De mens is geneigd altijd iets beters te willen. Een beter huis, beter werk, een betere relaltie of gezondheid. dat is normaal.

Tegelijk betekent dat automatisch dat we weglopen of -hollen zelfs van ‘wat er is’. Weg van wie ik ben, van wat ik heb, weg van dat waar ik ontevreden over ben naar iets wat wel bevredigend is. De hersenen zijn zo geprogrammeerd. In elke cultuur, overal ter wereld. Iedereen is geprogrameerd te worden of te vermijden.

Hoe kan het zijn dat de mens uitblinkt in alles waar dieren niet goed in zijn en zo compleet onintelligent is op dit vlak?

We kunnen een hoop leren van de dieren om ons heen. Dat geeft veel rust waar we zo vaak naar op zoek zijn.