijn 12e kreeg hij rugpijn en al snel pijn in zijn benen.  Lopen gaat wel, maar niet zonder hevige pijn en pijnstillers. Vandaar dat hij vaak in de rolstoel zit.

“Shit happens”, zei hij toen ik vroeg hoe hij zijn leven voor zich ziet. “Maar het kan altijd nog slechter. Mijn hersenen doen het uitstekend, haha”.

Naar huis lopend vanaf de bushalte was ik dankbaar voor de vanzelfsprekendheid van mijn eigen gezondheid. En met bewondering voor het relativeringsvermogen van deze dappere jongen.

Tijdens een onderhandeling kun je beter aan een ‘partnership’ denken dan aan een ‘goede deal’. De belangrijkste reden hiervoor is dat beide partijen er beter van moeten worden.

Wat echt helpt is dat je van tevoren laat weten wat je wilt, niet tijdens of na de onderhandeling. Zorg dus ook dat je precies weet wat de ander wil. Je kunt altijd wat water in de wijn doen, als de ander daartoe ook bereid is.

Zomaar ergens instappen en hopen op een goede afloop is meestal een slecht idee. Net als aannames.

De beste partnerships ontstaan als beide partijen van elkaar van tevoren goed weten wat de gewenste uitkomst is.

Het is niet wat je niet weet waardoor je in moeilijkheden komt.

Het is wat je denkt dat waar is, terwijl dat niet zo is.

De wereld is ingewikkeld en er zijn veel nuances. Ik respecteer de adviseur die aanraadt een second opinion op te vragen.

Dat geeft mij ook meer vertrouwen in die adviseur.

Vraag 1: “Op een schaal van 1 tot 10, als 1 betekent ‘ik wil dat helemaal niet’ en 10 betekent ‘ik wil dat heel erg graag’, hoe graag wil je het dan?”

Vraag 2: “Waarom koos je geen lager getal?”

Dit is een goede manier om mensen te motiveren iets te gaan doen.

Ze gaan dan zelf redenen verzinnen waarom het een goed idee is er wel 100% voor te gaan.

“Je hebt de gave, maar het lijkt of je ergens op wacht.” ~The Oracle

Volgend op de post van gisteren, de meeste ideeën hebben een beperkte houdbaarheid. De grootste dreiging komt van anderen die het afschieten. Het zijn net eekhoorns die het oppeuzelen. De beste manier om een idee te ontwikkelen is:

Opschrijven. Ons geheugen is maar beperkt betrouwbaar.

Gooi de echt slechte ideeën weg.

Bekijken en aanpassen.

Geef ze water en werk ideeën verder uit.

Verbind ideeën met elkaar. Uit kruisbestuivingen groeien de mooiste gewassen.

Maak er een plaatje van, een tekening, een video, een model. Iets visueels.

Op deze manier gaat het idee ook leven voor anderen die je misschien mee wil krijgen in je project.

Een gemiddeld idee gevolgd door actie wint het altijd van een uitstekend idee dat blijft liggen.

Klinkt als open deur? Toch bestaan de meeste ideeën uit iets gaan doen, in plaats van doen.

We zullen nooit alle problemen vooraf kunnen oplossen voordat het idee wordt uitgevoerd.

Wat wel kan is tijdens de uitvoering kijken hoe we ze kunnen oplossen.

Succesvolle mensen klagen zelden over omstandigheden. Ondanks het feit dat ze soms grote hindernissen nemen.

Het gaat om de houding ten opzichte van de omstandigheden. Het adagium geldt: klagers hebben geen nood.

Het loont om bij de volgende neiging tot klagen ervoor te kiezen dat niet te doen. Alles wordt zoveel leuker.

Ergens in de toekomst is alles wat je nu gelooft niet meer relevant.

Een bevrijdende gedachte die helpt om je af te vragen of het wel klopt wat je nu denkt.

Toen ik bijna 35 jaar geleden begon met de fotografie wist ik weinig en rommelde maar wat aan. Ik wist wel dat ik ermee door wilde, maar had geen goed idee hoe.

Ik had een groot geluk omdat ik een erg sympathieke en ervaren fotograaf als collega had. Ergens bespeurde Mike talent en hij zag ook dat ik dit vak serieus wilde leren.

Hij gaf mij steeds tips en dankzij hem gaf ik niet op. Steeds kreeg ik op het juiste moment een duwtje of aanwijzing. De belangrijkste wijsheid die hij deelde was deze.

“Je moet echt helder krijgen waarom je dit werk wil doen.  Je moet weten wie je wil helpen en waarom. In feite moet je erachter komen wat jouw identiteit is. Wat is jouw verhaal waarom je dit wil doen?”

Maar het allerbelangrijkste vertelde Mike, je kans op slagen is het grootst als niets najaagt dat niet bij je past, want dat is erg uitputtend. We denken vaak dat we ons verhaal moeten aanpassen aan de hand van nieuwe klanten of nieuw werk. Het gevolg is dat we niet genoeg tijd besteden aan reflectie over hoe we de juiste mensen aantrekken die bij ons passen, en niet andersom.

Dit waren ongeveer zijn woorden in 1990 toen we samen begonnen bij Agence France-Presse in Azie.

Een van de redenen waarom ik mensen wil helpen is dat ik weet hoe veel een zetje in de goede richting kan betekenen. Ik zet mijn kennis op gebied van fotografie, film, marketing en communicatie in om mensen te helpen slagen. Slagen in het hen helpen hun klanten te helpen. Zoals ik ook ben gesteund door Mike.

De dingen die gebeuren, goed en minder goed, komen vrijwel altijd voort uit de filosofie van de organisatie.

Geweldige bedrijven zijn groot(s) omdat zij dingen doen die ertoe doen. En wat ze denken, zeggen en doen loopt altijd synchroon.

Socrates schreef er dit over:  “Niet doen alsof maar door écht zo te zijn, is de beste manier om eervol te leven.”

En dat kan als we weten welke verandering we willen zien in de wereld. En dat is de reden waarom ons product of dienst bestaat.

Vincent van Gogh zei dat vissers de gevaren van de zee kennen en weten dat stormen hevig kunnen zijn. Toch was dat onvoldoende reden om aan land te blijven.

Zo is stilstaan vrijwel altijd de gevaarlijkere optie dan in beweging komen. We verzinnen dan van alles om de angst tot falen te vermijden.

Terwijl de kans voor onze neus ligt.

Alfred Hitchcock wist dat er niets angstaanjagends schuilt in de knal, wel in de afwachting ervan.

De enige echte grote angst die voor ons mensen bestaat is faalangst. Je komt er pas achter of deze angst gerechtvaardigt is door te doen.

Falen is nooit zo erg en het valt allemaal wel mee. En meestal gaat het allemaal best wel of juist heel goed.

Faalangst hoort erbij en er doorheen gaan ook, voor hen die kiezen voor de optie van vrijheid.

Rommel ligt meestal ergens verstopt achterin kastjes. Het zou nog wel eens nodig kunnen zijn.

Dit leidt tot een aanwas van dingen die vaak onnodig zijn en zelden worden gebruikt. En hoe meer we verzamelen, hoe beter we worden in het verbergen ervan.

Regelmatig afvoeren van verborgen rommel is een les in het waarderen van dingen van waarde, van betere dingen.

De meeste winkels in het straatbeeld vinden we heel normaal. Tot ze er niet meer zijn. Steeds meer beroepen staan op uitsterven zoals de schoenmaker, de sleutelboer en zo mogelijk ook de lijstenmaker. Er zijn gewoon geen opvolgers te vinden.

Deze week bezocht ik een zo’n echte ambachtsman in het ‘hogere segment’.  Zijn klanten hebben bijvoorbeeld een gesigneerd shirt van een top profwielrenner. Of een 17e eeuwse ets die met grote voorzichtigheid en kundigheid worden ingelijst. Ook grote musea zijn klant. Al met al een prachtig lopend bedrijf.

Hij vertelde dat er wel een potentieel probleem om de hoek loert. Er is nauwelijks aanwas van lijstenmakers. Een oorzaak is dat jongeren en studenten niet weten wat een prachtig beroep het is met een gegarandeerd goede boterham. Of ze vinden het niet sexy en de verleiding en belofte van het grote geld na een studie economie is groot.

Ik kijk nu toch wel anders naar het winkelstraatbeeld. Waar moeten we heen met ons favoriete paar schoenen of een echt mooi ingelijst kunstwerk als de ambachtsmensen er niet meer zijn?

Vertrouw niet op lijm die alles zegt te kunnen plakken.

Hoe is dit toepasbaar op ons eigen werk?

Je bent wat je doet. Niet wat je zegt, of wat je gelooft, maar wat je doet met je tijd.

Het vergaren van spullen brengt zelden tevredenheid en voldoening. Het hebben van ervaringen wel.

Het gras is ergens anders vrijwel nooit groener. Bovendien, als dat zo is dan kost het ook meer water.

We denken dat we een upgrade verdienen als we opeens meer geld hebben of verdienen.

We vergeten dan dat we ons dan ook steeds meer vastgraven in de verslaving van het in standhouden van die verhoogde standaard.

En meestal zijn we zo snel gewend aan het nieuwe dat we alweer halsreikend uitkijken naar nog meer.

Tevredenheid zorgt voor de minste zorgen.

Een paar gedachten over veiligheid.

Van achter aangereden worden door de bestuurder van een SUV die het thuisfront appt dat hij 20 minuten later aanschuift kan levens veranderen.

SUV’s zijn veiliger dan kleine personenauto’s. Voor de inzittenden van de SUV.

Het besturen van een kleine auto wordt gevaarlijker naarmate er meer SUV’s op de weg zijn. Veel onveiliger.

De bestuurder van de kleine auto heeft geen invloed op het aantal SUV’s. Wat dus te doen?

Beter kijken en opletten. Veel beter. Dat is hoe dan ook een goed idee. Een derde van alle bestuurders is regelmatig druk met e-mail, Facebook, Whatsapp en Instagram. Of zit gewoon te dagdromen.

Kop-staart botsingen kunnen fataal zijn, zeker voor een kleinere auto. De beste remedie is altijd (altijd!) afstand houden tot de voorganger. Dat halveert de kans op zwaar letsel bij een botsing van achteren.

En zoals mijn rijinstructeur altijd riep: het rijbewijs is een kijkexamen. Kijken, kijken, kijken.  Voor, achter en opzij. In een oogwenk kan alles anders zijn.

Alles wat je ziet vergaat en is er op een goed moment niet meer. Klinkt depri? Je kunt het ook anders zien.

Je kunt ook aannemen dat alles ook langzaam maar zeker minder wordt. Gezondheid, fitheid, hersenfuncties..

Daarom is het zo verrijkend om dit moment als het beste moment te zien, wetende dat het volgende maand minder is.

Je hoeft niet speciaal te zijn om succesvol te zijn. Gewone mensen kunnen buitengewone dingen doen.

Dat doen ze door ervoor te kiezen wat de meeste mensen niet willen zijn: consistent, hard werkend, geduldig en vastberaden.

Als we denken aan wanneer we de meeste voldoening hadden op het werk dan is dat vaak als het lastig was. Niet makkelijk.

Samen met collega’s aan een probleem werken. In teamverband zorgen voor een oplossing.

Gedeelde smart is niet voor niets halve smart. Elkaar helpen geeft energie. Samen sterker worden smeedt ook een band.

Als mensen vertellen wie ze zijn, geloof ze dan. Maar even belangrijk, als mensen proberen te zeggen wie jij bent, geloof ze dan niet.

Jij bent de enige bewaker van je eigen integriteit. De aannames van anderen die niet begrijpen waar je voor staat laten veel zien over hen en niet over jou.

De Amerikaanse schrijfster Maya Angelou (4 april 1928 – 28 mei 2014) heeft gelijk.

Als iemand je belt of je bezoekt in je kantoor dan is daar altijd een reden voor. Er is altijd iets te halen of te brengen.

Het gedrag van de ontvangende partij speelt een cruciale rol in de mindsetvan de bezoeker. Of dat nu de receptioniste is, of de ceo zelf.

De eerste indruk wordt gemaakt in minder dan 3 seconden. Is deze dus belangrijk?

Elke eerste indruk telt.

Het is meestal niet het werk zelf waar we de mooiste herinneringen aan hebben. Het is bijna altijd de kameraadschap, de vriendschap  en de band die we opbouwen met de mensen met wie we werkten.

Daarom is het zo belangrijk goed te kiezen met wie we werken. Een mooie of goed betaalde opdracht kan vervelend worden met vervelende mensen. Maar als de ander vriendelijk en integer is dan ben je bereid harder te lopen. Ook als het iets minder oplevert.

Waarom kijken zoveel mensen op tegen verkopen? Zelfs professionele verkopers vinden het soms lastig te moeten bellen om iets aan de man te brengen.

Wat als je verkopen zou zien als het teweegbrengen van verandering? Het leven van iemand anders positief beinvloeden door een dienst of product?

Niet verkopen zou dan betekenen dat je de ander iets positiefs niet aanbiedt.

Zelfde woord, andere emotie.

Vroeger voldeed dat je gewoon deed wat je was gevraagd te doen. Ook terwijl we wisten dat we beter konden.

Hoe zou het zijn als we steeds een beetje meer doen dan ons is gevraagd?

Hoe zou de wereld en ons leven er dan uitzien?

Je kunt meer veranderen dan je denkt.

Een probleem is een uitgelezen kans om je best te doen.

Je wordt steeds beter in het oplossen ervan, door meer probemen te verhelpen.

Behulpzaam en gul zijn met het delen van kennis is altijd goed. Ook en vooral als het niet hoeft.

Ik verkocht twee accu’s van mijn oude drone aan iemand op Marktplaats. Hij gaf mij ongevraagd advies over andere apparatuur. Daar had ik heel veel aan.

Het helpen van een ander, ook als je er zelf niet meteen beter van wordt, is goed en fijn.

Hoe meer we elkaar helpen, hoe meer de wereld steeds een stukje beter en fijner wordt.

Als iemand “Nee” zegt dan zien we dat vaak als negatief. In de ervaring van voormalig FBI onderhandelaar in lastige gijzelingszaken Chris Voss  is “Nee” vaak:

Nee hoeft geen Nee te zijn

Ik ben nog niet klaar om het met je eens te zijn;

Je geeft me een oncomfortabel gevoel;

Ik begrijp het niet;

Ik denk dat ik het mij niet kan veroorloven;

Ik wil iets anders;

Ik heb meer informatie nodig; of

Ik wil er met iemand anders over praten.

Oplossingsgerichte vragen stellen

Het vervolgens stellen van oplossingsgerichte vragen zoals:

“Wat werkt er dan precies niet voor je?”

“Wat heb je nodig zodat het wel werkt voor je?”

“Het lijkt of je iets dwars zit.”

Zo vroeg mogelijk “Nee” horen

Volgens Voss, in zijn boek ‘Never split the difference’, kun je “Nee” het beste zo vroeg mogelijk te horen krijgen. Niet op het eind.

De Nederlandse vertaling is ‘Deel nooit het verschil’.

Je hikt al dagen of zelfs weken tegen een klusje waar je geen zin in hebt. Het ligt je aan te staren. Je werkkamer is een rommeltje of de boekhouding niet op orde. Maximaal een uurtje of halve dag werk.

Stel een vriendin of vriend vraagt je op vrijdagavond of je meegaat op een geweldig lang weekend naar een zonovergoten eiland. All-inclusive, vlucht, hotel, eten en het kost je geen cent. Zij heeft namelijk een prijs gewonnen en haar partner kan niet mee. Het vliegtuig vertrekt de volgende ochtend om 08:00.

Ojee. Ben je dan in staat om alles te regelen wat je moet regelen om in een paar uur met je koffer klaar te staan voor de taxi? Ja dat is ook betaald.. En het is echt een prachtkans met een waarde van enkele duizenden euro’s. Bovendien is het je kans om eindelijk eens bij te kletsen met je vriendin.

Als ik deze vraag stel dan is bijna iedereen met grote focus in staat om alles die avond te regelen. Kinderoppas, koffer inpakken, vervangende voetbalvader te regelen voor het team van zoonlief. En ook nog de collega inschakelen om dat klusje dat je dit weekend af moest hebben voor de meeting van maandag.

Het punt is: als we de volle focus leggen op iets wat we heel graag willen, dan zijn we in staat om iets te doen in zeer korte tijd. Iets waar we anders een hele dag of zelfs week over doen. Door uitstel-of afstelgedrag.

Hier moet ik steeds aan denken als ik ergens geen zin in heb, maar het moet wel af. Meestal ben ik dan in een uurtje klaar.

Genieten van kleine overwinningen is fijn, en noodzakelijk. Even stilstaan en zeggen; dat heb ik goed gedaan. Niet meteen door naar het volgende.

Het helpt om de moed erin te houden. Ook als het even tegenzit.

We zijn vergeten onszelf af en toe een schouderklopje te geven.

Mindfullness, al is het maar een paar tellen, is voor iedereen binnen handbereik.

De meeste reclameboodschappen en advertenties spreken mij niet aan.

Dat komt omdat deze zich richten op een groot deel of zelfs de hele markt.

Pas als ik voel: “Ze bedoelen mij en helpen mijn specifieke probleem oplossen”, dán lees ik  verder.

Nu ik dit weet, waarom zou ik dan proberen om zoveel mogelijk mensen te bereiken?

Het doet er niet toe wat je met je leven hebt gedaan, maar wat je vandaag doet.

De dag beginnen met een zootje op je bureau nodigt niet uit tot actie. Veel productieve mensen die ik ken zorgen voor twee dingen.

De avond van tevoren is het bureau leeg en de werkruimte netjes. Bovendien hebben ze een meestal kort lijstje van de vervelendste dingen die meteen als eerste moeten de volgende dag.

Een erg goed boek hierover heet ‘Eat the Frog’ van Brian Tracy. Geniaal bekopt, makkelijk geschreven en boordevol tips om meer uit je dag te halen met minder stress en frustratie.

Je krijgt meer informatie uit een klant als je de goede vragen stelt. Mensen zijn graag aan het woord en vinden het fijn gehoord te worden. Letterlijk en figuurlijk.

Letterlijk: ze praten en jij luistert. Figuurlijk: ze praten en jij hoort aan wat ze vinden en ze voelen zich emotioneel gehoord.

We hebben niet voor niets een mond en twee oren. In die verhouding dienen ze dan ook te worden ingezet.

Alleen met de juiste informatie kun je de ander het beste helpen.

We hoeven niet te wachten op inspiratie tot we in actie komen.

De actie namelijk zorgt voor inspiratie.

Inspiratie zorgt zelden voor actie.

Kip ei. Kip is actie, ei is inspiratie.

Vaak bereik je meer als je minder werkt.

Wat moet je nu weer met dit bericht? Lees verder als je ook onnodige beren op de weg ziet.

Wat mij altijd heeft geholpen is een sport die uitdaagt. Een leuke activiteit die ook wat vergt; uithoudingsvermogen, techniek en lef. En dat hoeft geen uitputtende sport te zijn.

Laat je dat nou eens ook in je leven goed kunnen gebruiken. Ik kan iedereen van harte aansporen iets te gaan doen dat je aan de rand van je kunnen brengt. Waar je  van leert, je zelfvertrouwen geeft om veel meer aan te durven wat er op je pad komt.En dat hoeft geen uitputtende sport te zijn.

Dit gaat niet over windsurfen of golven maar over jou. Deze golven zijn een metafoor voor dat wat voor ons ligt. We voelen wel eens spanning. Achteraf zeggen we, ‘was dat nou zo erg?’

Als windsurfer op zee voel ik meestal wel stress. Wat wil je ook met zo’n intimiderende watermuur. Behalve dat ik mijn oude lijf fit probeer te houden leer ik levenslessen. Hier zijn er een paar.

Als ik er niet door ga, zal ik nooit weten of ik het kan

In angst afwachten zorgt dat dingen blijven zoals ze zijn

Eenmaal op zee bij die eerste grote golf lukt het meestal wel om deze te overwinnen

Als ik toch wordt tegengehouden en gespoeld door een joekel van een golf, loopt het altijd wel los

Omdat ik veilig weer naar de kant spoel

En opnieuw kan proberen de golf wel te overwinnen

Alleen nu weer sterker en met meer inzicht en ervaring

Tijdens het navigeren door de golven, en met een grote golf vlak voor me, weet ik vaak net een juiste stuurbeweging te maken

Zo improviseer ik en ontwijk de hindernis

Na de windsurfsessie, met of zonder valpartij, ben ik altijd voldaan

En trots op mijn inzicht dat de meeste dingen erger zijn in mijn hoofd, dan in het echt.

Het gaat er niet om of het glas half vol of half leeg is. Het gaat erom wie het glas inschenkt.

Het kan zijn dat als je de afwas niet wil doen, je daar gewoon geen zin in hebt. Maar als afwassen meer waarde oplevert dan de moeite die het kost, dan doen je het zonder morren, en meestal met plezier.

Wat zou die waarde kunnen zijn? Bijvoorbeeld een frisse en opgeruimde keuken. Of een ander, waar we van houden, een plezier doen.

Nu is deze afwas een metafoor. Zodra we meer waarde zien dan wat iets kost, dan kopen we.

Als mensen, een product, dienst, idee of voorstel niet kopen, dan zien ze simpelweg onvoldoende waarde.

Het is niet omdat het te duur is, of teveel moeite kost. De waarde is niet duidelijk genoeg.

Helemaal gaan voor iets dat in de toekomst ligt geeft de energie die je nodig hebt om te kunnen zien wat anderen nog niet zien.

Wat heb je liever? Dat anderen een lage dunk hebben van je of dat je zelf een lage dunk hebt van jezelf?

Ze zeggen wel eens, beloof minder en geef meer.

Als je veel belooft dan ben je gedwongen om meer te leveren dan beloofd.

Welke van de twee zet aan tot het beste resultaat?

Je hoeft geen promotie te krijgen om verantwoordelijkheid te nemen.

Wacht niet totdat iemand je zegt om iets te doen of je verantwoordelijkheid geeft.

Als je zeker zou weten dat een investering of aankoop oplevert wat je verwacht, dan doe je het meteen.

Vermijden gevaar of pakken kans?

We weten dit vaak niet en denken, is dit een gevaar of een kans?

(De meeste) van ons houden niet van gevaar, en laten een kans liggen.

Wil ik wat leren?

Er is een derde factor.

Wat kan ik ervan leren? Gevaren en kansen heb je op een rijtje gezet en je besluit staat vast. Niet de teen in het water maar een stoere duik.

Het is waar. Aan het eind van ons leven hebben we het meest spijt van de dingen die we niet hebben gedaan.

Kans op succes en plezier

Het negeren van een vaak ongefundeerde angst en er toch voor gaan levert altijd een leermoment op. En vaak succes en plezier.

Een relatie met wiens bedrijf ik al 20 jaar samenwerk vroeg of ik eens een broodje wilde eten. Leuk natuurlijk.

Ik houd van efficientie en doorpakken, dus dacht al meteen aan hoe we de samenwerking kunnen verdiepen.

Was dus blij verrast te horen dat hij eigenlijk gewoon gezellig wil lunchen. Dus zonder agenda, en ervaringen delen.

Zeker omdat ik weet dat hij een drukke agenda heeft waardeer ik dit dus enorm.

Niet alles hoeft te worden uitgestippeld. Gewoon goed contact zonder oogmerk.  Inspirerend.

Dus, als we niet echt doen wat we willen doen

maar iets najagen wat een ander leuk kan vinden

dan blijven we meer betekenis geven aan onze twijfel

in plaats van ons potentieel.

Wat is belangrijker? Het echt naar de zin hebben? Of foto’s posten die laten zien hoe goed en fijn het is?

Anders gezegd; is de drijfveer leuk gevonden worden, of gelukkig zijn?

Het helpt de vraag te stellen waarom we bepaalde doelen najagen.

Het antwoord daarop maakt ons misschien wat minder depressief aan het eind van de dag.

Van tien euro per dag voor een lunch op het werk zal je financieel niet veel merken. Of van een dagelijks broodje met een latte.

We voelen meestal niet meteen de consequenties van bepaald gedrag. Op de lange termijn heeft deze gewoonte echter een bizar resultaat.

Vijftig jaar lang tien euro per dag met 5% samengestelde rente wordt 816.000 euro.

In dit rekenvoorbeeld is even niet belangrijk wat de rente is en of de lunch tien euro kost.

Het gaat om het slimmer denken over de gevolgen van een gewoonte.

Wat als iemand vanaf het begin de eerste dag van de eerste baan begint met het sparen of beleggen van tien euro per dag?

Wij vinden het moeilijk om iets nu te doen (of te laten) wat grote gevolgen heeft voor onze toekomstige ik.

Financiële, gezondheids- en eetgewoontes stoelen op dezelfde eenvoudige principes. Consequent iets eenvoudigs wel of niet doen. Wel of niet regelmatig sporten. Wel of niet die zak chips links laten liggen.

Principes zijn saai.  Maar ze geven ons kracht om te floreren op lange termijn.

Geen enkele post op sociale media is krachtiger dan een goed product. Morgan Housel schrijft hierover:

“Word gewoon ergens goed in. Dat is het. De rest is bullshit”. ~ Jerry Seinfeld

De meest succesvolle mensen zie je niet op sociale media of bezig met marketing van zichzelf.

Onder product versta ik niet alleen het ding of dienst zelf, maar de manier waarop het wordt verkocht. Een fietsenzaak verkoopt een fiest die je ergens anders ook kunt kopen.

Dus, waarom ga je naar die ene fietsenwinkel? Dat is voor een bijzondere fiets niet de prijs maar de manier waarop je wordt geholpen. En daar kan de fietsenzaak gewoon heel erg goed in worden.

Hoe beter je dienst, hoe meer mensen erover gaan doorvertellen, hoe minder de sociale media nodig zijn.

Hoe kun je vandaag aardiger zijn voor jezelf?

Spotify lijkt vanzelfsprekend. Gewoon een appje op de telefoon met alle favoriete liedjes. Achter elke goede dienst zit een verhaal. Zonder de visie, de eigenaardigheden, de moed, de motivatie en de wilskracht iets te willen veranderen was Spotify er nooit geweest.

In de Netflix serie ‘The Playlist’ brengt IT-nerd Daniel Ek met een team Spotify tot leven. Hoe hij de strijd aangaat met weerbarstige en vijandige muziekindustriebazen. Hoe risico en team spirit elkaar in balans houden. Hoe dingen uiteindelijk toch veranderen als de waarde van iets nieuws duidelijk is.

Wat zou je zelf anders willen?

Van begin tot eind was ik gekluisterd aan het beeldscherm.  Het is prachtig gemaakt. Vooral is The Playlist een inspiratie voor mensen die zelf iets willen veranderen in de wereld. Groot of klein. Het laat zien dat geloof en doorzetten nodig zijn. En een beetje boosheid over iets waarvan we vurig willen dat het anders is.

Iedereen kan iets vinden van je mening, maar niemand kan iets tegen je ervaring inbrengen.

Alles wat je verliest wordt vervangen door iets gelijkwaardigs, of door iets beters.

Dit vertrouwen maakt het makkelijker met verlies om te gaan.

Carl Sagan zei dat voorstellingsvermogen ons vaak naar werelden brengt die er nooit waren.

Zonder dit vermogen gaan we nergens heen. Kan het raker?

Elke actie gebeurt altijd twee keer. Eerst in ons hoofd en vervolgens in de uitvoering.

Ik ga nog lang niet

Dood ga ik voorlopig nog niet. Ben gezond en het leven ligt nog voor mij. Over de dood ga ik nu niet nadenken en dingen regelen al helemaal niet. Ik hoorde tot de 92% van de Nederlanders die dit denkt. En apatisch wacht tot het te laat is om dingen goed te regelen.

Nalatenschap vaak puinhoop

Slechts 8% van Nederlanders heeft zaken goed geregeld betreffende hun nalatenschap. En in veel testamenten is het niet goed geregeld. Kinderen, langstlevende partner en andere erfgenamen zitten vaak met een puinhoop. Nalatenschappen zijn regelmatig de oorzaak van ruzie en grote financiële zorgen.

Rijbewijs voor slim omgaan met vermogen

Is dit niet vrij eenvoudig te voorkomen? Het antwoord is ja en staat in  ‘Wat laat ik na’ van Marina Milenković. In eenvoudige taal en met praktijkvoorbeelden is dit boek het rijbewijs voor slim omgaan met vermogen. Heb je kinderen en/of ouders? Ben je tussen de twintig en de negentig? Haal direct deze makkelijk leesbare handleiding. Zeker voor een bezoek naar de notaris voor het (levens) testament.

De dood en geld uit de taboesfeer

Milenkovićs boek is kraakhelder. Praten over de dood en geld is niet langer taboe. Ouders en kinderen gaan in gesprek en regelen het met en voor elkaar.

Ruimte voor rouw

De auteur geeft ook tips voor de situatie rondom een overlijden. Op dat moment moet veel in een week worden geregeld. Tijd voor rouw is er vaak niet. Dit boek creëert rust en ruimte voor rouw. Milenkovićs doeltreffende stappenplan is direct toepasbaar. Ben dankbaar dat haar boek op mijn pad is gekomen.

Om succes te hebben hoef je niet nachten door te werken. Je moet overdag gewoon wakker zijn.

Om succes te hebben, grijp net zo vlug een kans die zich voordoet, als dat je een conclusie trekt.

Stel dat je een leven zou hebben compleet anders dan tot nu toe, wat zou je dan anders doen?

Elke simpele actie kan een leven voorgoed veranderen.

Deze biddende Sikh fotografeerde ik in de Gouden Tempel in Amritsar in Noord India in 1989. De dolk moet te allen tijde op zijn lijf blijven en mag niet nat worden. Vandaar de tulbandoplossing.

Enkele maanden later solliciteerde ik vrijwel kansloos naar de baan van fotoredacteur bij het internationale fotopersbureau AFP. Ik had vrijwel geen ervaring als fotograaf en al helemaal niet als redacteur. Deze foto van de Sikh zat tussen mijn twaalf middelmatige dia’s van zes maanden India.  Meer had ik niet.

Dominique Faget was een doorgewinterde fotojournalist met vele dienstjaren in oorlogs- en andere gebieden over de hele wereld. Al rokend en met zijn loep tussen de ogen geklemd mompelde hij na het zien van deze foto; “C’est bon, you are hired”.

Eerst dacht ik dat kan niet waar zijn. Maar hij zij: “You know how to look.” Hij zei verder gelukkig niets over de andere foto’s.

Deze foto was de officiele start van mijn professionele carriere als fotograaf. Het had zomaar anders kunnen lopen.

Daarom is het goed altijd open te staan voor kansen en niets zonder meer aan te nemen.

Huilie huilie en man man wat duur die tandarts. Hoe haalt ze het in d’r bolle hoofd euro 712,13 te vragen voor 50 minuten werk? Dat is per minuut het minimum uurloon van een achtienjarige. Deze rekening viel op de mat, en terecht.

50 minuten plus 27 Jaar

Voordat deze medisch specialist dit kunstje kon flikken gingen er 12 jaar opleiding en minimaal 15 jaar ervaring aan vooraf. Daarnaast heeft ze tienduizenden euros geinvesteerd in apparatuur, huisvesting en nascholing. Ik had in de titel ‘plus 50 minuten’ moeten zeggen, maar zo trek ik vermoedelijk meer aandacht voor dit belangrijke onderwerp.

Kiekje of berekening werkelijke kosten?

Hoe is dit heel veel anders bij tientallen andere beroepen? Niet dus. Fotografen bijvoorbeeld wordt gevraagd een kiekje te komen maken en ze worden vaak per uur betaald. Iedereen is tegenwoordig fotograaf en moeilijk kan het zijn? Weinig doorwinterde fotografen berekenen hun in tientallen jaren opgebouwde ervaring en hun werkelijke kosten.

Bijvoorbeeld: kosten gebruik cameras, lenzen, licht, digitale opslag, afschrijving, opleidingskosten, verzekeringen en werkelijke vervoerskosten en niet de achterlijke 19 cent per kilometer uit het jaar kruik.

Een wortelkanaalhandeling duurt 50 minuten plus 27 jaar.

Een perfecte foto vergt 1/125ste van een seconde plus 30 jaar.

Elke expert heeft jaren geinvesteerd

Een excellente ……. vul in jouw eigen dienst in….. (timmerman, loodgieter, grafisch ontwerper, autouitdeukexpert, schoonheidspecialist, edelsmid, coach en ga zo maar door) kost niet een uur, middag of week. Nee, deze komt tot stand na jarenlange ervaring. Weliswaar is de tandarts beschermd door de zorgwetgeving, maar toch.

Niet goedkoop, niet duur, maar fair.

Deze rekening is een goed voorbeeld van hoe het kan, en hoe het hoort. Niet goedkoop, niet duur, maar fair.

Mijn kelderbox is bepaald geen mancave, integendeel. Het is een onneembare vesting gevuld met dozen, kledingzakken, gereedschap en ontelbare prullaria die ik echt nooit meer aan ga raken. De toegang wordt verder bemoeilijkt door 40 jaar verzamelwoede van fotografiegerelateerde spullen. Vrijwel niets heeft echte waarde. Ooit betaalde ik een aardig bedrag en het weerhoudt mij ervan te verkopen, weg te geven of naar de stort te brengen.

Toch probeer ik met frisse moed zo eens in de maand te ruimen. Daar gaat snel twee uur in zitten. Het resultaat is telkens weinig vruchtbaarder dan met tegenzin afstand doen van een pot verf of een volstrekt uit de mode geraakt colbert. En ik draag geen jasjes, kun je nagaan.

Onzin roept een vriend. Gewoon weg ermee en je zult het echt niet missen. Dan opper ik dat ik het ooit weer nodig kan hebben. Ook lulkoek. Dat zie je dan wel weer.

Bezit is vaak het eind van het vermaak maar ook het begin van gedoe.  Vandaag neem ik mij dus voor om minimaal tien dingen per maand te verbannen naar een verblijf buiten mijn gezichtsveld. Met 120 dingen binnen een jaar moet ik zo toch een heel eind komen. Dan kan mijn levenslang gekoesterde mancave toch in zicht komen.

De Olympische Spelen werden in Parijs geopend tijdens onafgebroken en zware regenval.  Ergens vond ik het zielig voor de duizenden of misschien wel tienduizenden deelnemers, organisatoren, technici, cameramensen en toeschouwers.

De camera’s werden nat en je kon dat ook goed zien. Beeld was hier en daar vaag met druppels op het beeldscherm.

Toch leek het de pret niet te drukken. Iedereen bleef lachen en de techniek bleef het doen. Het gevoel van verbondenheid en plezier leek mogelijk wel sterker omdat deze omstandigheden het moeilijker maakten.

Het was inspirerend te zien hoe moeilijke en onvermijdbare omstandigheden kunnen worden overwonnen en omgezet in iets positiefs.

E-boeken luisteren op Spotify. Ik wist helemaal niet dat dat kon. Geweldig, ontelbare titels.

Tijdens het afwassen bijvoorbeeld of een wandeling naar de winkel ga ik dat dus meer doen vanaf nu.

Als je een idee hebt, en je bent bereid om het idee uit te voeren, dan ga je dingen veranderen.

Een film waarvan we de afloop al weten is vaak minder of helemaal niet spannend.

De beste dingen in het leven zijn vaak onverwachts, omdat er geen verwachting is.

Onze eigen film van het leven wordt zo spannender. En zonder verwachting ook geen teleurstelling.

Rijkdom zit niet in de hoeveelheid dingen of geld, maar in de beperking van wensen.

De Duitsers zeggen: “In de beperking toont zich de meester”. En het klopt.

Als je eten in je koelkast hebt, kleren aan je lijf en geld om uit te geven, dan ben je rijker dan 75% van de mensheid.

Als je overal heen kunt waar je maar wil, dan behoor je tot de 18% rijksten.

Als je vaker gezond bent dan ziek, dan ben je meer gezegend dan de 3 miljoen mensen die het deze week niet halen.

Het leven is een keus tussen klagen wat we niet hebben, en dankbaar zijn voor wat er wel is.

Onthoud in geval van stress en inspanning dat 1. je er nooit aan ontkomt en 2. een beetje stress noodzakelijk is om vooruit te komen.

Stress en weerstand helpen ons groeien. Zie het als een spier. Zonder stress zal deze niet groeien. Sterker nog, hij zal krimpen en dat is nog ongezonder.

Hardlopen en andere sporten kunnen pijn doen, maar deze neemt af naarmate we het meer doen. En we dus sterker worden. Ook op andere vlakken wanneer we de weerstand overwinnen.

‘Ik heb er geen zin in.’ Dan zeiden slimme ouders soms; ‘Dan maak je maar zin’.

Actie vervangt vaak het negatieve gevoel van ergens tegenaan hikken.

Iemands karakter wordt niet bepaald door ergens goed of slecht over voelen, maar door wat hij/zij doet.

Hoe meer ruimte we hebben, hoe meer we lijken te bewaren.

Een tijdje geleden besloot ik huur van de garage op te zeggen. Deze stond tjokvol met spullen die ik bewaarde, simpelweg omdat ik de ruimte had.

Minder ruimte heeft een meerwaarde. Het helpt om te bepalen wat de werkelijk belangrijke dingen zijn en welke we kunnen laten gaan.

En een week nadat de lege garage was opgeleverd wist ik van de meeste dingen al niet eens meer dat ik ze had.

Oeds-Jan Postma maakte een checklist voor ‘mindful shoppen’ in zijn boek ‘Miljonair met een Gewone Baan’. Hij vraagt onder andere:

Zou je dit ook kopen als niemand het ooit zou zien?

Ben je er over drie maanden net zo gelukkig mee?

Hij vult aan dat geld uitgeven zeker geen zonde is, maar adviseert dat dingen gewoon met meer bewustzijn kunnen worden aangeschaft.

Beter voor de wereld, en voor je bankrekening. Bovendien, en het is waar, minder spullen, minder zorgen.

“Domme vragen bestaan niet”.

Dat klopt als we oprecht vandaag iets willen leren wat we gisteren niet wisten.

Goede vragen zijn goud waard.

Naval Ravikant zegt: “Speel lange termijn ‘games’ met lange termijn mensen’.

Ik ben hoe langer hoe meer overtuigd van de waarde van dit gegeven. Eenmalige dingetjes kosten veel energie. Het loont om gestaag en goed aan een lange termijn relatie te werken. Zowel prive als zakelijk.

Investeren in mensen en dingen laat iets opbouwen en groeien. Zo leer je elkaar kennen en elkaar vertrouwen zodat je samen aan een betere wereld kan werken.

Als je het verleden wil zien, kijk dan naar je situatie nu.

Als je de toekomst wil zien, kijk dan naar je huidige acties.

Het is belangrijker niet te doen wat je niet wilt, dan wel te doen wat je wel wilt.

Lijkt een onzinstelling, toch werkt het.

Beginnen met elimineren van wat we echt niet willen, maakt vrij baan voor wat we wel willen.

Het is niet het antwoord dat verlicht, maar de vraag.

In eerste instantie is er soms teleurstelling over iets dat we hebben neergezet. Na een dag hard werken denk je; ‘dat kon beter’.

Na een nachtje slapen ziet het er soms heel anders uit. Dat komt denk ik omdat we te veel verbonden zijn met de energie die we in het werk hebben gestoken. Direct een goed resultaat willen zien vertroebelt dat het eigenlijk best goed is.

Vroeger, nog in de tijd van de filmrolletjes, moesten fotografen vaak een of twee dagen wachten tot ze het resultaat zagen. Dat was eigenlijk goed. Er zat altijd wat tijd tussen werk en beoordelen van resultaat.

In de huidige maatschappij ligt de nadruk op alles meteen en nu willen hebben, weten en delen. Het wat vertragen van die onmiddellijke bevrediging kan dus verrijkend werken.  Er een nachtje over slapen doet vaak goed.

Elke wedstrijd kan in een moment worden beslecht. Dingen kunnen in een oogwenk veranderen.

Ook ons leven wordt bepaald door vaak kleine, soms ingrijpende en onverwachte gebeurtenissen.

Voetbal als metafoor voor alert zijn voor bedreigingen en vooral dankbaar voor kansen.

Elk moment telt in ons leven.

Online regelmatig iets schrijven is meer een gesprek dan een monoloog. En dat gesprek is dan met ‘de wereld’, maar niet veel anders dan een gewoon gesprek.

Soms rammelt het, is incompleet of perfect, maar dat is niet erg. Het is het begin van een conversatie. Als het maar eerlijk is en laat zien wat we in ons hebben.

Mensen vragen wel eens waarom ik regelmatig wat schrijf zonder te weten of het wordt gewaardeerd, of überhaupt gelezen. Ik denk dat bovenstaand mijn hoofdmotief is.

Wanneer was de laatste dag die je doorbracht zonder een mobiel apparaat of computer? Voor de meesten van ons is de vraag: hoeveel jaar was dat geleden?

Er zijn bronnen die zeggen dat we gemiddeld 16.000 woorden per dag spreken. Tel daarbij op de informatie die onze hersenen moeten verwerken die via mobiele apparaten binnenkomt. Dan is de conclusie dat de meesten van ons een informatie overload hebben.

Daarom is het zo belangrijk om af en toe even alles dicht te klappen. Dat is lastig. Ben dus begonnen met het thuislaten van de telefoon tijdens wandelingen en bijvoorbeeld bezoekjes aan de supermarkt. Het is misschien verbeelding, maar het voelt bevrijdend.

‘Ieder van ons doet ertoe, heeft een rol te spelen en maakt een verschil. Ieder van ons moet verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen leven, en bovenal respect en liefde tonen voor de levende wezens om ons heen, in het bijzonder voor elkaar’. ~ Jane Goodall

Ik hoorde iemand zeggen: ‘Als iedereen aardig zou zijn tegen zijn buurman, dan zouden er geen oorlogen zijn’. Het klopt denk ik.

‘Duurzame spijkerbroeken met perfecte pasvormen’, schreeuwt de advertentie trots.

De duurzaamste spijkerbroek is de broek die we het langst dragen. Die niet wordt vervangen omdat de mode dat wil.

Plezier zit niet in de omgeving of in de mensen om ons heen. Het klopt wel dat saai of vervelend werk plezier kan bederven. Of mensen op de werkvloer die de sfeer negatief beinvloeden.

Uiteindelijk zijn wij zelf verantwoordelijk voor 1. Het feit dat we in die situatie zitten, in dat werk of met die mensen. En 2. als we dan in zo’n situatie zitten, hoe we daar emotioneel mee omgaan.

Viktor Frankl schreef in zijn boek ‘De Zin van het Bestaan’ dat we altijd kunnen bepalen hoe we over iets denken en voelen, hoe erg een situatie ook is. Zelfs onder de meest erbarmelijke omstandigheden.

Er is altijd een keuze over hoe we reageren. Dat geeft hoop en kracht, en plezier.

Elk probleem lost zich vanzelf op als je het maar lang genoeg negeert.

Mensen zijn geboren voor elkaar. Dus, of help of tolereer de ander. ~ Marcus Aurelius, Meditaties 8-59

Een mooi handvat om bij te dragen aan een betere wereld en om meer plezier te ervaren.

Deze simpele wijsheid bijna 2000 jaar geleden opgetekend geeft rust.

Je kunt het verleden niet veranderen. Een perfect vandaag kan wel worden bedorven, door zorgen te maken over de toekomst.

Niet of minder uitgeven van geld is een vorm van inkomen. Hoe zit dat.

Om iets te kunnen kopen heb je geld nodig dat eerst moet worden verdiend. In rijkere tijden is het makkelijker geld uit te geven omdat we ons letterlijk rijk rekenen. Na aankoop van iets zijn we alleen iets minder rijk.

Door niet kopen blijven we dus even rijk.  Wat helpt is de spreuk; ‘Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak’. Zo is het vaak. We zijn maar tijdelijk gelukkiger dan voor de aanschaf.

Waardeer jezelf om wie je bent, niet om wat je doet.

Als je een wekker nodig hebt om wakker te worden dan slaap je waarschijnlijk niet genoeg.

Lijkt voor de hand te liggen, toch?

Eerder naar bed gaan kan ervoor zorgen dat de wekker niet nodig is.

Via Marktplaats zijn mooie deals te vinden, maar er moet altijd iets worden betaald. Met de opbrengst kun je weer wat anders kopen.

Ruilhandel of bartering vindt zijn oorsprong in de bakermat van de samenleving, duizenden jaren geleden. Toen was er nog geen geld.

Ruilen kan heel leuk zijn, en zinvol. Je gaat dan alleen op zoek naar wat je echt nodig hebt en kunt meteen een ander helpen aan iets waardevols wat jij hebt. Het lijkt omslachtig, maar zo zijn we ooit ook begonnen. Het wordt weer mensenwerk.

Je contacten informeren over wat je hebt en kijken naar wat zij hebben, brengt leuke  gesprekken op gang. Een manier om dichter bij elkaar te komen.

Vragen zijn bedoeld om informatie te verzamelen, niet feiten. Feiten alleen gaan niet helpen. De achterliggende informatie wel.

Als we deze informatie weten, dan kunnen we acteren op feiten.

In ‘Hoe word ik een wereldfietser’ van Marja Kerst en Pim Verver lees ik:

“Fietsen is gezond.

Uit TNO onderzeok blijkt dat regelmatig naar het werk fietsen, zorgt voor minder ziekteverzuim (Rapport Fietsen is groen, gezond en voordelig).

Het verhoogt de fitheid met 13%, voorkomt overgewicht, stimuleert de ademhaling en bloedsomloop en vermindert de kans op diverse ziekten zoals hart- en vaatziekten en diabetes.”

Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak net zo snel gaat of zelfs sneller dan met de auto als de afstand onder de 10 kilometer is. Dit vanwege parkeerproblemen en files. Bovendien geeft fietsen mij veel plezier.

Het leven is kort en vaak willen we zoveel mogelijk doen om er goed gebruik van te maken.

Toch is het goed om af en toe helemaal niets te doen.

Gewoon zitten en het voelen van de zonnestralen op ons gezicht, of luisteren naar onze ademhaling.

Rust maakt bewust van het cadeau van de tijd.

Zig Ziglar blijft inspirerend als het aankomt op vergroten van motivatie door scherpe communicatie.

“Wat als 100% van jouw investering direct bij mij vandaan zou komen, dan zou het nog steeds maar een klein percentage vormen van wat ik maandelijks nodig heb om van te leven. Als dat mijn enige reden was om iets aan jou te verkopen, dan zou mijn bedrijf niet lang bestaan.

In enkele dagen of zelfs uren, zou mijn winst uit deze transactie zijn verdwenen, maar jouw voordeel van het gebruik van mijn dienst duurt de rest van je leven.

Dit is mijn vraag: In alle redelijkheid, als we tot een deal komen, wie is dan de grootste winnaar?”

Deze spot on motivatie heeft humor en het resoneert.

Waarom zou je niet alles uitgeven wat je verdient? Een appeltje voor de dorst is vaak het motief, of sparen voor ‘later’.

Voor mij is het een financiele buffer of zoals econoom Erica Verdegaal het noemt, ‘ingeblikt geluk’.

En geluk is dan: kunnen doen met mijn tijd wat ik wil. Zonder de plicht te moeten werken om mij in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien.

Ik mail wel eens een compliment naar een blogger of iemand die online een mooie dienst levert. Regelmatig blijft het dan stil.

Dit is voor mij meteen de maatstaf voor de service die ik kan verwachten. Het kan een illustratie zijn van dat die leverancier wel dingen adviseert maar er niet zelf naar leeft.

Deze simpele methode pas ik toe om vooraf te kunnen inschatten uit welk hout iemand is gesneden. De vraag is dan of je wel met zo iemand in zee wil gaan. Meestal niet.

Het vermijden van lastige gesprekken kan een gevaarlijke gewoonte zijn.

Dit omdat dingen groter kunnen worden dan nodig. De prijs van er niet over praten is vaak hoger dan het wel doen.

Veel slechte ideeën zijn beter dan geen ideeën. Deze zijn het pad naar goede ideeën.

‘No reply’ in de afzender zegt dat zij wel tegen ons kunnen praten maar niet andersom.

Een mail van een bedrijf dat op deze manier communiceert is veelzeggend. Jouw stem is minder belangrijk dan die van ons.

Werk heeft pas waarde en blijft gezond als we weten wanneer te stoppen.

Stroomstootapparaten ofwel tasers zijn door de politie een gerechtvaardigd middel om in te zetten als het echt niet anders kan. Dat is in bepaalde omstandigheden begrijpelijk.

Tasers doen ongelofelijk veel pijn en kunnen tot tijdelijke verlamming of verdoving leiden. Deze worden nog steeds ingezet om varkens tijdens transport te dwingen zich in een bepaalde richting te bewegen.

Dat wat we op mensen slechts onder zeer stricte voorwaarden toedienen wordt op varkens nog steeds toegepast. En ze voelen dezelfde pijn en stress.

Hoe smaakt een stukje varkensvlees als we dit weten?

Een groot gevoel van eigenwaarde maakt heel aantrekkelijk.

Een probleem of zekere toekomstige gebeurtenis niet onder ogen zien, maakt meestal niet dat het weggaat. Zoals niet naar de huisarts gaan bij een al maanden durend pijntje ergens.

Het kan ook groter worden, ook omdat we er toch vaak aan denken. In actie komen en proactief iets te doen waardoor het probleem wordt voorkomen of minder wordt is de enige juiste weg.

“Naast de kunst van dingen gedaan krijgen, is er de kunst van dingen met rust laten.

De wijsheid van het leven bestaat vooral uit de eliminatie van het niet-essentiële.” ~ Lin Yutang

Niemand kan jou onzeker laten voelen zonder jouw goedkeuring.

Zoek bij een uitdaging niet naar een uitweg maar naar een weg.

Hoe we onze dagen besteden, is hoe we ons leven vullen.

Schrijven is hardop denken. Vaak denk ik, ‘dat onthoud ik wel’, terwijl ik weet dat dat niet zo is.

Opschrijven van een gedachte  zorgt er niet alleen voor dat we deze niet vergeten. Vooral versterkt het de gedachte, en dat kan veel waarde in zich dragen.

Een van de betekenissen van het Japanse woord voor dankjewel is “sumimasen” en betekent “dit eindigt niet.”

Het offer dat werd gebracht door de gever betekent voor beiden niet het eind van de relatie. Ergens in de toekomst kun je iets terugverwachten.

Vertrouwen en reciprociteit spelen in de Japanse cultuur een grote rol. Mensen zijn ook sneller bereid om anderen te helpen, omdat ze weten dat relaties sterker worden van geven en elkaar helpen.

Vandaag zag ik een bekende voor het eerst sinds zes maanden. Er was iets aan hem dat anders was. Het leek of hij mij niet helemaal herkende.

Op mijn vragen kwam vertraagd antwoord en helemaal niet dat wat ik van hem verwachtte. Even later sprak ik zijn vrouw en zij vertelde dat hij een herseninfarct had gehad.

Ik was toch een beetje in shock. Ons bijzondere lichaam doet alles wat het moet doen, tot het moment dat dat niet meer zo is.

En het kan ons allemaal overkomen. Elke dag is een wonder. Elke dag dat we in gezondheid leven is een geschenk.

Geluk komt niet van alles hebben. Geluk komt van genieten van wat we hebben en er het meeste uit halen.

Een paar kilometer stevig wandelen doet soms meer voor een ongelukkig maar verder gezond persoon dan alle medicijnen en therapie die je maar kunt bedenken.

“Het is niet wat je hebt, of wie je bent, of waar je bent, of wat je doet wat je gelukkig of ongelukkig maakt. Het is waar je over denkt.” ~ Dale Carnegie

Dit klopt. Waar we over denken, en op welke manier, bepaalt ons geluk.

Van wie heb je eigenlijk toestemming nodig?

Vergeven is een geschenk dat je aan jezelf geeft.

Tijdens vrijwel elke discussie is het beter eerst het standpunt van de ander samen te vatten, voordat we ons eigen zegje doen.

Vooral in een verhit gesprek is dit lastig maar wel bevorderlijk voor een bevredigende afloop.

Hoe beter je in je vel zit, hoe minder afhankelijk je bent van de goedkeuring van anderen.

We hebben tijd. Maar we hebben niet altijd tijd voor de belangrijke dingen. En er is altijd meer dan tijd genoeg voor die dingen. We raken echter verstrikt in tijd verdoen aan onbelangrijke dingen.

Reputatie is een vorm van welvaart.

“vecht voor de dingen waar je om geeft. Maar doe het zodanig dat anderen dat samen met jou willen doen.” ~ Ruth Bader Ginsburg

Het lijkt erop dat als we niet slimmer kunnen werken dat we harder gaan werken. Haastwerk, minder aandacht voor gezondheid, slaapgebrek…

Druk doen en zijn lijkt belangrijker dan dingen echt voor elkaar krijgen. Slim?

Morgen winnen begint vandaag.

De eerste winst is behaald door gewoon op te komen dagen.

Niet alles lukt. Veel lukt er niet. Maar soms wel.

Die paar keer dat er succes is zijn er alleen bij steeds opdagen.

Veel mensen zijn alleen omdat ze muren in plaats van bruggen bouwen.

Het leven overkomt ons niet, het gebeurt door ons.

De Lumiere Brothers filmden Parijs in 1896. Nu is er een AI-gegenereerde versie gemaakt waarbij je je echt waant in die tijd, 128 jaar geleden.

De mensen wandelden net als nu door de parken en lanen en kinderen speelden net als nu op straat. De vorm verandert maar de essentiele dingen die mensen willen en waarderen blijven hetzelfde.

Opgeven betekent niet altijd dat je zwak bent. Het kan ook zijn dat je sterk genoeg bent om iets te laten gaan.

De toekomst hangt van veel dingen af, vooral van jou.

Ik las een overlijdensbericht van een man die in 1979 geboren is. Hij werd dus maar 45.

Velen van ons zijn jonger, en velen ouder. We staan niet vaak stil bij de ongelofelijke waarde die het leven biedt.

Door beslommeringen en problemen hebben we niet altijd door dat deze nooit het geschenk van elke dag kunnen opstaan mogen overschaduwen.

Elke dag is een dag waarop we het leven moeten vieren.

Een bijzondere streamingservce is Waterbear. Het is gratis en veelzijdig. Sommige  documentaires zijn prachtig.

Zo zag ik Gringo Favelado, over buitenlanders die de beruchte en soms gevreesde ‘Favela’s in Rio de Janeiro tot hun thuis hebben gemaakt.

Wat ik ervan opsteek is dat we niet alles moeten geloven wat er wordt gezegd.

En dat niet alles zo erg is als het lijkt.

En dat in het diepe springen en iets totaal anders doen heel bevredigend en zinvol kan zijn.

Volgens marketing expert Bernadette Jiwa moeten ondernemers steeds de volgende 30 vragen beantwoorden. Uit haar boek ‘Marketing, A Love Story’.

1. Waarom doe ik dit
2. Waarom ben ik degene die dit doet?
3. Waarom is  nu het moment om te beginnen?
4. Wat gaat er gebeuren omdat dit idee bestaat?
5. Hoe verandert dit hoe mensen voelen over X?
6. Voor wie is het?
7. Waarom zouden ze erom geven?
8. Wat willen de mensen die ik hoop te helpen?
9. Wat geloven zij?
10. Wat voelen ze over het probleem dat ik oplos?
11. Wat doen ze, waar, wanneer, waarom en met wie?
12. Wat zeggen klanten tegen hun vrienden om dit product of dienst aan te bevelen?
13. Hoe kan ik klanten zich goed laten voelen omdat zij het product of de dienst aanbevelen?
14. Wat verkoop ik echt, los van het gebruik van het product of de dienst?
15. Hoe kan ik meer waarde genereren?
16. Wat gebeurt er omdat mijn dienst bestaat?
17. Hoe vinden mensen mij?
18. Waar kijken ze al, of waar kijken ze niet?
19. Wat is mijn grootste kracht?
20. Welke zwakte kan mij in de weg staan als ik er geen aandacht aan geef?
21. Hoe ziet succes er vandaag uit, dit jaar, volgend jaar en over vijf jaar?
22. Wat waardeer ik?
23. Wat wil ik rekenen?
24. Welke beloftes maak ik waaraan ik mij wil houden?
25. Wat is nu het belangrijkst?
26. Wat is er over drie, zes of achtien maanden nog belangrijker?
27. Welk verschil maak ik?
28. Wat moet ik vandaag doen, om ervoor te zorgen dat ik de dingen die ik morgen wil doen kan blijven doen?
29. Als ik vandaag iets kan doen, wat zou dat zijn?
30. Als het niet dit is, wat dan wel?

Volgens Jiwa is het zo dat als je weet wat je wil, waar je heen wil en waarom, dat bijna niets je kan stoppen.

Geluk bestaat wanneer wat je denkt en wat je zegt in harmonie zijn.

Dat zei Mahatma Gandhi. Daarvoor is soms moed nodig.

Al jaren volg ik het blog van de inspirerende Maria Popova dat elk zondag uitkomt. Toevallig kwamen haar 17 tips voor een zinvol en prettig leven naar boven.

1. Sta jezelf de luxe toe om van gedachten te veranderen.
2. Doe niets uitsluitend voor aanzien, status of geld.
3. Wees vrijgevig.
4. Bouw ruimte voor stilte in je leven.
5. Je bent zelf de enige waarborg voor integriteit in je leven.
6. Aanwezigheid in het moment is veel lonender dan productiviteit.
7. Verwacht dat wat de moeite waard is tijd kost.
8. Onderzoek welke mensen, ideeen en boeken je geest verruimen.
9. Wees niet bang om een idealist te zijn.
10. Aan cynisme moet je niet alleen weerstand bieden, maar het juist bestrijden.
11. Stel vragen bij je waarheden, en blijf dat steeds doen aan de hand van de realiteit.
12. Zie haar blog.
13. Vergeef.
14. Kies vreugde.
15. Groei groter dan jezelf.
16. ‘Ontzelf’; niets is moeizamer dan steeds met jezelf bezig te zijn.
17. Alles wordt uiteindelijk gecompenseerd, maar niet altijd op de manier die je verwacht.

Popova lijkt de meeste van haar tips te volgen, met name vrijgevigheid. Al jaren schrijft ze elk zondag en geeft daarmee waarde aan een ongekend groot aantal mensen, waaronder ik.

Waarom zouden we innoveren als iedereen eigenlijk al alles, en meer heeft dan nodig?

De vernieuwer is niet in de eerst plaats bezig met iets nieuws te maken, maar met iets dat ertoe doet.

Iets dat de levens van de gebruikers verbetert.

Evolutionair zijn we geprogrameerd om ons kritiek aan te trekken. Dat komt omdat we zonder de goedkeuring van anderen niet goed konden overleven op de steppen. Deed je iets fout, dan was je een gevaar voor de rest en werd je buiten de omheining gezet. De angst voor afwijzing zit diep in onze cellen.

Angst voor afwijzing zorgt ervoor dat we niet snel in actie komen. We weten echter dat we fysiek niet kunnen worden verstoten als we onze hand opsteken. En in de meeste gevallen worden ook niet afgewezen. Alleen nemen we geen initiatief vanwege de angst voor dat vermeende gevaar.

Wat kan helpen is bovendien dat de meeste mensen helemaal niet geinteresserd zijn in anderen en alleen in zichzelf.

Twee redenen om gewoon wel onze hand op te steken en met initiatieven te komen, die ook nog eens gewaardeerd kunnen worden.

Wie de waarheid niet altijd nauw neemt moet een goed geheugen hebben. Elvis Presley had bovendien zijn versie van een eeuwenoud adagium:

“De waarheid is als de zon. Je kunt deze een tijdje verduisteren, maar hij gaat nooit weg.”

De enige manier om een vriend te hebben is door er een te zijn.

De auteur Ralph Waldo Emerson had dit wel goed gezien.

Bekwaamheid is wat je kunt. Motivatie bepaalt wat je doet. Houding bepaalt hoe goed je erin bent.

Deze mix bepaalt zo’n beetje op welke manier je je leven leeft.

Zorgen maken over dingen die mogelijk nooit gaan gebeuren is rente betalen over geld dat je mogelijk nooit zult lenen.

In dit soort tijden is het goed te weten dat er altijd dit soort tijden zijn geweest.

Chris Voss suggereert in ‘Never Split the Difference’ dat de uitkomst van een onderhandeling vrijwel nooit hangt op een rationele analyse van kosten en wat iets oplevert. Ook niet op iets wat voor de hand ligt en is af te lezen van een excel sheet.

Waar het wel om gaat is wat niet te zien is en onder de oppervlakte ligt. Dit zijn de échte onderliggende verlangens, gevoelens en emoties. Dát herkennen en  daaraan invulling te geven is de start van een goede lange termijn relatie. Wat zijn de werkelijke wensen? Die gaan veel verder dan prijs.

Stel je voor dat als de energie die gaat zitten in alle excuses die er wereldwijd worden gemaakt, zou worden gestoken in het vinden van oplossingen? Hoe zou de wereld er dan uitzien?

Een excuus is meestal niets anders dan een korte termijn ontwijken van verantwoordelijkheid en een gemiste kans om een verschil te kunnen maken. En vooruitgang te boeken.

Blijf vragen tot mensen geen antwoord meer hebben.

Op dat punt zit je waarschijnlijk bij de doorbraak.

Doorvragen tot de kern loont.

Het duurt doorgaans redelijk lang om iets te maken.

Vervolgens duurt het veel korter om het product te ervaren, een maaltijd bijvoorbeeld.

Kritiek of een review van 1 ster kan tot teleurstelling leiden.

Daarom moeten we genieten van het maakproces, daar besteden we de meeste tijd aan.

Ook is het goed om in de huid te kruipen van de maker van andere producten of diensten voordat we 1 ster geven. Is het opbouwend?

Een vriend is iemand die je de vrijheid geeft volledig jezelf te zijn. ~ Jim Morrison

Superfijn als er lezers zijn die wat ik schrijf waarderen. Maar de echte waarde zit voor mijzelf in het leren over de onderwerpen en beter over na te kunnen denken.

(Op)schrijven van dingen heeft dat als hoofdoel.

Over dingen praten is goed. Beter is te gaan doen wat we zeggen.

Alleen dan wordt duidelijk wat we bedoelen en dat we het menen.

Soms is net iets te ver doorproberen nodig om verder te komen.

Meestal echter gaan we niet ver genoeg. Bang voor wat er gebeurt als we de grens overgaan.

En bijna altijd is dat beter dan afwachten.

Als we 35 jaar oud zijn dan ligt ons hele leven nog voor ons. Althans een groot deel. Niet veel heeft haast, het kan morgen ook nog. Of volgend jaar, we kijken wel.

Ik kreeg een belletje of ik kon helpen met de bewerking van een foto. Een foto van een mooie vrolijk lachende jonge vrouw, samen met een vriendin, tijdens een huwelijksfeest een jaar terug. Of ik haar digitaal kon loskoppelen en mooi kan aanleveren met een passende achtergrond.

Toen ik hoorde waarom liet ik alles vallen en ging onmiddelijk aan de slag. De vrouw zit in de laatste fase van kanker en bereid zich samen met haar familie voor op de uitvaart. 35 jaar oud. Elke dag telt, en niet alleen als we ziek zijn.

Heb niet nodig wat je wil. Wil wat je nodig hebt. ~ Bashar

Je bent er niet om dingen na te maken, maar om dingen te intiëren.

In het begin is er positieve opwinding en enthousiasme over iets nieuws starten. Hoe dan ook komt er een moment dat het lastiger is dan het leek.

Dit fenomeen vindt vrijwel altijd plaats. Dat betekent dat je kunt anticiperen op de dip. De dip hoort erbij. Sterker nog, zonder dip geen vooruitgang.

De afstand tot de Maan wordt elk jaar bijna 4 cm groter. Dit zorgt ervoor dat de dagen langer worden. Het gaat zo langzaam dat wij dit de komende 1000 of 10.000 generaties niet gaan merken. Toen de Maan 4,5 miljard jaar geleden ontstond, duurde een etmaal 5 uur. Waarom is dit grappige informatie?

Het is een herinnering aan het feit dat onze levens op de eeuwig durend lijkende tijdslijn onvoorstelbaar kort zijn. Een nanoseconde. Frappanter is dat we denken dat ons leven eeuwig duurt. Althans, dat blijkt uit veel van wat we doen, dat het niet lijkt uit te maken of het de moeite waard is. We denken, zeker als we jonger zijn, dat we nog alle tijd hebben.

Alleen de Maan heeft alle tijd om rustig zijn afstand te vergroten. Voor ons telt elke dag.

Vooruitgang is niet voorspelbaar en zeker niet linear. Daarom geven zovelen op voordat de zon door de wolken breekt.

Een vriend is net terug van een weekje Tenerife. Ik vroeg wat hij heeft gedaan. “Behalve een beetje lezen en wandelen, helemaal niets, het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan.”

Ik dacht, dat moet in Nederland ook kunnen. Na dat twee dagen te hebben gedaan blijkt het inderdaad zowel moeilijk als heel fijn te zijn.

Door tuincentra en woonwinkels gefinancierde verbouwingsprogramma’s laten steevast de verbaasde en meestal blije gezichten zien als de bewoners hun verbouwde huis of tuin binnenlopen.

Het is meteen een goede reden om niet naar dit soort TV te kijken. Wie zegt namelijk dat ze ook echt blij zijn? In de geschiedenis van dit soort reality is het vrijwel nooit voorgekomen dat iemand niet blij verrast is. Bij het ‘format’ hoort blijdschap en bewondering.

Het is praktisch onmogelijk dat er geen mensen zijn die helemaal niet blij zijn en juist teleurgesteld of boos over wat hun woning is aangedaan. Dit zal de kijker echter nooit zien.

Er is niets mis met positivo TV, als we maar weten dat het dat is en niet meer dan dat. Als we weten dat we in de maling worden genomen, dan kunnen we kiezen voor een goed boek, of ons in de maling laten nemen. Ook prima.

Kreeg een tip van een ervaren documentairemaker; koop geen apparatuur met geleend geld of credit card. Je weet namelijk nooit of je genoeg geld gaat verdienen om af te lossen.

Ja maar, zeg ik dan, investeren is toch goed? Dat klopt, met verdiend geld, niet met geleend geld. Geld lenen kost niet alleen geld, het kan ook zorgen geven en dus energie kosten die beter gestoken kan worden in het maken van dingen.

Persoonlijke waarden en het hebben van een luxueus leven komen aan bod in William Irvine’s boek ‘A Guide to the Good Life’. Dit blijft een prachtig en makkelijk leesbaar werk dat ik keer op keer uit de kast pak om even bij de les te worden geroepen.

De Stoicijnse filosofen hadden een interessante kijk op waarom wij meer geld ambiëren, een luxueuzer leven en vervolgens beroemdheid nastreven.

Het idee was, en in veel gevallen nog steeds is, dat als we meer geld hebben we mooiere dingen kunnen kopen we meer bewondering van anderen krijgen. Auto’s, huizen, kleding en horloges zijn een goed voorbeeld.

Maar als we zeggen geen beroemdheid na te willen streven, waarom zouden we dan steeds meer geld willen hebben? Volgens de Stoicijnen, valt die wens dan ook weg. Seneca zegt beeldend: “Onze lichamen zijn zo klein, waarom zouden we zoveel dingen willen wensen en vergaren?” Verder zegt hij dat het niet gaat om de hoeveelheid geld, maar om de staat van de geest.

Geen enkele hoeveelheid geld kan bijvoorbeeld verdriet wegnemen. En hoeveel rijke mensen zijn er niet die diep ongelukkig zijn? Musonius zei dat het niet nodig hebben van rijkdom waardevoller is dan de rijkdom zelf. Helder lijkt me.

Als fotograaf ontmoet ik regelmatig mensen die onzeker zijn over hoe zij eruit zien. Op mijn vraag wat ze dan anders zouden willen zodat die onzekerheid wegvalt, blijft het vaak stil.

De troostende gedachte die ik dan deel is dat we allemaal uniek zijn en juist helemaal niet moeten willen lijken op een ander die iets heeft wat wij niet hebben.

Verder heeft die andere persoon met begerenswaardige uiterlijke of innerlijke kwaliteiten misschien wel de wens om op jou te willen lijken, zeg ik dan.

Meestal stelt deze gedachtenwisseling gerust. Trots zijn op jezelf is de eerste en misschien wel de enige stap naar geluk. En, als je een kopie van een ander bent, wie moet jou dan kopieëren?

Hoe meer (opberg)ruimte we hebben hoe meer we lijken te verzamelen.

Soms is het zinvol om juist minder ruimte te hebben, zodat we minder onnodige dingen aanschaffen en vervolgens bewaren. En dat geeft soms zorgen, gedoe en kost ook nog eens geld.

Aanvullend zou hetzelfde kunnen gelden voor geld verdienen. Hoe meer we binnenharken, hoe meer we uitgeven, vaak aan spullen. Er zou dus wat te zeggen zijn voor niet verdrietig zijn als we minder verdienen dan de buurman. Dat levert vaak ook minder zorgen op.

Als je ergens over twijfelt, dan kan het helpen iemand te vragen wat ze hadden willen weten voordat zij diezelfde ervaring hadden.

Van negeren of ontkennen van een probleem omdat de oplossing niet leuk is, gaat het probleem niet weg.

Een waarheid als een koe, en het komt vaker voor dan we denken.

Succes lijkt vaak het gevolg te zijn van doorgaan waar anderen zijn gestopt.

het stapje van; ‘Dat zou ik graag doen’ naar ‘Hoe ga ik dat doen’, lijkt klein maar is essentieel. Het maakt het verschil tussen dromen en realisatie.

Stabiliteit komt van binnenuit, niet van buitenaf.

Daarom is wachten op bevestiging onnodig.

“Zodra nieuw gedrag een gewoonte wordt, is minder discipline nodig om dat gedrag vol te houden.”

Gary Keller beschrijft in ‘The One Thing’ hoe onze levens versnipperd raken door alle afleidingen en onbelangrijke zaken. Vooral vertelt hij wat we eraan kunnen doen.

Mensen beslissen niet hoe hun toekomst eruit ziet. Ze kiezen voor gewoontes, en die bepalen hun toekomst.

We vinden allemaal meerdere dingen over onszelf.  Soms hangt dat samen met de vraag: ‘wie ben ik?’

Volgens Eckhart Tolle is het niet weten van het antwoord op die vraag juist heel goed en bevrijdend.

Als je het geloof loslaat dat je het zou moeten weten dan verdwijnt de verwarring. Bovendien kom je dan in een staat van helderheid die dichter is bij wie we werkelijk zijn.

Tolle beschrijft dit steeds maar willen definieren van wie we zijn als een beperking. Opgetekend in zijn ‘Een Nieuwe Aarde’ en de moeite van het (her)lezen waard.

“Het leven is niet hoe je de storm overleeft, maar hoe je danst in de regen”.

Zo ‘cheesy’ als deze uitspraak is, zo waar is hij ook. In elke situatie kun je wel een positief element herkennen.

Niet dat ‘het altijd nog slechter kan’, maar juist proberen te genieten van en lachen om dat wat er is.

De relatie met klanten verbetert meestal niet met grote sprongen door de verbetering van de kwaliteit van het product of door nieuwe technologie.

Deze verbetert door de mate waarin we in staat zijn te geven wat de klant wil. En dat zijn de mensen die ons vertrouwen waardoor wij ze mee op reis kunnen nemen naar de bestemming die wij in gedachten hebben.

“Het einde van de verrassing zou het einde zijn van wetenschap. Zo moet de wetenschapper continu zoeken naar en hopen op verrassingen”. ~ Robert Friedel, historicus

Hoe ingewikkelder en lastiger een situatie, hoe belangrijker het is om open te staan voor nieuwe ideeën. Friedel’s uitspraak geeft kracht om naar oplossingen te zoeken niet binnen ons ervaringsgebied liggen, maar net daarbuiten.

Elke taak wordt lichter en leuker met een glimlach.

Fronsen kost daarnaast meer energie.

Het klinkt cliché, maar de enige manier om iets te doen, maken, schrijven etc is beginnen.

Met schrijven als voorbeeld, niet voor social media, niet voor je vrienden, niet voor je moeder, die eindelijk ziet wat een geweldig talent je bent, maar voor jezelf.

De eerste opzet kan waardeloos lijken.  Maar iets waar niet aan is begonnen, kan niet worden verbeterd.

Meteen perfect voor de dag willen komen is vaak de oorzaak van wachten en uitstellen.

De beste genezing van ‘writer’s block’ of block van elke andere activiteit, is door te beginnen.

“Wat iemand ook doet of zegt, ik moet een goed mens zijn.  Het is zoals een smaragd altijd zou zeggen; Wat iemand ook doet of zegt, ik moet een smaragd zijn en mijn eigen kleur behouden”.

De bijna 2000 jaar oude woorden * van de Romeinse Stoïcijnse filosoof en keizer Marcus Aurelius blijven een prachtige metafoor voor behoud en vergroting van authenticiteit en eigenwaarde.

*Meditaties 7-15

Nee is meestal beter dan ja of misschien.

Ja en misschien zijn de voedingsbodem voor later: ’toch liever niet’.

Nee brengt een gesprek op gang en biedt kansen voor onderzoek.

Nee is bijna altijd een reactie vanwege het niet beschikken over voldoende informatie.

We houden niet van nee zeggen en iemand afwijzen, daarom zeggen we ja of misschien.

Omarm nee en de kans om juist en oprecht te informeren.

Nee is de start, niet het eindpunt.

Niet de hoeveelheid bijeenkomsten bepaalt het succes van een groep maar wat er door die groep buiten die vergaderingen wordt gedaan.

De eigenaar van een bedrijf waar ik laatst over de vloer was legde uit waarom de sfeer er zo goed is.

“Train je mensen zodat ze een andere baan kunnen krijgen. Behandel ze op zo’n manier zodat ze dat nooit willen.”

Ik snapte meteen waarom vrijwel iedereen er met plezier werkt.

Het zit in onze natuur om iets terug te willen doen of geven als we iets ontvangen. Deze ‘reciprociteit’ zit in onze natuur en is goed.

Soms kunnen we echter niets terug doen en het beste is dan onze dankbaarheid tonen.

Wat wel kan is afvragen;  “hoe kan ik het doorgeven aan een ander.” Bijvoorbeeld door dat wat je kreeg ook aan twee anderen te geven. Dat kan zijn waardevol advies of iemand belangeloos uit de brand helpen ergens mee.

In het Engels heet dit ‘Paying it forward’. Degene van wie je de hulp kreeg laten weten hoe waardevol het is, is meestal de beste manier van dankjewel zeggen.

Zo help je én de gever (met dankbaarheid) én de nieuwe ontvanger met dat waar je goed in bent.

‘Autoriteit’ heeft soms een negatieve lading, maar positief uitgelegd kan het er zo uitzien.

Het is niet iets waarmee we worden geboren, of dat ‘hoort bij’ een bepaalde functie. Het is iets dat we verdienen en ontvangen van degenen met wie we werken.

Niemand heeft enige autoriteit over anderen voordat is bewezen dat zij/hij het waard is, in de ogen van zijn/haar mensen.  Niet in zijn eigen ogen en niet in de ogen van zijn eigen leidinggevenden.

Een wijsheid waar iedereen, en wijzelf uiteindelijk altijd baat bij hebben.

‘Laat de omgeving beter achter dan hoe je deze aantrof.’

Een hulpvraag kan zijn: ‘Zou mijn gedrag anders zijn als ik zou weten dat er iemand meekijkt?’

Waarom zijn deze vragen relevant, vroeg ik een vriend die ze me stelde.

Hij zei: ‘Je zorgt dan namelijk dat met alles wat je doet de wereld een stukje beter wordt’.

“De enige echte vorm van intelligentie is of je uit het leven haalt wat je wil”. ~ Naval Ravikant

En dat is voor iedereen anders. Zodra we écht naar die vraag gaan kijken, worden we al een beetje slimmer.

‘Garandeer iets en de ramp ligt op de loer’. ~ Orakel van Delphi

Teveel projecten lopen vast of mislukken omdat onvoldoende vooruit wordt gekeken naar wat er mis kan gaan.

Uiteraard mag vooruitlopen op moeilijkheden er niet voor zorgen dat we er maar helemaal van afzien. De juiste balans tussen maken van grote plannen én anticiperen waar het fout kan gaan zorgt voor de grootste kans op succes.

Mensen met relatief gemiddelde vaardigheden en kracht zullen veel bereiken, als ze zich onvermoeibaar en volledig op een ding richten.

Yoga is zo’n goed voorbeeld van iets wat er simpel uit kan zien maar oefening vereist om het goed te doen. ‘Hoe moeilijk kan het zijn’, horen beoefenaars regelmatig.

Ik denk dan meteen aan de ‘wax on – wax off’ scene uit de film Karate Kid. Mr. Miyagi geeft een ogenschijnlijk eenvoudige opdracht aan zijn ongeduldige pupil, die het nut en plezier van de herhaling en de ogenschijnlijke eentonigheid niet inziet. Toch leidt dit naar meesterschap.

Herhaling, concentratie en de daarmee juist voortvloeiende ontspanning maken dat yoga een zeer geschikte bezigheid is om veel andere dingen in het leven te kunnen overwinnen. Vandaag ontmoette ik een yogabeoefenaar en zij inspireerde tot het optekenen van dit bericht. Yoga staat nu op mijn lijstje..

Hoe minder woorden er nodig zijn om iets uit te leggen, hoe krachtiger de communicatie.

Je wil een appeltaart bakken met zelfgeplukte appels. Je staat tegen de perenboom met je ladder. De taart wordt dan geen appel- maar een perentaart. Ook lekker, maar niet wat je wilde.

Het is super makkelijk om helemaal op te gaan in de bezigheid van het bezig zijn. Het is wel goed regelmatig te kijken waar de ladder tegenaan staat. We willen dit en doen dat. Het verplaatsen van de ladder kan dan handig zijn.

Het allerkrachtigste dat je kunt doen in een relatie, persoonlijk of zakelijk, is iemand 100 procent aandacht geven. ~ Brad Jacobs, ondernemer

De ander voelt dit en het voelt goed. Het heeft een bepaald effect op degene met wie je spreekt. Luisteren en begrip tonen is wat we neigen te vergeten.

De podcast van Shane Parish met Jacobs is inspirerend.

“De redelijke persoon past zich aan de wereld aan, de onredelijke persoon houdt vol te proberen de wereld aan hem/haar aan te passen. Daarom is elke vooruitgang afhankelijk van de de onredelijke persoon.” ~ George Bernard Shaw

Van tijd tot tijd kan het goed zijn dit te lezen als we op het punt staan ons aan te passen of op onze strepen te staan. Dat is niet altijd makkelijk want meegaan met de stroom lijkt minder energie te kosten.

Maar het levert ook steeds hetzelfde op. En soms besluit je wat anders te willen. Zeker als het gaat om dingen die we echt belangrijk vinden.

De meeste mensen willen helpen. Het zit in onze genen. Als we iets echt nodig hebben, dan loont het om dit te durven vragen. Zonder de angst dat we ’teveel zijn’.

Heel vroeger, in de verre oudheid, toen we nog rondsjokten over de steppen, hadden we elkaar echt nodig. Het kwam niet in ons op om hulp te weigeren. We hielpen omdat we een volgende keer zelf hulp nodig hadden. De evolutionaire en diepgewortelde wens om te helpen bestaat nog steeds.

Daarom is het goed om er vanuit te gaan dat anderen er in de basis voor je zijn als je ze nodig hebt. Omdat wij er ook voor hen zijn als het echt nodig is.

Een belangrijk deel van het zijn van een professional is andere mensen in je team hun werk laten doen.

Je vertrouwt mensen om iets te doen, of je vertrouwt ze niet.

En iemand in het ’team’ is een collega of iemand met wie je in een andere hoedanigheid samenwerkt.

In vol en gerechtvaardigd vertrouwen is alles makkelijker.

Met de fiets haalde ik een scootmobiel in met daarop een oudere dame. Ik ging net iets sneller en zag haar vanuit mijn ooghoek vredig voorthobbelen. Door me heen schoot plots: “wat een geluk dat ik kan fietsen.”

Alle problemen zijn eigenlijk relatief. Zij kan mogelijk denken: “wat een geluk dat ik mij nog kan verplaatsten in de buitenlucht.”

Sinds die dag kijk ik anders naar mijn diverse problemen. Die zijn eigenlijk kleiner vergeleken met de situatie van veel andere mensen. Kunnen fietsen bijvoorbeeld is een groot geschenk.

En zo zijn er veel andere dingen die vanzelfsprekend zijn. Tot ze het niet meer zijn en de fiets wordt verruild voor een scootmobiel.

“Concentreer al je gedachten op de taak die voor je ligt. De stralen van de zon branden niet in tot het moment dat ze worden gericht op een punt.”

Deze quote leek me mooi om vandaag gewoon integraal de ether in te slingeren. Hij is van Alexander Graham Bell. Dankzij hem kunnen we telefoneren.

Raskatten en -honden zijn gevoeliger voor ziektes dan kruisingen en ‘vuilnisbakjes’. In sommige dorpen zijn meer ziektes vanwege de zeer gesloten gemeenschappen en nabije verwanten die kinderen krijgen, ook wel inteelt genoemd.

Waar haalt Chat gpt de informatie vandaan? Van het internet. En hoe meer ai gegenereerde berichten er worden gemaakt en weer op internet verspreid, hoe meer Chat gpt put uit de door zichzelf gegenereerde inhoud.

Kan het zijn dat op een goed moment veel informatie op elkaar gaat lijken? En is het net als bij doorgefokte rashonden dan nog wel zeker of de inhoud uiteindelijk betrouwbaar is? Wie zal het zeggen.

En blijft zelf schrijven niet toch het leukst en leerzaamst?

Maria Popova’s blog ‘The Marginalian’ komt elke Zondag in de inbox. Daar las ik een eerder artikel over de fixed or growth mindset van Carol Dweck met een mooi overzicht.

Vaste Mindset /  Groei Mindset

Uitdagingen vermijden / omarmen

Obstakels makkelijk opgeven / omarmen

Inspaning zien als nutteloos / zien als pad naar meesterschap

Zinvolle kritiek negeren / leren van kritiek

Andermans succes is bedreigend / zijn inspirerende lessen

Maximaal resultaat eerder bereikt / steeds nieuwe prestatieniveaus

Kijk op de wereld: alles is voorbestemd / groter gevoel van vrije wil

Na 20 jaar onderzoek is Dweck erachter gekomen dat de kijk op de wereld die we aanhangen grotendeels bepaalt hoe we ons leven leven.

“The passion for stretching yourself and sticking to it, even (or especially) when it’s not going well, is the hallmark of the growth mindset. This is the mindset that allows people to thrive during some of the most challenging times in their lives.”

Onvertaald geeft Dweck wel weer waar de kansen liggen. Deze post van Popova van wie ik elk bericht lees is een heerlijk kort en inspirerend voor de zondagmorgen.

De Griekse filosoof Plutarch zei; “De geest is niet een schip dat gevuld moet worden, maar een vuur dat moet worden aangestoken”. Een variant kwam van de Ierse dichter W.B. Yeats:  “Opleiding is niet het vullen van een emmer, maar het aansteken van het vuur”.

Hoe dan ook, beide heren hebben gelijk. Jezelf blijven opleiden is de beste investering die je kunt doen. Dat kan in je eigen vakgebied zijn, en ook in iets heel anders en nieuws.

In het Engels zeggen ze ‘To get fired up’. Er is geen mooiere beschrijving van het plezier van iets nieuws leren.

Het rijden op een smalle tweebaansweg met aan weerszijde bomen is voor de meesten van ons geen vervelend of angstig iets. We vertrouwen op onze ervaring en op de techniek van de auto en we zijn er helemaal niet zo mee bezig. Autorijden gaat heerlijk automatisch.

Het verkeer is eigenlijk een collectieve vertrouwenskwestie.  We gaan ervan uit dat iedereen bekwaam is en zich aan de regels houdt. Tot dat niet het geval is.

Deze week reed ik op voornoemde volstrekt lege smalle tweebaansweg met bomen. In de verte kwam een auto mij tegemoet, op mijn baan.. Hij kwam alleen zo snel dichterbij dat ik besefte, dit gaat mis, een spookrijder. Een meter of dertig van mij vandaan zwiepte de tegenligger terug naar zijn eigen weghelft.

Wat kan dit zijn geweest? Het is niet uitgesloten dat  de man of vrouw op de telefoon zat. Een paar seconden later, en een frontale botsing was niet uitgesloten.

Mateloos geschrokken reed ik naar de parkeerplaats van een patatzaak even verderop. Tien minuten tuurde ik in stilte voor me uit. Wat doe ik hier nu mee?

Ik besloot dat vanaf dit moment mijn telefoon in de auto uit staat. Alles met dit apparaat is afleidend, ook bellen. Tegenliggers moeten op mij kunnen vertrouwen. Dit liep met een sisser af, en met een levensgroot inzicht. Het kan in een seconde afgelopen zijn.

Het kappen van een dikke boom gaat niet lukken met een slag van de bijl. Ook niet met twee. Echter, als je blijft doorhakken, dan zal op een goed moment de boom omvallen, of we het willen of niet. Op dat moment, ook al zou je een grote groep mensen uitnodigen en oneindig grote geldbedragen bieden om de boom tegen te houden, het zal niet lukken. Als de houthakker na twee slagen zou vragen: “Waarom valt deze boom niet?” Of na de derde slag en de vierde slag, “Waarom gaat de boom niet om?”, dan slaagt hij er nooit in. Elk groot werk komt tot stand met kleine stappen.

Dit is geschreven door Hakuin, een van de belangrijkste Japanse Zen meesters. Het verhaal van de boom is inspirerend als we aan het begin van een grote taak staan.

Erachter komen wat we willen, moeten of kunnen met ons leven wordt makkelijker als we diep in ons hart kijken naar wat we echt belangrijk, mooi en zinvol vinden. Empathie voor een bepaald onderwerp, mensen of dieren, of een maatschappelijk ding waar we voor willen vechten, kan een aanknopingspunt zijn om aan ons ‘levenswerk’ gehoor te geven.

De sleutel zit in dat wat ons bijzonder maakt, onze interesse en empathie voor iets bijzonders.

Veel mensen gaan met plezier naar hun werk en dat is goed. Sommige free-lancers en ook mensen in dienstverband zien werk als een ruil van tijd voor inkomen. Het wordt allemaal anders als we het werk zien alsof we in een hecht team zitten waarbij iedereen voor 100% van elkaar afhankelijk is.

Het dichtst bij deze omstandigheid komt werken in actieve dienst in het leger. Dat zag ik tijdens een trainingsdag waarbij beroepsmilitairen hun ervaringen delen met een groep burgers en hen helpen aan nieuwe inzichten.

Leiderschap, verantwoordelijkheid nemen en ergens voor staan omdat het erop aankomt zijn zaken waar op veel plekken in de maatschappij winst valt te behalen.

Niet alleen omdat hij het leuk vond speelde Einstein viool. Ook, en misschien vooral, omdat hij dan op andere gedachten kwam. Nieuwe en onverwachte ideeën schieten te binnen tijdens een wandeling, muziek maken, of creatief bezig zijn. In elk geval vrijwel altijd als we niet bezig zijn met wat we succesvol willen laten zijn. Spelen en ontspannen loont.

De Argentijnse chef Francis Mallmann sprak de volgende woorden:

“Ik deed niet het juiste. Ik was alleen maar precies aan het kopiëren wat ik had geleerd. En ik denk dat dit met elke vaardigheid gebeurt in het leven. Je bent jong. Je hebt een meester. Je wilt nadoen wat zij doen. Maar op een goed moment in het leven, moet je jezelf omdraaien en zeggen dat ik mijn eigen weg moet vinden in mijn eigen taal”.

Dit geeft hoop voor het moment dat je loslaat en je eigen weg inslaat.

Alicja Kwade
Foto ©Michel Porro 2024

Vandaag opent de tentoonstelling ‘De Noodzakelijkheid der Dingen’ van Alicja Kwade in Museum Voorlinden in Wassenaar. Ik kreeg van haar eergisteren een rondleiding.

“Ik ben blij als mensen een beetje onzeker worden over zichzelf en over dingen om hen heen. Dat ze vragen gaan stellen bij hun eigen vermeende zekerheden in hun leven. Een ding is zeker, niets is zeker.”

Een indrukwekkend kijkje in de geest van de Pools-Duitse kunstenares. En elke bezoeker mag zelfs een stukje van haar mee naar huis nemen. Laat je verbazen en verrijken. Zeer de moeite waard.

“Ik heb liever een paspoort vol stempels dan een huis vol spullen”. Las ik in het boek ‘Material Matters’ van Thomas Rau en zijn alternatief voor de roofbouwmaatschappij.

Nu denk ik dat onbeperkt de wereld bereizen en vliegen ook niet al te best is maar ik snap zijn punt. Ervaringen zijn waardevoller dan spullen. En dat kan ook dichterbij huis door te fietsen, wandelen, genieten van wat er is, een boek lezen of gewoon te zijn. Spullen zijn vaak een surrogaat voor geluk.

Je ziet eigenlijk pas hoe snel iets gaat relatief tot iets anders in de omgeving. ’s Ochtends kondigt de zon zich aan en zie ik hem letterlijk stijgen. In een paar minuten kruipt het donkere oranje balletje omhoog en transformeert in een fel wit licht. Het omgekeerde gebeurt als de zon ’s avonds afscheid neemt en langzaam maar gestaag achter de horizon wegzakt.

Overdag beweegt de zon net zo snel, alleen zie je niet hóe snel. Je zou hetzelfde kunnen zeggen of voelen over ons leven. Tussen begin en eind lijkt de tijd stil te staan of in elk geval langzaam te gaan. Elke dag is een soort mini show met een begin en een eind. Wetende hoe snel het gaat, wat gaan we er vandaag van maken?

Is het slim om je hypotheek extra af te lossen? En kan iedereen dat wel? Hypotheken maken het mogelijk dat mensen een huis kunnen kopen en dat is mooi. Voor veel mensen geldt dat ze een aanzienlijk deel van hun inkomen daaraan kwijt zijn. En extra aflossen kan dan zorgen voor een nog grotere financiele druk en minder besteedbaar inkomen. Dat laatste, is dat wel zo?

Als we extra willen aflossen dan moeten we goed kijken naar het uitgavenpatroon. Sommige euro’s die we niet uitgeven aan onnodige zaken kunnen worden gebruikt voor aflossing. De uitdaging met het hebben van een hypotheek is dat we ons rijk kunnen rekenen, terwijl we niet rijker zijn dan voordat we de hypotheek hadden. Door jaarlijks af te lossen wordt de eindschuld kleiner en ons leven hoeft er niet oncomfortabeler door te worden. Sterker nog, veel prullaria en onzinaankopen geven soms juist onnodige stress.

Aan het eind van de rit komt de bank het volledige uitstaande bedrag innen of komt met een nieuw voorstel. Kunnen we dat dan wel betalen? Bovendien, hoe kleiner de schuld, hoe lager maandelijkse kosten nu. Iedereen weet dat het hebben van schulden stress kan opleveren en ook een hypotheek is een schuld. Iedereen die dat echt wil en de zin en noodzaak ervan inziet kan deze schuld gestaag doen afnemen. Dat is niet alleen weggelegd voor miljonairs of mensen met een dubbelmodaal inkomen.

Koopjes bestaan niet. Alles waarin je investeert dat echte waarde heeft en waar je veel aan hebt heeft een prijs. Het heeft jaren geduurd voor ik dit begreep. Dit geldt voor zowel bijvoorbeeld een goede cursus, fitness door regelmatig oefenen of een jas waar je tien jaar mee doet.

Niet te veel beloven en meer leveren dan toegezegd is een strategie die werkt. En indruk maakt.

Een voorbeeld. Als je denkt een week nodig te hebben, check dan met de ander of twee weken goed is. En streef er dan naar binnen een week klaar te zijn.  Dit zorgt ervoor dat als het tegenzit je niet onder druk komt te staan en het geeft de de  kans om sneller te leveren dan beloofd.

Het schijnt dat Mahatma Gandhi een keer tegen zijn medewerkers heeft gezegd: vandaag ben ik te druk om één uur te mediteren. Verbazing alom. Gandhi stelde ze gerust door te melden dat het twee uur zou worden.

Als we het druk hebben of denken dat we te druk zijn, dan moeten we juist meer rust nemen.

De Japanner wordt gemiddeld ouder dan andere nationaliteiten. Wat daaraan bijdraagt is dat in de meeste Japanse huizen geen stoelen staan. Mensen staan dagelijks gemiddeld 30 keer of vaker op.

Veel ongelukken met ouderen worden veroorzaakt door sterk afgenomen spiermassa. Spieren zijn noodzakelijk om evenwicht te kunnen bewaren zodat we minder vallen. Bovendien zorgen sterkere spieren voor een hogere botdichtheid waardoor botten beter tegen een stootje kunnen.

Vreemd genoeg willen ouderen gelijkvloerse woningen of wordt hen dat aangeraden.’Levensloopbestendig’ heet dat. Het ideaal is de bungalow of het appartement, liefst met lift. Dit maakt de valkans en een verkorte levensduur alleen maar groter. We kunnen nog wat leren van de Japanners.

Bewegen en blijven bewegen wordt met de jaren alleen maar belangrijker. Deze informatie kreeg ik van een (ongeveer) leeftijdsgenoot die richting 60 jaar gaat. We hadden het over onze laatste gezonde jaren. Het was een mooi gesprek.

Doe eens iets goeds voor een andere zonder het iemand te vertellen. Ook die ander niet. Op die manier voel je je goed door het feit dat je geeft, niet door de dankbaarheid die je ontvangt.

Verwar beweging niet met actie.

Tijdens een team building en zelfreflectiedag waar ik als fotograaf bij was hoorde ik een deelnemer dit zeggen tegen een teamlid. Het was duidelijk goedbedoeld en werd ook zo opgevat. De collega kwam meteen in actie.

En het is waar. Actie betekent nadat je je hebt gecomitteerd iets te gaan doen, dit niet te vermommen door te gaan bewegen en er druk uit te zien.

Volgens Mihaly Csikszentmihalyi zijn de beste momenten in ons leven niet passief en relaxed. De beste momenten komen gewoonlijk voor als we ons lichaam of geest uitgedagen tot een limiet terwijl we vrijwillig proberen om iets moeilijks en zinvols te doen.

Deze staat van zijn is bekend geworden onder de naam flow. Het kan zinvol zijn om regelmatig te kijken naar of we dit voldoende hebben in ons leven. En als dat niet zo is, dan kijken naar hoe we dat wel kunnen creëren.

Tip: het geheim zit in het transformeren van een routinetaak in een staat van flow.

Regelmatig en gematigd bewegen leidt tot een langer leven. Het  komt voor dat ik soms wel twee uur achter mijn beeldscherm zit en helemaal opga in de activiteit. Of iets perse af wil hebben. Dat is best fout voor de gezondheid.

Sinds kort zet ik een soort mentale kookwekker die elke 25 minuten afgaat. Dan gaat het scherm even op zwart en doe ik 5 minuten wat oefeningen.

Ik merk duidelijk dat dit mijn focus verbetert en ook de fitness. Dan heb je na een dagje computeren toch een half uur oefeningen geklokt. Het werkt en is leuk om te doen.

Soms lost een probleem zich op of gaat iets beter door niets te doen.

De Vietnamese filosoof Thich Nhat Hanh zei; Als een klein bootje in een storm terechtkomt, en één persoon blijft kalm, dan zullen de anderen niet in paniek raken en is de kans dat de boot blijft drijven aanzienlijk groter.

We hoeven dus niet altijd meteen in de actiestand te komen.

Wat ik aardig vind aan het reality TV programma Kamp van Koningsbrugge is een kijkje in niet alleen zozeer de fysieke en vooral de psycholische hindernissen en beloning.

En het bruggetje dat je kunt maken naar de uitdaging in je eigen werk wordt door Steven Pressfield in Turning Pro meesterlijk verwoordt. Een commando en ook jijzelf ontvangt een financieel en een psychologisch salaris voor je werk.

Het eerste is de ouderwetse bankoverschrijving, geld, erkenning en applaus wellicht. Voor veel mensen is dat echter nooit genoeg en het kan altijd meer.

De psychologische beloning is het gevoel dat je het werk doet met de motivatie van de balletdanser die danst en de filmmaker die filmt. En de commando die natregent en bevriest in een schuttersputje om geheime redenen die alleen hij en zijn broeders en zusters delen.

Het werk doen we dan uitsluitend om het werk, en niet voor de beloning. Dan kan een carriere er heel anders uit gaan zien en veranderen in iets nobelers waar we aan het begin nooit aan hadden gedacht. Pressfield noemt dit een ‘practice’. Werken niet voor de uitkomst zoals geld, maar om de reden waarom je eraan bent begonnen.

Gister las ik deze post op Linkedin van een jonge vrouw, Daniella. Hieronder het hele bericht. Het herinnert ons er weer aan hoe belangrijk het is om nu te genieten van de kleine dingen met de mensen in ons leven.

If you’re reading this then it means I have died from my battle with cancer and my family are posting my final message on my behalf.

Firstly, I just want to say that not all cancers are caused by lifestyle choices, in some cases it’s genetics or unfortunately it just happens. In my case, despite me being very healthy and active, a cancer started in my bile ducts which was not caused by anything in my control and my life was never the same again. Cholangiocarinoma is a rare aggressive cancer with often no obvious causes and no cure. I really really do hope that in the years to come more research is done about this horrid cruel disease so that more lives can be saved.

So with that being said, although we can’t control what happens to us, we can control how we react. I chose not to mourn the life I was losing despite being so devastated, but to instead enjoy every moment I had left.

As I have always said and believed you should enjoy the little things in life and cherish every moment! Romanticise your life! Do whatever makes you happy and don’t let anyone take the joy of life away from you x

I LOVED my life. Everything I had achieved was what I wanted. I loved my job, my fiancé, my family, my friends and my dog, and the house we were going to buy and the future we were making for ourselves. Leo my fur baby was definitely brought into my life to help brighten my darkest days.

So thank you everyone for making my life so magical. Remember what I said about enjoying the little things

“If ever there is a tomorrow when we’re not together, there is something you must always remember. You are braver than you believe, stronger than you seem and smarter than you think. But the most important thing is, even if we’re apart… I’ll always be with you.” Winnie the Pooh.!

And lastly to my dear, beautiful Tom, I love you and always will. Thank you for supporting me and bringing so much love and happiness into my life. Go enjoy your life now, you deserve it.

Daniella ❤️

Voor elk ding wat je beter wil maken of kunnen doen is nodig een minimale effectieve dosis. Of dat nu is hardlopen, medicatie of medidatie, er zal een minimum inspanning of handeling moeten zijn voor een effectief ander resultaat.

Stel je wil een iets andere richting in je werk of een compleet nieuwe carriere, dan zijn er andere minimale inspanningen en acties nodig.

Kijk naar je doel en wees bewust van de benodigde minimale inspanning.

Iemand zei laatst tijdens een congres op het podium dat het besturen van een onderneming, van groot tot klein en zelfs eenmanszaak, is als het dirigeren van een orkest. Je moet aan zoveel dingen tegelijk denken om tot een goed resultaat te komen.

Persoonlijk denk ik dat het meer lijkt op jazz. Improvisate is naast voorbereiding, overzicht en uitvoering net zo belangrijk.

De grootste eik was ooit een eikel. Ongelofelijk eigenlijk.

Alles begint klein.

Het is een wonder eigenlijk dat er water uit de kraan vloeit. Vanzelfsprekend, tot er geen druppel meer uit komt.

Dit geldt voor meer dingen. We nemen veel voor lief omdat het altijd zo is geweest.  Toch kunnen er kinken in de kabel komen en kraanwater is een beeldend voorbeeld.

Vandaag kijk ik met dankbaarheid naar alles wat goed werkt en wat mijn leven makkelijk en fijn maakt.

De prijs van je tijd zou elk jaar moeten stijgen.

De grootste hindernissen zitten intern.

Zowel fysiek persoonlijk, als in een organisatie, groot of klein.

Een glimlach is een kromming die dingen rechttrekt. ~ Mansukh Patel

Volgens hem is lachen even essentieel als geluk. En je hoeft jezelf alleen maar te oefenen om de dingen weer te gaan zien met de ogen van een kind.

Wat steeds helpt is om in een lastig parket,  het grappige te kunnen ontdekken. Patel zegt verder dat we elke dag kunnen kiezen voor een dag met wedijver of een dag met vreugde en plezier.

Als je net zo bent als ik dan neig je soms naar eindeloos voorbereiden om later te gaan doen. Dit kan leiden tot uitstelgedrag.

Na een leven als fotograaf te hebben gewerkt ben ik met video begonnen. En de leercurve is stijl. Er zijn duizend dingen te leren via eindeloos Youtube kijken, boeken lezen, handleidingen uitpluizen en appararuur leren kennen.

Het is allemaal waar wat ze zeggen: niets is beter dan gewoon doen. Fouten maken, overzicht verliezen, prutsen en verprutsen, vallen en opstaan en het dan de volgende keer beter en anders doen.

Recent maakte ik een korte video van een groep mensen. Aan alles moet je dan denken: geluid, licht, instellingen en dan ook nog eens zorgen dat er iets interessants te zien is. De hersenpan draait overuren en alle kennis van maanden achter de computer wordt simultaan aangesproken.

Het resultaat van die sessie was niet bepaald geschikt om voor een Gouden Kalf in te zenden en er schortte van alles aan. Toch was ik blij dat ik ondanks alle fouten aan de slag ben gegaan. Het zag er meer dan goed genoeg uit en de klant was als verwacht blij.

Alleen door de moed bijeen te rapen en in het diepe te springen worden we sterker.

In culturen waar mensen minder of heel weinig te besteden hebben wordt er meer en graag gedeeld. Hun huizen staan open, en men is vrijgevig met voedsel en andere dingen.

Dit komt niet omdat ze aardiger zijn dan wij, maar omdat ze van elkaar afhankelijk zijn. Niemand weet wanneer je de ander een keer nodig hebt.

Wij zijn dit vergeten omdat we alles hebben, financieel onafhankelijk zijn en niet van de honger omkomen.

Het ironische is dat hoe meer we hebben, hoe minder we lijken te willen delen. Het is goed te weten dat dit ondanks onze rijkdom wel kan, door alleen maar te kijken naar die culturen waar het wel mogelijk is. Rijkdom hoeft niet te leiden tot sociale armoede.

De grootste dwaasheid is het opofferen van gezondheid voor welk ander geluk ook. ~ Arthur Schopenhauer

Dat vergeet ik wel eens als ik uren doorbuffel om iets af te krijgen of te leren om beter te worden in wat ik doe.

Toch, als we tegen een grens aanlopen kan het goed zijn, de wijsheid van de wat humeurige Duitse filosoof in acht te nemen.

Ik hik regelmatig aan tegen het feit dat ik aan een ding of project moet beginnen en wil het dan helemaal eerst perfect en geregeld hebben. Dat werkt niet merk ik.

Zodra ik gewoon begin, dan is de kop eraf en groeit iets in een richting. Niet altijd de helemaal beoogde kant, maar het groeit wel en uiteindelijk is dat beter dan wachten tot het perfect is. Gewoon beginnen.

Om tot daden aan te zetten werkt humor vaak goed. Door niet dwingend maar met een knipoog te sturen.

Gezien op het toilet van een winkel.

In de film ‘Gravity’ worden twee astronauten, Sandra Bullock en George Clooney’ bedreigd door inslaand ruimtepuin afkomstig van een kapot geschoten sateliet als zij een reparatie uitvoeren aan de Hubble telescoop vanaf de space shuttle Explorer. Het is een ongelofelijk goed gemaakte speelfilm die voor 90% in de computer is gemaakt. Vrijwel alles dat kan misgaan gaat ook mis. Het is niet zozeer sci-fi, maar meer over twee mensen in de ruimte, de nietigheid, doorzetten en de pracht van de aarde uiteindelijk.

Voor de vrouwelijke rol van Dr. Ryan Stone werd een behoorlijk aantal actrices benaderd die of niet konden of tijdens de casting andere kansen kregen. Zo werd gevraagd aan Angelina Jolie, Marion Cotillard, Blake Lively, Natalie Portman, Naomi Watts, Carey Mulligan, Scartlet Johansson, Sienna Miller, Abbie Cornish, Rebecca Haal en Olivia Wilde. Uiteindelijk werd het Sandra Bullock. Waarom is dit interssant?

Veel dingen in het leven zijn van kans afhankelijk. Maar om het spel te kunnen winnen moet je wel meedoen. Bullock deed en doet mee door vol in te zetten op het zijn van een zo goed mogelijke actrice. Zij kreeg deze rol omdat anderen niet konden of wilden. Ging zij zich hierdoor minder voelen, of ‘bij gebrek aan beter?’ Absoluut niet.

Als Bullock zich had afgevraagd of zij onder het geweld van alle andere sterren wel een kans maakt had ze mogelijk niet meegedaan. Meedoen ondanks de potentieel kleine kans om te  winnen is 90% van het spel.

Benieuwd naar de smaak van een pak ‘Irish Coffee’ koffie van de Lidl nam ik een eerste slok. Smaakte behoorlijk naar Irish Coffee maar het aroma is me veel te sterk. Een eenmalig experiment besloot ik en de volgende bak doen we maar weer gewone koffie.

De tweede kop smaakte heerlijk, met een hint van Irish Coffee… Wat bleek? Er zat nog een beetje Ierse koffiedrap in de beker.

Tegenwoordig mik ik ongeveer 5% van de Ierse variant (een afgestreken theelepel) bij de gewone koffie en dat is de juiste ‘sweet spot’.

Soms kan iets nieuws proberen tot verrassende resultaten leiden. Met een beetje geluk gaat er dan iets mis waardoor er nieuwe mogelijkheden ontstaan. Zoals mijn gehackte Lidl Irish Coffee.

Vandaag hoorde ik dat een collega fotograaf is overleden op 45 jarige leeftijd.  Het is steeds een shock te horen dat mensen om je heen wegvallen, en sommigen veel te jong.

In een realityprogramma worden jonge mensen met een dodelijke ziekte gevolgd. Een man van 22 met een hersentumor hoort leeftijdsgenoten om zich heen zeggen: ‘Dat doe ik later wel. Eerst carriere maken en geld verdienen. Mijn dromen komen later wel uit’.

‘Nee’, zegt hij hoofdschuddend, ‘niet later, nu! Je weet nooit wat er gaat gebeuren en wanneer. Als je iets echt wilt, doe het dan zo snel mogelijk. Er zijn geen garanties.’

Het is lastig de balans vinden tussen alle ballen in de lucht houden met verplichtingen zoals gezin en werk, en tegelijk snappen dat ons leven te kostbaar is om te verkwisten aan onzin. Het is zinvol en belangrijk regelmatig stil te staan bij onze eindigheid en niet te wachten tot er iemand wegvalt voor we erover nadenken.

Regelmatig krijg ik de vraag of ik wat wil vertellen over de Klimaatalmanak waar ik als vrijwilliger aan heb meegeschreven.

Een afbeelding zegt soms meer dan een lap text. Dit is wel een sprekend voorbeeld van hoe we eenvoudig een verschil kunnen maken.

Dit staat op de pagina’s in de almanak met individuele acties voor het klimaat van groot tot klein. Iedereen kan ergens beginnen.

Als je nooit je veilige en warme nest verlaat, dan ervaar je ook niet hoe het is om thuis te komen.

Je waardeert des te meer wat je hebt als je het risico hebt genomen je nek uit te steken en iets anders te doen dan wat je normaal doet.

De meeste waardevolle en goede dingen vereisen een consistente inzet over een langere periode.

We worden soms helaas gedreven door de waan van de dag en door de druk dat iets vandaag af moet.

We zijn dan overtuigd dat werk dat vandaag wordt gedaan, ons leven morgen makkelijker maakt.

De truc is inzien dat we er niet altijd aan moeten toegeven, in het belang van degene die ons vandaag aan onze jas trekt. Weten wanneer iets haastig af moet en weten wanneer iets beter even kan wachten.

Een van de makkelijkste, en leukste manieren om met kritiek om te gaan is door de ander gelijk te geven.

Kritiek is niets meer dan de mening van een ander.

Door te zeggen; “goh daar heb je wel een punt”, haal je de angel uit de situatie. Zeker als de ander het bij het rechte eind heeft.

Je hoeft het niet inwendig met alles eens te zijn en het grappige is, als de kritiek terecht is, of deels terecht, dan kun je daar actie op ondernemen.

De meeste energie gaat zitten in ontkenning of bestrijding. Dat valt weg en geeft luchtigheid.

Viktor Frankl schreef dat iemand niet zomaar leeft maar altijd besluit hoe zijn leven eruit ziet. Wat hij het volgende moment wordt. Tegelijkertijd heeft elk mens op ieder moment de vrijheid te veranderen.

Dit lijkt haast onmogelijk, hoe kunnen we nu iets veranderen als we lijken vast te zitten? Door werk, ziekte of in de relationele sfeer.  In Frankl’s boek, ‘De zin van het bestaan’, beschrijft hij onder andere dat door te veranderen van perspectief, door op een andere manier te kijken naar een probleem, en dus de oplossing, je de situatie kunt veranderen.

Ryan Holiday noemt het voorbeeld van George Clooney in zijn boek ‘Het Obstakel is de Weg’. De acteur werd in de eerste jaren in Hollywood alleen maar afgewezen. Hij wilde leuk en geschikt gevonden worden, maar dat werkte dus niet. Tot hij inzag dat de regisseurs en producent een probleem hadden dat hij kon oplossen.

Zijn nieuwe inzicht en perspectief was dat het kiezen van de geschikte acteur voor de  producenten een groot probleem is. Zij hopen er steeds op dat de volgende acteur die binnenwandelt de juiste is. Clooney zag dat en ging er dus alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij hun probleem ging oplossen.

En zo ging hij zijn presentaties ook doen: hij is de acteur die begrijpt welke rol hij moet spelen. Dat hij in elke fase van de productie, van voorbereiding, tot acteren tot aan de promotie en marketing de juiste acteur is. Hij verlegde het ‘leuk gevonden willen worden’ naar het zijn van de complete probleemoplosser.

Hoe wij dus de dingen die er in ons leven gebeuren interpreteren, ons perspectief, is bepalend voor onze actie. Holiday’s boek is inspirend.

Per dag ontvangen we soms vele tientallen e-mails. Dit ervaren veel mensen als overweldigend, welke moeten we openen en welke negeren?

De ontvanger beslist pijlsnel of het bericht nuttig is of dat het nieuwsgierig maakt. Een nuttige e-mail wordt vaak geopend door hele drukke mensen.  Ze hebben er iets bij te winnen. Nieuwsgierige lezers hebben meestal minder werkdruk. Gezien de e-mail overload tegenwoordig winnen de nuttige berichten het meestal.

Er is een derde factor: is de e-mail specifiek? Hoe specifieker het onderwerp, hoe beter.

Als ik op basis van deze drie aspecten een onderwerpregel zou moeten bedenken, dan zou deze kunnen zijn: ‘3 eenvoudige maar bewezen manieren om je e-mails geopend te krijgen’.

Een goed boek dat dit onderwerp en nog heel veel meer behandelt is Daniel Pink’s ‘To Sell is Human’.

Ik hoorde iemand een paar stukjes voorlezen uit de ‘Bhagavad Gita’, een oud Indiaas heilig schrift van rond het jaar 500.

‘Van die man houd ik die… de wereld niet opjaagt en laat zich niet opjagen. Hij staat boven schommelingen van verrukking, wedijver en angst’.

Hier denk ik wel eens aan als ik in de verleiding kom om iets te willen kopen dat ik eigenlijk niet nodig heb. Veel van die aankopen geven maar heel tijdelijk genot.

Kijkend naar het echte motief voor een aankoop levert die tweede zin aanknopingspunten.

Vertrouwen groeit op het moment dat we het gevoel hebben dat de ander, of een bedrijf wordt gemotiveerd door iets anders dan alleen voordeel voor zichzelf.

Bijna 2000 jaar geleden schreef Marcus Aurelius: ‘Wat de bijenkorf niet ten goede komt, komt de bij niet ten goede.’

De geliefde Romeinse keizer was tevens filosoof.  Zijn zeer leesbare ‘Meditations’, met als Nederlandse vertaling ‘Overpeinzingen’ inspireert met ideeën en wijsheden die vooral vandaag indruk maken. Het boekje bestaat uit korte stukjes, vaak maar een zin, die allemaal op zichzelf staan. Je kunt elke willekeurige pagina openslaan en er je voordeel voor die dag mee doen.

Het is bijzonder dat de dingen waar het écht over gaat al sinds het begin van de mensheid onveranderd zijn, en blijven.

Zomaar een vrolijk plaatje waar heel veel in zit. We mogen nooit vergeten dat wat we doen, vooral ons werk, ook gewoon heel leuk mag zijn.

Ja zinvol, ja belangrijk. Maar vooral leuk. Ik hoorde iemand zeggen: ‘Als je naar je weekend toewerkt, of naar je vakantie, dan wordt het misschien tijd ander werk te zoeken’. Zit veel in. Op zo’n moment kan zo’n vrolijk plaatje de knop omzetten.

Op een goed moment stop je met het proberen jezelf te bewijzen naar anderen en leef je simpelweg op de manier waar je gelukkig van wordt.

Deze quote van Alan Cohen leek me een goede start van deze zonnige Zondag.

Voor wie nog geen NPO Plus heeft is er nu een goede reden dat in elk geval voor een maand te nemen.

De Britse miniserie Mr. Bates vs The Post Office vertelt hoe meer dan 900 managers van postkantoren in Engeland het slachtoffer zijn geworden van een fout in het boekhoudsysteem genaamd Horizon. Hierdoor moesten zij onterecht de door het systeem veroorzaakte tekorten zelf aanvullen. Vier hebben zelfs zelfmoord gepleegd door de stress en de schaamte.Aflevering vier is door meer dan 11 miljoen Britten gezien.

In Dan Cullum’s blogbericht lees je in een notendop waarom deze zaak zo belangrijk is: “I sincerely hope that its success helps earn justice and restitution for the honest, hard-working subpostmasters, and that it serves as a lesson so that nothing of the sort is repeated.”

De schade is enorm. Een van de onterecht veroordeelde postmasters, verloor zijn baan en werk als vakbondsman en zegt te zijn verstoten door de gemeenschap.

Wat inspireert is de houding van Alan Bates, een van de voormalige postkantoorchefs. Hij houdt vol om 20 jaar lang de strijd aan te gaan tegen dit overheidsfalen en de cover up waarmee dit onder het kleed werd geveegd. En nog steeds is de nasleep moeizaam en komt compensatie niet volledig van de grond.

Bovenal blijft Bates rustig en is wel eens opgewonden maar wordt eigenlijk nooit kwaad. En dat is heel bijzonder gezien de ernst van deze onbegrijpelijke rechterlijke dwaling en de extreme gevolgen voor de postmasters en hun gezinnen tot aan de dag van vandaag. De rechtzaken lopen nog steeds.

Mensen praten vaak over prioriteiten (meervoud). Dit is een contradictio in terminis, ofwel een ’tegenspraak in woorden’.

Er is maar een ding tegelijk het belangrijkst, de prioriteit. Het tegelijk bestaan van meerdere prioriteiten is onmogelijk.

Dit lijkt een zinloze discussie. Toch kan het goed zijn ons regelmatig af te vragen wat nu eigenlijk het allerbelangrijkste is.

Gister zag ik het laatste half uur van een indrukwekkende documentaire over palliatieve zorg. Patienten in beeld tijdens de laatste uren van hun leven.

Het werd me opnieuw duidelijk hoe bijzonder (het) leven is. En dat ons grootste geschenk gezondheid is.

Met dat in gedachten zijn veel problemen bijna verwaarloosbaar. Elke dag in gezondheid leven is een cadeau.

Om jezelf te kunnen managen, moet je eerst weten wat je waarden zijn. En soms is er een conflict tussen iemand’s waarden en zijn of haar kracht. Waar iemand goed in is hoeft niet altijd te passen binnen het waardensysteem.

In dat geval kan het zijn dat het werk niet de moeite loont om daar de rest of een deel van het leven aan te wijden.

Peter Drucker heeft hier een erg kort maar belangwekkend werkje over geschreven: Managing Oneself. De 55 pagina’s in A6 formaat zijn hun gewicht in goud waard.

Je rust zal niet ontspannen zijn als je altijd druk bent,’  las ik laatst.

‘Ja maar wat als ik gewoon altijd druk ben, veel op mijn bord heb liggen en alles toch af moet?’

Er zijn twee oplossingen.

Toch meer tussentijdse rust inbouwen, of goed kijken naar waarom we zo druk zijn, en of dat anders kan.

Vaak is dat zo.

Iedereen heeft de hulp nodig van anderen. Ook al lijkt het of we iets alleen bereiken.

We zijn allemaal schakels in het succes van anderen, en andersom.

“If you don’t know where you’re going, you might not end up there”.

Dit klinkt gewoon beter in het Engels.

Het verwonderlijke is dat mensen uit landen die het het minst nodig hebben het meeste water drinken uit plastic flesjes. Bij ons is kraanwater redelijk schoon en vooralsnog veilig genoeg om te drinken.

Steeds meer bewijs komt boven tafel dat het drinken van water uit plastic flesjes een uitstekende manier is om plastic te eten. Nieuw onderzoek wijst uit dat een liter water in een plastic fles meer dan 240.000 deeltjes plastic bevat, waarvan 90% voorheen niet getraceerde “nanoplastics”.

Dit blog van Rohan Rajiv zet het genuanceerd op een rij. Een nadenkertje.

De meest productieve organisaties en mensen besteden veel energie aan het vechten tegen wat goed voelt, in het streven naar wat resultaten oplevert.

Een stel dat gaat trouwen is op zoek naar een huwelijksfotograaf. Ze hebben er twee op het oog. Het werk van beide fotografen spreekt hen aan. Ze kosten hetzelfde.

Echter, de ene fotograaf doet alleen huwelijken. Ze doet niets anders en het is haar lust en leven. De ander besteedt de helft van de tijd naast bruidsreportages ook aan paardenfotografie, haar tweede grote passie.  Wie zou het stel kiezen om hun grote dag met complete focus vast te leggen?

Dit gaat uiteraard niet alleen om fotografie. Het is op elke expertise los te laten. Als het er echt om gaat, kiezen we voor een toegewijde expert met een afgebakende kleinere doelgroep? Of valt de keus op iemand die van meerdere markten thuis is?

“Het grootste voorrecht van je leven is zijn wie je bent”. Joseph Campbell

‘Ijzer roest als het niet wordt gebruikt’, schreef Leonardo da Vinci. ‘Stilstaand water wordt brak en inactie haalt daadkracht uit de geest.’

Nu was Leonardo wel een bijzonder type, met de ene lumineuze ingeving na de andere. Hij leek wel geniaal.

Toch zit dat genie in ons allemaal. Af en toe rust en niets doen is prima, noodzakelijk zelfs. Maar actie brengt ons verder en houdt de geest scherp.

Als je aan welke klus dan ook begint dan gaat het erom dat je deze af kunt maken. Het halverwege af laten weten vanwege een te voorkomen omstandigheid maakt geen indruk.

Als voorbeeld; een leverancier van video apparatuur vertelde over het belang van het hebben van een extra batterij voor de camera. Dat klinkt logisch zou je zeggen. Het komt echter vaker voor dan je denkt dat het inbouwen van veiligheidsmarges achterwege wordt gelaten.

“De klant kijkt niet naar het mooiste plaatje of filmpje, maar naar of je de klus afmaakt. Een prachtig filmpje dat maar half af is heeft geen waarde”.

Dit kan op vrijwel alles worden losgelaten. Zorg dat de logistiek op orde is. En dat er speelruimte is voor als er dingen misgaan. Goede voorbereiding en niet gokken op een gunstige afloopt blijkt doorgaans een goed advies.

“Er zijn twee dagen in de week waarover en waarop ik mij nooit zorgen maak. Twee zorgeloze dagen, compleet vrij van angst. Een van die dagen is gisteren… en de andere dag waarover ik mij geen zorgen maak is morgen.”

‘The Golden Day’  is geschreven in 1910 door Robert Burdette. Nog steeds onverminderd een goed handvat om te zien hoe zinloos het kan zijn zorgen te maken over gedane zaken en toekomstige problemen.

Armin van Buuren vertelt over zijn nieuw omarmde gewoonte om dagelijks te mediteren. Volgens hem staat de vraag centraal: ‘Wie ben je en waar sta je voor?

Je hoeft niet een heftig beroep als dat van een wereldberoemde DJ te hebben om stilte te kunnen waarderen. Voor mij is het concert in de Johan Cruijff Arena uit 2022 een  eerste kennismaking met een volledige show van de DJ componist. Hoewel geen fan ben van ’trance’ kan ik zijn energie en de show enorm waarderen. Scroll stukje naar beneden naar deze link uit het magazine Linda waar de hele show staat (zonder reclame).

Ik begrijp dat mediteren hem helpt bij tot rust komen van zo’n intensieve en fenomenale prestatie.

Wat achter ons ligt en wat voor ons ligt zijn piepkleine dingen vergeleken met wat er in ons zit. ~ Ralph Waldo Emerson

‘We stoppen niet met spelen omdat we ouder worden. We worden ouder omdat we stoppen met spelen’.

De Ierse schrijver George Bernard Shaw had dat goed gezien. Kinderen zijn onze leermeester.

De tijd dat het kost om te zeggen hoe zwaar je dag was, had je al kunnen ontspannen.

Wat is voor een specialist beter? Uurtje factuurtje of afrekenen op basis van resultaat? Deze installateur vervangt een oude stoppenkast.

Wat is de waarde van deze specifieke arbeid? Is dat de drie ‘facturabele’ uren of de zekerheid dat het elektrische hart van de woning veilig en volgens de voorschriften wordt aangesloten? De vraag is dus; hoeveel is gemoedsrust waard nadat een expert het probleem heeft opgelost.

Dit is het al millenia bestaande onderscheid tussen prijs en waarde. Zodra de waarde hoger is dan de prijs die ervoor wordt betaald, is de prijs nooit te hoog. De rust dat het huis niet in onze slaap in brand vliegt heeft zo’n meerwaarde.

Deze electricien mag van mij dus rekenen wat hij vindt dat zijn expertise waard is. En dat is altijd meer dan drie uren. En lees voor electricien: schilder, musicus, loodgieter, fotograaf, tekstschrijver, ict’er, schilder, metselaar, webbouwer en nog 1000 andere beroepen.

Geloven dat iets waar is hoeft nog niet te betekenen dat het dat ook is.

Soms horen we iets van anderen dat we overnemen. Vaak is dat dan ook iets dat we graag willen geloven.

Wanneer we iets echt zeker weten, dan voelt dat meteen ook anders.

We kunnen dus besluiten dat wat we echt zeker weten meer waarde heeft dan wat anderen ons doen geloven.

Vragen om wat we willen ligt zo voor de hand terwijl veel mensen het niet doen.

Het kan zijn de angst voor afwijzing of dat we denken  dat een ander niet op ons zit te wachten.

Dit is een denkfout, omdat diep van binnen iedereen in principe graag wil helpen. Ze zijn net als wij.

De vraag om hulp in welke vorm dan ook, levert in een gesprek vaak ideeën op waar beide partijen mee gebaat zijn.

In feite is de hulpvraag meestal een handreiking waar de ander een groot plezier mee kan worden gedaan.

Het gekke is dat het soms beter is om even helemaal niets te doen. Wachten tot er een antwoord komt. Dat is lastig in een cultuur waarin we worden verleid altijd aan te staan.

Op het toilet even e-mail checken en in de file Instagram. Dat zijn juist de paar minuten rust en bezinning met een grotere kans op heldere ingevingen.

In ons dorp zit een piepkleine computerwinkel. Daar repareren een Iraanse ICTer en zijn zoon computers.  Zo onderhoudt de eigenaar ruim 20 jaar zijn gezin.

Hij leek niet bezorgd toen er grote winkels de deuren openden. Hij wist wel dat sommige klanten voor de goekoopste en voor de aanbiedingen zouden gaan. Maar hij weet ook dat hij er niet ‘voor iedereen’ is.

Hij hoeft alleen een verschil te maken voor genoeg mensen die zijn expertise waarderen. De grote jongens jagen volume na met kleine marges en hij bouwt aan langdurige relaties met zijn klanten. Nooit te druk om een persoonlijk verhaal aan te horen.

Meer is dus niet per definitie beter. Een inspirerend voorbeeld voor elke zzp’er en kleine ondernemer.

Leonard Cohen zong: ‘There’s a crack in everything, that’s how the light gets through’.

Goed om aan te denken als het niet perfect lijkt wat we maken. Of als het even tegen zit.

Zorg net zo goed voor jezelf als voor anderen. Als je dat niet doet, kun je anderen ook niet helpen.

De volgende keer dus als iemand weer iets van je wil, en je stond op het punt een middag lekker vrij te nemen, zeg dan gewoon nee.

Regelmatig opladen en tot rust komen is geen luxe maar noodzaak.

Positief denken garandeert geen succes of de oplossing voor een probleem. Het zorgt er echter wel voor dat de dingen altijd beter gaan dan met negatief denken.

Afzondering zorgt ervoor dat je niet reageert op informatie verspreid door anderen. In plaats daarvan richt je je op je eigen gedachten en ervaringen. Dit kan in de trein, in een druk café, het kan overal.

Cal Newport bespreekt in zijn boek ‘Digital Minimalism’ het verschijnsel dat de mens bij ook maar het geringste gevoel van verveling wordt ‘gered’ door de smartphone. Het idee dat we alleen zijn schrikt ons af, en de telefoon zorgt ervoor dat we nooit alleen zijn. Dit heeft een prijs.

Als we alleen zijn altijd proberen te voorkomen, dan missen we de mogelijkheid om de echt belangrijke uitdagingen en problemen aan te gaan en goed te overdenken.

Het belangrijkste voordeel van regelmatig echt alleen zijn is volgens Newport dat we tot veel betere en ongehaaste zelfreflectie komen. Sinds ik dit weet neem ik tijdens wandelingen om boodschappen te doen of in de natuur ook geen telefoon meer mee. Ik moet zeggen: heerlijk. En als ik weer thuis kom dan staat er in 9 van de 10 gevallen niets bijzonders en in elk geval niets urgents op de telefoon…

De eerste dag van het jaar is als een leeg notitieboekje. De mogelijkheden zijn eindeloos, verwachtingen roepen erom te worden overtroffen. Spannend.

Dit vergt echt leiderschap, terwijl we meestal het liefst wachten en een leider volgen.

Net als in 2009, toen Seth Godin hierover schreef, zijn de kansen groter dan ooit. Mogelijkheden om verandering in gang te zetten. Terwijl de rest van de wereld terughoudend is, liggen de gouden kansen voor het oprapen om iets te maken en doen dat een echt verschil maakt.

Op de laatste dag van het jaar dank ik jullie voor de positieve reacties die ik mocht ontvangen op sommige blogs.

Je weet nooit of iets een snaar raakt. En dat geldt voor veel dingen die we doen. Dus af en toe feedback ontvangen is fijn. Dank dus.

Voor 2024 wens ik jullie allemaal het allerbeste. Opdat we mooie dingen mogen doen en maken voor en met de fijne mensen in onze levens.

Sta jezelf toe om van gedachten te veranderen. Omstandigheden kunnen wijzigen. Een doel of manier waarop je er wil komen hoeft niet langer actueel te zijn. Zelfs midden in een proces is het soms beter alles los te laten.

Plannen, doelen en systemen om er te komen zijn vangrails. Geen kettingen.

Wat zijn we waard?  Als schrijver, fotograaf, therapeut, adviseur, consultant?

Wij weten dat de verandering die ons werk creëert meer oplevert dan wat er per uur voor wordt betaald.

Dát moeten we eerst zelf erkennen, voordat we dat kunnen communiceren.

‘Wat je zoekt, zoekt jou.’ ~ Rumi

Soms zie ik dit ook zo: waar je de nadruk op legt wordt groter.

Beide uitspraken kloppen meestal.

De mens is geneigd altijd iets beters te willen. Een beter huis, beter werk, een betere relaltie of gezondheid. dat is normaal.

Tegelijk betekent dat automatisch dat we weglopen of -hollen zelfs van ‘wat er is’. Weg van wie ik ben, van wat ik heb, weg van dat waar ik ontevreden over ben naar iets wat wel bevredigend is. De hersenen zijn zo geprogrammeerd. In elke cultuur, overal ter wereld. Iedereen is geprogrameerd te worden of te vermijden.

Hoe kan het zijn dat de mens uitblinkt in alles waar dieren niet goed in zijn en zo compleet onintelligent is op dit vlak?

We kunnen een hoop leren van de dieren om ons heen. Dat geeft veel rust waar we zo vaak naar op zoek zijn.

Als het ondernemen van actie voordat de perfecte omstandigheden zich aandienen roekeloos en stom is, dan moeten we roekeloos en stom zijn.

‘Mensen vragen mij regelmatig: ‘Ik wil graag een boek schrijven, hoe doe je dat? Ik antwoord dan met de vraag: ‘Hoeveel bladzijden heb je al?’

Volgens Frank van Marwijk zijn de meeste mensen alleen maar bezig met plannen maken. Zijn eerste tip is: begin! Vanaf dat moment verandert je focus. Je gaat dingen zien die je eerder niet zag en staat je geest 24 per dag open voor nieuwe ideeën die te maken hebben met het onderwerp.

Uit Geerhard Bolte’s inspirerende  ‘Waarom schrijf je geen boek?’

Dit geldt evengoed voor bijna alle intitiatieven, niet alleen voor een boek schrijven. Beginnen is de eerste stap om vanuit stilzitten in de actiestand te komen.

Als mensen advies negeren is dat meestal niet omdat ze het er niet mee eens zijn. Vaak verzetten ze zich tegen druk en het gevoel dat een ander invloed op hun besluit heeft.

Een idee kan zijn het advies meer te verwoorden als het delen van een eigen ervaring, bijvoorbeeld; ‘Dit heeft mij geholpen, denk je dat het iets voor jou kan zijn?’ Door het stellen van vragen kan een ander worden geholpen aan ‘zelfontdekking’, en hen inspireren iets te heroverwegen. In dit proces is goed luisteren veel effectiever dan praten.

Uit: ‘Think Again’ van Adam Grant. Inspirerend en leerzaam.

Als je zeker weet dat je het gaat redden, dan doe je waarschijnlijk niet hard genoeg je best.

Zo’n 2000 jaar geleden schreef Marcus Aurelius: ‘Alles wat je ziet zal onmiddellijk veranderen door de natuur die alles bepaalt; het creëert nieuwe dingen uit de materialen, en vervolgens weer nieuwe daaruit, zodat de wereld altijd jong is.’ Meditaties 7-25.

Hier zit geen woord bij dat niet vandaag nog vol van toepassing is. Het feit dat alles verandert, zoals hier omschreven, laat ook zien hoe zinloos het is om te proberen vast te houden aan dat wat we denken ‘zekerheid’ is. Niets is zeker. En daaraan vasthouden lijkt een onbezonnen actie.

Dit wetende kunnen we mogelijk makkelijker kiezen voor een beetje ‘risico’, wat dat eigenlijk helemaal niet is. Vasthouden aan zekerheden is het meest risicovolle immers.

“Bewustzijn, niet leeftijd, leidt tot wijsheid”. ~Publius Syrus (Romeinse filosoof)

Het grappige is dat de quote “Ignorance is Bliss” ook van zijn hand is, waarbij het soms beter is niet alles te weten van een situatie. Deze wijsheid helpt te voorkomen dat we nooit tot actie komen, omdat we eerst alles willen weten.

Het kan dus ergens in het midden liggen.

In het boek Late Rembrandt wordt uitgelegd hoe Rembrandt zijn ‘Staalmeesters’ heeft geproduceerd.

De Staalmeesters waren een belangrijk orgaan dat toezicht hield op de kwaliteit van geverfde wollen stoffen. Amsterdam was een belangrijke stad waar deze internationaal werden verhandeld, vandaar ook dat de kwaliteit als vorm van reputatiemanagement gewaarborgd moest zijn. Een voornaam groepje dus.

Onder andere door aan belangrijke onderdelen van het schilderij zoals gezichten meer detail toe te voegen kon Rembrandt de onverdeelde aandacht van de kijker trekken. Daarnaast zorgde de schilder uiteraard dat zijn befaamde perfecte “balans van licht en schaduw, actie en rust en de onderlinge comunicatie en contact met de kijker” op orde was.

In die tijd kon de schilder, net als de hedendaagse fotograaf met Photoshop vrijwel alles doen om tot een optimaal kunstwerk te komen. Mits hij binnen de gangbare eisen van die tijd bleef. Zo werd de knecht Frans Hendriksz Bel diverse malen verplaatst voordat Rembrandt het goed vond.

Het moet in die tijd ook best lastig zijn geweest aan de grillen van de toen geldende mode en regels te voldoen. Het geeft mij als fotograaf veel rust te weten dat een van de grootste kunstenaars die ons land gekend heeft niet neergekeken zou hebben op Photoshop. Sterker nog, het is een onmisbaar instrument voor het beste resultaat.

Het is makkelijker iets nieuws te leren of te doen dan oud foutief gedrag af te leren.

Dit artikel van Minda Zetlin  geeft als voorbeeld spreken in het openbaar, en het kan op veel andere dingen worden toegepast.

Worstel nooit met een varken. Je word allebei vies, en het varken vindt het leuk.

Handig om in gedachten te houden als je merkt dat de ander er een sport van maakt om je neer te halen. Gewoon niet aan meedoen.

“Sommige mensen willen dat iets gebeurt, sommigen wensen het, en anderen zorgen dat het voor elkaar komt”.

Dit is toegeschreven aan basketballegende Michael Jordan.

Hoe vaak blijft iets niet bij een wens hangen, terwijl we zoveel meer kunnen?

Als we jong zijn lijkt een zomer een jaar te duren. Dat wordt al wat korter als we gaan werken en tegen de tijd dat we het einde van onze carriere naderen vliegen de weken, maanden en jaren voorbij.

Het is dus waar, maar de senioren waarschuwen ons er niet voor. Ze zien aan hoe wij denken dat alles maar eindeloos duurt.

Afgelopen week was ik aanwezig bij een mooie feestavond georganiseerd voor ouderen in verzorgingstehuizen die een verzetje kunnen gebruiken. Zelf heb ik die leeftijd nog net niet, maar voor het eerst kwam het gevoel binnen dat het leven echt eindig is.

Een van de ouderen met wie ik in gesprek raakte vertelde dat het totaal geen zin heeft om dit te vertellen aan de jeugd. En dat dat jammer is, want als ze zouden weten wat zij nu weet, dan zouden ze hun leven mogelijk anders inrichten.

Sinds die avond denk ik vaak aan dat gesprek. Wat kan ik nu nog doen wat een echt verschil maakt. Het was een prachtige en waardevolle avond.

Wat zou je maken, schrijven, tekenen, componeren als niemand kijkt en je het meteen weggooit?

Het gaat er niet om wat je maakt, maar dat je maakt. Door niemand beoordeeld, bekritiseerd of geprezen. Daar kun je een gewoonte van maken. En dan op een dag besluit je om het niet weg te gooien.  Maar om het te laten zien misschien.

Leven zonder angst voor beoordeling of zonder verwachting van lof maakt vrij.

Acht krachtige marketingwaarheden kwamen vanmorgen via het blog van Seth Godin binnen. En ze zijn stuk voor stuk waar.

Vertrouwen is meer waard dan aandacht.

Mensen helpen te komen waar ze heen willen is effectiever dan hen proberen te overtuigen te gaan waar jij heen wil.

Kies je klanten, kies je toekomst.

Vertel tien mensen. Als zij het niet aan tien anderen vertellen, maak een beter product.

Het creëren van de omstandigheden om het woord te verspreiden is het werk van de marketeer.

Klantenservice is gratis.

“Je betaalt veel, maar kunt veel meer ontvangen dan waar je voor betaalt” is een zinvol motto.

Handel alsof mensen kijken. Ze kijken.

“Het grote geheim is dat iedereen, in het bijzonder de meest beroemde mensen, gewoon maar wat improviseren terwijl ze onderweg zijn.”

Kevin Kelly’s wijsheid uit zijn  boek ‘Excellent Advice for Living’ is hoopvol. De truc lijkt te zitten in het in beweging blijven en er steeds wat van maken.

Vandaag kwam een electricien kijken naar de meterkast. Deze moet worden aangevuld met twee stoppen omdat we overstappen op koken op inductie. Ik had gerekend op een paar honderd euro. Nu blijkt dat de kast eigenlijk aan vervanging toe is vanwege de leeftijd van ruim 20 jaar. De begroting gaat hiermee naar een veelvoudig bedrag. Dat was even slikken.

De expert, hoewel nog acht afspraken vandaag, nam ruim een uur de tijd om het goed uit te leggen. Het was een goed gesprek en het voelde totaal niet als een verkooppraatje. Zijn intentie om uitsluitend aan ons belang van veiligheid te denken maakt indruk.

En dat is denk ik ook de enige juiste manier van ‘verkopen’. Uiteraard mag en moet er worden verdiend.  Het woord kan een negatieve lading hebben, terwijl het een edele bezigheid is als het belang van de klant altijd voorop staat.

Iets meer geduld. Iets meer doorzetten, en je zult zien dat je gaat zien dat het je steeds iets verder brengt.

Elke dag een beetje vooruitgang.

We hechten meer waarde aan dingen die we in ons bezit hebben dan soms overeenkomt met de werkelijke waarde. Dit heet het endowment effect. Daarom schatten huiseigenaren hun bezit vaak hoger in dan de marktwaarde.

Dit kan gelden voor spullen, maar ook voor bijvoorbeeld een relatie. Verandering vinden we moeilijk dus dichten we waarde toe aan de status quo. Zo  verantwoorden we voor onszelf dat vasthouden aan iets beter is voor ons is dan veranderen. Omdat dit soms niet zo is kan het goed zijn goed in kaart te brengen wat vasthouden nu eigenlijk oplevert. En belangrijker, welke kansen op verbetering daardoor kunnen worden misgelopen.

Deze genetisch ingebakken angst voor verandering gaat honderduizenden jaren terug. Elk geluid en elke verandering om ons heen kon het einde betekenen van ons fragiele bestaan. Dit is in de moderne tijd niet meer actueel. Kijk dus naar kansen in plaats van vast te houden aan wat je hebt.

Tijdens een gesprek met iemand kan de verleiding groot zijn in de rede te vallen met: ‘Ja, dat heb nou ook, weet je hoe ik dat oplos’? Je kunt ook zeggen: ‘Interessant, vertel me wat meer..’

Beide reacties hebben waarde en zijn belangrijk. We hebben de neiging naar de ene of de andere te bewegen. Ontwikkel die reactie die je doorgaans het minst geeft.

Het blijft altijd een uitdaging die reactie te kiezen die het gesprek en de relatie het beste dient.

De drie R’s: Respect voor zelf, Respect voor anderen en Verantwoordelijkheid voor al je daden. De derde R is oorspronkelijk Responsibility.

De Dalai Lama nodigt ons uit deze drie R’s te hanteren. Het maakt vele beslissingen en het leven makkelijker en prettiger.

“Een glimlach kost niets en kan veel creëren.

Het verrijkt het leven van de ander, zonder dat je er zelf armer van wordt.

Het gebeurt in een oogwenk en kan een langduring effect hebben.”

Van een campagne van een warenhuis uit de jaren 30 van de vorige eeuw. Een tijdloze waarheid.

Sinds vele jaren ben blij klant van een telecomprovider. En dan kijk ik niet naar kosten, want er zal best een goedkopere telefoondienst zijn. Deze provider huurt mij namelijk regelmatig in voor mijn fotografiedienst.

Geven en nemen, en in die volgorde, is een gezonde basis voor samenwerking. Reciprociteit is het proces waarbij twee partijen een dienst uitwisselen, of elkaar inhuren, met als doel er beiden voordeel van te hebben. Elkaar dingen gunnen versterkt bovendien de band en het vertrouwen.

Ik maakte voor het eerst kennis met dit principe van de ‘wet van reciprociteit’ tijdens mijn tijd in Hong Kong waar ik bijna tien jaar heb gewerkt. In de Chinese cultuur is elkaar helpen en wederzijdse gunning een van de belangrijkste pijlers waar succesvolle en tevreden relaties op rusten.

En het is een tijdloze waarheid. Als ik product of dienst nodig heb, dan kijk ik eerst in mijn eigen netwerk van klanten of zij hierin kunnen voorzien. Dat geeft altijd een goed gevoel.

Een compliment naar een ander, hoe klein het ook lijkt, wordt altijd gewaardeerd. We hebben allemaal behoefte aan erkenning.

De Amerikaanse filosoof William James schreef:

“Vergeleken met wie we zouden kunnen zijn, zijn  we maar half wakker. We maken slechts gebruik van een klein deel van onze fysieke en mentale middelen. De mens leeft dus ver beneden zijn limiet. Hij bezit vele en diverse krachten die hij gewoontegetrouw niet gebruikt”.

Door af en toe een welgemeend compliment te geven, helpen we met het die ander inzien van haar of zijn kracht en potentie.

Een van de lessen uit Jim Collins’ boek ‘Good to Great’ is: “Zet je beste mensen op de grootste kansen, niet op de grootste problemen.”

Collins schrijft over grote(re) organisaties, maar dit is meteen ook op microniveau toe te passen. Bijvoorbeeld een eenmanszaak of een kleiner bedrijf. In plaats van voornamelijk bezig zijn met brandjes blussen en urgente dingen afhandelen, kijken we soms te weinig naar de kansen.

Die vele tientallen e-mails per dag blijven elke dag komen. Dus, als voorbeeld, hoe zou het zijn als we er iets op zouden vinden dat die stroom van veelal onbelangrijke mails stopt of volledig genegeerd kan worden. Dat is de kans die we niet zien of grijpen omdat we steeds maar met die e-mails bezig zijn. Die maar blijven komen.

Een ander voorbeeld is het soort werk dat we doen en blijven doen, terwijl we eigenlijk iets anders willen doen met onze tijd, maar daar niet toe komen. Daar schuilt de kans. Nadenken over strategisch anders denken en vervolgens te werk gaan, zodat een niet optimale of zelfs vervelende situatie kan worden veranderd.

Die omwenteling komt er alleen als we voldoende tijd en aandacht geven aan het onderzoeken van die kans, in plaats van uitsluitend problemen oplossen of repetitief werk doen, en blijven doen.

“Het is opmerkelijk hoeveel lange termijn voordeel mensen zoals wij kunnen hebben door consistent  niet dom te handelen, in plaats van te proberen heel intelligent te zijn”. ~ Charlie Munger

Door dommigheid te voorkomen kan veel meer worden gewonnen dan door de slimste proberen te zijn. Het resoneert.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik zie hoe belangrijk het is om de ankers die ons vasthouden los te laten.

Als iemand een fout maakt, vergeef hem. Als iemand zegt dat ze het niet meende, geloof haar. Als iemand je probeert onderuit te halen, laat het gaan.

Deze instelling helpt enorm en kost niets.

Voordat je harder aan iets gaat werken, zorg dat je weet welk verschil die extra energie gaat maken.

Slimmer werken is de meest waardevolle manier van harder werken.

Het is vaak beter om iemand gelijk te geven, ook al weten we 100% zeker dat het niet klopt wat hij of zij zegt.

Ook al ‘winnen’ we de discussie, de overwinning zal leeg zijn omdat we de goodwill hebben verloren.

Iemand die tegen zijn wil wordt overtuigd, zal meestal toch aan zijn mening vasthouden.

Het is belangrijk nieuwe dingen te leren, tutorials te kijken en boeken te lezen. Allemaal goed om het fundament onder de kennis te versterken.

Doen is echter nog veel belangrijker. In de praktijk brengen, ervaring opdoen en fouten maken. Ik zie bij veel startende ondernemers de verhouding 80 procent leren, 20 procent doen. Dit hoort omgekeerd te zijn.

Vallen en opstaan is de beste leerschool.

Als je weet waar het water te vinden is in de woestijn, en je deelt dit niet met anderen, dan wordt dit ook wel de ‘zonde van de woestijn’ genoemd. Vriend en vijand hebben het nodig.

Zo is het ook in de maatschappij. Elkaar helpen met kennis is op termijn altijd beter voor iedereen. Vroeg of laat ontvang je de hulp van een ander die het eerder van jou kreeg.

Welk ene ding kun je vandaag doen zodat morgen beter is?

Herhaal.

De ‘concurrentie’ is geen concurrentie omdat je de andere spelers in de markt niet persoonlijjk kent en ook niet aan het werk ziet. Zoals in een sportwedstrijd, daar zie en voel je de aanwezigheid van de ander waar je het tegenop neemt.

Wat is de concurrentie dan wel? Een alternatief waar de klant uit kan kiezen. Zorg dus dat je een beter alternatief bent.

Dat kan maar op een manier. Naar hen kijken vanuit het perspectief van de klant. Wat ziet de klant in het alternatief? Een mooie gesprekstechniek kan zijn te vragen; ‘wat ervaar je als het beste en wat als het minste in je huidige leverancier?’

Dus het vragen naar wat ze fijn vinden aan de huidige leverancier levert inzicht in de situatie op. De vraag naar wat ze anders zouden zien levert een kans op om daarin te voorzien.

Je kunt dan afsluiten met te stellen: ‘Als je al hebt wat ik aanbied, dan is dat geweldig. Als je nog niet hebt wat ik te bieden heb, dan is dat ook geweldig’.

Alleen dan ontstaat de mogelijk om je oplossing aan te bieden. Als je geen oplossing hebt, dan neem je waardig afscheid.

Het lijkt of we in de dagen vlak voor we met vakantie gaan meer voor elkaar krijgen dan normaal.

Zou deze manier van aanpak ook door het jaar heen kunnen worden toegepast  voor verhoogde efficientie en effectiviteit?

Schrijf e-mails alsof je een gesprek hebt met de lezer. Dat komt op een andere manier binnen dan als het formeel is.