Wat zou er gebeuren als we zorgen en angsten over ons project waarvan je vindt dat het perfect moet zijn, zouden inwisselen voor de hoop en de verwachting dat de dag komt waar we maanden naar uit hebben gekeken?

Angst en opwinding zijn vaak twee kanten van dezelfde medaille. Angst geeft aan dat we iets doen waar we om geven. Dus hoe zou het zijn als we vooruitkijken naar de dag dat het klaar is? Hoe zouden we ons dan voelen?

Ik hou altijd van het moment waarop de puzzelstukjes in elkaar passen en compleet zijn. Maar er is iets anders dat erg leuk is aan puzzelen. In het bijzonder als je puzzelt samen met anderen waar je om geeft en waar je een band mee hebt.

Het is het moment waarop de puzzel verandert van een kader in een combinatie van stukjes zoals bijvoorbeeld de cirkelvormige Zwitserse kaasjes. De puzzel is bijna klaar.

Het eind is dan in zicht en je weet dat je alle stukjes hebt. Er zit plezier en voldoening in die laatste stukjes bij elkaar leggen, samen met de mensen om je heen met wie je samen op zoek bent geweest naar alle stukjes.