In de jaren 90 reisde ik op een brommer rond in het noorden van Thailand. Google maps bestond nog niet en de enige communicatie met het thuisfront was via telefoon. Een maand op pad betekende dus echt een maand spoorloos vanaf het moment van aankomst op het vliegveld. Eigenlijk best een avontuur niet veel anders dan wat de eerste ontdekkingsreizigers moeten hebben gevoeld.

Ergens midden in de verlatenheid had ik gehoord van een mooie wandeling naar een compleet afgelegen vallei waar de bevolking van een paar honderd mensen woont.  Het was zo afgelegen dat zelfs de toen gaande volkstelling vanuit de hoofdstad hen hadden overgeslagen.

Om er te komen tekende de eigenaar van mijn pension met een potlood op een papieren zak een kaart. Het zag er uit als een tekening uit Brief voor de Koning, een kinderboek van Tonke Dragt. De kaart was niet veel meer dan een paar lijnen, en wat herkenbare punten in het landschap zoals een waterval, een enorme boom en een opvallende rotspartij. Onbevangen ging ik op pad en wonder boven wonder kwam ik daar drie uur later aan bij de verzameling hutjes rond een zanderig pleintje dat keurig was aangeveegd. Nooit had ik zoveel primitiviteit gezien en tegelijk ook nooit zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid. Ik begreep van een arts die daar vrijwilligerswerk deed dat er vrijwel nooit mensen van buitenaf komen. Om voor het donker terug te kunnen zijn kon ik maar kort blijven.

De kaartenmaker had een groot vierkant getekend en adviseerde mij om een andere terugweg te nemen. De kartonnen kaart was echter al bijna onleesbaar geworden vanwege een oversteek die ik door een riviertje moest maken op de heenweg. Ik vroeg aan de arts de weg en hij maakte een nieuw kaartje. Maar pas op, zei hij, er zitten daar beren. Die hebben geen jongen dus je zit wel goed, maar toch oppasssen.

Gelukkig kwam ik gek genoeg een Australisch stel tegen dat de weg daar kende anders was voor donker terug zijn lastig geworden.

Ik moest aan deze ervaring denken omdat ik merk dat ik ben vergroeid met mijn smartphone waar letterlijk de hele wereld in zit. Destijds in Thailand waren de ingrediënten voor avontuurlijk reizen lef, onbevangenheid, oplossingsgerichtheid en het hebben van goede communicatieve vaardigheden. De telefoon is niet meer weg te denken en maakt reizen soms minder avontuurlijk. Het is een vangnet. Om dat gevoel van avontuur dat ik destijds had opnieuw te beleven laat ik soms mijn telefoon bewust thuis. Uitermate goed en prikkelend voor alle zintuigen.