Socrates zei een poosje terug: “Er is maar één ding dat ik weet, en dat is dat ik niets weet”. Ik denk dat ik de poging om slimmer te zijn dan Socrates maar beter kan laten varen. Het kan dus verstandig zijn om te stoppen met mensen vertellen dat ze verkeerd zitten.

Het is natuurlijk niet de mening op zich die ons dierbaar is. Het gaat om ons gevoel van eigenwaarde dat wordt bedreigd.

Als iemand iets zegt en je denkt dat het verkeerd is, of je weet zelfs zeker dat het fout is, dan kan het goed zijn te reageren met; “ik denk er anders over, maar ik kan het verkeerd hebben. Ik zit er regelmatig naast. En als ik het fout fout heb, dan wil ik wel graag alles goed op een rijtje hebben. Beste is dus naar de feiten en argumenten kijken samen.”

Weinig mensen denken logisch. Reacties worden vertroebeld door vooroordeel en verwachting. En met angst, achterdocht, jaloezie, afgunst en trots om maar een paar veel voorkomende emoties te noemen. En de meesten vinden het ingewikkeld om koers te wijzigen.

Het woordje “ik” of “mijn” dat we verdedigen heeft dezelfde kracht in ‘”mijn” woning, “mijn” avondeten, “mijn” land, “mijn” auto.  We nemen het de ander kwalijk als we te horen krijgen dat onze kleding verkeerd is, onze auto armoedig, of dat er iets mis is met onze mening over het ontstaan van de aarde, of hoe je synergie uitspreekt, of wat de medicinale waarde of dreiging is van paracetamol of onze kennis over de geboortedatum van Paus Innocentus III.

We willen graag blijven geloven in de door ons geaccepteerde waarheid. Dat we dan blijven zoeken naar excuses om vast te houden aan het verdedigen van aannames.  Het resultaat is dat de meeste van onze redeneringen bestaan uit het vinden van argumenten om te kunnen blijven geloven in wat we hebben.

Het gaat om het inzien van de waarde van het jezelf toestaan de ander proberen te begrijpen. In plaats van proberen te voorkomen dat hij in je voortuintje banjert.