Met de fiets haalde ik een scootmobiel in met daarop een oudere dame. Ik ging net iets sneller en zag haar vanuit mijn ooghoek vredig voorthobbelen. Door me heen schoot plots: “wat een geluk dat ik kan fietsen.”

Alle problemen zijn eigenlijk relatief. Zij kan mogelijk denken: “wat een geluk dat ik mij nog kan verplaatsten in de buitenlucht.”

Sinds die dag kijk ik anders naar mijn diverse problemen. Die zijn eigenlijk kleiner vergeleken met de situatie van veel andere mensen. Kunnen fietsen bijvoorbeeld is een groot geschenk.

En zo zijn er veel andere dingen die vanzelfsprekend zijn. Tot ze het niet meer zijn en de fiets wordt verruild voor een scootmobiel.