Als fotograaf ontmoet ik regelmatig mensen die onzeker zijn over hoe zij eruit zien. Op mijn vraag wat ze dan anders zouden willen zodat die onzekerheid wegvalt, blijft het vaak stil.

De troostende gedachte die ik dan deel is dat we allemaal uniek zijn en juist helemaal niet moeten willen lijken op een ander die iets heeft wat wij niet hebben.

Verder heeft die andere persoon met begerenswaardige uiterlijke of innerlijke kwaliteiten misschien wel de wens om op jou te willen lijken, zeg ik dan.

Meestal stelt deze gedachtenwisseling gerust. Trots zijn op jezelf is de eerste en misschien wel de enige stap naar geluk. En, als je een kopie van een ander bent, wie moet jou dan kopieëren?