Een leven kan in een enkele seconde compleet veranderen. Een ontmoeting met iemand, een inzicht waarbij het kwartje valt, een goed of slecht nieuwsgesprek. Na dat ene moment is alles opeens anders.

Autorijden is (bijna) een automatisme. Soms weten we niet meer wat we hebben gedaan als we veilig van A naar B zijn gereden. Het menselijk lichaam lijkt alles als een uiterst geavanceerde computer volledig automatisch uit te voeren. Gas geven, een tikje naar links, rechts, remmen, anticiperen en de blik staat soms op oneindig en we zitten comfortabel achter het stuur.

Zelfs zonder de afleiding van de telefoon, of het bedienen van de touchscreen in het midden van het dashboard om een andere zender te kiezen, kan in 1 seconde alles anders worden.

Dat overkwam mij gisteren. Geheel uitgerust rijdend ergens bij Amsterdam op de snelweg was er een fractie van een moment dat ik even van de wereld leek. Dagdromend gleed ik over het asfalt. De weg was iets smaller vanwege wegwerkzaamheden en ik reed keurig binnen de lijnen en zeker niet te snel. Toch kwam de vangrail net even iets te dichtbij. Met een klein rukje aan het stuur was het weer ok.

Dit deed mij dit beseffen dat autorijden nooit een volledig automatisme mag worden. Mindfulness achter het stuur blijft een cruciaal gegeven. Met 100 kilometer per uur is de remweg langer dan we denken en de vangrail is vaak in de buurt.

Die ene seconde was een wakeup call. Het had anders kunnen aflopen. Nu kijk ik ook anders naar zwabbergedrag van andere weggebruikers. Vroeger dacht ik: die is Facebook aan het checken. Dat hoeft dus niet zo te zijn. We zijn mensen en mensen kunnen dagdromen.