De reden waarom we altijd meer willen stamt helemaal naar de oertijd toen we nog over de steppen van Afrika wandelden. Er was namelijk maar heel weinig en we moesten eigenlijk altijd op zoek zijn naar ‘meer’ om in leven te blijven.

Gemiddeld liepen we 18 kilometer om maar genoeg calorieën te vinden, plukken of doden om  ons lichaam en dat van de kinderen te voeden. Soms was 18 kilometer zelfs nog niet genoeg, en daarom was de houding van ‘altijd maar meer’ een overlevingsstrategie. Wie niet naar meer streefde ging het gewoon niet redden.

Dat evolutionair geprogrameerde ‘meer’ zit er nog steeds in bij ons. Alleen is het grote verschil dat het niet meer is gekoppeld aan overleven. De ironie is echter dat meer en dan nog meer onze ondergang kan worden, omdat de aarde het gewoon niet aankan.

Nu is minder de overlevingsstrategie, niet meer.