We zitten in een huisje aan het Gardameer in Italie. Heerlijk vakantie. Zo tegen de avond zit iedereen aan tafel en het meer is tot rust gekeerd. De voornaamste geluiden zijn het geklots van het water, wat blije meeuwen en in de verte af en toe wat verkeer.

De rust wordt dan plots wreed verstoord door een zeurend geluid veroorzaakt door een apparaat dat zo ver weg is dat het zonder verrekijker nauwelijks te zien is. Het is een waterscooter. Steeds als de scooter iets loskomt van de golven versterkt het monotone geluid dat over het hele meer te horen moet zijn.

Omdat het gebruik van een waterscooter is toegestaan zullen deze vervuilende herrieapparaten de rust blijven verstoren. Omdat het mag.

Opeens moest ik denken aan alle berichten in de media volgend op de overstromingen. Eén artikel meldt dat 14.000 wetenschappers concluderen dat het nu écht tijd is om in actie te komen tegen een klimaatnoodgeval.

Dit gaat dan vooral over de overexploitatie van de aarde en lijkt weinig te maken te hebben met een enkele waterscooter. Waar het om gaat is dat zolang er miljoenen of miljarden dingen zijn en blijven die ‘mogen’, zoals vervuilende waterscooters, oude dieselauto’s, ongebreideld vliegverkeer en miljarden tonnen gefabriceerd plastic per jaar, hoe kunnen we dan eigenlijk beginnen met zorgen dat de aarde niet over 20 jaar helemaal is opgefikt? Hoe leggen we dat de volgende generatie uit?

Laatst hoorde ik dat de CO2 en methaanuitstoot van wereldwijde dierindustrie, inclusief de landbouw om miljarden dieren te voeden, 8 x groter is dan alle uitstoot van alle transportmiddelen samen. Omdat het mag.

We hoeven het recht om te vervuilen niet te gebruiken. Omdat we die keuze hebben. In de 2 weken dat we hier zitten hebben we de auto niet gebruikt. Omdat het niet hoeft.