Teveel vertrouwen brengt ons vrijwel altijd verder dan te weinig vertrouwen.

Een enkele keer krijgen we de deksel op de neus. Het nadeel hiervan valt echter in het niet bij de kansen die het gevolg zijn van een groot vertrouwen.

Iemand die 80 jaar wordt is gemiddeld 233.600 uur wakker geweest als hij een derde van de tijd heeft geslapen.

Stel nu eens dat we een uurtje minder slapen per nacht. Zeven uur in plaats van acht. Dan ben je 2,5 jaar langer wakker. De meeste mensen functioneren goed met zeven uur slaap.

Dit is geen oproep tot broodnodige slaaponthouding. Want slaap is erg belangrijk. Maar ik merk dat ik zelf goed ga op zeven uur, nadat ik dat een tijdje heb geprobeerd. Het voelt nu ook beter dan acht.

Het grappige is ook dat teveel slaap ook niet gezond is. Misschien was acht wel teveel?

Woodie Allen had gelijk; 80% van (succes in) het leven bestaat uit ‘showing up’.

Elke keer dat we ‘denken met onze voeten’, dwz ergens heen gaan of iets gaan doen waar we soms eigenlijk geen zin in hebben, het meestal iets oplevert. Al is het een ervaring. We maken indruk niet alleen met ons werk, maar ook met ons enthousiasme en met ons wens om in actie te komen.

Geïnspireerd door George Lois’ boekje ‘Damn Good Advice’. Elke pagina is een eye opener.

De centrale vraag is niet hoe kan ik wat bereiken maar wat kan ik bijdragen.

Natuurlijk willen we dingen bereiken en voor elkaar krijgen. De kans dat dat gebeurt is groter als het uitgangspunt is dat we willen bijdragen.

De bestaansgrond voor ons werk of project is de verandering die we beogen te creëren.

Als ‘return on investment’ wordt gemeten aan de hand van vreugde in plaats van aan verkoopaantallen, dan is er veel meer ruimte om creatief te zijn, om doortastend te zijn, of zelfs creatief én doortastend’.

Deze uitspraak komt van Lain Shakespeare, werkzaam bij MailChimp, het bedrijf dat ik gebruik om deze mails te versturen.

Wat je kunt meten doet ertoe, maar wat moeilijk te meten is doet er mogelijk nog veel meer toe.

Dit gebeurt als we:

Iets afraffelen, slaaptekort hebben, een korte termijn quick fix bedenken, slordig werk afleveren, rommel eten of regelmatig sporten overslaan.

De schuld stapelt zich op en vroeg of laat komt de rekening. Is ook verder niet erg en af en toe verzaken is prima, alleen kan het steeds lastiger om het in te halen, omdat er rente op zit.

Daarom is bewustzijn over de uitstaande schuld (plus rente) belangrijk zodat we tijdig kunnen bijsturen en op het pad blijven dat we ons hadden voorgenomen.

Een kennis vertelde over een kopstaartbotsing waarbij zij en haar partner gesandwicht werden. De auto voor haar moest plots stoppen voor een voetganger. Zij hield voldoende afstand maar de achteropkomende man kennelijk niet.

Uitstappen om verhaal te gaan halen leek de eerste reactie. Het stel in het midden keek elkaar aan voordat ze uitstapten en besloten dat niet te doen. Haar gedachte en die van haar partner was: ‘Eerst maar eens kijken of er letsel is en iedereen ok is.’

Toen iedereen er met de schrik en wat schade vanaf bleek te komen, was de gedachte: ‘Wat een mazzel!’

Dus in plaats van de focus te leggen op de schade en de mogelijke schuld van anderen, ging de aandacht naar wat er wel goed is. We leven nog.

Een inspirerend voorbeeld om ook op andere dingen toe te passen. Kijken naar wat er wel goed is en goed gaat. Hoe lastig soms ook als het echt tegenzit. Het kan meestal nog erger.

Totdat iemand ziet, begrijpt en gelooft dat er een probleem is, is er geen probleem. En is er dus geen noodzaak voor een (jouw) oplossing.

Zelfs als je zelf ziet dat er een serieus probleem is bij een ander (het lampje brandt bij ons), dan nog moet het licht ook bij de ander aangaan.

De valkuil waar we soms inlopen is dat we denken als wij het probleem zien (en  de oplossing), dat dit voldoende is om de ander te inspireren tot verandering.

Een goede manier is het stellen van vragen. Een goede vraag kan zijn: ‘En hoe werkt dat voor jou?’ Zacht en empatisch doorvragen tot de ander het ziet, begrijpt en zelf gelooft.

Deze week was ik bij een grote organisatie om een paar foto’s te maken. Daar werd ik ontvangen door een uitermate vriendelijke receptioniste en met mijn naam aangesproken omdat zij in het systeem zag wie ik was en zij mij verwachtte. Vervolgens kreeg ik koffie en mocht even wachten op mijn contactpersoon. Ik voelde mij op mijn gemak en welkom.

Dit lijkt weinig bijzonder, en toch is dit het wel. Ik kom bij veel bedrijven en het is opvallend hoe de manier waarop gasten worden verwelkomd kan verschillen.

De ontvangst is de eerste indruk. Deze zet de toon en kan zelfs bepalend zijn voor hoe we ons voelen bij het verloop van wat er komen gaat. Bovendien kan de eerste indruk een blauwdruk zijn voor hoe mensen binnen een organisatie met elkaar en met klanten omgaan.

Welke eerste indruk maken wij?

Vandaag ga ik op fotoklus. Mijn vriendin zei: ‘Ga maar wat moois maken. Erwin Olaf kan dat nooit meer doen’.

Een stemmige gedachte, en die neem ik mee.

Als je geen verschil maakt in de wereld, dan is het vrijwel zeker omdat je bang bent.

Moeten we het wel doen, niet doen? Die twijfel vreet aan ons zelfvertrouwen, aan onze creativiteit en dus aan onze bijdrage die we kunnen leveren en het verschil dat we kunnen maken.

Dan maar iets anders gaan doen is een oplossing, maar meestal niet de juiste. Ook bij dat nieuwe ontstaat er op een gegeven moment diezelfde muur; wel of niet doen. En zo herhaalt het zich steeds.

Dus: gewoon beginnen. Vaak beginnen. Iedereen kan beginnen.

Waar we wel eens last van hebben, ik in elk geval wel, is dat we ons soms schuldig voelen als we geld vragen voor onze dienst. Er zijn twee redenen om daar niet te veel aan toe te geven.

In het Engels bestaat de uitdrukking; ‘If they pay you, they pay attention’. Iemand die betaalt hecht simpelweg meer waarde aan dat wat wordt geboden. Een voorbeeld. Ik mocht meeschrijven aan een boek dus heb ik een paar dozen staan. Mensen die ik een gratis boek heb gegeven lazen het niet of nauwelijks. Zij die het kochten in de winkel komen met enthousiaste reacties, omdat ze het hebben gelezen.

Hoe meer iemand betaalt, hoe meer aandacht er is. Hoe hoger de prijs, hoe groter de bewezen dienst aan de koper. Je benadeelt je klant dus door dat wat je verkoopt te onderwaarderen.

Een hogere prijs betekent ook dat je niet de hele markt bedient. Zo heb je meer tijd voor die klanten die bereid zijn te betalen zodat zij alle aandacht krijgen die zij verdienen.

In een gesprek met iemand over geld- of werkproblemen zei ze dat dit vrijwel altijd een denkprobleem is.

Tekort aan geld, of het niet hebben van werk, kan volgens haar worden voorkomen door helder(der) te denken en door goed te kijken naar wat de werkelijke oorzaak is.

Ik reageerde, ‘Dat is nogal een boute uitspraak, daar hoef je bij een bijstandsmoeder niet mee aan te komen. Of bij iemand die ongelukkig is op zijn werk, maar geen keuze denkt te hebben vanwege de hypotheek en het moeten onderhouden van zijn gezin.’

Ze antwoordde: ‘Ons denken is het enige dat we nodig hebben.  Onvoldoende denken en de echte oorzaak in de ogen kijken zorgt voor de problemen’.

Het boek ‘Vier vragen die je leven veranderen’ van Byron Katie, inspireerde haar tot de stelligheid van die gedachte.

Zodra je echt gaat nadenken over een situatie, of dat nu geld, relatie, of gezondheid is, dan weet je vaak precies aan te kunnen wijzen wat de oorzaak is. En dan weet je wat er anders moet. Hoe moeilijk het ook lijkt.

De vier vragen zijn:

Vraag 1: Is het waar?

Vraag 2: Kun je absoluut weten dat het waar is?

Vraag 3: Hoe reageer je als je die gedachte hebt?

Vraag 4: Wie zou je zijn zonder die gedachte?

Dit is op elke situatie los te laten. Verhelderend.

Als we kritiek, of positief geformuleerd, feedback ontvangen dan is onze neiging vaak om meteen te reageren.

Wat het beste kan werken is even te wachten. Ook in een gesprek. Dan maar even een stilte om eerst goed na te denken.

Meestal gaat het over een e-mail of een appje. Prima gelegenheid om het even te laten sudderen. Het voelt ook meestal anders na een paar uur of een dag.

Het grappige is dat als we niet meteen op de verstuurknop drukken, we achteraf blij zijn dat we hebben gewacht. De emotie is er dan een beetje af en de ratio helpt om een verstandig en weloverwogen antwoord te geven.

Het laten ontstaan van tijd tussen ontvangst van het bericht en het antwoord erop geeft ook de beste kans om te kijken wat we ervan kunnen leren.

De moeilijkste vorm van eerlijkheid is die naar onszelf.

Het is makkelijker om de dingen te zien zoals we zouden willen dat ze zijn.

Onszelf de waarheid vertellen, ook al is dat niet comfortabel, in plaats van wat we willen horen, is een moedige daad.

Alles is tijdelijk. Dát goed snappen kan ook de motivatie zijn om te voelen dat alles wat je doet ook de laatste keer kan zijn. Met dat besef kan het zijn dat we de dingen intensiever en met meer aandacht doen. Dan gaan we niet langer slaapwandelend door het leven.

In ’A guide to the good life’ beschrijft William B. Irvine dat velen dit mogelijk een depressieve gedachte vinden. Toch is hij ervan overtuigd dat regelmatig overwegen van eindigheid en tijdelijkheid de enige manier is om echt tot leven te komen.

De ondertitel van Irvine’s boek is ‘The ancient art of stoic joy’. Zeer goed en makkelijk geschreven boek over hoe de stoïcijnse filosofie onderdeel van ons leven kan maken.

‘De echte ontdekkingsreis is niet het zien van nieuwe landschappen, maar het op een andere manier kijken’. ~ Marcel Proust

Dit schoot me te binnen omdat ik ben begonnen met het herlezen van boeken. De eerste keer is een soort scan waarbij niet alles binnenkomt. Een boek voor de tweede keer lezen vond ik vroeger tijdverspilling. Het tegendeel is waar.

Opnieuw lezen is letterlijk op een andere manier kijken.

Een soort voorwas en hoofdwas. Ook kleding wordt schoner als deze in de juiste volgorde wordt gewassen.

Ook weet ik dat het OK is als ik niet alles meteen snap. Dat komt dan tijdens de tweede lezing. Een geruststellend gevoel.

‘We zien dingen niet zoals ze zijn, we zien dingen zoals wij zijn’. Dit schreef Anaïs Nin geïnspireerd door de millenia oude Talmud.

Gisteren hoorde ik op de radio over een interessant experiment. Het was een uitleg van de ‘confirmation bias’; we gaan steeds op zoek naar informatie en bewijs dat wat we zelf al denken ook klopt.

Onderzoekers vroegen aan mensen of zij een groot lelijk neplitteken op hun gezicht wilden laten zetten door een grimeur. Vervolgens was de opdracht: kijk en voel wat de reacties zijn van mensen die jou zien in een drukke winkelstraat waar je doorheen loopt. Dat wilden enkelen wel doen.

Toen de proefpersonen bij wie die dat litteken was aangebracht op het punt stonden zich onder het winkelend publiek te mengen, kwam de grimeur nog met een zogenaamde ‘laatste aanpassing aan het litteken’. Wat de proefpersoon niet weet is dat het hele litteken eraf werd gehaald en hij dus met zijn eigen normale gezicht op pad ging.

Vrijwel zonder uitzondering waren de reacties: ‘wat keken de mensen vies naar mij’, of ‘ik voelde dat iedereen naar mij keek’, en ‘ik voelde mij totaal niet op mijn gemak’ en ‘wat een vreselijke ervaring’.

In het radioprogramma kwam toen de quote van Anaïs Nin en de Talmud ter sprake. Mensen hebben de aangeboren neiging om op zoek te gaan naar signalen die bewijzen dat wat wij denken (ook over onszelf) klopt. Dit is meteen een grote oorzaak van waarom wij ons zo moeilijk uit onze overtuigingen over onszelf kunnen losrukken.

Dit op zoek gaan naar bewijs van onze eigen overtuigingen kun je overal zien. Klimaatontkenners zullen alleen oog en oor hebben voor informatie van andere ontkenners. De hersenen van mensen met overgewicht of rokers geven voorrang aan berichtgeving over dat het allemaal wel meevalt (‘mijn rokende opa werd ook 90′).

Dit is heel normaal. Onze hersenen kunnen nu eenmaal niet alles verwerken, en we geven dus voorrang aan informatie die al past binnen waar wij ons comfortabel bij voelen. Het mooie is, als je dit weet, dan is het ook mogelijk te proberen om andere gezichtspunten toe te laten. Bijvoorbeeld, je ook helemaal geweldig te voelen al wandelend zonder neplitteken in een drukke winkelstraat’. We zien (en zijn) de dingen die we zijn. En waar we aandacht aan geven.

Het moeilijkste om een klus te klaren is niet het doen, maar ervoor gaan zitten.

Tussen het moment van er tegenaan hikken en ervoor gaan zitten zit de vijand: weerstand.

Dat kan zijn de afwas, het schrijven van een artikel, het hebben van een lastig gesprek of voor de verandering eens een gezonde maaltijd te koken.

Zodra we zijn begonnen is de weerstand overwonnen. En dan blijkt het meestal mee te vallen, of zelfs leuk te zijn.

De wetenschap is duidelijk over de gezondheidsvoordelen van koud (na)douchen. Dat doe ik al een tijdje en het is zeker in de winter niet altijd prettig. Maar het gevoel erna is verfrissend en het geeft energie, dus zet ik mij er steeds toe. En het went.

Vanmorgen dacht ik opeens; het is helemaal niet koud. Vanwege de aanhoudende hitte is de douche bijna lauw.

Voor wie dit toch eens wil gaan proberen, en niet de warme kraan erbij aan wil zetten, nu is het moment. Koud douchen voor beginners. Goed voor versterking van het immuunsysteem, goed voor het humeur en goed voor het klimaat.

‘Mensen zouden zich niet zo moeten bekommeren over wat ze moeten doen, als wel om wat ze zijn’. ~ Meester Eckhart.

Dit lijkt een triviaal verschil.  Wat we doen hangt af van wie we zijn. En wie we zijn wordt bepaald door onze betrokkenheid met wat er om ons heen gebeurt en welke rol wij daarin willen spelen. En dat wordt weer bepaald door de waarden die we aanhangen en hanteren. Dienstbaarheid speelt een sleutelrol hierin.

De professional begrijpt het belang van de uitgestelde beloning. Daarvoor nodig zijn geduld en de insteek dat iets twee keer zo lang duurt en twee keer zoveel kost als je verwacht.

Carl Jung zei: ‘Niets heeft een groter psychologisch effect op hun omgeving, in het bijzonder op hun kinderen, dan het niet geleefde leven van de ouders.

En dat sluit meteen aan bij het adagium van auteur en scenarioschrijver Steven Pressield: ‘We hebben twee levens: het geleefde en het niet geleefde leven”.

Aan beide heren moet ik soms denken als ik voor iets sta wat ik te uitdagend vind.

De Japenners kennen het begrip Ikigai, een plek waar alles lijkt te kloppen en waarin alles in balans is. Het gevolg is een tevreden en voldaan gevoel.

Een van de manieren om dat te creëren is zorgen dat je nooit meer eet dan 80 procent van wat je eigenlijk op kunt. We zijn gewend te eten tot we een voldaan gevoel hebben, en dan is het eigenlijk al te laat. Bij 100% zitten we te vol.

Dit komt omdat de mens evolutionair is gevormd om meer te eten dan we nodig hebben. De hongerreflex houdt namelijk zo’n 20 minuten langer aan. Met andere woorden: we zitten al vol, maar de hersenen geven nog signalen door dat er nog wat bij kan.

Heel vroeger was dit een overlevingsreflex, omdat je nooit wist wanneer je volgende maaltijd was. We aten dus teveel. Dat is niet veranderd, die vertraging van die reflex dat we vol zitten is er nog steeds.

Een goede manier om die ingebouwde reflex om de tuin te leiden is langzamer te eten en kleinere porties te nemen. Dat doen de Fransen. Obesitas is geen groot probleem in Frankrijk, althans veel kleiner dan in andere landen.

Dus, om lekkerder in het leven te staan is eens te proberen om de verleiding te weerstaan een tweede bord op te scheppen. Dat is lastig, zeker als het lekker is. Wat goed helpt is na het eerste bord een kwartier a twintig minuten te wachten. Meestal is de zin in dat tweede bord dan verdwenen. Voordeel: de kilo’s vliegen eraf, je slaapt beter, en uiteindelijk leef je langer. Ikigai makkelijk toepasbaar.

Het is niet moeilijk om beslissingen te nemen als je weet wat je waarden zijn.

Als onze waarden en gedrag synchroon lopen, dan voelen we ons voldaan. Als dat niet zo is ervaren we vaak teleurstelling en zijn we ontevreden.

Op dezelfde manier kun je kijken naar een product of dienst van een ander waar je niet blij mee bent.  Wat zijn de waarden van die organisatie?

Stel je krijgt geen antwoord krijgt op een vraag aan een telecomprovider. Of de muziek in de wachtkamer van de huisarts staat hinderlijk hard. Of een  autogarage probeert je een te duur product dat je niet nodig hebt aan te smeren.

Negatieve ervaringen met anderen zijn goede voorbeelden die ook tot zelfreflectie dienen. Wat zijn mijn waarden en hoe communiceer en handel ik zelf?

Als je aan iets trekt in het universum, dan kom je erachter dat alles met elkaar is verbonden. ~ John Muir

En het klopt. We worden beinvloed door en zijn afhankelijk van alles en iedereen om ons heen.

Daarom is het zo belangrijk bewust om te gaan met wie we in ons leven toelaten en welke verwachtingen we daardoor hebben en kunnen waarmaken.

Ze zeggen wel eens dat je het gemiddelde bent van de zeven mensen om je heen waar je het meest mee omgaat. En ook dat lijkt te kloppen.

Adopters zijn mensen die wat nieuws proberen.

Adapters wachten en proberen er dan vaak met tegenzin wat van te maken.

Proactief vs reactief. Nieuwsgierigheid vs angst en gedoe.

De adapters zijn het minst makkelijk te inspireren.

Ik schrijf hier vrijwel nooit over mijn werk: fotografie. Deze week kreeg ik echter een vraag van iemand van wie ik een portretfoto maakte. Deze wil ik graag delen.

Voor een grote organisatie maak ik regelmatig zo’n 30 portretten per dag. Iemand vroeg: ‘wordt dat nu nooit saai, altijd maar diezelfde foto’s moeten maken?’

Ik was wel blij met deze  vraag, omdat ik zo af en toe ook welk eens denk, ‘waar ben ik nu eigenlijk mee bezig?’ Niets menselijks is mij vreemd. Toch kon ik eerlijk uitleggen dat het cliché dat elke persoon uniek is ook daadwerkelijk waar is. En dat ik de kunst versta om dat unieke goed vast te leggen.

Maar veel belangrijker is het, vertelde ik, dat ik met mijn portretten de ander kan helpen. En zolang dat zo is wordt het nooit saai. Het positieve resultaat overstijgt een eventueel gevoel van sleur dat in elke beroepsgroep wel eens de kop kan opsteken. Op het moment dat de focus op de ander ligt, die hulp nodig heeft, dan verdwijnen gevoelens van saaiheid of verveling.

En nu blijkt dat de mens evolutionar zo is ontwikkeld. We zijn geprogrammeerd om anderen te helpen en zo hebben het als ras ook overleefd. Als je er goed over nadenkt dan weten we ook dat we alleen vrijwel niets kunnen. We zijn in bijna alles van anderen afhankelijk. En hoe meer we anderen helpen, hoe meer positiviteit we zelf ervaren.

Als je een tegenslag meer als een kans ziet, dan is het waarschijnlijker dat het goed uitpakt.

Het meeste van wat je bereikt is het resultaat van je normale dagelijkse activiteiten.

Wat kan en moet er anders?

We overschatten vaak het effect wat we zeggen en onderschatten het effect van een goed doordachte actie.

Als ons doel is te proberen anderen te beinvloeden, dan is consistent gedrag krachtiger.

De filosoof Ivan Illich observeert dat iemand die fietst altijd meer tijd bespaart dan iemand die (een eigen) auto rijdt.

Dit is omdat de fietser zoveel minder tijd kwijt is met het verdienen van het benodigde kapitaal om het vervoermiddel te kunnen kopen en onderhouden.

Wel een grappige benadering. We staan er niet altijd bij stil hoeveel uren, dagen, weken en soms maanden we moeten werken om eigenaar te worden van een nieuw bezit.

Als het niet juist is, doe het niet. Als het niet waar is, zeg het niet.

Door Marcus Aurelius 2000 jaar geleden opgetekend (Meditations 12-17).

Bij twijfel kan het handig zijn deze wijsheid in gedachten te houden. Dit gaat over integriteit.

Soms zijn we duurder of minder goed uit als we een zuiniger of economisch voordeliger apparaat kopen.

Stel, je koopt een zuinigere televisie. De verleiding is dan aanwezig om meer te kijken, zodat het netto effect van energiebesparing teniet kan worden gedaan. Of er wordt een tweede toestel gekocht voor een andere kamer, zodat het gezamenlijk verbruik hoger wordt dan daarvoor. Hetzelfde geldt voor een zuinige auto waarmee dan meer wordt gereden.

Technologische verbeteringen leiden vaak ook tot meer verbruik op macro-economische schaal. Apparaten worden goedkoper en er worden er meer van verkocht. Dit heeft weer consequenties voor gebruik van grondstoffen en CO2 uitstoot, terwijl de oude televisie technisch nog niet was afgeschreven.

In het Engels heet dit het ‘rebound effect’; we worden naar een plek bewogen waar we minder goed uit zijn dan voorheen.

Het kan dus zinvol zijn om te kijken naar onze motivatie om iets te veranderen en vervolgens te kijken naar of het effect, bijvoorbeeld minder energie verbruiken, ook echt wordt bereikt.

‘Sorry voor de vertraging’ is iets wat we maar beter niet meer kunnen zeggen. Volgens organisatiepsycholoog Adam Grant, auteur van Think Again is dat om de volgende redenen.

1.     Je hebt niets om je over te excuseren behalve als je iets op een specifieke tijd of dag hebt beloofd. Als je geen deadline hebt aangegeven, dan kun je ook niet te laat zijn. Als je dan iets wil zeggen, kies dan: ‘dank voor je geduld’. Grant adviseert te stoppen met het ter sprake brengen van een vertraging terwijl deze er helemaal niet is en in plaats daarvan wat meer zelfcompassie te hebben.

2.     Een antwoord van hoge kwaliteit is beter dan een snel antwoord. Geef jezelf ook de tijd om niet urgente mails in je eigen tempo en wanneer het je uitkomt te beantwoorden. ‘Prompt kunnen we beter niet verwarren met beleefd zijn’. Om anderen te helpen zodat zij ook minder last van een gevoel van urgentie hebben kun je aangeven wanneer we graag een antwoord willen.

3.     Verontschuldigen voor vertraging kan ook laten zien dat je geen werk-leven balans hebt, volgens Grant. De hele dag beschikbaar zijn voor anderen kan betekenen dat je leeft volgens andermans kalenders. Het is een recept voor burnout, zegt Grant.

Grant’s boek, Think Again, is goed leesbaar. Op de achterflap schrijft film regiseur M. Night Shyamalan dat als we dingen die we geloven willen heroverwegen, we onszelf opnieuw kunnen  uitvinden. Dit snijdt wel hout.

Als kind keken we als betoverd  omhoog naar de top van een boom. Al die takken die zich wuivend uitstrekken tot in de hemel.

De kunst van het (opnieuw) genieten van het leven kan bestaan uit het observeren van alledaagse dingen, alsof je ze voor het eerst ziet. De boom, de zon, de vogels en alles om ons heen zijn nog steeds hetzelfde als toen. En wij ook..

Weigeren op een belediging in te gaan is gek genoeg vaak de meest effectieve reactie. Degene die beledigt verwacht dat meestal ook niet.

Een goed voorbeeld is een boze, roepende en gebarende automobilist achter ons, als we per ongeluk te lang treuzelen op de linkerbaan. Stoicijns rechtuit kijken als de opgewonden coureur dan langszij komt en doen alsof je zijn gebaar niet hebt waargenomen haalt ook het plezier weg dat beledigen kan geven.

Deze gedachte is millenia oud. De Romeinse filosoof Seneca schreef er al over in zijn boek ‘On Firmness’ (vastberadenheid). Uit het geweldige boekwerkje van William Irvine, ‘A Guide to the Good Life’.

Je wil dat mensen naar je luisteren. Maar wat je echt wil is dat ze over je doorvertellen aan anderen.

Een grappige manier om mensen te inspireren om over jou te praten, is door te zeggen ‘niet doorvertellen’.

Een andere manier om mensen over je te laten praten met anderen is door iets te doen waardoor ze zich geweldig voelen.

Een leven kan in een enkele seconde compleet veranderen. Een ontmoeting met iemand, een inzicht waarbij het kwartje valt, een goed of slecht nieuwsgesprek. Na dat ene moment is alles opeens anders.

Autorijden is (bijna) een automatisme. Soms weten we niet meer wat we hebben gedaan als we veilig van A naar B zijn gereden. Het menselijk lichaam lijkt alles als een uiterst geavanceerde computer volledig automatisch uit te voeren. Gas geven, een tikje naar links, rechts, remmen, anticiperen en de blik staat soms op oneindig en we zitten comfortabel achter het stuur.

Zelfs zonder de afleiding van de telefoon, of het bedienen van de touchscreen in het midden van het dashboard om een andere zender te kiezen, kan in 1 seconde alles anders worden.

Dat overkwam mij gisteren. Geheel uitgerust rijdend ergens bij Amsterdam op de snelweg was er een fractie van een moment dat ik even van de wereld leek. Dagdromend gleed ik over het asfalt. De weg was iets smaller vanwege wegwerkzaamheden en ik reed keurig binnen de lijnen en zeker niet te snel. Toch kwam de vangrail net even iets te dichtbij. Met een klein rukje aan het stuur was het weer ok.

Dit deed mij dit beseffen dat autorijden nooit een volledig automatisme mag worden. Mindfulness achter het stuur blijft een cruciaal gegeven. Met 100 kilometer per uur is de remweg langer dan we denken en de vangrail is vaak in de buurt.

Die ene seconde was een wakeup call. Het had anders kunnen aflopen. Nu kijk ik ook anders naar zwabbergedrag van andere weggebruikers. Vroeger dacht ik: die is Facebook aan het checken. Dat hoeft dus niet zo te zijn. We zijn mensen en mensen kunnen dagdromen.

Vergeven is het excuus dat je nooit krijgt. – Kevin Kelly

Hoe moeilijk dat soms ook is, is vergeven vaak het beste.

Kreeg een tip van een verslaafde carnivoor die haar heeft geholpen te minderen met vlees eten. Nu eet ik zelf geen vlees, maar vond het goed dit te delen.

Er was een tijd dat de Romeinse soldaten werden uitbetaald in zout. Vandaar het woord salaris, van het woord sale (zout) afgeleid.

Zout was (en is nog steeds) enorm waardevol omdat het saaie of ronduit vieze gerechten pit en smaak geeft. Popcorn smaakt nergens naar zonder zout. En zoutloos brood smaakt naar karton en ham zonder zout naar rubber.

Een truc om minder brood te eten, waar grote hoeveelheden zout in zitten, is af en toe zoutloos brood te eten. Waarom zou je jezelf onnodig pijnigen? Het is niet meer dan een reality check. Zout is wat het eetbaar maakt.

Een stuk vlees zonder zout eten bijvoorbeeld maakt duidelijk dat het zonder zout niet te kanen is. Vrijwel alle verpakte voedingsmiddelen waaronder kaas en vlees bevatten aanzienlijke hoeveelheden zout. Zout maskeert de echte smaak.

Hetzelfde geldt voor duizenden andere verpakte levensmiddelen. Suiker, vet en zout en dan de slimme verhouding waarin deze worden toegevoegd aan dat wat anders echt nergens naar smaakt zorgen dat we het lekker vinden.

Een keer geen zout over een karbonade sprenkelen kan het begin zijn van de realisatie dat het echt niet lekker is.

Er zijn twee hoofdmanieren om dingen te doen. Dat is zo efficient mogelijk, zorgen dat de klus geklaard is in zo kort mogelijke tijd, zodat we door kunnen.

Volgens psycholoog Robert Boice kan het ook door ‘actief wachten’ zoals hij het noemt. Dit zorgt dat we duidelijk zien wat het belangrijkste is dat moet worden gedaan. Bovendien zorgt regelmatig een stapje terug zetten, het werk pauzeren, dat dit productiviteit en gezondheid op de lange termijn ten goede komt.

Boyce heeft dit decennia lang onderzocht bij collega’s. De winnaars zijn zij die slechts tijdens korte sessies werken, regelmatig pauzeren en een ‘spelenderwijze aanpak’ hebben, terwijl ze niet te ambitieus zijn en niet buitensporig reageren op kritiek en tegenslag.

Diegene echter die alles teveel voorbereiden, of dat zelfs helemaal niet doen, geobsedeerd zijn door hun werk, en hun resultaten niet willen voorleggen aan anderen, zijn diegene die de branch het eerst verlaten. Of erger, ze blijven hun werk doen maar zijn doorgaans humeurig en ongelukkig.

De les van Boice is dus, ook al voelt dat intuïtief niet goed, neem juist dan een break als je denkt dat het echt niet kan.

Heel veel in de wereld en in onze eigen levens hangt af van toeval, per ongelukjes en geluk. Dat geldt voor de grote dingen, zoals een baan of het ontmoeten van een partner en ook voor kleine dingen als iemand die een goed boek adviseert. Iedereen heeft wel persoonlijke ervaring met dit gegeven.

Dat is een goede reden om niet teveel vast te houden aan alles met zekerheid te willen voorspellen, te plannen of vast te leggen. Niets mis met een beetje plannen, maar laat je er niet door leiden. Veel van de beste dingen komen uit onverwachte hoek.

Een tijdje terug liep ik door het kantoor van een bedrijf samen met de bedrijfsleider ter voorbereiding van een fotografieopdracht. In mijn ooghoek zag ik een man achter zijn bureau naar buiten kijken en verder niets doen. Dat duurde wel 10 minuten.

Mijn gastheer vertelde over hoe goed het gaat met het bedrijf. Omdat ik hem goed ken vroeg ik grappend hoe dat kan als sommige medewerkers naar buiten zitten te kijken en niet lijken te werken.

Ik zag jou wel kijken naar Johan, antwoordde hij. Hij is een uitermate efficiente collega die met veel van de beste ideeën en oplossingen komt. Hij zit inderdaad soms uren naar buiten te staren. Verwar druk doen en zijn niet met efficientie en effectiviteit voegde hij eraan toe.

Ik ben dat ook eens gaan doen; niets doen en door het raam kijken. En verhip, het werkt. Afstand nemen en ontspannen levert soms de beste ideeën op.

Stress is een staat van onkunde of onwetendheid. Het gelooft dat alles een noodgeval is. Dit schrijft auteur en kunstenares Natalie Goldberg.

En het kan goed zijn dat ze gelijk heeft. Er kan maar één ding het belangrijkste zijn. Als we alles willen afhandelen, alsof het een noodgeval is, of omdat alles nu eenmaal af moet, dan ontstaat stress.

Met weten wat belangrijk is en sommige andere dingen even laten liggen, verdwijnt meestal ook de stress.

De ritssluiting is een klein maar uitermate belangrijk onderdeel van een kledingstuk. Als een ritssluiting kapot gaat in een spijkerbroek, dan is deze waardeloos geworden, tenzij deze wordt vervangen. Gerenommeerde merken kunnen het zich niet permitteren hun imago te laten aantasten door ondermaatse ritsen.

Daarom investeren de betere kledingmerken in de allerbeste ritssluiting en dat is het merk YKK. Zij hebben 50% marktaandeel wereldwijd. YKK is wat duurder dan veel andere merken. Dit komt omdat zij alles zelf produceren en hoogwaardige grondstoffen gebruiken en processen volgen. Alleen zo is de hoogste kwaliteit gegarandeerd.

Het is een geweldig voorbeeld van hoe de consistente kwaliteit van een ogenschijnlijk klein segment van een proces, product of dienst een groot verschil maakt. Zo ontstaat vertrouwen van producent en consument in hun leverancier.

Als men het eind nadert, dan wordt het leven hoe het echt is duidelijk. ~ Hercule Poirot.

Het grappige is dat we nooit weten wanneer het eind is, welk eind dan ook.

Poirot was natuurlijk Agatha Christie’s fictieve detective voor wie elke zaak op het eind helder werd.

Het leven is een aaneenschakeling van zaken die door nieuwe of voortschrijdende inzichten helder worden.

Hoe het leven echt is kunnen we nu al beleven, daarvoor hoeven we niet te wachten tot het eind.

Een monnik en zijn leerling lopen door het Japanse landschap. Ze komen bij een riviertje en daar staat een jonge mooie vrouw in een lange witte jurk. Ze ziet er wat verloren uit want ze weet niet hoe ze naar de andere kant moet. Ze vraagt aan de monniken of zij haar willen helpen. De oudere monnik draagt haar in zijn armen veilig en droog naar de overkant.

Uren later, als de twee monniken aankomen bij de herberg, durft  de leerling eindelijk te vragen; waarom deed je dat, je weet dat je dat niet mocht doen he? Wij mogen niet in contact komen met vrouwen. De monnik antwoordt de student: ik ben dat allang vergeten, jij bent degene die haar nog steeds draagt.

Dit mooie Zen verhaal illustreert het belang van in het moment leven. Hoe vaak dragen we het verleden en pijn en schuldgevoel niet met ons mee. En dat terwijl de enige die we er pijn mee doen onszelf is. Wij kunnen ervoor kiezen die dingen die er niet meer toe doen te laten gaan en de focus leggen op nu.

In de jaren 90 reisde ik op een brommer rond in het noorden van Thailand. Google maps bestond nog niet en de enige communicatie met het thuisfront was via telefoon. Een maand op pad betekende dus echt een maand spoorloos vanaf het moment van aankomst op het vliegveld. Eigenlijk best een avontuur niet veel anders dan wat de eerste ontdekkingsreizigers moeten hebben gevoeld.

Ergens midden in de verlatenheid had ik gehoord van een mooie wandeling naar een compleet afgelegen vallei waar de bevolking van een paar honderd mensen woont.  Het was zo afgelegen dat zelfs de toen gaande volkstelling vanuit de hoofdstad hen hadden overgeslagen.

Om er te komen tekende de eigenaar van mijn pension met een potlood op een papieren zak een kaart. Het zag er uit als een tekening uit Brief voor de Koning, een kinderboek van Tonke Dragt. De kaart was niet veel meer dan een paar lijnen, en wat herkenbare punten in het landschap zoals een waterval, een enorme boom en een opvallende rotspartij. Onbevangen ging ik op pad en wonder boven wonder kwam ik daar drie uur later aan bij de verzameling hutjes rond een zanderig pleintje dat keurig was aangeveegd. Nooit had ik zoveel primitiviteit gezien en tegelijk ook nooit zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid. Ik begreep van een arts die daar vrijwilligerswerk deed dat er vrijwel nooit mensen van buitenaf komen. Om voor het donker terug te kunnen zijn kon ik maar kort blijven.

De kaartenmaker had een groot vierkant getekend en adviseerde mij om een andere terugweg te nemen. De kartonnen kaart was echter al bijna onleesbaar geworden vanwege een oversteek die ik door een riviertje moest maken op de heenweg. Ik vroeg aan de arts de weg en hij maakte een nieuw kaartje. Maar pas op, zei hij, er zitten daar beren. Die hebben geen jongen dus je zit wel goed, maar toch oppasssen.

Gelukkig kwam ik gek genoeg een Australisch stel tegen dat de weg daar kende anders was voor donker terug zijn lastig geworden.

Ik moest aan deze ervaring denken omdat ik merk dat ik ben vergroeid met mijn smartphone waar letterlijk de hele wereld in zit. Destijds in Thailand waren de ingrediënten voor avontuurlijk reizen lef, onbevangenheid, oplossingsgerichtheid en het hebben van goede communicatieve vaardigheden. De telefoon is niet meer weg te denken en maakt reizen soms minder avontuurlijk. Het is een vangnet. Om dat gevoel van avontuur dat ik destijds had opnieuw te beleven laat ik soms mijn telefoon bewust thuis. Uitermate goed en prikkelend voor alle zintuigen.

Hoe groter het geloof dat we steeds meer activiteiten in een dag kunnen proppen, schrijft Oliver Burkeman,  en hoe meer verplichtingen we op ons nemen, hoe minder we ons lijken af te vragen of het de moeite van onze tijd waard is. En dus vullen onze dagen zich met meer activiteiten die we niet bijzonder op waarde inschatten.

En hoe meer we ons haasten, hoe compulsiever we vooruit plannen, en hoe angstiger we worden over de eraan klevende onzekerheden, waarvan er ongetwijfeld veel zullen zijn.

Dit illustreert volgens Burkeman in zijn boek 4000 Weken, de paradox van de beperking. Hoe meer je je tijd wil managen met het doel om controle te hebben, hoe stressvoller, leeg en frustrerend het leven kan worden.

Hij volgt dit meteen op door te zeggen dat hoe meer je de feitelijke beperkingen accepteert, en er mee leert werken,  hoe productiever, betekenisservoller en vreugdevoller het leven wordt.

Praktisch gezegd, volgens Burkeman betekent dit acceptatie dat we maar zoveel kunnen doen in een bepaalde hoeveelheid tijd. En dat we zeker geen tijd hebben voor alles wat we willen doen, of die anderen willen dat we doen,

Dit vergt bekwamen in de kunst te kiezen wat er toe doet en wat niet. Zijn boek 4000 Weken of Four Thousand Weeks, is een verfrissende, grappige en wijze kijk of hoe we leren accepteren wat er kan en hoe we dus gelukkiger kunnen zijn.

4000 weken is het aantal weken dat je leeft als je rond de 80 jaar oud wordt.

De motivatie om te creëren verschilt bij korte en lange termijn producten en diensten.

Kort: product maken en nu of morgen verkopen.

Lang: vertrouwen opbouwen en verder in de toekomst verkopen.

Kort: ik maak nu waarvan ik denk dat ik het snel en goed verkoop.

Lang: ik maak nu wat ik belangrijk vind en waar ik achter sta. Mijn doel is om een band op te bouwen met de groep klanten die mij gaan vertrouwen en daardoor klant blijven.

Kort; reputatie en band met de klant zijn minder belangrijk.

Lang: reputatie en vertrouwen zijn de sleutel.

Deze keuze is vooraf en bewust te maken.

Het geven van een advies zoals: ‘ik zou het zo doen’ of ‘je kunt beter nu je huiswerk gaan maken’, werkt vaak niet. Dat komt omdat we niet worden gedreven door advies, als we juist het tegenovergestelde aan het doen zijn (geen huiswerk maken).

Wat kan dan wel werken? Je zou kunnen vragen: op een schaal van 1 tot 10, hoe serieus ben je met het maken van je huiswerk? 1 staat voor ‘ik heb er helemaal geen zin in en doe het niet’ en 10 is: ‘ik ga er 100% voor’.

Stel het antwoord is 4. Je kunt dan vragen: ‘waarom is het geen 3?’. Die vraag verwacht niemand en het resultaat is dat degene die tegen het huiswerk aanhikt dan redenen gaat benoemen waarom het een 4 is en geen 3. De huiswerkweigeraar gaat dan vertellen waarom het toch beter is om huiswerk maken op een schaal van 4 in plaats van het op 3 in te schalen. Met andere woorden; de scholier gaat dan zelf de redenen verzinnen waarom het goed is om huiswerk te maken.

In dat proces kan het zomaar gebeuren dat er een aantal redenen boven tafel komen die het niveau naar 5, 6 of hoger kunnen tillen. De motivatie moet uit de persoon zelf komen. Dit geldt niet alleen voor huiswerkhikkers. Net zo goed voor collega’s die tegen de draad ingaan en klanten die de verkoper niet vertrouwen op zijn blauwe ogen.

Het klinkt makkelijker dan het is: pauze nemen voor het écht moet. Toch is dit een goede techniek om ziekte, vermoeidheid en soms uitputting te voorkomen.

Hetzelfde geldt voor voldoende drinken, en gezond eten, voordat je er niet meer onderuit kunt.

Ons lichaam vertelt ons nauwkeurig wanneer we moeten rusten, drinken of onze energievoorraad moeten aanvullen. Het geheim zit in dat moment  voor zijn.

Oliver Burkeman schreef in zijn uitmuntend boek ‘4000 Weken‘ dat we beter even kunnen pauzeren juist als we denken dat het ‘af’ moet. De meeste dingen zijn namelijk nooit af. 4000 weken is het aantal weken dat een tachtigjarige heeft geleeefd. En de meesten van ons vullen die tijd met activiteiten, vaak voorbij het punt dat we hadden moeten rusten en op adem komen. En 4000 weken zijn voorbij in een flits.

Je hebt altijd genoeg energie om te doen waar je gepassioneerd over bent.

Volgens psycholoog Alfred Adler zijn we het gelukkigst en echt bewust van onze (eigen)waarde als we voelen dat ons bestaan en gedrag zinvol is voor de gemeenschap. Anders gezegd: dat we van waarde zijn voor iemand en anderen. De gemakkelijkst te begrijpen bijdrage aan anderen is dmv werk. Of dat nu betaald, vrijwilligers- of huishoudelijk werk is. Zinvol bezig zijn voor en veelal met anderen is de meest zinvolle en zuivere vorm van zelfactualisatie.

Zomaar sloeg ik een pagina open in ‘The courage to be disliked’ door Ichiro Kishimi en Fumitake Koga. En daar stond dit.

Elke zondagmorgen kijk ik uit naar  Maria Popova’s sublieme schrijftalent en inspirerende mening over het werk van andere schrijvers en kunstenaars. Dat doet zij in haar reclamevrije blog The Marginalian.

Vandaag herinnert Popova ons aan Kevin Kelly’s boek ‘Excellent Advice for Living, wisdom I wish I’d know earlier’.  Twee bijzondere quotes:

‘Steeds als je de keuze hebt tussen gelijk hebben en vriendelijk zijn, wees vriendelijk. Geen uitzonderingen. Verwar vriendelijkheid niet met zwakte.’

en: ‘De grootste dooddoener van geluk is vergelijken. Als je dan moet vergelijken, vergelijk jezelf met hoe je gisteren was’.

Vergeet niet het verhaal van de mier en de sprinkhaan te lezen: ‘This is our modern curse: A century of conspicuous consumption has trained us to be dutiful citizens of the Republic of Not Enough’. Raak! (niet vertaald omdat het zo prachtig klinkt in het Engels).

Ik sluit berichtjes aan vrienden en familie regelmatig af met; ‘veel plezier’.

Of ze nu aan het klussen zijn, een sollicitatiegesprek hebben of met ouderschapsverlof gaan.

En waarom ook niet? We zijn op ons best als we plezier hebben.

Dan had ik het zeker anders gedaan. Maar je weet het niet van tevoren.

Het probleem is niet dat we niet weten wat we moeten doen, het probleem is dat we niet weten of het gaat werken zoals we hopen dat het gaat werken.

We doen ons best door te voorspellen, plannen, voorbereiden en zo goed mogelijk uitwerken. Uiteindelijk gaan we ervoor, zonder garantie.

Stel dat we alles vooraf zeker zouden weten. Zou dat opwindend of saai zijn?

We zetten de stap, niet omdat we weten wat er komt. Juist omdat we het niet weten krijgen we de energie om in actie te komen.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken verstoken we elk jaar meer carbon (CO2, methaan en andere broeikasgassen), dan het jaar ervoor. Deze post gaat niet over de nare toestand waarin we zitten. Maar over het relativeren van de werkelijkheid van de energietransitie.

Deze verloopt in een veel lager tempo dan bijvoorbeeld de wereldwijde adoptie van smartphones. De gemiddelde lezer van het nieuws, en dus de gemiddelde koper van een elektrische auto, kan misleid worden door de geclaimde ontwikkelingen van opwekking van elektriciteit door zon- en windenergie en over de duurzaamheidsvoordelen van de door de overheid en industrie gepromote conversie naar elektrisch rijden.

Dit komt doordat diverse grote en belangrijke industrieën en economische sectoren niet en waarschijnlijk nooit zonder fossiele brandstoffen kunnen. Dit wordt veroorzaakt door het feit dat de bevolking toeneemt en steeds meer gaat consumeren. Voorbeelden zijn lange afstandstransport, landbouw, staal en betonfabricage.

Er is weinig mis met de aanschaf van een elektrische auto. Maar houd in gedachten dat je er niet een schuldgevoel mee kunt afkopen, of een feelgood gevoel mee kunt opwekken, zonder de realiteit onder ogen te zien. Duizenden miljarden tonnen CO2 doen afnemen, is iets anders dan de verkoop van mobiele telefoons goed op de rit krijgen. Dit gaat vele decennia duren.

Vaclav Smil, een van de meest vooraanstaande wetenschappers op het gebied van energie, heeft er een heel leesbaar boek over geschreven. In ‘Numbers don’t lie’ beschrijft hij in begrijpelijke taal en in hoofdstukjes van 2 a 3 pagina’s waar we nu zijn, en waar we mogelijk naartoe gaan.

Een familielid vertelde dat haar schoonzoon van begin 50 een half jaar geleden een beetje wazig zag met een oog. Dat werd erger en toen een paar maanden later ook met het andere oog. Nu is hij vrijwel blind door een zeldzame oogziekte.

Dit soort nieuws is weer een wake-up call dat kunnen zien, en in het algemeen het hebben van een goede gezondheid, een van de mooiste dingen zijn, zo niet de belangrijkste.

Mindful omgaan met het goede dat we hebben kan een uitdaging zijn in de hectiek van de dag. Toch is het belangrijk dit regelmatig te doen.

Als in actie komen om onze dromen en idealen te verwezenlijken, voordat de perfecte omstandigheden zich aandienen, of voordat we toestemming hebben, onverantwoord en roekeloos is, dan moeten we onverantwoord en roekeloos zijn. ~ Brendon Burchard, The Motivation Manifesto

Een paar jaar geleden had ik moeite met deze quote. Nu de tijd voortschrijdt snap ik steeds meer dat eindeloos wachten op het juiste moment inderdaad roekeloos kan zijn.

Een relatie kwam terug van 2 weken vakantie. Zij is een van de weinige mensen die ik ken die geen e-mail leest tijdens de vakantie.

Met een diepe zucht besloot ze alle berichten te deleten. Haar gedachtengang was de volgende.

De meeste mails zijn onbelangrijk en soms hinderlijke spam. En de paar afzenders van die wel cruciale berichten die sturen vast een herinnering. En dat is precies wat er gebeurde.

Een bureau of ruimte kan vrij snel een rommeltje worden. Bij mij wel in elk geval. Door niet opgeruimde dingen stapelt het op en kan de moed in de schoenen zakken.

Sind kort pas ik de tien dingen methode toe. Kijkend naar een oerwoud van spullen her en der, ruim ik dan tien dingen op. Een trui, een potlood, een koptelefoon, noem maar op. En als die tien dingen zijn gedaan, dan kan ik er nog tien doen, en dan nog tien.  Binnen enkele minuten is het leger en opgeruimder.

Het hoeft niet meteen Marie Kondo style. Het is een goede manier om in kleine stapjes een opruimproject in te zetten. Steeds tien dingen wegleggen, of  een nieuwe bestemming geven of wegdoen. Het grappige is dat het ook nog leuk is.

De verleiding is groot om een e-mail te beantwoorden aan alle geaddresseerden. Dat is niet altijd nodig en soms hinderlijk. Niet iedereen zit te wachten op een keten van mails over een onderwerp dat niet iedereen interesseert of waarbij ieder’s volle aandacht nodig is. Een antwoord aan de afzender alleen voldoet vaak.

Duurder hoeft niet altijd beter te zijn, maar is dat meestal wel.

De goedkope weg bewandelen is vaak duurder.

Onnodige live meetings kosten veel tijd en energie. Als het in een andere stad is kan het zomaar driekwart dag kosten. De afweging of het dat waard is kan de moeite waard zijn.

Leer om te stoppen. De verleiding is groot om iets even af te willen maken. Weinig dingen zijn ooit helemaal af.  Even stoppen zorgt ervoor dat het sneller en vaak beter afgemaakt wordt.

Gebruik specifieke voorbeelden van gevallen in het verleden om iets uit te leggen, dat is beter dan statistische of algemene informatie.

Het eerste blijft altijd beter hangen en heeft een grotere kans om je punt goed te kunnen maken.

Anderen kunnen het verkeerd hebben, en dat is ok. Speciaal als het vrienden zijn.

Het kan ook zo zijn dat je het beiden niet helemaal goed hebt.

Het zou dom zijn de relatie te beschadigen omdat we denken dat we gelijk hebben, maar we weten het niet zeker.

Een goede oefening is blootstellen aan gezichtspunten van anderen die een tegenovergestelde mening hebben. Dat kan door lezen of door een gesprek. Dit laatste biedt de mogelijkheid voor onmiddelijke interactie en feedback. Je kunt vragen stellen over bijvoorbeeld woordkeuze. Het verschaft vaak helderheid, inzicht en het kan wederzijds begrip en respect vergroten.

Je zult alle dingen snel vergeten zijn, en alle dingen zullen jou snel vergeten zijn. ~ Marcus Aurelius, Meditations 7-21

Dit lijkt een deprimerende gedachte, maar als je erover nadenkt dan is dit relativerend. We hoeven de dingen niet te doen om roem te vergaren of herinnerd te worden.  Omdat alle herinneringen vervagen is het belangrijk om het moment nu te waarderen. Welke impact heeft wat ik doe nu op mijn leven en op dat van anderen. Straks doet het meeste er niet meer toe.

Heb ik iets gedaan in het algemeen belang? Dan heb ik er voordeel bij. Houd deze gedachte altijd bij de hand, en stop daar niet mee. ~ Marcus Aurelius Meditations 11-6.

Een krachtige gedachte die het makkelijker maakt om meer te doen voor iets dat ogenschijnlijk buiten ons ligt.

De eerste keer dat we iets nieuws zien, een huis bijvoorbeeld als we verhuisplannen hebben, is die eerste indruk soms te positief. We raken onder de indruk van al het moois en kunnen snel verliefd raken op details waarbij grote andere zaken kunnen worden vergeten.

In het voorbeeld van het huis is het makkelijk vervoerd te raken door die prachtige keuken, om de kleine kamertjes boven dan niet te herkennen als mogelijk problematisch op lange termijn. Daarom is het goed bij belangrijke beslissingen altijd een tweede of derde keer goed te kijken naar het grotere geheel. Wat zijn de werkelijke kosten. Ben ik wel zo blij als ik dit bezit? Hoe ga ik dit of dat probleem oplossen als we tot de aankoop of actie zijn overgegaan?

De mens is gevoelig voor positieve input en verleiding, daarom werkt reclame ook zo goed. Tijdens de kennismaking met de kans die zich voordoet sluiten we die andere facetten soms bewust uit. Dat doet het brein nu eenmaal.

Regelmatig krijg ik de vraag; ‘waarom schrijf jij eigenlijk over dingen die niets met je werk als fotograaf te maken hebben?’ Dan zeg ik, het heeft er best veel mee te maken.

Ten eerste schrijf ik omdat het kan. Ook al zou ik geen enkele lezer hebben, dan is het nog steeds een goede oefening om gedachten te ordenen. Ik zie het als een dagelijks meditatief moment om even na te denken over een onderwerp en daar over te reflecteren.

Vooral is het een ook een mogelijkheid om iets te laten zien van wat mij boeit als mens. In mijn werk heb ik te maken met andere mensen die ik fotografeer of met wie ik intensief contact heb over fotografie die ik voor hen of hun organisatie uitvoer. Alle werk is mensenwerk. Mijn gedachten op deze pagina’s geven mensen een kans om te zien en te voelen hoe ík kijk, denk en voel. Dat kan een band met hen versterken en het ijs breken.

Rutger Bregman haalt in zijn boek Human Kind, (in het Nederlands vertaald; De Meeste Mensen Deugen), Victor Frankl aan:

‘We moeten dus idealisten zijn, omdat dan pas worden we de ware, echte realisten’.

Hij sluit het hoofdstuk af met een wijsheid die de Amerikaanse filosoof William James omschrijft als ‘De wil om te geloven’. ‘Mensen die de wereld opnieuw creëren met hun eigen visie’.

Beide uitingen zijn een beschrijving van hoe het is en voelt om tegen de stroom in te gaan en onrealistische of zelfs naïve idealen na te streven. Alleen dan kom je de werkelijke grenzen tegen en dat kan niet zonder idealistisch te zijn.

De enige echte vorm van succes is beter presteren dan van je wordt verwacht. Wat de taak ook is.

Het eerste vereiste voor succes is de bekwaamheid om al je fysieke en mentale energie onophoudelijk te focussen op een probleem zonder erdoor vermoeid te raken. ~ Thomas Edison

En daar ligt de sleutel in dat laatste; zonder erdoor vermoeid te raken. Zodra dat gebeurt stoppen en later de draad weer oppakken. Want anders gaat het tegen je werken.

Een vervelende waarheid willen we meestal niet horen, terwijl we deze juist het hardst nodig hebben.

Wat zou er gebeuren als we deze zouden omarmen? Om sneller te leren en te verbeteren?

Iedere keer als we iets proberen niet te doen, dan doen we het juist. De recent overleden Willem de Ridder geeft het voorbeeld van het met een dienblad met volle kopjes koffie verwoed proberen niet te knoeien met als gevolg dat de schoteltjes gegarandeerd blank staan.

Net als met zoveel dingen, als je er niet over nadenkt dan gaat het automatisch goed.

Verzamelen van feiten leidt tot betere voorbereiding en meestal tot een beter resultaat. Op een goed moment hebben we genoeg feiten. Het is de kunst te weten wanneer dat moment er is, en dan stoppen met verzamelen. Een goed besluit kan dan worden genomen, zonder het hebben van alle informatie.

Ik hoorde iemand zeggen dat we het gemiddelde zijn van de vijf mensen met wie we het meeste omgaan.

Ze zei ook; zeg nee tegen dingen, taken, mensen en ‘kansen’ die je leven vol laten lopen.

Het duurde even voor ik snapte wat zij zei. het klopt inderdaad aardig. Op het moment dat je de mensen die energie kosten vervangt door mensen die energie geven, zul je merken dat er veel meer uit je handen komt. Hetzelfde geldt voor dingen, taken en ‘kansen’.

Het wiel hoef je niet opnieuw uit te vinden. dat is al door iemand anders gedaan.

Als er geen copyright op zit, dan kun je het gebruiken weliswaar aangepast aan je eigen situatie.

Anderen zullen hetzelfde kunnen doen met jouw ideeën. Mooi toch? Zo bepsaren we energie en maken we de wereld versneld leuker.

“Vroeger dacht ik dat vindingrijkheid een soort praktische intelligentie is, maar ben de laatste tijd gaan denken  dat het een combinatie is van energie, houding en een niet onderzochte filosofie. Bron.

Neem alleen aan wat je ook werkelijk aankunt.

De echte kosten van iets worden regelmatig genegeerd: aanschaf = aanschaf + onderhoud. Te vaak kijken we alleen naar de aanschafkosten.

Een veel belangrijker argument om goed naar de kosten te kijken is wat we ervoor moeten laten. Om de aanschaf- en onderhoudskosten te kunnen betalen moeten we er iets anders voor laten.  Het product kost geld om te kopen en om te onderhouden en dat geld moet worden verdiend en dat kost tijd.

Willen we de tijd besteden aan het verdienen van geld om een bepaald product te kopen. Een nieuwe auto kost zeg €30.000 en dan nog eens €30.000 in onderhoud verzekering en afschrijving over een periode van 5 jaar. Dat betekent €60.000. Daar moet iemand met een modaal netto inkomen tot twee jaar voor werken.

De echte kosten van iets bezitten is de hoeveelheid leven die we ervoor moeten inwisselen. En die uitwisseling uit zich in opstapelende kosten waar we geen rekening mee houden.

De les is, besteed net zoveel aandacht aan de gevolgen van als we iets kopen als aan de aankoop zelf.

Hoe en wat zijn twee uitstekende vragen om te stellen.

Bijvoorbeeld; “Hoe voel je je over die persoon of situatie?” Of, “wat bewoog je ertoe om het zo te doen?”

Verbinding ontstaat uit wederzijds begrip dat dit soort gesprekken kan opleveren.

Uit het nieuwe boek van Seth Godin: ‘The Song of Significance’, met waardevolle ideeën over hoe teams beter kunnen functioneren en meer kunnen creëren.

Rijkdom is niet wat iemand heeft, maar of hij ervan geniet.

Dit schreef Benjamin Franklin. Vergaren van spullen, eigendom en laten zien wat we hebben, maakt niet noodzakelijkerwijs gelukkig. Sterker nog, het kan erg ongelukkig maken.

Bezit is prima en vaak noodzakelijk. Met name mannen, ik hoor daar ook bij, zijn gulzige verzamelaars van spullen. Zodra we merken dat we niet heel lang kunnen genieten van een nieuwe aankoop, kan het goed zijn die te heroverwegen. Het werkt.

Wijsheid is weten wanneer je geen wijsneus moet zijn.

Ik betrap me er vaak op dat ik het beter lijk te weten, terwijl ik weet dat ik het eigenlijk niet weet.

Verloren energie dus. Soms moet ik gewoon mijn mond dichthouden, en luisteren naar wat anderen te vertellen hebben. Ook al is het niet waar, of denk ik dat het niet waar is.

‘Verzin jij dat allemaal zelf?’, wordt mij wel eens gevraagd? Nee, ik laat mij inspireren door schrijvers, bloggers, podcasters, films, boeken, magazines etc.

Alles is al een keer gezegd. Het is ook niet nodig om steeds het wiel opnieuw uit te vinden.

Ook zie ik dingen gebeuren, op straat, op TV, op internet, en dan vind ik er iets van. Wat leer ik hiervan, of hoe zou dit anders kunnen.

Ik geef er wel mijn eigen draai aan.

De inleiding van een fotoboek van de beroemde Franse modefotograaf Patrick Demarchellier is geschreven door Anna Wintour. Zij ontmoette Demarchellier  begin 70er jaren en hij was ‘veel te beroemd om tegen te praten’. Wintour werkte toen als junior fashion editor. Zij is nu hoofdredacteur van American Vogue.

De fotograaf is een icoon in de modeindustrie. Hij doet zijn eigen licht en vertoont geen primadonnagedrag en reist niet met een enorm gezelschap volgelingen en helpers. Toch was hij decennia een van de meest gevraagde fotografen.

Zijn geheim; ‘Als ik werk is er geen stress’. En dat is in essentie de reden waarom iedereen met en voor hem wil werken. Wintour omschrijft zijn stijl als een visie die gaat van zijn oog naar het eindproduct, de afgedrukte foto, zonder ook maar iets van spanning, drama of conflict.

Demarchellier was getrouwd, drie kinderen en een tekkel en hij wisselde werk af met windsurfen, reizen en genieten van andere dingen buiten het werk. Hij is niet constant bezig met of zijn fotografie goed is of niet. ‘Iedereen heeft een goede foto in zich’.  De fotograaf overleed in 2022.

Wat een inspirerend voorbeeld. Demarchellier.

‘Er zijn twee hoofdzondes waaruit alle andere ontspruiten: ongeduld en luiheid’. ~ Franz Kafka

In beiden herken ik mij. Af en toe lui zijn is best, maar ongeduld speelt me vaak parten.

Een proces is niet met ongeduld te versnellen of verbeteren.

Kleiner wonen met minder spullen kan ook zorgen voor minder zorgen. Het is meteen ook een uitnodiging het leven te vereenvoudigen.

Oeds-Jan Postma schrijft erover in zijn boek ‘Miljonair met een gewone baan’. Niet dat het worden van miljonair zijn meteen de ambitie moet zijn, toch is het goed te kijken naar uitgavenpatronen die kunnen worden doorbroken. Op die manier onstaat er meer vrijheid omdat we minder hoeven te doen om alle bezit te onderhouden en financieren.

Erg goed geschreven.

Op de eerste plaats is het belangrijk vrij te zijn van alle illusies. ~ J. Krisnamurti.

Klinkt zo makkelijk. Maar hoe zit dat dan, mogen we geen dromen of idealen hebben? Jawel. Er is echter een verschil met illusies.

Een illusie is een luchtspiegeling die we nooit zullen bereiken. Het is een wens die niet kan bestaan omdat het er niet is. Zoals de dorstige reiziger die bij de oase aankomt en alleen zand aantreft.

Wie wil een helder en leesbaar overzicht over hoe het werkelijk zit met klimaatverandering? Klimaatwetenschapper dr. ir. Bart Verheggen vat het samen in zijn boek: ‘Wat iedereen zou moeten weten over klimaatverandering’. En zo is het.

In het nawoord: : ‘De kortst mogelijke samenvatting van wat we weten over de huidige klimaatverandering zou als volgt kunnen luiden: de aarde warmt op; dat komt door menselijk handelen; hoe meer opwarming, des te groter de risico’s; er zijn manieren om de risico’s te beperken.’

De wetenschappelijke complexiteit van een van de belangrijkste onderwerpen van dit moment wordt begrijpelijk uitgelegd. Door beter begrip nodigt het boek burgers uit om een rol te vervullen als aanjagers van wat zij als noodzakelijke verandering zien.

Een aanrader voor mensen die zich zorgen maken en willen weten hoe het écht zit en wat er nog mogelijk is. Een goede recensie.

Dit is Verheggen’s informatieve blog.

Geloof niet alles wat je denkt. Soms denken we dingen die niet goed zijn voor ons. ‘Ik ben niet goed genoeg, dat lukt nooit, zij zijn beter..’

Als je weet dat niet alles wat je denkt geloofwaardig is, dan worden sommige dingen een stuk makkelijker.

Het gat tussen weten wat je wil en er dan voor gaan is waar angst de kop op steekt. Je hebt niet voldoende moed nodig voor de hele reis. Alleen voor de volgende stap.

Schrijven is het tegengif tegen matig denken. Schriven vertaalt het denken. Groot voordeel is dat je eerst goed moet nadenken voor je iets opschrijft. Daarvoor is geduld nodig. Hopen dat iets goed komt door iets te denken verdwijnt door het op te schrijven, mits je er eerst goed over nadenkt. Een nadenkertje.

‘Beloof jezelf dat je je vrienden laat voelen dat er waarde in hen schuilt.’

Uit; The Optimist Creed door Christan D. Larson opgetekend in 1912.

en

‘Wees net zo enthousiast over het succes van anderen als over dat van jezelf.’

Ook de andere ‘richtlijnen’ voor een fijner leven zijn inspirerend.

De meeste mensen zijn verlegen. Als je dat weet, dan is het misschien minder moeilijk om het initiatief te nemen jezelf als eerste voor te stellen.

Adequaat en snel reageren op bijvoorbeeld een e-mail of voicemail is een teken van respect.

Stel je hebt de keuze tussen het dienstbaar zijn aan je klanten en het winnen ten opzichte van de concurrentie. Een retorische vraag. Toch staat dit niet altijd helder op de radar.

Voor elke euro die je uitgeeft aan iets van enige waarde, houd rekening met het uitgeven van eenzelfde bedrag tijdens de levensduur van het product. Denk aan reparatie, onderhoud, verzekering en afvoer bij einde gebruik.

Het beste voorbeeld is een auto. We raken verblind in de showroom, aangemoedigd door de verkoper die er onder het genot van een kopje koffie nog een korting overheen gooit. Martin Lindstrom schreef een boek over ons koopgedrag: ‘Koop mij, waarheid en leugens over ons koopgedrag.’

Veel van de dingen die je kunt tellen, die tellen. Veel van de dingen die je niet kunt tellen, die tellen echt. Albert Einstein.

Zorg dat je je bezit bezit, niet dat je bezit jou bezit.

De valkuil van (veel) bezit is dat het een hele toer kan worden dat bezit in stand te houden. En elke aanwinst doet er een schepje bovenop.

Niet voor niets werken ontspullen en simplificeren zo louterend.

Wat op je afkomt, dat komt van jou.

‘Ik blijf maken wat ik nog niet kan zodat ik kan leren om het te doen’. Vincent van Gogh.

Erg inspirerend voor mij als beeldmaker. En een op een toe te passen op vrijwel alles.

Voor alles wat je hebt gemist, krijg je er iets anders voor terug.

En voor alles wat je krijgt, raak je iets anders kwijt.

~ Ralph Waldo Emerson

Deze schrijver en filosoof had dat goed begrepen. De Fear Of Missing Out (FOMO) ofwel de angst om iets te missen, geeft veel stress. Die kan gedeeltelijk of geheel wegvallen als we bovenstaande wijsheid als perspectief en relativering in gedachten houden.

Het lijkt altijd onmogelijk tot het klaar is.

‘Onthoud: het is wat je bent wat geneest, niet wat je weet’. Carl Jung

Als ik me richt op leuk gevonden worden, dan is de kans klein dat ik wordt gerespecteerd.

Als iemand verrassend, verrast of verbaasd reageert dan is dat een uitnodiging tot afvragen waar ze bang voor zijn.

Een probleem is geen probleem als je het kunt oplossen.

Een probleem dat niet is te verhelpen is geen probleem (dat ik kan verhelpen).

En dus geen probleem.

Makkelijk deze zienswijze.

Rustgevend ook.

Ik denk dat iedereen rijk en beroemd zou moeten worden en alles doen waar ze van dromen zodat ze zien dat dat niet het antwoord is. Jim Carrey.

Geluk zit in genieten van grote en kleine dingen

Als je weet dat iets waar is dan hoef je niemand te overtuigen. Als je iemand moet overtuigen, dan is het waarschijnlijk jezelf.

Het plannen  van een leuk leven is niet hetzelfde als het genieten van het leven.

We zijn zo gewend aan het vermommen van onszelf voor anderen, dat we ons uiteindelijk vermommen voor onszelf. Francois de la Rochefoucauld

Als je welvarend wil zijn, maak een ander welvarend. Neale Donald Walsch

Hoe vaak komt het niet voor dat we onze hand opsteken in een meeting en het dan niet doen omdat het mogelijk een domme vraag is.

Terwijl veel anderen mogelijk dezelfde vraag willen stellen. Het kan inderdaad een domme vraag zijn, maar doorgaans is het dat niet. Hand opsteken en de vraag stellen levert op de lange termijn altijd meer op dan zwijgen om potentieel gezichtsverlies te voorkomen.

Hoe vaak zeggen we niet ja als we nee willen zeggen? We hebben er later meestal spijt van.

Af en toe goed onszelf eraan te herinneren dat we niet alle grote dingen kunnen doen. Wel kunnen we kleine dingen groots, goed en met zorg doen.

Een van Seth Godin’s belangrijkste blog posts gaat over jezelf kiezen in plaats van te wachten tot je wordt gekozen.

Ik citeer de Engelse tekst:

“It’s a cultural instinct to wait to get picked. To seek out the permission and authority that comes from a publisher or talk show host or even a blogger saying, “I pick you.” Once you reject that impulse and realize that no one is going to select you–that Prince Charming has chosen another house–then you can actually get to work.”

Zo waar.

Geef bescheiden mensen het respect dat arrogante mensen opeisen.

Alle extra werk dat je moet doen, als je het zelf doet, is niet gratis. Het kost jou namelijk  3 uur, of hoe lang het duurt om dat extra werk te doen. Een computerinstallate bijvoorbeeld.

Dan kan het interessant zijn te kijken naar wat het kost als je dit laat doen door een expert. Die doet het vaak sneller en soms beter. En in die tijd kun je productief zijn in waar jij zelf goed in bent.

Je kunt maar beter houden van verandering. Het gebeurt toch, of je het leuk vindt of niet.

Moed is de capaciteit om jezelf te confronteren met wat je je kunt voorstellen. ~ Leo Rosten

Het duurde een tijd voor ik begreep wat hier staat.

Het klopt dat het moed vergt om je grotere dingen voor te stellen kijken of dat ook echt mogelijk is.

Neem het besluit minder te doen.

Je kunt cool zijn onder druk en in een grote uitdaging, maar kun je ook cool zijn als je succes hebt? ~ Robert Holden

In ons dragen we het wonder dat we buiten ons zoeken. ~ Rumi

Als iets verkeerd gaat, dan gaat het meestal goed om redenen die we nog niet begrijpen.

Mensen die je onder druk zetten, verdienen doorgaans een nee.

Mensen die geduldig zijn met je, verdienen meestal ja.

Als je gelukkig wil zijn, wees dat dan. ~ Leo Tolstoy

Ik heb gemerkt dat als je mensen meteen betaalt, zonder dat ze erom vragen, dat je een relatie opbouwt met iemand die je respecteert en waardeert. En dat ze klaarstaan om te helpen als je het nodig hebt.

Deze les kreeg ik van mijn mentor, een Chinese fotograaf ruim 35 jaar geleden, toen ik net begon. Hij zei, het moet toch worden betaald. Waarom dan niet meteen. Dan maak je een goede beurt. Dat heb ik onthouden en ik merk dat dit goed werkt. En het voelt ook goed.

Een probleem zit soms gewoon behoorlijk in de weg en we weten niet hoe nu verder. En de meeste problemen hebben geen eenduidige oplossing. En dan schuiven we het voor ons uit.

Dan kan het goed zijn gewoon wat dingen op te schrijven. Mogelijkheden, opties, kansen, gwewoon wat ideeën rond dat probleem.

Dan, zonder dat we er erg in hebben, onder de douche, of tijdens een wandeling, of midden in de nacht, verschijnt een aha moment waarbij die ideeën worden gekoppeld aan elkaar of zelfs aan het probleem. Het onderbewuste doet dat dat.

Vertrouwen in het onderbewuste dat het antwoord later volgt is het enige dat nodig is.

Soms vraag je je af waarom iets nodig is. Bijvoorbeeld op school, als we een vak moeten leren waarvan we denken er niets aan te hebben. En dan wordt het helemaal lastig, als we het nut er niet van inzien.

Een goede reden om iets dan toch te doen is omdat het moeilijk is. Iets moeilijks overwinnen of voor elkaar krijgen geeft energie, is een leermoment en maakt ons sterker.

Als iets niet meteen lukt, herdefinieer dan succes.

Zonder telefoon en genieten van het uitzicht en elkaar’s gezelschap

Het kan gewoon.

Glasvezelkabel is nieuwer en sneller dan koperdraad. Door koper gaat tot wel 500 Mb per seconde. Dat is genoeg om 5 tot 10 huizen van internet te voorzien. Glasvezel levert snelheden tot in de gigabiten…

Deze foto is gemaakt in de tuin van een aanleunwoning met één bewoner. Het is een metafoor voor vernieuwing en onze vanzelfsprekende reactie dat nieuw altijd beter en nodig is. Is dat ook wel zo? Heeft iemand of een gezin glasvezel nodig? Hoe snel moet het internet eigenlijk zijn? Willen we het omdat het kan?

Kan het een idee zijn om ons af en toe af te vragen welke impact die constante hang naar vernieuwing, verbetering en verandering heeft? En belangrijker; gaan we er echt veel gelukkiger van worden?

En wat is dan het volgende nieuwtje waar we ons geluk mee kunnen handhaven of versterken als het genot van de vorige aanschaf is uitgedoofd.

Hannah Ahrend zegt het in ‘The Human Condition’ zo: “All having is governed by fear, all not having by desire.”

Ellen MacArthur is een voormalig Brits zeezeilster. Zij was de jongste persoon ooit die solo de wereld  rondvoer. MacArthur doorstond de zwaarste stormen op de meest afgelegen oceanen. Op een gegeven moment was het er écht op of eronder in huizenhoge golven en onvoorstelbaar krachtige wind. Zij en haar boot werden tot het uiterste getergd en getest. Zij vertelde in deze Ted over deze ervaring het volgende:

‘Geen ervaring in mijn leven heeft mij een beter besef kunnen geven over de definitie van het woord eindig. Wat we hebben is alles wat er is. Er is niets meer.’

Wat ze hiermee bedoelde denk ik is dat die ervaring op de boot met alle beperkingen de limiet aangeeft. Daar op zee, 3000 kilometer van de beschaving en volledig op haarzelf aangewezen, kwam ze tot het besef dat ze het moet doen met wat ze heeft.

Zij zag toen het verband tussen die ervaring op zee en de eindigheid en de limiet van de wereld economie en wat we de aarde kunnen aandoen. Toen zij weer thuiskwam begon zij de Ellen MacArthur stichting, gericht op het geven van informatie over het feit dat alles wat we hier op aarde hebben eindig is. Alleen door dit besef van noodzaak van circulariteit en vermindering van gebruik van grondstoffen maken we een kans.

Kies werk dat overeenstemt met je waarden en met je interesse.

Afgelopen weekend bezocht ik een gezellige buurt waar mensen elkaar hielpen aan nog mooie spullen.

Nog goed bruikbare alledaagse dingen vinden gretig aftrek tijdens de Trash & Treasures actie georganiseerd in Wassenaar samen met de Groene Meent. Veel alledaagse en nog waardevolle spullen gingen niet naar de stort en krijgen een 2e leven. Hier zijn medeorganisator Marise van de Linden van de gemeente en Bas van der Hulst van de buurtvereniging duidelijk blij te zien hoe deze jongen zijn slag heeft geslagen.

Circulariteit kan zo simpel zijn: niet alles nieuw kopen en hergebruiken. Hoe zou het zijn als meer gemeenten dit regelmatig zouden doen?

Wat mensen écht onderscheid is hun vaardigheid om steeds het werk te doen dat ze beloven.

De consequenties van niet op komen dagen zorgen voor resultaten die we verdienen, maar niet die we willen.

Recent bezocht ik een theatervoorstelling over klimaatvraagstukken. Vier bevlogen acteurs bespraken thema’s zoals korter douchen, vliegen en vlees.

Later in de voorstelling zien we een 24-jarige studente die ziet hoe de gevestigde orde (politiek en bedrijfsleven) de macht heeft om op een denkbeeldige rode knop te drukken. Maar het niet doet. Op de knop drukken betekent namelijk dat alles minder moet en dat we minder mogen.

De denkfout die we hierbij maken is dat als we nu niet op de knop drukken, er straks automatisch veel minder is van wat we nu hebben en veel meer van wat we niet willen.

De scene met deze jonge actrice ging door merg en been. Het leek of het niet gespeeld maar echt was. Na de voorstelling vertelde ze ook dat het echt is. Het was een wake-up call met een duidelijke ‘call to action’: luister naar de jeugd. Zij zitten met een existentiele angst, en wij kunnen daar iets aan doen. Op de knop drukken.

Vastberadenheid, waar komt die toch vandaan? Hoe komt het dat sommige mensen moeiteloos de ene na de andere stap zetten en daar vaak succes mee hebben?

Is het vertrouwen dat het goed komt? Dat weet je immers nooit.

Wat wel altijd geldt: creeer in plaats van wacht. In beweging komen en blijven is noodzakelijk  om ook vastberaden te kunnen zijn.

Zorg wel dat je je afvraagt: Waarom besluit ik om iets te doen of niet te doen. Motivatie is de brandstof voor vastberadenheid.

De kloof tussen competentie en incompetentie versterkt dat meer competentie nodig is.

‘Ik wil niet op de foto. Ik plak niet. Ik vind op de foto moeten erg vervelend.’

Dit hoor ik regelmatig als ik een portret mag maken.  Regelmatig sta ik een dag bij een klant, veelal de werkgever van de persoon in kwestie.

Het is ook lastig om even in ‘de spotlight’ te moeten staan. En sommige mensen zijn onzeker over hun uiterlijk. Of ze zijn in het algemeen niet blij met hoe ze eruit zien.

Dat is onnodig vind ik. En ook schadelijk voor het zelfvertrouwen. Trots zijn op wie je bent is één van de belangrijkste dingen die je kunt doen om een gelukkig leven te hebben.

Ik zeg ook wel eens; ‘Er is niemand die op jou lijkt, of die identiek is aan jou en je bent absoluut uniek.’ Je kunt dus helemaal niet lijken op het ideaalbeeld dat de samenleving je opdringt door alle reclame en social media.’

Na afloop van de korte fotosessie is vrijwel iedereen blij. Blij met hoe het ging en blij met het resultaat.

Een tijd geleden maakte ik een portret van een bekende Nederlandse bankier.  Ik was te vroeg bij zijn huis en niemand deed open. Ik hoorde toen het geluid van een gammele bejaarde Fiat Uno. Een man op leeftijd in verfromfraaide vrijetijdskledij stapte uit en sjouwde een krat bier over het grind naar de voordeur. Ik vroeg hem of meneer … thuis is (ik had verzaakt op te zoeken hoe de man eruit ziet). Dat ben ik. Ah, zeg ik, ik had niet verwacht dat u in een klein autootje zou rijden. Dat hoor ik vaker. Weet u, zegt hij, ik heb weinig wensen en deze auto gebruik ik voor heen en weer naar de supermarkt. De rest doe ik met het openbaar vervoer.

‘Rijkdom zit niet in het vergaren van veel bezittingen, maar in het bezitten van weinig wensen’ ~ Epictetus

Dit staat in het leesbare boekje ‘Miljonair met een gewone baan’ van Oeds-Jan Postma. Er zijn boekenplanken volgeschreven over deze wijsheid. Hoe meer je overhoudt, hoe sneller je bij je doel bent. Dat kan door meer binnen te laten komen dan eruit gaat of door minder uit te geven. Of beiden, volgens de auteur, en het is waar.

De valkuil waar ik zelf ook in ben gelopen is door mijn leefstijl up te graden in lijn met stijgende inkomsten. Dat werkt averechts. Het vergt namelijk steeds meer energie en tijd die je moet besteden om het imperium in stand te houden.

Honderd is het getal waar we meestal aan denken als het aantal jaren die we zullen leven. Op de eeuwigheid is dit niets, een druppel in de oceaan.

Toch gaan we soms met onze tijd om alsof we nog alle tijd van de wereld hebben. Sommigen, bijvoorbeeld de ongeneeslijk zieken, hebben een ander beeld en velen van hen waarderen elke dag.

Wat niet op hun bucket list staat is meer werken, meer geld, meer bezit. Het lijkt of zij juist meer kunnen genieten van de eenvoudige dingen, zoals een wandeling in de natuur, het gezang van een vogel of de pracht en eenvoud die afstraalt van een kindertekening.

Nu wil het toeval dat de niet aflatende drang naar meer ook meteen onze ondergang kan worden, letterlijk. Er is namelijk een einde aan materialen, gronstoffen en energie benodigd om ‘meer’ te kunnen blijven maken.

‘Meer’ moeten we dus zoeken in meer echte dingen die niet meer kosten, maar meer opleveren.

Het is onvoldoende het goede te zeggen, of denken. Het gaat erom wat je ermee doet.

Een tijdje geleden heb ik een inschattingsfout gemaakt. Door mij onvoldoende te informeren over hoe iemand écht denkt over mijn voorstel, ontsond er een onverkwikkelijke situatie. Ik wilde eerder weg bij een klant en vroeg of dat in orde was. Ik zorgde ervoor dat het werk af was en dacht alles goed te hebben geregeld.

Ik nam aan dat mijn voorstel redelijk was en de ander weersprak dat ook niet. Later hoorde ik dat dit toch niet het geval was.

Mensen durven niet altijd te zeggen wat ze echt denken of voelen. Het is belangrijk altijd door te vragen. En als er dan een vervelende situatie ontstaat is het belangrijk er alles aan te doen de fout te herstellen. Het belangrijkste is dat de ander zich gehoord den gezien voelt. En bovenal dat deze niets wordt verweten.

En tenslotte, dat we met een oplossing komen die voldoening geeft zodat we het voorval achter ons kunnen laten. Dat we dus met daden, en niet alleen met woorden afsluiten.

Als je net zoals ik bent, en alles af wil maken, dan kan het advies van schrijver Ernest Hemingway helpen.

Hij stopte midden in een zin en ging dan wat anders doen, rusten, lunchen of wandelen of zo. Dan gaat het onderbewuste ermee aan de slag.

Het afmaken van het begin van de zin of van een project, gaat vrijwel altijd beter, als je middenin stopt en later doorgaat. Zeker als je er al een tijdje op zit.

Investeer de beste uren van de dag in de grootste kans, niet in het grootste probleem.

De meeste informatie is niet relevant.

Als je weet wat je moet negeren, dan scheelt je dat veel stress en tijd.

Als je denkt zonder het op te schrijven, dan denk je alleen maar dat je denkt.

Alles wordt makkelijker als je je afvraagt:

is wat ik nu ga doen iets dat mij dichterbij of verder weg brengt van wat belangrijk is?

Door verstopte traankliertjes zie ik soms vaag. De oogarts informeert dat er niets ernstigs aan de hand is en schrijft een vettige oogdruppel voor. Na indruppelen zie ik 5 minuten vrijwel niets. Wel licht en donker, maar verder is alles vaag en volstrekt onduidelijk.

Die paar minuten kan ik dus niets doen, behalve mij zeer gelukkig wanen in de wetenschap dat dit een tijdelijke blindheid is. En dat het weer goed komt.

Het is het enorm verrijkende ervaring. Hoe gelukkig ben ik dat ik kan zien. Zoveel mensen zijn blind of hebben een andere handicap waarvan we de implicaties niet kunnen voorstellen. Twee maal daags tijdelijk blind zijn is een wakeup call en een inspiratie die me herinnert aan het feit dat ik van groot geluk mag spreken.

Waar heb je in je leven spijt van gehad en wat had je meer willen doen, terwijl je daar niet aan toe bent gekomen? Een bekende vraag uit diverse onderzoeken aan mensen die in de buurt van hun sterfbed komen of er al op liggen.

Vrijwel unaniem blijven deze reacties uit: ‘Ik had meer spullen willen hebben, een nog groter huis, of nog verder willen vliegen’. En WEL bijvoorbeeld: ‘ik had meer willen genieten van de natuur, meer tijd met familie en vrienden willen doorbrengen en meer liefde in mijn leven willen hebben’.

Deze laatste dingen die écht waarde leveren zorgen niet voor natuurrampen, vervuilde lucht of microplastics in ons eten. Is het een idee deze vraag wat vaker te stellen, nog ruim voordat we in de buurt van onze laatste adem komen? Misschien zelfs wel nu?

Tijdens mijn motorrijslessen in een ver verleden hoorde ik opeens boos geschreeuw in mijn oortje. Of ik er maar onmiddellijk de motor waar dat veilig kon wilde parkeren. Nog steeds kwaad vroeg de rijinstructeur of ik het verkeer links en rechts had gezien op de grote kruising waar ik net overheen reed. Ik zei: “nou nee, ik had voorrang en reed door groen”… “Wat nu als iemand door rood reed, dan heb je niet zoveel aan je voorrang als je in het ziekenhuis of op het kerkhof ligt”, knoopte hij in mijn oren. Dit ben ik nooit vergeten en ik moet hier steeds aan denken als ik fietsers zonder te kijken voorrang zie nemen.

Voorrangsregels op rotondes verschillen voor fietsers. In de ene gemeente gelden de haaientanden voor de fietser en in de andere voor de auto.

Persoonlijk geef ik fietsers altijd voorrang omdat ze kwetsbaar zijn. Bovendien is in geval van een ongeluk de automobilist vrijwel altijd schuldig, ook al heeft de fietser geen voorrang. Vaak nemen fietsers ook voorrang ook al hebben ze het niet, het is goed daar dus rekening mee te houden.

Er gebeurt echter iets eigenaardigs op rotondes waar de fietser voorrang heeft, en de haaientanden dus gelden voor de auto’s die de rotonde verlaten. Vaak zie ik fietsers, bakfietsvaders- en moeders met een lading kinderen en middelbare scholieren druk met elkaar kletsend zonder te kijken de rotonde oprijden en hun voorrang nemen.

Dan denk ik; “wat heb je aan je voorrang als je door een massa blik van 1500 kilo wordt aangereden.”

De belangrijkste les die ik leer van het aanschouwen van dit onbegrijpelijke gedrag van met oogkleppen als fietser voorrang nemen is dat ik er altijd voor moet zorgen dat ik zelf wél blijf kijken.  Altijd en overal! Als fietser én ook als automobilist.

Als we kunnen stoppen met het overschatten van de waarschijnlijkheid dat we falen, dan moeten we ook beginnen met het niet onderschatten van onze kans van slagen.

Ik hoorde iemand dit zeggen die voor een enorme opgave stond. Zo groot dat de moed makkelijk in de schoenen zonk. Ze ging aan beide kanten werken.

Deze twee gaan namelijk hand in hand. En ze versterken elkaar. Het omslagpunt van falen of slagen zit op dat snijvlak.

De beroemde natuurkundige Richard Feynman schreef:

Houd jezelf nooit voor de gek, en onthoud dat je de makkelijkste persoon bent om voor de gek te houden.

Onze neiging als mens is altijd meer te willen. Meer van alles. Meer spullen, geld, eten, reizen, vrienden…

Laatst kon ik iets niet vinden, ik zocht me gek. Ik besloot ergens in de zooi te beginnen en maakte stapeltjes van dingen die ik eigenlijk helemaal nooit of weinig gebruik. Er ontstonden drie stapels:

1. Weg ermee

2. Twijfelgeval

3. Houden

De eerste stapel groeide het hardst en ik kon weer in de laatjes en kasten kijken waar meer lucht dan zooi ontstond. En toen vond ik ook de afstandbediening weer voor mijn laptop om powerpoint te kunnen bedienen.

Vijf volle dozen met ‘weg ermee’ gingen naar de kringloop of de stort.

Heb sinds kort een zgn NS Flex abonnement. Dat is reizen met 40% korting buiten de spits. Ik probeer steeds vaker de trein te nemen als de bestemming binnen een straal van 2 kilometer van het station ligt.

Voordelen?

– Goedkoper dan met de auto (brandstof, parkeren, voorkomen slijtage)

– Meer rust tijdens de reis en tijd om te lezen

– Minder uitstoot. Rtour Den Haag – Utrecht is al snel 15 kg CO2. Nu zei me dat vroeger weinig, maar het telt wel op alles bij elkaar. En dan kijk ik nog niet eens naar uitstoot door banden- en remslijtage. “Ga dan electrisch rijden hoor ik dan.”  Dat die uitstoot (veel) minder is berust op een mythe als je naar de hele cyclus van fabricage tot afvoer kijkt.

– En soms leuke ontmoetingen

Goed boek van tuinjournalist Marc Verachtert met tips voor voor mensen die het regenwater in hun tuin op de meest natuurlijke wijze af willen voeren en te bufferen tegen droogte. Ik heb geen tuin, en toch veel inzichten gekregen.

En nee, ik heb geen belang met delen van deze informatie. Gewoon inspirerend te zien hoe de tuin klimaatsterker en leefbaar kan worden voor alle organismen, doordat ze gaat functioneren als een spons en gebufferd water gaat afgeven aan planten wanneer die ernaar verlangen.

Een vrij eenvoudige handeling kan het leven makkelijker maken.

De dingen terugleggen op de plek waar ze horen na gebruik.

Als je de laatste drie tijdschriften van je abonnement niet hebt gelezen, dan kan het tijd worden om op te zeggen.

Ik vraag regelmatig aan anderen hoe zij hun leven versimplificeren. Iedereen heeft wel een tip. En vaak resoneert het.

Er loopt een dingetje met een klant. Door omstandigheden moest ik eerder weg tijdens een opdracht fotografie. Ik dacht alles goed te hebben geregeld. Toch ontsond er een onduidelijke situatie waarbij er mogelijk getwijfeld werd aan mijn integriteit en professionaliteit. De klant was duidelijk teleurgesteld. En begrijpelijk, want ik had niet geleverd waarop de klant had geregeld.

In eerste instantie reageerde ik via de mail op de vraag en opmerking van mijn klant. Daar heb ik nooit iets op gehoord. Toen begon ik mij een beetje zorgen te maken of ik het wel goed had uitgelegd.

Ik besefte opeens dat in dit soort situaties e-mail vrijwel nooit het goede medium is. Wat we ook schrijven, het kan nooit de toon en de intentie van wat we willen zeggen nabootsen. Een geschreven bericht kan altijd worden geinterpreteerd als goedpraten van gedrag.

Herhaaldelijk heb ik gevraagd of we even kunnen bellen, maar het kwaad was al geschied. De wijze les uit dit voorval is dat als er een verwijt en een hulpvraag via e-mail worden gecommuniceerd; altijd eerst bellen. Een stem wordt altijd meer gewaardeerd dan verschuilen achter woorden die mogelijk als excuus worden geinterpreteerd.

Het is goed om relaties aan te gaan en te onderhouden met betrouwbare leveranciers. Deze zijn goud waard, ook al kosten ze iets meer.

Uiteindelijk verliest iedereen de strijd met wilskracht. De vraag is wanneer.

Daarom is motivatie zo belangrijk. Wilskracht geeft maar kracht tot een bepaald punt.

Een kat slaapt tot wel 18 uur per dag. Nu zijn wij geen katten, toch slapen de meeste mensen te weinig.

Het doen van een dutje of hazeslaapje van 20 minuten kan de rest van de dag veel meer alertheid en fitheid opleveren.

Recent las ik weer het boek ‘Why We Sleep’ van Matthew Walker. Als daar één wijze les uitkomt, is het deze. Voldoende slapen is cruciaal voor de gezondheid. Een dut van 20 minuten, rond het middaguur bijvoorbeeld, doet echt wonderen.

In een gerecyclede plastic fles zit 90% nieuw plastic verwerkt. Dit werpt een ander licht op gebruik van plastic. Ik dacht namelijk altijd dit:

Plastic wordt gerecycled dus ben ik goed bezig als ik het in de plasticbak gooi of naar de plasticcontainer bij de gemeente breng.

Wat goed dat er ‘gerecycled’ plastic op de fles staat.

Ik kan dus zonder schuldgevoel plastic blijven kopen.

Dit klopt dus niet.

Gerecycled plastic is heel veel duurder om te produceren dan nieuw plastic. Recyclen is moeilijk en kost onvoorstelbaar veel energie aan electriciteit, water en mankracht.

Het meeste plastic wordt niet gerecycled maar verbrand of verdwijnt in de grond en in de zee.

Het enige dat helpt om de groei van de plasticberg te doen afnemen, is door het minder te kopen.

‘Het is beter niet tegen de stroom te peddelen, maar met de stroom mee. En als je er goed in wordt, dan gooi je de peddels weg.’

Ik hoorde acteur Kris Kristofferson dit ooit zeggen en ik moest eraan denken toen ik letterlijk op zee tegen de stroom in aan het zwemmen was om bij mijn windsurfplank te komen waar ik vanaf was gevallen.

Ook in figuurlijke zin kan tegen de draad ingaan heel vermoeiend zijn. Kristofferson en mijn eigen ervaring in het water helpen me regelmatig om niet elke wedstrijd te willen winnen en met de flow mee te gaan.

Meestal is beter op lange termijn beter.

Niet altijd, maar meestal wel.

Een bekende wijsheid in de schrijfbusiness is dat het meest gebruikte instrument van de schrijver de deleteknop is.

Een ander goed uitgangspunt: ‘wordt niet verliefd op je eerste idee.’ Dat betekent dat je meerdere ideeën moet hebben om tot een goed idee te komen.

De beste producten, ontwerpen, schrijfsels, voorstellen zijn niet het resultaat van talent, maar van het feit dat het grootste deel wat eraan voorafgaat in de prullenbak terecht komt.

Zie deze prachtige tekening van Gaping Void

Het is interessant te zien hoeveel problemen in het leven worden veroorzaakt door het stellen van de verkeerde vragen.

Het gevolg is dat veel energie wordt besteed aan raadsels waarop geen goed antwoord mogelijk is. Althans niet een antwoord dat je helpt om je probleem op te lossen.

Eén van de misverstanden over financiële vrijheid is dat we dan denken alles te kunnen kopen wat we willen. Zo zit het niet.  Financiële vrijheid is kunnen doen wat we willen met onze tijd.

Nassim Taleb formuleerde het zo: “Mijn enige maat voor succes is hoeveel tijd ik over heb”.

We kunnen allemaal iets kleins verzinnen om de situatie net iets beter te maken.

’s Avonds  tevoren kleren klaarleggen, zodat je ’s ochtends niet hoeft te kiezen.

Een extra batterij meenemen, voor het geval je telefoon, camera of wat dan ook leegloopt.

Je hotel ruim van tevoren boeken.

Je presentatie net even wat beter maken.

We hoeven niet alles meteen heel veel beter te maken. Veel kleine dingen een beetje beter is overzichtelijker en makkelijker. Klein beginnen, dat kunnen we allemaal.

De hoeveelheid geluk die we dagelijks ervaren is omgekeerd evenredig aan de tijd die we besteden aan ons vergelijken met anderen.

De beste manier om beter te leren denken is door meer tijd door te brengen met denken.

Afgewisseld door iets te doen waardoor je totaal niet hoeft te denken aan het probleem dat je wil oplossen.

Dit is de gouden combinatie.

Het voordeel van het hebben van betere klanten is dat ze ons helpen de lat hoger te leggen.

Een goede klant verwacht kwaliteit en aandacht. Voordeel is ook dat ze meer betalen. Een mindere klant heeft een lagere verwachting. Die wil helemaal niet dat je je best doet.

Wat let ons om op zoek te gaan naar betere klanten. Heeft alleen maar voordelen, geen nadelen.

Een écht lastig pakket wordt meestal pas als zodanig gezien als het voorbij is. Nadat het probleem is opgelost.

Tijdens de moeilijkheid of uitdaging denken we soms, ‘help, ik heb hier zo geen zin in’.

Terwijl het op dat moment zinvoller is bezig te zijn met de gedachte ‘wat kan ik hiervan opsteken’?

‘Klagen is negatieve feedback geven op een situatie, zonder de intentie die te willen veranderen.’ Uit het boek  ’21 Dagen niet klagen’ van Kevin Weijers.

Een confronterend boekje. Het werkt als volgt. Je doet een bandje om een van je polsen, en dan 21 dagen lang: niet klagen, niet schelden, niet roddelen. Hij legt uit wat hieronder valt en waar de grijze gebieden liggen. Appeltje eitje zou je zeggen. Bij een ‘overtreding’ verplaatst het bandje naar de andere pols en kun je weer opnieuw beginnen.

Met name klagen, en dan het tweede deel van de definitie; ‘zonder de intentie er iets aan te gaan doen’, is een interessant. Klagen mag best, als je het maar gaat oplossen, of althans die intentie hebt.

Het doel van de challenge is onszelf confronteren met automatisch gedrag waar niemand beter van wordt. Vlot geschreven en inspirerend om ingebakken automatismen aan te pakken.

Stop met proberen af te vallen.

Begin met vreugde ervaren door fitter te worden.

Een van de grootste zwakte van veel mensen is hun aarzeling om aan anderen te vertellen hoeveel ze van hen houden, als ze nog leven.

Het enige dat je je niet kunt veroorloven is het uitstellen van plezier.

Als je ‘problemen’ als ‘projecten’ herformuleert, dan stoppen ze met irriteren en beginnen ze te inspireren. ~ Alan Cohen

En dan kun je  je druk maken over iets transformeren van iets negatiefs in een uitdaging. En dan kan het ook nog eens leuk worden.

Zij die zeggen dat iets niet kan worden doorgaans onderbroken door mensen die het al aan het doen zijn. ~ Joel Barker.

Daar moet ik grinnikend aan denken als ik zelf in de uitstelmodus zit.

Wel grappig is te weten dat tijdens de hoogtijdagen van het Apollo raketprogramma van NASA, 60% van alle in de Verenigde Staten gemaakte chips werden gebruikt.

Ook tekenend is dat een vijf jaar oude smartphone een rekenkracht heeft die vele malen hoger is dan die van de Apollo 13 maanlandingsmodule.

How to Survive Hopelessness

Maria Popova schrijft een blog dat elke zondag verschijnt. Vandaag het verhaal van een bijzondere familie die de meest onwaarschijnlijke en ongelofelijke omstandigheden overleeft.  Popova gaf het de titel ‘Hoe hopeloosheid te overleven’.

Het is een inspirerend waar gebeurd verhaal dat kan helpen ter relativering als we het zelf even moeilijk hebben of denken te hebben.

‘Het leven dat je leidt, is waar jij jezelf in hebt geplaatst. Je wilt het alleen niet toegeven omdat je het spel wil spelen dat het jou is overkomen’.

Deze quote las ik net in een artikel in Optimist Magazine van een paar jaar geleden over het boek van Alan Watts ‘Weg van het Denken’ dat toen verscheen.

Regelmatig luister ik naar Alan Watts op Youtube.  Hij legde bijvoorbeeld uit dat het woord ‘persoon’ masker betekent. Optimist legt uit: ‘per’ betekent door en ‘sona’ betekent ‘waar het geluid doorheen komt’. De persona was het masker gedragen door toneelspelers op het Griekse en Romeinse toneel. Het masker had een soort megafoonachtige mond waardoor het geluid ver kon dragen.

Volgens Watts zijn we vergeten dat het leven een toneel is en het masker is de persoon geworden. Dat betekent, wie je echt bent; de persoon.

Je kunt elk spel spelen dat je wilt. En niet het spel dat je overkomt.

Als we kijken naar ons leven vanuit het standpunt van onze (verre) voorouders, dan leven we in een absolute droomwereld. Stromend water, een toilet, eten dat altijd voorradig is, een klein apparaat in onze kontzak die ons verbindt met letterlijk de hele wereld.

Altijd goed om even aan te denken als het even tegenzit. Vroeger was de kans aanzienlijk dat een ontstoken kies je einde werd. Niet voor te stellen.

In plaats daarvan klagen we over het niet hebben van het laatste model smartphone. Of dat een trein vertraging heeft..

Relativeren maakt het leven makkelijker.

Zelfdiscipline is bepalen wat je doet in dat ene leven dat je hebt.

En als je dat niet onder controle hebt, wie of wat dan wel?

En waarom zou je het toestaan dat iets of iemand anders het bepaalt?

“Het is de actie, niet de vrucht van de actie, die belangrijk is. Je moet het juiste doen. Het kan zijn dat het niet in je macht ligt, en dat het niet in jouw tijd gebeurt, dat er vruchten zijn. Maar dat betekent niet dat je moet stoppen het juiste te doen. Het kan zijn dat je nooit zult weten welke resultaten uit jouw acties voortvloeien. Maar als je niets doet, dan zal er geen resultaat zijn.” Mahatma Gandhi

Het is de actie die telt, niet het resultaat.

We nemen veel dingen voor lief in ons leven. We hebben het en vinden dat normaal.

Stel dat we ons voorstellen, als experiment, dat we een bepaald iets niet meer hebben. Bijvoorbeeld een baan, een kind, een echtgenoot, een huis, noem maar op. Stel je dat even voor.

Een makkelijker manier om deze oefening te doen is je voor te stellen dat je ogen het niet meer doen, dat je blind bent dus. Kijk eens naar een object, maakt niet uit wat. Je toetstenbord, een koffiemok, een huisdier… En doe dan je ogen dicht. Een halve minuut of zo. En dan, voordat je je ogen opent, stel je voor dat je oogleden met secondenlijm vastzitten en dat ze nooit meer open kunnen.  Je probeert te openen maar het lukt niet.. Je realiseert je dat ze nooit meer open gaan. Laat dat even op je inwerken.

En dan open je je ogen. Ziet die koffiebeker of die kat of hond er niet opeens prachtig uit?  En twee minuten geleden nam je dat voor lief.

Je hele leven zit vol met deze dingen. Dat je kunt lopen, ademen, voelen, praten, zingen.. Je bent een van de meest gelukkige individuen die er rondloopt op deze wereld.

In het programma Nieuwsuur van de NPO op 22 februari vertelden drie mensen hoe zij hun dikke baan hadden verruild voor veel minder goed betaald werk. Een bankier, een ambtenaar en een ZZPer, allemaal succesvol. Zij zagen dat meer van hetzelfde hun zorgen over de toestand in de wereld niet zouden wegnemen. En zij besloten om actief daar iets mee te gaan doen.

Wat opvalt is dat hun kwaliteit van leven er sterk op vooruit is gegaan. Het gevoel werkelijk iets betekenisvols aan het doen te zijn is niet in geld uit te drukken. En daarom was geld ook niet de motivatie om niet te veranderen.

Deze reportage, ‘Carrièreswitch voor het klimaat’, (vanaf 23 minuten) maakt indruk. Dit keer gaat het om het klimaat. Deze mensen hadden het erg goed voor de switch, en de ZZPer was al financieel onafhankelijk. Toch vergt het moed om de stabiele en goede stroom van inkomsten los te laten.

Je zult iemand nooit echt begrijpen totdat je de dingen vanuit haar/zijn standpunt ziet.

“Communicatie is wat de luisteraar doet”, zei Peter Drucker.

Zelfs al zeg je niets, en luister je alleen mar, kan dat de beste manier van communiceren zijn. Het gebeurt (te) weinig.

Alles lijkt te wennen. Ook erge dingen. Eerst is er de verrassing, soms de schrik. Dan wordt het normaal.

Vandaag is het 1 jaar geleden dat de oorlog begon hier ergens ver vandaan, maar toch heel dichtbij.

Het is goed om na te denken over de vrede en de niet vanzelfsprekende normaliteit van ons normale leven.

Elke dag geleefd in vrede is een geschenk.

Foto: Michel Porro

Creativiteit is de andere kant van verveling. En creativiteit neemt af omdat we ons niet meer vervelen. We vluchten naar sociale media en Netflix.

Neil Garman schreef: ‘Je moet je zo enorm vervelen dat je geest niets beters te doen heeft dan het zichzelf een verhaal vertellen.’

Het loont om regelmatig niets te doen. Wachtend op de trein niet op de telefoon. Zittend in een restaurant, vaak met anderen, niet op de telefoon.

Niet op de telefoon leidt meestal tot meer creativiteit.

“Maar ik heb helemaal geen goede ideeën”… hoor ik vaak.

“Je hebt ook geen slechte ideeën”, is dan het beste antwoord. Een idee is zelden goed aan het begin, en kan goed worden, ook al is het een slecht idee.

Als je maar genoeg slechte ideeën hebt, dan komen de goede vanzelf.

De reden waarom we altijd meer willen stamt helemaal naar de oertijd toen we nog over de steppen van Afrika wandelden. Er was namelijk maar heel weinig en we moesten eigenlijk altijd op zoek zijn naar ‘meer’ om in leven te blijven.

Gemiddeld liepen we 18 kilometer om maar genoeg calorieën te vinden, plukken of doden om  ons lichaam en dat van de kinderen te voeden. Soms was 18 kilometer zelfs nog niet genoeg, en daarom was de houding van ‘altijd maar meer’ een overlevingsstrategie. Wie niet naar meer streefde ging het gewoon niet redden.

Dat evolutionair geprogrameerde ‘meer’ zit er nog steeds in bij ons. Alleen is het grote verschil dat het niet meer is gekoppeld aan overleven. De ironie is echter dat meer en dan nog meer onze ondergang kan worden, omdat de aarde het gewoon niet aankan.

Nu is minder de overlevingsstrategie, niet meer.

Veel van ons ongeluk veroorzaken we zelf.

Als de dingen belangrijker worden, dan is het niet nemen van een afgewogen risico vaak het meest risicovolle besluit dat we kunnen nemen.

Terwijl de tijd voortschrijdt, wordt het steeds duidelijker dat mensen die écht kunnen genieten en plezier hebben niet wachten tot ze iets verliezen voor ze het kunnen waarderen.

Je hebt niet meer tijd nodig. Wa nodig is kwalitatief beter gebruik maken van de tijd die je hebt.

‘De meest zekere manier om te slagen is door het nog een keer te proberen’.

Thomas Edison, de (mede) uitvinder van de gloeilamp schijnt dit te hebben gezegd. Iedere keer als een experiment mislukte zei hij dat het een manier was om er niet te komen. Zo velen van ons zij er bijna. Het is dan nét die ene extra poging die het verschil maakt.

‘Ondernemen is als een auto. Deze zal niet vanzelf gaan, behalve bergafwaards’.

Dit lees ik in het boek van Ali Nikham; ‘Ondernemers hebben nooit geluk’. Ik vond de uitspraak zo sprekend dat ik hem hier deel.

Elke menselijke actie, zowel positief als negatief, wordt gestuurd door motivatie.

Dit zei de Dalai Lama. Lastig in te zien dat dit klopt. We denken vaak dat de omstandigheden ons sturen. Toch hebben we steeeds de keuze om een bepaalde actie uit te voeren, of te laten.

Als je je in de luxe positie bevindt dat je zelf kunt kiezen aan welke projecten je werkt, werk dan aan problemen die je écht wil oplossen. Dat zijn uitdagingen waar je lang voor opblijft en waarvoor je vroeg opstaat.

Zeg dan nee tegen dingen die niet vallen onder deze beschrijving.

Deze strategie zal niet noodzakelijkerwijs leiden tot maximaal inkomen of roem. In plaats daarvan zorgen ze voor opwinding, betrokkenheid en plezier.

Op de lange termijn blijken deze activiteiten er meer toe te doen dan al het andere.

Rijke mensen hebben geld. Welvarende mensen hebben tijd.

‘Problemen zijn moeilijk. Oplossingen zijn makkelijker.’ Ricardo Semler.

Een gedachte is onschadelijk tenzij we deze geloven. Het zijn niet onze gedachten, maar het eraan vastklampen, wat lijden veroorzaakt.

We zijn niet wat we weten. We zijn wat we bereid zijn te leren.

Er is niets mis met plannen maken voor de toekomst. Dit heeft echter alleen maar zin als je volledig in staat bent in het nu te leven.

Want als je plannen maakt voor de toekomst, en ze komen uit, dan heb je er niets aan als je er niet volledig van kunt genieten als ze uitgekomen zijn.

Dit hoorde ik vandaag iemand zeggen en ik dacht meteen, ja ja zo lust ik er nog wel één. Later dacht ik er over na en kan alleen maar concluderen dat het klopt.

Wat is dat dan, volledig in het nu zijn? Het dichts bij komt denk ik niet afgeleid zijn door de zorgen van gisteren, of die van morgen. En ten tweede, niet steeds op zoek naar de volgende kick, terwijl we midden in de kick van dit moment zitten.

Eenvoudig, maar niet makkelijk.

Waar je de focus op legt wordt de realiteit.

Iemand vertelde me over een experiment. Vrijdagavond legde ze haar mobieltje weg om het pas maandagmorgen weer op te pakken. Mensen konden wel bellen, maar alle geluidjes voor de apps stonden uit.  Gemiddeld werd ze maar 2 keer gebeld, soms helemaal niet.

In het begin was het lastig. Ze zei wel: ‘het scheelt me uren turen’. Dat sprak aan en ik ben dat toen ook gaan proberen.

Het lukte me waarempel om er nauwelijks aan te komen. En mijn weekenden zien er anders uit.  Ik hoop het vol te houden.

De beste reden om nee te zeggen tegen iets is als we tegen iets anders ja zeggen.

Het is verleidelijk vaak ja te zeggen, om uiteenlopende redenen. Wat voor ons echt belangrijk is, kan dan onder druk komen te staan.

We kunnen namelijk maar op zoveel dingen ja zeggen, dus moeten we af en toe nee zeggen.

Het is meteen de uitgelezen kans om vast te stellen wat de belangrijkste dingen zijn die in de ja groep horen.

Wees baas over je eigen agenda.

Het is soms lastig om duidelijk te zijn, met name in netelige situaties. Duidelijk zijn over hoe we ons voelen en wat we denken versterkt het vertrouwen. Het zorgt ook voor veiligheid zowel voor onszelf als voor de ander. Dit kan heel moeilijk zijn, terwijl de uitkomst vrijwel altijd beter is.

Het is te vergelijken met het staan aan de rand van de afgrond. Net na het moment van springen, als beiden voeten los zijn van de grond, zorgt een sensor ervoor dat een groot net veilig uitklapt. Er is dus dat ene korte moment waarop je zweeft.  Het moeilijkste is loskomen en vertrouwen dat het beter wordt. Springen is in deze metafoor ‘duidelijk zijn’.

Jezelf en de ander echte en naakte waarheid laten zien is de grootste vorm van respect en liefde. Als we meer willen geven, dan is het misschien tijd om duidelijker te zijn.

De term win-win bestaat nog niet zo lang. De meesten zagen de onderhandeling als een wedstrijd om het grootste stuk van de taart.

Roger Fischer schreef in 1981 zijn baanbrekende boek ‘Getting to Yes’  dat het doel niet is dat de ander verliest. Wat dan wel? De ander helpen winnen.

Er wordt veel geschermd met ‘win-win’ in marketing en in communicatie. Toch, als we eerlijk kijken, geven we toe dat we er soms eerst zelf beter van willen worden.

Stilstaan bij die gedachte helpt ons het échte doel van de onderhandeling te zien. De ander helpen winnen. Want alleen dan kunnen wij winnen. Andersom niet snel.

Deze hoorde ik gisteren tijdens een radiointerview: Teveel mensen hechten teveel waarde aan wat ze niet zijn en onderwaarderen wat ze wel zijn.

Toen dacht ik, het is veel makkelijker om het tweede te doen. Dat ken je en daar kun je wat mee.

Wat we niet zijn is bovendien een bodemloze put. Geen zinnig mens kan beginnen om dat allemaal na te jagen.

Stel je voor dat de dingen in het leven op hun plek vallen in je voordeel, ook al lijken ze tegen je te werken.

©michelporro/getty images

Deze man heeft lange tijd dezelfde plek gezeten tijdens het protest op de A12. Wat me opviel was dat er naast jongeren ook veel senioren meededen. Klimaatverandering raakt alle leeftijden. De jongeren omdat hun toekomst in gevaar is. De ouderen omdat zij medeverantwoordelijk zijn voor het ontstaan, én voor de oplossing. Ik reken mijzelf tot de laatste groep.

De beste wraak is niet zo zijn als je tegenstander. ~ Marcus Aurelius, Meditations 6.6

Dit blijft een lastige, wel een waardevolle. Een koekje van eigen deeg geven streelt mogelijk wel het ego maar levert meestal weinig op.

Een teken dat doorzetten belangrijker is dan talent; er zijn veel getalenteerde mensen die nooit veel bereiken, maar niet veel doorzetters die dat niet doen’. ~ Paul Graham

Hij zei verder ook: ‘Ik denk dat het veel belangrijker is om goed te schrijven dan de meeste mensen zich realiseren. Schrijven communiceert niet alleen ideeën, het genereeert ze. Als je slecht bent in schrijven en je vindt het niet leuk om te doen, dan zul je veel dingen missen die het opschrijven van goede ideeën zou hebben opgeleverd.’

Het elke dag iets opschrijven maakt mij niet meteen een goede schrijver, maar ik kom wel op goede ideeën.

Hoe extremer de eisen en hoe minder de bereidheid tot water in de wijn, hoe meer tijd en moeite het zal kosten om te ontdekken of overeenstemming mogelijk is.

We kunnen beter gematigd beginnen aan de onderhandelingstafel. Of dat nu een gesprek is met een partner of kind, met een autoverkoper of met een werkgever of klant. Het loont om ruimte over te laten in de discussie.

“Als je alleen de boeken leest die iedereen leest, dan kun je alleen denken wat iedereen denkt.”  –  Haruki Murakami

Een mooie metafoor ook voor doen. Als je doet wat iedereen doet dan loop je nooit achter. Tegelijkertijd, als je wacht met doen tot anderen wat doen dan sla je nooit een nieuwe richting in.

Het regelmatig lezen van een niet voor de hand liggend boek is een goede inspiratie om dingen anders te doen.

Wrijving geeft glans, beuken geeft deuken.

Uit het leuke boekje van Jan van Setten; de Klantenfluisteraar.

Hij legt ook uit wat het woord confronteren betekent. ‘Con’ betekent samen of met, fronteren komt van ‘frontiere’ of grens. Dus samen de grens opzoeken en bepalen. Daar gaat soms door wrijving en kan glans opleveren.

Kijken naar anderen die mazzel hebben en naar jezelf waar dat allemaal niet zo lekker loopt haalt alleen maar energie weg om zelf beter te worden.

Mazzel naar je toe trekken lukt het beste door beter te worden in wat je doet. Deze post is geinspireerd door één zinnetje uit het boek van Seth Godin: Purple Cow.

Tegelijk is de beste methode om ‘pech’ te vermijden; beter worden.

Nadenken over geluk krijgen of hebben heeft weinig zin.

Een nederlaag is niets anders dan een leermoment. Het is niets anders dan de eerste stap naar iets beters.

Heerlijk die gedachte. Dat maakt mislukken zelfs leuk, omdat er iets beters uit voort kan komen.

Wendell Phillips schreef dit. Hij was een ‘abolitionist’ die heeft bijgedragen aan de afschaffing van de slavernij in de VS. Je kunt je voorstellen dat dit niet zo makkelijk was en er vele nederlagen nodig zijn geweest voor het uiteindelijk lukte.

Kun je nagaan, als je zijn motto toepast op onze relatief veel kleinere uitdagingen, hoe veel makkelijker ons leven wordt. Als we mislukken als leuk zien, omdat er altijd iets beters volgt.

“Het beste middel tegen verdrietig zijn is iets leren”. T.H. (Tim) White

Het is geen afleiding, maar een context zoeken die anders is dan wat verdrietig maakt.

Een voorbeeld is naar muziek luisteren die je nog nooit hebt gehoord. Of iets eten wat je nooit hebt geproefd.

Veel mensen raken al overstuur als hun laptop een storing heeft en zijn bang voor hun mysterieuze apparaten die steeds meer cloud gestuurd zijn. Toch denken we er geen moment goed over na als we onze veiligheid volledig toevertrouwen aan een rijdende computer.

Vader en zoon vertellen over hun ervaring met hun 3 dagen oude Hummer die midden in het verkeer niet meer uit de parkeerstand gaat. En deze twee zijn zeer tech en EV georiënteerd, de meesten van ons zijn dat niet.

Downloads uit de cloud zijn vaak de enige manier om deze rijdende computers te onderhouden. Dat gebeurt veelal automatisch. Maar wat als het op de een of andere manier toch niet helemaal goed gaat? En het gebeurt veel vaker dan we horen in de showroom waar alle EV’s staan aangeboden.

De interessante vraag is natuurlijk; is EV écht het antwoord op tegengaan klimaatverandering? Wetende dat ons lot en dat van medeweggebruikers in handen ligt van een computer, kan dat een afweging zijn die tot een ander besluit kan leiden.

Hier gaat het om een vele tonnen wegende Hummer die weinig klimaatvriendelijk is. Het duurt jaren of 100.000 km of meer voordat de lifetime carbon footprint lager is van dit voertuig dan die van een vergelijkbare auto met verbrandingsmotor. De vraag die we ons kunnen stellen is: wat is mijn échte motief dat ik overstap op EV? Heb ik werkelijk alles goed uitgezocht, inclusief lifetime carbon footprint en in bovenstaand geval de veiligheid.

Op het moment dat mensen je gaan waarderen voor je visie, voor wat je doet of vertelt, betekent dit dat het er al een tijdje zit.

Je expert zijn  zit er ruim voor het moment dat je hoopte dat mensen je openlijk gaan waarderen.

Het is dit gat in de tijd dat je moet overbruggen. De periode dat je weet dat je iets goed doet, maar dat het nog niet wordt opgemerkt.

En het feit dat je nog niet wordt gewaardeerd betekent niet dat je het niet goed doet.

Een interesant verhaal is dat van Kyle MacDonald, de man die met ruilen van een rode paperclip voor steeds iets grotere dingen uiteindelijk er een huis voor terugkreeg.

Het grappige is dat het steeds kleine deals waren. Inspirerend is de wetenschap dat je nooit kan zeggen dat je niets hebt om mee te beginnen. En altijd open moet staan voor kansen. Dat er een einddoel moet zijn. Dat je consistent daar naartoe moet werken. En dat netwerken als een malle niet alleen helpt maar je vooral ook de gunfactor geeft.

De centrale vraag is; wat heb jij wat een ander goed kan gebruiken? Niet alleen bezittingen, maar ook vaardigheden en kennis. Wie zou dat kunnen gebruiken en wat kun je ervoor terugontvangen.

Met regelmaat kijk ik deze video en steeds geeft het weer energie.

Er zijn veel vormen van perfectionisme en er zijn veel wijsheden over dit onderwerp. Zoals: ‘perfect is de vijand van goed’.

Streven naar perfectionisme zorgt in veel gevallen voor uitstel en afstel. Het verschil tussen 95% en 96% is niet of nauwelijks waarneembaar. Streven naar 100% perfectie staat meestal gelijk aan een verkapt besluit geen keuze te maken.  Er zijn natuurlijk uitzonderingen zoals de chip in de pacemaker die wel 100% of nagenoeg 100% betrouwbaar moet zijn.

Dit is een aardig boek uit dat helpt om in de actiestand te komen. Boek is gericht op vrouwen, maar ik denk er wel wat van op te kunnen steken. Vandaag besteld.

Verwijder het steentje uit je schoen in plaats van comfortabel leren strompelen.

De truc is je intuïtie net zo te vertrouwen als je twijfel.

Deze quote van Winifred Gallagher las ik helemaal aan het eind van dit blog over de zinloosheid van het volgen van nieuws en de potentiële schade die het toebrengt.

“Weinig dingen zijn net zo belangrijk voor de kwaliteit van je leven als de keuzes die je maakt over wat je doet met je kostbare vrije tijd”.

Ik heb al eens een tijdje een nieuwsdiëet gevolgd en het was heerlijk.  En ik merkte dat het belangrijkste nieuws via via toch wel aankomt. Opeens heb ik er een uur of meer per dag bij.

Belangrijkste punten die ik eruit haal;

– het meeste nieuws is volstrekt irrelevant voor ons

– er is zoveel nieuws dat het overweldigend is

– nieuws is verslavend, voor je het weet zit je eindeloos te scrollen

– nieuws is een perspectief niet de waarheid

– nieuws vervangt je eigen denken door denken door anderen

De statisticus en wiskundige auteur Nassim Taleb adviseert: “Om helemaal te genezen van kranten, lees eens een jaar lang de krant van vorige week”.

Wat kun je anders doen staat onderaan het Brain Food blog.

Ik hoor mensen soms zeggen; ‘wat een geluk heb jij, je hebt van je passie je beroep gemaakt’. Zo is het niet.

Mijn passie is het werk dat ik gekozen heb om te doen. En waarop ik vertrouw dat ik het kan. De passie kwam pas lang nadat ik gekozen had om te beginnen.

Steven Pressfield zegt in zijn boeken: ‘doe waar je van houdt is de lijfspreuk voor amateurs en hou van wat je doet is van professionals.’

Je weet nooit voordat je ergens aan begint of het je passie wordt. En veel begin is moeilijk.

Het punt is dat lang nadat we dat moeilijke begin hebben gemaakt dat werk onze roeping of passie kan worden. Niet andersom.

Een mooie anecdote in The Optimst Magazine; hoe we steeds neigen te kijken naar de dingen die niet goed gaan:  Twee bakstenen. Er gaat namelijk heel heel veel wel goed. Een opsteker voor als het een keer tegenzit.

Iedereen is een verkoper. Of je nu een produkt verkoopt, een idee aan een collega of je echtgenoot wil verleiden een keer een andere vakantiebestemming te overwegen.

Verkoop gaat over het zorgen voor verandering. Verkoop is iets veranderen in de wereld voordat jij op het toneel kwam. Om dat goed te kunnen doen moeten we het eerst aan onszelf kunnen verkopen. Omarmen waar we in geloven en vertrouwen dat het goed is wat we maken of creëren.

Soms gaan we zo op in wat we aan het doen zijn dat details ontgaan. Pas later zag ik dat deze Kantonese opera artiest niet naar haar zelf maar naar mij zat te kijken toen ik de foto maakte. Een mooie herinnering aan het belang van scherp blijven.

In de gedachten van de beginner zijn er heel veel opties, in die van de expert zijn er maar weinig.

~ Shunryu Suzuki, Japanse Zen monnink, ook wel bekend als de ‘kromme komkommer’.

Zodra we weten waar we mee bezig zijn, grijpen we direct naar de beste beschikbare keuze.

Alle komkommers zijn krom. Zo is er voor elk probleem maar één beste oplossing.

Wat is beter? Vaak weten we het niet en doen we wat de meeste mensen doen. Mensen die we vertrouwen, artsen bijvoorbeeld, of familie of vrienden.

Dit gaat niet over suiker, ook niet over gezondheid. Dit gaat over iets goed uitzoeken en zo een  weloverwogen besluit kunnen nemen. Voordat we gedachteloos doen wat anderen doen.

Wat moeten we kiezen en waarom? In dit geval een zoetstof die 200 maal zoeter is dan gewone suiker of rietsuiker?

Daar kom je pas achter als je het uitzoekt. Maar dit geldt voor alles.

©michel porro

Deze visser op het strand van Danang in Vietnam zal ik niet vergeten. Ik vroeg hem hoe lang hij werkt per dag. Hij antwoordde: ‘Ik vis een paar uur per dag en vang precies genoeg om mijn gezin te eten te geven. En dan nog een beetje en dat verkoop ik aan de buren. Zo kan ik andere noodzakelijk dingen als groente, rijst en wat kleding kopen, meer heb ik niet nodig”.

Een interessant uitgangspunt, en een uitdaging voor ons in het globale Noorden vanwege onze hogere kosten en bovendien hebben we veel meer verplichtingen. Toch is deze visser inspirerend als we willen kijken naar een manier van een eenvoudiger leven, minder consumeren, mogelijk meer genieten en minder zorgen.

Ooit gehoord van loodgieter’s block? ‘Sorry meneer, ik weet even niet hoe ik die waterleiding moet aansluiten. Ik heb geen motivatie’.

Een loodgier heeft geen loodgieter’s block. Zo heeft een schrijver of andere creatieve geest geen writer’s block.  Geweldig boek dat hierover gaat is Steven Pressfield’s The War of Art.

Je kunt het beste 20 minuten per dag mediteren. Als je daar geen tijd voor hebt, dan is een uur beter.

Geen idee waar dit vandaan komt, maar het is wel waar. Hoe minder tijd we denken te hebben hoe meer we iets moeten doen om dat gevoel van gebrek aan tijd weg te nemen. Regelmatig mediteren is hier een heel goed hulpmiddel bij.

De grote vraag is of je volmondig ja zegt tegen je avontuur.

Aan het eind van ons leven hebben we meestal geen spijt van de dingen die we gedaan hebben. Veel erger is spijt hebben van de dingen die we niet hebben gedurfd.

Degene die het meeste faalt wint.

De vraag moet niet zijn aan een succesvol iemand; ‘waar komen jouw goede ideeën vandaan’. Nee, deze moet zijn, hoe kom je op al die slechte ideeën.

Iemand met veel slechte ideeën komt uiteindelijk ook met goede ideeën. Niemand heeft alleen goede ideeën. Alleen met heel veel ideeën, waarvan de meeste slecht, ontstaan er goede ideeën.

Degende die het meest faalt, die wint. Alleen dan zul je op termijn het onderscheid zien tussen eeen slecht en een goed idee.

De verminderen > hergebruik > recycling driehoek is misleidend omdat niet elke zijde het klimaat gelijkmatig helpt.

Verminderen van consumptie en hergebruik wat we al hebben gekocht heeft de grootste voordelen voor het klimaat omdat nieuw maken en vervoer van spullen de grootste impact heeft.

Recycling komt niet eens in de buurt van het compenseren van de reeds gemaakte uitstoot door nieuwe producten.

Blijf vooral recyclen. Maar beschouw 2023 als het jaar waarin je minder koopt en dingen langer gebruikt.

Uit The Carbon Almanac blog

“De belangrijkste taak in het leven is simpelweg deze: het herkennen en scheiden van dingen zodat ik eerlijk tegen mezelf kan zeggen welke zaken ik wel en welke niet kan beïnvloeden.

Waar kijk ik dan? Niet naar de oncontroleerbare dingen die buiten mij liggen, maar naar de keuzes die ik zelf kan maken.”

Dit schreef de Romeinse filosoof Epictetus en het leek mij goed het nieuwe jaar hiermee te beginnen. Een van de belangrijkste lessen in de stoïcijnse filosofie is het onderscheid maken tussen wat we wel en niet kunnen veranderen. Waar we invloed op kunnen uitoefenen en waarop niet.

We worden er gelukkiger van als we accepteren dat er dingen zijn die ook zo zullen blijven, hoe graag we het ook anders zien. En als we ons richten op dingen die we kunnen realiseren.

Er is weer een jaar voorbij waarin we een hoop hebben gezien, gelezen en geleerd. Al deze kennis stapelt zich op en het is nu tijd voor de praktijk en actie.

Het volgende boek, video, cursus of workshop zijn niet het antwoord. Wat dan wel? De juiste keuzes en besluiten.

Oudjaarsdag is een mooi moment om alle leermomenten te gaan omzetten in actie. Marcus Aurelius schreef er dit over:

“Stop met rondlummelen. De kans is klein dat je al je aantekeningen die je hebt verzameld tijdens je oude dag nog eens gaat herlezen. Ga aan de slag met je doel in je leven, gooi je lege hoop aan de kant, en wordt actief om jezelf te redden – als je tenminste om jezelf geeft – en doe het nu het nu je nog kunt”. ~ Meditaties 3.14

Schrijfster Elizabeth Gilbert was eens geraadpleegd door iemand die het moeilijk had als schrijver.

De ervaren Gilbert vroeg: “Wat ben je bereid om op te geven, zodat je het leven hebt dat je graag wil?”

De jonge auteur antwoordde: “Ik zal nee moeten leren zeggen tegen dingen die ik niet wil”.

Gilbert corrigeerde haar: “Nee, het is veel lastiger. Je zult nee moeten gaan zeggen tegen dingen die je wel wil doen. Dit met het ook op het feit dat je maar één leven hebt, en je hebt geen tijd en energie voor alles”.

Nee zeggen tegen dingen die we eigenlijk wel graag willen doen is de perfecte illustratie van focus. Een les in prioriteiten stellen.

Verlegenheid is iets dat in onze genen zit ingebakken. In vroeger tijden, toen menselijk contact nog niet zo veelvuldig voorkwam, moesten we steeds op onze hoede zijn. Je wist niet of degene die voor je stond goeds of kwaads in de zin had. Daarom was verlegeheid en de kat uit de boom kijken de eerste vorm van zelfverdediging. De tijden zijn echter veranderd.

Verlegenheid is nu niets anders dan het resultaat van een aantal ideeën die we hebben over de wereld. Wat nu als dit denkfouten zijn? Dat die ideeën helemaal niet kloppen met de werkelijkheid.

Een voorbeeld is spreekangst voor groepen. De toeschouwer is helemaal niet bezig met de vraag of de spreker zenuwachtig is. En de spreker is vaak zenuwachtig en vraagt zich af hoe hij overkomt en wat de zaal wel niet denkt. Dat is energie die beter kan worden aangewend om het verhaal goed te vertellen.

De waarheid is: de zaal is helemaal niet bezig met de mentale staat van de vrouw of man op het podium. Het publiek wil vermaakt en geïnformeerd worden. Dit is een geruststellende gedachte. Zodra je weet dat het enige dat telt is een goed verhaal vertellen, en daar dan de focus op richten, kan de spreekangst beter worden bedwongen.

“Het zijn onze keuzes die laten zien wie we zijn, veel meer dan onze kwaliteiten.”

Dit komt uit een kinderboek. Namelijk Albus Dumbledore is hier aan het woord in Harry Potter en de gevangene van Azkaban.

Het duurde even voordat ik begreep wat hier eigenlijk staat. De nadruk ligt vaak veel te veel bij talent, ervaring, een fijne of moeilijke jeugd en honderd andere dingen. Vermoedelijk heeft Dumbledore doorgaans gelijk.

Om je leven te veranderen; doe het meteen. Flamboyant. Zonder uitzondering. ~ William James

Mensen kunnen in tegenstelling tot dieren de toekomst simuleren, of voorstellen. Wij kunnen ervaringen hebben in ons hoofd voordat we deze gaan uitproberen. Bijvoorbeeld lekker eten, de loterij winnen of in een rolstoel belanden of andere dingen waar we bang voor zijn. Mooi toch?

Wat blijkt nu? Mensen die de loterij hebben gewonnen, of in een rolstoel zijn beland, zijn drie tot zes maanden na deze gebeurtenis even gelukkig als daarvoor.

Dan Gilbert legt het ‘geheim van geluk’ uit in deze Ted Talk.  Zijn conclusie: “Onze verlangens en onze zorgen zijn beiden tot op zekere hoogte opgeblazen, omdat we de mogelijkheid hebben om de toekomst die we najagen of waar we bang voor zijn in ons hoofd te fabriceren.”

Dit is goed nieuws omdat:

1. Niet alle positieve dingen die we ons voorstellen garanderen een blijvende positieve ervaring. Sterker nog; het gezegde ‘het bezit van de zaak is het eind van het vermaak’ lijkt regel voor vrijwel elk bezit of ervaring. We wennen eraan en gaan al snel op zoek naar een volgende kick.
2. Hetzelfde geldt voor negatieve gebeurtenissen waar we tegenop zien. Ook dat heeft veelal geen blijvend negatief effect op ons geluksgevoel.

Er is een levensgroot verschil tussen perfect en excellent. Perfectie is de grootste hindernis die er is. Het is een excuus om niets te hoeven doen. Excellent echter is iets wat voor ieder haalbaar is. Je beste best doen, en dat is goed genoeg en zeker beter dan perfect.

De meest voor de hand liggende dingen in het leven zien we vaak niet.

‘Onzekerheid’ of je onzeker voelen is eigenlijk niet goed mogelijk. Dat komt omdat zekerheid niet bestaat. Het tegenovergestelde dus ook niet.

De notie van zekerheid is gebaseerd op het gevoel dat er iets in ons is dat permanent is.  Dat is er niet. Na het lezen van dit bericht zijn er vele miljoenen cellen veranderd, vergaan of bijgekomen. En zo is ook niets om ons heen permanent en voorspelbaar.

Deze geruststellende gedachte kan mogelijk helpen, de volgende keer als we overmand zijn door een gevoel van onzekerheid. Dat gevoel bestaat namelijk niet.

Woorden floepen er vaak zo uit en kunnen onnodig schade toebrengen. In een gesprek met een nieuwe klant vroeg ik waarom ze voor mij had gekozen en zij deelde zij dit:

“Let op je gedachten als je alleen bent. Let op je woorden als je met anderen bent.”

Een vorige fotograaf stond vaak klaar met ongevraagd advies. Een uitstekend vakman, dat wel, maar ook een ongeleid projectiel. Hoe goed hij ook was, samenwerken ging zo echt niet meer.

De quote leek mij gepast eigenlijk in elke situatie, zowel zakelijk als prive. Ik was blij met haar input.

Dit bericht gaat niet over een wasmachine, maar meer over het klaarblijkelijke ingebouwde systeem dat veel apparaten automatisch na vrij korte tijd kapot gaan. En wat we daar zelf soms aan kunnen doen.

Wanneer kopen we een nieuwe of andere wasmachine? Meestal als deze het niet meer doet. Wij hebben een wasmachine van een groot bekend merk die pas een paar jaar oud is. En deze haperde midden in alle programma’s. Erg vervelend want je moet er de hele tijd bij blijven.

Gebeld met de fabrikant. Er zou een monteur langs moeten komen, vanaf euro 200 voorrijkosten plus eventuele reparaties. Net buiten de garantie en dus niet zo blij mee. We hebben nog een halfjaar lopen aanmodderen met dit apparaat tot ik een keer op Youtube ging kijken. Model machine ingevoerd en ‘haperen’. Binnen 1 minuut vond ik een filmpje van een man die met een paar eenvoudige handelingen de machine zelf kon repareren.

Wat mij moed gaf dit ook te doen was zijn melding van het feit dat hij een complete niet expert was en nog nooit een elektrisch apparaat had opengemaakt. Hij was net als ik kwaad dat grote merken ons in de kou laten staan en niet thuis geven.

Na het filmpje twee keer te hebben gekeken heb ik alle handelingen precies nagebootst. Het was makkelijker dan het in elkaar zetten van een Ikeakast. Nadat ik alles had teruggemonteerd meteen een proefwasje gedaan. Zonder enige hapering het hele programma gedraaid. En sindsdien niet een keer een probleem gehad.

Wat ik wil zeggen is dat we veel meer kunnen dan we denken. De maker van het filmpje zei: “het is veel moeilijker om gewoon te accepteren dat je het mogelijk zelf kunt en om te beginnen en het aan te durven, dan het uitvoeren.”

Dat resoneerde en het bespaarde in dit geval de aanschafprijs van een nieuwe machine of de kosten van de reparatie. Verder is het goed voor met name het klimaat als we langer doen met wat we hebben.

‘Wat leuk dat je van je hobby je beroep hebt gemaakt’ hoor ik regelmatig.  Fotografie is doorgaans 20% van alle werkzaamheden. En dit geldt voor veel beroepen.

Als je de kost wil verdienen als fotograaf dan moet je geld verdienen.

Hoe kan een fotograaf dat dus doen? Door een lijst te maken en dan die dingen te gaan doen.

Als je die dingen niet doet dan kun je niet de kost verdienen als fotograaf.

‘Fotograferen’ en ‘de kost ermee verdienen’ vergen verschillende vereisten en vaardigheden.

“Ik begin morgen, of in het nieuwe jaar…”

Stel je hebt het voornemen om iets te gaan doen waardoor je beter, fitter, gezonder, slimmer etc wordt. En dat ga je dan vanaf morgen doen. Maar zo werkt dat niet.

Dan kun je net zo goed vandaag beginnen en het dan 3 maanden volhouden.

Het mooie van echte verandering is niet dat je mega hard aan de slag gaat. Nee. Het zijn de kleine stapjes, maar dan wel elke dag. En omdat het stapje maar klein is, kun je net zo goed vandaag beginnen.

Langzaam, klein, vaak ondankbaar en ogenschijnlijk zinloos bezig zijn leidt tot echte verandering.

Soms leiden de lastigste beslissingen die een persoon kan nemen tot de beste resultaten.

“De geest die word opgerekt door een nieuw idee zal nooit meer terugkrimpen naar de oude afmetingen.”

Oliver Wendell Holmes die dit zei had wel een punt. Niet alle nieuwe ideeën hoeven te worden uitgevoerd. Wel is het zo dat hoe meer we bedenken hoe groter de kans dat we onze geest verruimen. En weer openstaan voor nieuwe ideeën.

Het enige wat moeilijker is te bereiken dan een uniek aanbod en dus een goede marktpositie is het niet verliezen daarvan.

Dit geldt voor carrieres, bedrijven en voor bijvoorbeeld een ambacht waar je heel goed in bent. Mensen zijn van nature optimistisch dus neigen we ernaar meer aandacht te steken in bijzonder worden dan in bijzonder blijven.

Wijze woorden op Morgan Housel’s blog waar ik het wel mee eens kan zijn.

Kan het zijn dat er een misverstand was? Iemand verwijt ons iets, of maakt zich ergens boos over. Kan goed zijn dat we er debet aan zijn. Een klant, een relatie, collega of partner maakt zich druk over iets. Of wij hebben last van het gedrag van een ander.

Voordat we helemaal losgaan en ieders humeur bederven, kan het handig zijn af te vragen: “wat als er een misverstand is?”

Die vraag is makkelijker dan eerst alles af te breken.

We lezen anders op een smartphone dan op een laptop of desktop. De informatie komt gewoon minder goed binnen. We scannen in plaats van lezen. Veel onderzoek wijst hierop.

Het gevolg is dat de essentie vaak verloren gaat. Alleen de koppen komen binnen, niet de details en de nuance.

Daarom worden blog posts ook steeds korter. We hebben er gewoon geen energie meer voor om alles te kunnen lezen.

Als je ergens écht om geeft, neem dan de tijd. Vertraag en probeer te begrijpen, in plaats van te scannen. En als je er niet om geeft, dan hoef je niet eens de oppervlakkige headline te zien.

“Als alles is gezegd en gedaan, dan is meestal meer gezegd dan gedaan.”

Dit komt van Lou Holtz, een legendarische Amerikaanse football coach. In Amerika weten ze er wat van, dit soort oneliners. Toch vind ik dit wel een krachtige. Om de top te kunnen bereiken, zeker in sport dan is praten zeker belangrijk. Maar doen nog veel belangrijker.

Door te beginnen met doen, vandaag bijvoorbeeld, ontdek je pas waartoe je in staat bent. Er blijft altijd genoeg tijd om te praten.

Falen is uitgesteld succes.

In een gesprek met een potentiële klant gaf hij aan dat hij op zoek is naar een fotograaf. De wens:

1. goede kwaliteit
2. een lage prijs

Dit zijn twee variabelen die uitpakken in het voordeel van de klant. De fotograaf heeft weinig of geen voordeel bij een dergelijke constructie. Het kan dan ook niet anders dat de kwaliteit eronder kan lijden als de leverancier de enige is die investeert.

Ik legde uit dat dit ook niet in het belang is van de klant omdat deze juist goede kwaliteit wil.

In bijna alle gevallen als ik dit vertel, snapt de klant dat goede kwaliteit een prijs heeft. Omdat er anders geen kwaliteit geleverd kan worden.

Verder geldt het millenia oude adagium: de kortstondige vreugde van de lage prijs is reeds lang vergeten gedurende de permanente confrontatie met ondermaatse kwaliteit.

Ik ben relatief oud met 61. Ik heb mij veel moeilijkheden voorgesteld, maar de meeste hebben zich nooit voorgedaan.

Ik heb ook geleerd mij af te vragen of een probleem eigenlijk wel waar is. Is het waarschijnlijk dat dit gaat gebeuren?

Rampen gebeuren vrijwel nooit, zeker niet als we er bang voor zijn of als we ze voorstellen. Als er al iets ergs gebeurt, wat natuurlijk vervelend is, dan hadden we het niet van tevoren bedacht.

Wat zou je anders doen als je vertrouwen zou hebben in je keuzes?

De voornaamste veroorzaker van ontevredenheid in verder gezonde relaties is de opeenstapeling van onuitgesproken verwachtingen.

Waarom betalen mensen om op het dak van een gebouw te staan om vervolgens te kijken naar dingen op de grond.

Ik moest erg hard lachen over deze uitspraak van Stephen Wright toen ik terugdacht aan mijn eigen bezoek aan het Empire State Building in New York. Alles ligt recht voor onze voeten.

“De grootste ontdekking van mijn leven is dat de mens zijn leven kan veranderen door zijn houding aan te passen”.

Dit schreef de Amerikaanse filosoof William James en deze wijsheid geeft regelmatig energie en inspiratie als het even tegenzit.

Sterker nog, ook als het meezit kan een veranderde houding nieuwe deuren openen.

Een beetje waarheid maakt meteen korte metten met een hoop illusies.

Het doel van een meningsverschil zou niet moeten zijn winnen maar vooruitgang.

Hoe vaak zijn we niet gehinderd door ego en willen eigenlijk alleen maar gelijk hebben. Terwijl gelijk soms, of vaak, niet leidt tot een verbetering van de situatie. Er zijn uitzonderingen. Ik heb gelijk als ik zeg dat je je brandende huis moet verlaten, anders loopt het fout af.

Maar vaak zijn we verblind door gelijk willen hebben en daar is niemand mee gediend.

Het krachtigste productiviteitsinstrument ooit uitgevonden is het woord nee.

Als iets wat je doet niet werkt, dan maakt het meer doen daarvan het niet beter.

Verwar inspanning niet met resultaat.

Moeite doen verzekert je niet van een resultaat. Totale focus op één ding kan leiden tot verlies van iets anders. Bijvoorbeeld naar de sportschool gaan wordt tenietgedaan door ongezond eten. Of te hard werken kan een relatie negatief beinvloeden. Of als we té snel resultaat willen, wordt dat door gebrek aan geduld weer ondermijnd.

Resultaten komen in kleine stapjes maar kunnen met bakken tegelijk weer verloren gaan. Zorg dat je het grote plaatje niet uit het oog verliest en de dingen niet stuk maakt die je juist probeert te bereiken.

Een eenvoudige graadmeter van wijsheid is de gave om consistent het signaal van de ruis te kunnen scheiden zodat je kunt focusen op wat er echt toe doet.

Als snelheid de verslaving is, dan is aanwezigheid het medicijn.

Handel altijd alsof je een onzichtbare kroon op hebt.

Rust komt niet door slapen maar door ontwaken.

In de jaren 70 was ik regelmatig op bezoek bij mijn oom Henk die pianist was. Hij hield ook van popmuziek en draaide voor mij Carly Simon, want ik vond dat prachtig als 12 jarig jongetje.

Oom Henk zei, ‘moet je goed horen, “we hebben allemaal rolmodellen nodig die patronen verbreken en nieuwe dingen doen”. Later hoorde ik dat dit een quote van Carly Simon was. Voor mij was Oom Henk een rolmodel. Ongelofelijk aardig en onwaarschijnlijk goed met zijn pianospel.

Iedereen kan een voorbeeld zijn.

Het gaat er niet om waar je eindigt, het gaat erom waar je begint.

Het leven is de optelsom van al je keuzes. ~ Albert Camus

Je wordt herinnerd om de dingen die je anders deed, niet om dingen die je deed zoals anderen.

Koken verandert je relatie met eten. In plaats van alleen consumeren, maak je het ook. Maaltijden worden dan staaltjes van je kookkunst, een vorm van zelfexpressie en ontdekken.

Als je een enorm gevoel van verantwoordelijkheid hebt, dan heb je meer op je schouders genomen dan werkelijk bij je past.

Naast de nobele kunst van dingen voor elkaar krijgen, is er de nobele kunst van het dingen onberoerd laten. ~ Lin Yu Tang

De juiste strategie levert niet altijd een onmiddellijke beloning.

Wij woonden op steenworp afstand van het geboortehuis van Vincent van Gogh, in Nuenen. Mijn moeder nam mij daar wel eens naar toe, op weg naar de slager.Toen wij nog elke dag vlees aten.. Ik was een jaar of zes.

Jaren later, toen we het over die wandelingen hadden, vertelde ze dat Van Gogh gezegd zou hebben dat de grote dingen niet impulsief tot stand komen, maar door een aantal opeenvolgende kleine dingen.

Grote dingen komen tot stand niet door kracht maar met doorzetten.

Onredelijke mensen zijn meer geneigd redelijk te worden als je zelf redelijk blijft.

‘Je mag best tien stomme dingen doen, als je maar een ding goed doet.’ ~ Colonel Parker in de film Elvis nadat hij hem voor het eerst hoorde.

Waar ben je eigenlijk naar op zoek?

Niets is gevaarlijker dan een idee als dat het enige idee is dat je hebt. De meeste ideeën sneuvelen, daar moeten we ook veel ideeën hebben. Emile-Auguste Chartier kwam met deze wijsheid waar wel wat voor is te zeggen.

Halsoverkop een idee aanpakken en uitwerken zonder meerdere ideeën in het laatje gaat meestal niet goed werken. Door mogelijkheden heb je de keuze om meedere dingen te doen. En vaak ontstaat er samensmelten van ideeën die een enkelvoudig idee nog beter maakt.

Kennis is geen macht, toepassing van kennis is macht.

“Wanneer ik aan een generaal zou vragen in een zeemeeuw te veranderen, zou het niet de schuld van de generaal zijn als hij niet gehoorzaamde. Dat zou mijn schuld zijn” ~De Koning in gesprek met de Kleine Prins

Mensen in leidinggevende posities wanen zich wel eens een absolute macht en dulden geen ongehoorzaamheid. Maar zijn bevelen wel redelijk? Inlevingsvermogen, empathie en simpelweg gezond verstand blijven de beste en enige goede basis voor goed leidinggeven.

Activiteit zorg voor meer activiteit. Achteroverleunen en in je stoel zitten zorgt voor meer achteroverleunen en in je stoel zitten.

In een succesvolle presentatie wordt de toehoorder betrokken. Dat kan zijn dat deze wordt gevraagd om mee te denken, met oplossingen te komen. Het wordt een gesprek in plaats van een toespraak. Dit vergroot de kans op verbinding en uiteindelijk samenwerking.

Het doel van een presentatie is niet noodzakelijkerwijs de onmiddellijke overtuiging van de ander die een idee omarmt. Het doel is het begin van een conversatie. Zodat er een uitkomst mogelijk kan zijn die werkt voor beiden.

Mensen die niet aardig zijn kun je nooit echt succesvol noemen.

Je kunt jezelf beter helder en schoon houden; je bent het venster waardoor je de wereld ziet. ~ George Bernard Shaw

Helder is voor mij ook de dingen simpel en opgeruimd houden. Hoe minder gedoe, rommel en onnodige zaken hoe beter.

Denk minder over wat er verkeerd ging en meer over hoe je zou willen dat het goed gaat.

Als fotograaf wordt mij wel eens gevraagd wat mijn ambities zijn. Of ik niet eens genoeg krijg van steeds met mijn apparatuur overal heen, het soms zware werk en dan nog alles wat er aan vast zit, zoals de communicatie, de beeldbewerking etc. Fotografie is maar 20% van het werk. “Is dit nu wat je wil?”, hoor ik dan?

Wat ik nu doe en maak is wat er is. Niet alles is wat je noemt passend bij de ‘lifestyle’ van de fotograaf. Het hoort er bij en is onderdeel van de dagelijkse realiteit. Het gaat om de vruchten van mijn arbeid. En daarvoor ben ik bereid om veel te doen. Dit geldt voor heel veel beroepen overigens.

Besteed geen tijd met proberen iemand te overtuigen.

Matigheid met alles, inclusief matigheid.

Voor een vijand, vergiffenis.

Voor een tegenstander, tolerantie.

Voor een vriend, je hart.

Voor een klant, service.

Voor iedereen, liefdadigheid.

Voor elk kind, een goed voorbeeld.

Voor jezelf, respect.

~ Oren Arnold

Uitstel is zo ongeveer de grootste vijand van productiviteit.

Meestal verzint de procrastinator redenen om ergens niet aan te hoeven beginnen. Het is een gewoonte.

Het beste medicijn is gewoon beginnen, en afmaken.

Er wordt veel gepraat over consumeren en hoe dat niet gunstig zou zijn voor het klimaat. Stel dat dat zo is dan is minder consumeren dus een goed idee.

Nu is het zo dat we ook veel bewaren voor een gebruik dat in de toekomst ligt. Zo had ik bijvoorbeeld een paar jaar geleden twee goed werkende TV’s op de kop getikt. Het tweede toestel stond in mijn berging stof te vangen, voor het geval ik het ooit nodig heb.

Vandaag heb ik die TV aan mijn schoonouders gegeven. Hun TV had wat kuren en een nieuwe stond in de planning. Door deze transactie hebben we er samen voor gezorgd dat er nu minder geconsumeerd wordt. En dus ook minder CO2 uitstoot plaats heeft. Het voelt goed, aan alle kanten.

“Hoe geweldig is het dat niemand ook maar een moment hoeft te wachten om te beginnen met het verbeteren van dingen in de wereld.” ~ Anne Frank

Komend van een tienermeisje dat het niet kon navertellen, betekent dit heel veel. Nu de klimaatweek eraan komt is het goed hier bij stil te staan. Wat kunnen we (nog) doen? Elke actie telt.

De mooiste dingen en ervaringen zijn gratis. Dit zag ik een tijdje terug aan het strand. De in de zee wegzinkende zon en het luchtschouwspel zijn adembenemend mooi.

De zon is een ster die zich goed gedraagt, geen rare dingen doet en voor de aarde staat hij op precies de juiste afstand. Het is hier niet te warm en niet te koud. Door de natuurlijke in de atmosfeer aanwezige broeikasgassen is het gemiddeld ongeveer 15 graden. Dit is voor de mens de perfecte temperatuur. Dit ideale gemiddelde is er sinds het einde van de laatste ijstijd, ongeveer 12.000 jaar geleden.

Het leek me gepast om tussen al het negatieve klimaatnieuws iets positiefs te melden. Hoewel het warmer wordt door ons toedoen, kunen we nog steeds genieten van wat de natuur ons geeft.

We maken de wereld niet beter door onze eigen dromen en idealen na te jagen, of onze slimme ideeën uit te voeren.

We doen dat door anderen te helpen om dat te doen. Ideeën die werken en succesvol zijn, zijn altijd ideeën die anderen helpen.

Mensen die goed over zichzelf denken produceren betere resultaten.

Klinkt logisch toch? En toch doen maar weinig mensen dit voldoende. Zonde. Veel negatieve gedachten zijn ronduit onnodig.

Elke keer als er weer een de kop op steekt, onthoud dan dat het ten koste gaat van vrijwel alles wat je doet, maakt en kunt zijn.

Nu zou een perfect moment zijn om te beginnen.

Wees volledig aanwezig bij wat je doet, en het leidt altijd tot beter.

Microsoft informeerde mij over het feit dat hun gratis Teams meetings met meer dan twee mensen maximaal 1 uur mogen gaan duren. Wil je meer, dan kost dat geld. Zo zijn er veel leveranciers die een service aanbieden en na verloop van tijd de prijs verhogen of op een andere manier de voorwaarden aanpassen.

Is het niet beter vanaf de start van de relatie een goede prijs te rekenen en je daaraan te houden? Nu is de kans aanwezig dat het vertrouwen wordt geschaad. En dat klanten zich bekocht voelen. In feite neemt de service dus af na verloop van tijd.

Microsoft herinnerde mij eraan dat een dergelijke update niet de manier is waarop je met klanten om hoort te gaan. ‘Vendor lock-in’ zoals dat heet, oftewel de afhankelijkheid van een platform of bedrijf waar overigens goed voor wordt betaald, mag geen reden zijn tot misbruik of versloffen van de relatie.

Een andere maar vergelijkbare vorm van afname van service is bestaande klanten na verloop van tijd minder aandacht en kwaliteit geven. Dat is een behoorlijke denkfout. Een bestaande klant is net zo belangrijk als, zo niet belangrijker dan een nieuwe.

Je kunt dingen onderzoeken, uitzoeken, voorbereiden en klaarmaken. En dat kan leuk zijn, en is belangrijk.

Maar het gevaar dat het daarbij blijft ligt steeds op de loer. We moeten wel slagen maken, en blijven maken.

Watertrappelen houdt ons drijvend maar brengt ons niet vooruit.

Onderzoek en uitzoeken is geen vervanging voor het werk verrichten.

Het is goed te weten dat de kwaliteit van onze fysieke en mentale gezondheid en dus van ons leven grotendeels wordt bepaald door onze overtuigingen en door de omgeving, niet door de genen.

Het overgrote deel van de mensen wordt gezond geboren. Natuurlijk kunnen we ziek worden, of gehandicapped zijn, ook al is dat niet onze bedoeling. Veel aandoeningen zijn echter het gevolg van onze leefstijl en van de overtuigingen die we hebben over hoe we kunnen leven. Waar we wonen, wat we doen en met wie we omgaan.

Simpel gezegd: vrijwel alles wat we doen, en niet doen, doen we vanuit een aangeleerde overtuiging. Dr. Bruce Lipton heeft een heel boeiend en begrijpelijk boek hierover geschreven: ‘De Biologie van de Overtuiging’. De ondertitel is: ‘Hoe gedachten je leven bepalen’.

Ik stond voorheen vrij afwijzend tegenover dit soort vage ‘new age’ theorieën. Dit boek blinkt echter uit in helderheid. Lipton is celbioloog en inspireert mij om goed na te denken over hoe gedachten verantwoordelijk zijn voor vrijwel alles. En hoe ik daarmee aan de slag kan.

Het willen hebben van het laatste woord zorgt voor veel onnodige strijd. Veel daarvan kunnen we voorkomen door niet het laatste woord te willen hebben.

Persoonlijkheid uit zich in woorden.

Karakter uit zich in daden.

Sommigen van jullie weten dat ik als vrijwilliger heb meegewerkt aan de Klimaatalmanak. Veel mensen die ik ontmoet vragen me: “Wat zijn nou handige dingen die ik zelf kan doen?” Dit is vast een lijstje, uit het boek.

Klimaatverandering is van ons allemaal. Het is niet meer iets dat ergens ver weg is. We hebben elkaar nodig. Eén of enkele punten op dit lijstje maken al een verschil.

“Met de fiets bespaar je meer tijd dan met de auto”, zei filosoof Ivan Illich. “Dat komt omdat de fietser zoveel minder tijd besteed aan het verdienen van geld om de auto te kunnen kopen en onderhouden dan zijn vorm van transport.”

Dit is een grappige gedachte, maar in de basis natuurlijk waar. De consumentencultuur houdt het idee in stand dat we alles kunnen kopen. Daarbij vergeten we soms dat het ook verdiend moet worden, en dat dat tijd kost.