Een van mijn guilty pleasures is Formule 1. Vooral de start, die is elke keer spannend. Hoewel de uitkomst van de race vrij voorspelbaar is, is er altijd de kans dat iemand wint waarvan je het niet verwacht. Of dat er écht onverwachte dingen gebeuren. Zo ook gisteren. Romain Grosjean heeft op miraculeuze wijze een verbijsterend ongeluk overleefd. Met 221 km per uur boorde zijn auto zich in de vangrail.

Het leek of precies op dát moment de tijd stilstond. De vlammenzee en de paniek en de hoop dat de coureur het er levend af zou brengen. Het duurde een halve minuut voor hij uit de auto klauterde en zich in veiligheid kon brengen.

Dit ongeluk is een extreem voorbeeld van hoe plots een situatie compleet kan veranderen. We kunnen ons op alles voorbereiden. Maar de kans is er altijd dat het anders gaat. Dat weerhoudt formule 1 coureurs niet om elke keer weer aan de startlijn te verschijnen. Wetende dat er risico’s zijn. Ze weten ook dat het enige dat telt is steeds weer meedoen. Ook als ze maar niet winnen of blijvend in de achterhoede eindigen.

Geldt dat niet ook voor ons? Niet alles wat we starten lukt meteen. En soms mislukt het behoorlijk en loopt het anders dan we hadden gepland of verwacht. Is dat dan een reden om de draad niet weer op te pakken? Wat zijn onze dramatische gebeurtenissen die verhinderen dat we opnieuw beginnen?

Ook wij gaan net als Grosjean soms door het oog van de naald. Ik verwacht dat hij snel weer aan de startlijn zal staan. Want dat is wat coureurs doen. Wetende dat starten het enige is dat telt. Niet starten is geen optie. Ook na tegenslag.