Intermitterend vasten. Wat is dat eigenlijk, en waarom zouden we dit doen?

Hoe groter het hongergevoel hoe scherper de zintuigen. Maar ook hoe gevoeliger men wordt voor de verleiding van de geur van voedsel.

De hele intermitterend vasten hype is meer dan een hype, het werkt echt. Als we een tijdje niet eten dan krijgen we honger. Zo ongeveer 12 tot 14 uur na de laatste maaltijd. De geest wordt dan scherper, zeker als we het 16 uur volhouden. Hoe zit dat?

De oermens kon het zich niet veroorloven om bij de pakken neer te gaan zitten als hij trek kreeg. Dat zou zijn einde betekenen. Er moest eten worden gescoord, anders hield het snel op. Onze hele fysiologie is ontworpen om te overleven. Naarmate we meer honger krijgen zijn we steeds beter in staat worden om adequaat te handelen en beslissingen te nemen. Tot op zekere hoogte natuurlijk, hoewel, we kunnen dagen en soms weken zonder vast voedsel, maar dat is een ander verhaal.

Stel je voor, de oerman of -vrouw speurt de steppe af om voldoende voedsel te plukken of rapen om zichzelf en het gezin dat in de grot zit te wachten te voeden. Elk gevaar moet tijdig worden gesignaleerd, zoals grote dieren die ook op zoek zijn naar voeding. Vooral zijn de zintuigen scherp aan het werk om de juiste voeding te kunnen spotten. Dat gaat beter met gerichte aandacht.

Niet alleen de aandacht verscherpt, ook fysieke kracht en uithoudingsvermogen nemen toe. Ooit een jaguar met een volle buik achter een antilope zien rennen? Geen interesse en geen puf. Datzelfde geldt ook voor ons.

Stel we eten om 18:00. Als we de volgende dag pas om 10:00 ontbijten dan hebben we dus 16 uur niet gegeten. Zo rond dit tijdstip, ervaren de meeste intermitterende vasters, worden de zintuigen scherp en worden goede ideeën geboren.

En het grappige is, het hongergevoel gaat ook weer weg en de meeste intermitterende vasters houden het makkelijk vol tot 12:00 of 13:00. Groot voordeel daarvan weer is dat ze met twee maaltijden per dag goed vooruit kunnen.