Een tijdje geleden heb ik een hele lange fietstocht gemaakt. Onder andere door het prachtige Groene Hart. De eerste uren waren zwaar vanwege de stevige Zuidwesten wind. Het leek wel of ik niet vooruitkwam. Ik begon het al snel te voelen in de benen. En toen een fikse regenbui vervolgens maar niet op leek te houden was ik er wel klaar mee.

Uiteindelijk klaarde het op, de zon brak door en de wind ging liggen. De plassen omringd door groene weilanden glinsterden tot aan de horizon. In de verte zag ik een kerktoren van een dorpje en besloot daar lekker te gaan lunchen.

In de drukte van onze levens kan het vaak aanvoelen als de start van deze dag. Onze aandacht is gericht op de volgende bocht, en de volgende….. En op hoe we ons in de striemende regen afvragen waarom we er eigenlijk aan zijn begonnen.

Om een gevoel te krijgen voor waar de kansen liggen voor het doen van écht goed werk, moeten we wel steeds een rustpunt in onze planning opnemen. En niet maar druk blijven omdat bezig zijn beter is dan even niets doen. Waar we stoppen, genieten van het uitzicht, om te voelen waarom het ook weer was waarom we eraan zijn begonnen. We moeten naar dat uitkijkpunt toewerken en -leven.