Tijdens mijn motorrijslessen in een ver verleden hoorde ik opeens boos geschreeuw in mijn oortje. Of ik er maar onmiddellijk de motor waar dat veilig kon wilde parkeren. Nog steeds kwaad vroeg de rijinstructeur of ik het verkeer links en rechts had gezien op de grote kruising waar ik net overheen reed. Ik zei: “nou nee, ik had voorrang en reed door groen”… “Wat nu als iemand door rood reed, dan heb je niet zoveel aan je voorrang als je in het ziekenhuis of op het kerkhof ligt”, knoopte hij in mijn oren. Dit ben ik nooit vergeten en ik moet hier steeds aan denken als ik fietsers zonder te kijken voorrang zie nemen.

Voorrangsregels op rotondes verschillen voor fietsers. In de ene gemeente gelden de haaientanden voor de fietser en in de andere voor de auto.

Persoonlijk geef ik fietsers altijd voorrang omdat ze kwetsbaar zijn. Bovendien is in geval van een ongeluk de automobilist vrijwel altijd schuldig, ook al heeft de fietser geen voorrang. Vaak nemen fietsers ook voorrang ook al hebben ze het niet, het is goed daar dus rekening mee te houden.

Er gebeurt echter iets eigenaardigs op rotondes waar de fietser voorrang heeft, en de haaientanden dus gelden voor de auto’s die de rotonde verlaten. Vaak zie ik fietsers, bakfietsvaders- en moeders met een lading kinderen en middelbare scholieren druk met elkaar kletsend zonder te kijken de rotonde oprijden en hun voorrang nemen.

Dan denk ik; “wat heb je aan je voorrang als je door een massa blik van 1500 kilo wordt aangereden.”

De belangrijkste les die ik leer van het aanschouwen van dit onbegrijpelijke gedrag van met oogkleppen als fietser voorrang nemen is dat ik er altijd voor moet zorgen dat ik zelf wél blijf kijken.  Altijd en overal! Als fietser én ook als automobilist.