Sleutelbos kwijt
Een verloren sleutel of sleutelbos kan veel stress opleveren, zeker als je er maar één van hebt.
Er is geen probleem als we een reservebos hebben. Die hadden we zodat we het toekomstige probleem van kwijtraken konden voorkomen. Maar wat als we dat niet hebben gedaan?
Tijdens het koortsig en geirriteerd zoeken vervloeken we onszelf dat we geen reservebos hebben gemaakt. We nemen ons ook voor, als we de bos vinden, meteen een reservebos te laten maken.
Meestal vinden we de sleutels weer. En wat is nu zo frappant? Als de onmiddelijke en tijdelijke pijn en de stress zijn verdwenen, nadat de sleutels zijn gevonden, is meteen ook dat voornemen van het maken van reservesleutels niet meer actueel. We gaan gewoon door met één bos en investeren niet in de actie van het maken van extra sleutels die de toekomst minder stressvol maakt.
Hoe zien we ditzelfde fenomeen in onze houding ten opzichte van schade veroorzaakt door klimaatverandering? Nadat stukken kust zijn weggeslagen door een storm is het eerste wat mensen vaak doen hun huis herbouwen op het stuk land dat nog over is.
Waarom maken we geen reservesleutels? Omdat de toekomstige pijn van verlies niet goed is voor te stellen. En omdat de urgentie van vandaag groter is dan die van de toekomst.
Wat nu als het voorbereiden op die toekomst juist waarde, voldoening en gemoedsrust oplevert. Zoals het hebben van een reservebos sleutels voor altijd dat knagende gevoel wegneemt dat je op een dag zonder komt te zitten?
De toekomst is dichterbij dan we denken.