Soms zit je in een situatie en dan besef je eigenlijk hoeveel geluk je hebt. Ik lag ruim een uur in een MRI apparaat voor een aantal hersenscans in het Leidsch Universitair Medisch Centrum. Een hoop indrukwekkend lawaai in alle toonsoorten en compleet stil liggen, anders mislukken de foto’s.

Terwijl ik daar lag en af en toe de instructies hoorde, dacht ik aan al die patienten die dit ook doormaken. Soms vol angst over de uitslag. Of verdrietig omdat ze al weten dat het mogelijk foute boel is. Hun leven hangt aan een zijden draadje. Nog maar zo kort te gaan en zoveel dingen niet meer kunnen doen. Alles wordt dan opeens heel helder over wat belangrijk is, en wat niet.

Voor mij was het iets anders. Ik deed als vrijwilliger mee aan een onderzoek waarbij hersenen van gezonde mensen worden vergeleken met die van patienten met een bepaalde neurologische aandoening. Toch ontkwam ik niet aan de gedachte dat ik daar ook had kunnen liggen, niet als persoon in de ‘controlegroep’, maar als patient.

Op dat moment daar in die enorme lawaaierige witte buis voelde het dus als een enorm cadeau dat ik mee mocht doen. Niet alleen om de onderzoekers te kunnen helpen, maar vooral omdat elke dag dat ik kan leven zonder een hersenaandoening, een geschenk van onschatbare waarde is. Het gaat me zeker helpen met het kiezen van de juiste dingen, en met het negeren van dat wat er niet (meer) toe doet.

Ik kan het overigens iedereen aanraden om eens mee te doen als vrijwilliger in een medisch onderzoek. Het kan je perspectief verruimen over je mogelijkheden en je prioriteiten in je leven.