Susi was docente Engels op een middelbare school. Na haar pensioen was stilzitten geen optie besloot ze om vluchtelingen te gaan helpen. Taal was haar passie en leerlingen uit de hele wereld onderwees zij de beginselen van de Nederlandse taal. Ze vond het geweldig en de vluchtelingen ook. Susi was geliefd.

We hebben als menselijk ras kunnen overleven omdat we het gezamenlijk belang boven het individuele kunnen heffen. Als je alleen was dan hield je het niet lang vol. Ook nu nog is het zo dat we zijn wat we zijn door de inspanningen van anderen. Door hoe we zijn opgevoed en opgegroeid. Positief en negatief. Anderen hebben een veel grotere invloed dan we soms durven toegeven.  Het is goed hierbij stil te staan in een tijd waar we veelal alleen met onszelf bezig lijken te zijn.

Het leven gaat over wat we aan de wereld kunnen geven en niet over wat we er uit kunnen halen. Het hebben van plezier is daarbij wel belangrijk. We hebben een onbekende vervaldatum. Onze acties en bijdragen niet. De tijd en energie die we investeren in anderen waar we om geven blijft oneindig groeien. Dit leeft voort ook als we er niet meer zijn.

Ik was vanmiddag in de computerwinkel in ons dorp voor een boodschap. De expert daar blijkt uit Irak te komen. Als klein jongetje was hij met zijn familie 30 jaar geleden gevlucht. Ik vroeg hem of hij Susi kende, iemand die Nederlandse les gaf aan nieuwkomers. ‘Jazeker, dat was een hele lieve en zorgzame vrouw. Zij heeft ons geholpen met de taal en vooral dat we ons welkom en thuis voelden’.

Vol trots en blij verliet ik de winkel met mijn ethernethub. Susi was mijn moeder.