Recent bezocht ik een theatervoorstelling over klimaatvraagstukken. Vier bevlogen acteurs bespraken thema’s zoals korter douchen, vliegen en vlees.

Later in de voorstelling zien we een 24-jarige studente die ziet hoe de gevestigde orde (politiek en bedrijfsleven) de macht heeft om op een denkbeeldige rode knop te drukken. Maar het niet doet. Op de knop drukken betekent namelijk dat alles minder moet en dat we minder mogen.

De denkfout die we hierbij maken is dat als we nu niet op de knop drukken, er straks automatisch veel minder is van wat we nu hebben en veel meer van wat we niet willen.

De scene met deze jonge actrice ging door merg en been. Het leek of het niet gespeeld maar echt was. Na de voorstelling vertelde ze ook dat het echt is. Het was een wake-up call met een duidelijke ‘call to action’: luister naar de jeugd. Zij zitten met een existentiele angst, en wij kunnen daar iets aan doen. Op de knop drukken.