Mensen en organisaties hanteren angst op dezelfde manier. Er doorheen gaan levert vaak meer op dan ervoor weglopen.

Angst weerhoudt je van doen. Die angst wordt veroorzaakt door een vervelende ervaring of door een negatieve verwachting van de uitkomst. Daar houden we niet zo van. We zijn pijn- en probleemontwijkers. Vermijden doe je om niet oog in oog te hoeven staan met je angst.

Bij organisaties is het niet anders. Alleen valt deze emotie onder ‘marketing’, ‘strategie’ en ‘beleid’.

Door weg te lopen van dat waar je bang voor bent geeft je de macht uit handen. Bijvoorbeeld iets niet durven zeggen in een vergadering. Of een bedrijf dat niet durft te communiceren over een duurzaam initiatief uit angst voor negatieve pers.

Ontwijken heeft een voordeel; de angst neemt wat af.  Nadeel is echter dat deze angst steeds zal terugkeren op het moment dat je weer een keuze kunt maken iets wel of niet te doen. Vermijden houdt dus het angstgevoel in stand.

Door de angst heengaan levert meestal meer op dan weglopen. Het valt bijna altijd wel mee: je bent geen 1000 doden gestorven. Het bedrijf bestaat nog steeds, de reputatie is niet aangetast door die ene azijnpisser maar zelfs verbeterd.

Door weg te lopen doen we onszelf en de wereld die we beogen te dienen tekort. Vermijden lijkt de weg van de minste weerstand. Maar dat is het niet.

Door ons steeds een beetje bloot te stellen aan afwijzing worden we sterker. Het enige waar we bang voor hoeven te zijn is de angst voor de angst. En uiteraard zal het soms oncomfortabel zijn. Het laat ons als mens en als organisatie laat zien dat een ongemakkelijk gevoel meestal het enige nadeel is. En dat negatieve uitkomsten uitblijven.