Het eerste dat we vragen als we iemand ontmoeten is: ‘wat doe je’? Ik betrap mezelf erop dat ik dat ook doe. En de antwoorden geven niet veel inzicht over wie de ander écht is.

Toen ik in India woonde ruim 30 jaar geleden en in gesprek raakte werd de vraag naar beroep of dagelijkse werkzaamheden eigenlijk nooit gesteld. Men is meer dan werk. En, hoe graag we ook werken, het kan ons nooit helemaal definiëren. Men is daar veel meer bezig met de vraag ‘wie ben je’ in plaats van ‘wat doe je’.

Een paar afwijkende vragen leveren mooie gesprekken op met een vaak onverwachte wending. Vragen die uitnodigen tot het vertellen van verhalen, in plaats van korte antwoorden van één woord. Bijvoorbeeld:

• Wie ben je?
• Wat vindt je leuk om te doen
• Wat voor spannends beleef je de laatste tijd?
• Als geld geen probleem zou zijn, wat zou je doen met je leven?
• Welk probleem zou je willen dat je kunt oplossen?
• Op welke eigenschap ben je het meeste trots?
• Wat doe je om te ontspannen?
• Wat wilde je worden toen je klein was?
• Waar word je vrolijk van?

Zo ontstaan er gesprekken die meteen dieper gaan dan als identiteit gekoppeld is aan werk of beroep. En dat komt vroeg of laat toch wel aan de orde.